Friday, November 29, 2013

ေဒၚစု သမၼတျဖစ္သြားရင္ တိုင္းျပည္ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္




မႏၲေလးၿမိဳ႕ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွ ဆရာေတာ္ဦးဝီရသူ (ဓာတ္ပံု – ဧရာဝတီ)

မႏၲေလးျမိဳ႕ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွ ဦးဝီရသူသည္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအျပီး ျဖစ္လာမည့္ သမၼတသစ္ရာထူးကို အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠဌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း တရားေဟာေနသည္ဟု သတင္းမ်ားေပၚထြက္ေနေသာေၾကာင့္ ဧရာဝတီက တိုက္႐ိုက္စံုစမ္းေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။ “ဦးဇင္းေဟာတာက ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္နဲ႔ ပက္သက္ၿပီးပဲ ေဟာတာပါ။ ေဒၚစုရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္သာ တိုင္းရင္းသားျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ စစ္အစိုးရလက္ထပ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူခဲ့လို႔ တိုက္တာကို ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၅၉ စ ကိုလည္း ျပင္စရာမလိုဘူး” ဟု အရွင္ဝီရသူက ဧရာဝတီသတင္းေထာက္ စေနလင္းႏွင့္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းမႈတြင္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။

ေမး။ ။ ဦးေရႊမန္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကလည္း လာမယ့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သမၼတလုပ္ဖို႔ ေျပာဆိုေနၾကၿပီ။ ဦးသိန္းစိန္ကလည္း သမၼတ ထပ္လုပ္မလုပ္ဆိုတာ မသိေသးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ အဲဒီအေပၚမွာ ဘယ္လိုသေဘာထားရွိ ပါသလဲဘုရား။

ေျဖ။ ။ ၃ ေယာက္စလံုး အေရြးခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဦးဇင္းအေနနဲ႔က သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ကို ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သမၼတႀကီးက အေရြးမခံေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဦးေရႊမန္းကို ေရြးခ်ယ္မွာပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မလိုလားလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒၚစု မွာက အားသာခ်က္လည္းရွိသလို အားနည္းခ်က္လည္းရွိတယ္။ အားသာခ်က္ကေတာ့ ဘ၀တခုလံုးကို လူထုအတြက္စြန႔္ လႊတ္ၿပီးေတာ့ ေပးဆပ္ထားတာ။ အဲဒီအခ်က္ကေတာ့ သမၼတႀကီးေရာ၊ ဦးေရႊမန္းတို႔ပါ သူ႔ကို မသာႏိုင္ဘူး။ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲခဲ့တယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္ အျပည့္အ၀ ရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္း တေယာက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဒၚစုကို ဘယ္ေခတ္၊ ဘယ္အခါနဲ႔မွ မတူတဲ့ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေဒၚစုမွာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အားနည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚစုက ျမန္မာျပည္ရဲ႕အထာနဲ႔ ျမန္မာျပည္္ရဲ႕အေၾကာင္းကို သိပ္မသိဘူး။ သူသိတာက ေတာ္ လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ေလာက္၊ အစိုးရကို တိုက္ခိုက္ဖို႔ေလာက္ပဲသိတာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဒၚစုသာ သမၼတျဖစ္သြားမယ္ဆိုလို႔ရွိ ရင္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ဖယိုဖရဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းေတြ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ႀကီးထြားလာႏိုင္တယ္။ ေဒၚစုအေပၚ မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုေတြက အံုၾကြဆူပူမႈေတြ ျပန္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေဒၚစုသာ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ အထာသိတယ္၊ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို သိတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ သူတို႔ ၃ ေယာက္ ထဲမွာ ေဒၚစုကိုပဲ ေရြးခ်ယ္မွာေပါ့။

ေမး။ ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသားကို အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ျပီး သူ႕သား ၂ ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခြင့္မရွိဘူးဆိုတဲ့အေပၚ ဘယ္လိုယူဆလဲ။

ေျဖ။ ။ ဦးဇင္းတို႔ကေတာ့ သူ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ျပင္မယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို နားစြင့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ေတြအထိ မပါဘူး၊ သူတေယာက္ထဲ သမၼတျဖစ္ခြင ့္ရတာလိုေပါ့။ သူ႔အိမ္ေထာင္က ပ်က္ဆီးသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေပါ့။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ကို လိုလားပါတယ္။ သူ႔ေနာက္ကေန ပါလာတဲ့လူေတြ အကုန္လံုးကို ဥပမာဆိုရရင္ တိုင္းရင္းသားမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရွိသူ အကုန္လံုးကို သမၼတ ထလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေလ။ တိုင္းရင္းသားမဟုတ္တဲ့သူေတြကို ၀င္လုိ႔မရေအာင္ ကာကြယ္ထားႏိုင္ၿပီးေတာ့ တုိင္းရင္းသားျဖစ္သူေတြ မည္သူမဆို သမၼတ ျဖစ္ခြင့္ေပးတဲ့ ပံုစံဆိုရင္ေတာ့ ေဒၚစုကိုလည္း လိုလားပါတယ္။

ေမး။ ။ အခု သတင္းတခုထြက္ေနတာက ဦးဇင္းက ေဒၚစု သမၼတ မျဖစ္ေရးအတြက္ ဦးဇင္းရဲ႕ တရားပြဲေတြမွာ ထည့္သြင္းေဟာ ၾကားေနတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာေရာ ဘာမ်ားေျပာခ်င္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ဦးဇင္းက ေဒၚစု သမၼတ မျဖစ္ေရးကို မေဟာပါဘူး။ ဦးဇင္းေဟာတာက ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္နဲ႔ ပက္သက္ၿပီးပဲ ေဟာတာပါ။ ေဒၚစုရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္သာ တိုင္းရင္းသားျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ စစ္အစိုးရလက္ထပ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူခဲ့လို႔ တိုက္ခံတာကို ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၅၉ စ ကိုလည္း ျပင္စရာမလိုဘူး။ သမၼတ လုပ္ဖို႔ အလြယ္တကူပဲ။ အခုေတာ့ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ တာ၀န္ကို ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အပုပ္ခ်တာလဲခံရတယ္၊ ႀကံ႕ခိုင္ေရးေတြရဲ႕ လုပ္ႀကံတာလည္း ခံရတယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႕ ထိုးႏွက္တာလဲ ခံရတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း ဒီဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကို ျပင္ဖို႔ က်ားကုတ္ က်ားခဲ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ အဲဒီေလာက္ပဲ ေဟာေျပာတာပါ။

ဦးဇင္းကေတာ့ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို အက်ိဳးရွိရာရွိေၾကာင္း၊ တကယ္ အားကိုးရမယ့္ သမၼတ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေဒၚစုကို လို လားတယ္။ ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ဦးေရႊမန္းကိုလည္း လိုလားတယ္။ တကယ္လို႔ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အားကိုးလို႔ မရဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဦးဇင္းတို႔က ဘယ္သူမွ လက္မခံဘူးေလ။ အခု ျပည္သူေတြ လိုအပ္ေနတာ ဒီအမ်ိဳးေစာင့္ ဥပေဒကိုေပါ့။ အခုဆို ျပည္သူ ၄ သန္းေက်ာ္က လက္မွတ္ထုိးထားတယ္။ တခ်ိဳ႕ လက္မွတ္ထိုးခ်င္သူေတြက ရွိေသးတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔႔က အပူတျပင္းလုပ္လိုက္ရလို႔။ ဒီလုိ ျပည္သူလူထုကို ဥပကၡာျပဳၿပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြဟာ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မေပးႏိုင္ဘူး။ တကယ္လို႔ ေဒၚစုကသာ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏိုင္လို႔ရွိရင္ ေဒၚစု သမၼတ ျဖစ္ေရးကိုလည္း ႀကိဳးစားလို႔ရတယ္၊ ေဒၚစုကို ရုပ္ထုလုပ္ၿပီး ကိုးကြယ္မယ္ဆိုရင္လည္း ကိုးကြယ္ရဲတယ္။

ေမး။ ။ အခုလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ဥပမာေပးေဟာေတာ့ တရားနာလာတဲ့ လူထုကေရာ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္တာမ်ိဳးေတြ၊ ဘယ္လိုေျပာဆိုတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ပါရာဒိုင္းက ေရြ႕သြားၿပီဗ်။ ရခိုင္အေရး ျဖစ္ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒၚစုကို ျပည္သူလူထုက သိပ္ၿပီးေတာ့ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ အားနည္းသြားၿပီ။ သိပ္ယံုၾကည္မႈ မရွိေတာ့ဘူး။ ဦးဇင္းေျပာတာေတြကို အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံတယ္။

ေမး။ ။ ဦးဇင္းက သံဃာေတာ္ တပါးျဖစ္ေနၿပီးေတာ့မွ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပက္သက္ၿပီးေတာ့ အခုလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဥပမာေပး ေဟာၾကားေနတာ ေတြကို တခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာေရာ ဦးဇင္း ဘာမ်ားေျပာခ်င္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ဦးဇင္းတို႔ကေတာ့ ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ႔အညီ ေဟာတာပဲေလ။ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဆိုတာ ဘုရားေဟာခဲ့တယ္၊ ဘုရားေဟာ တယ္ဆိုတာကို ေခတ္မွာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ နမူနာ ျပၿပီး ေဟာသြားတာပဲေလ။ တရားေတာ္နဲ႔အညီ ေဟာ တာျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ေ၀ဖန္ ပုပ္ခတ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ ပုဂၢလိကဆႏၵအရ ဦးဇင္းတုိ႔က ခြင့္လႊတ္လို႔ရပါ တယ္။ ဦးဇင္းက အစိုးရကို လိုလားသူလည္း မဟုတ္ဘူး။ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ အန္အယ္ဒီကို လိုလား သူလည္းမဟုတ္၊ ဆန္႔က်င္သူလည္းမဟုတ္ဘူး။ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ အစၥလမ္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းဖို႔ေတာင္ ရည္ရြယ္ထားတဲ့သူပါ။ ဦးဇင္းကို တစံုတေယာက္က ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ေရြး ေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚစုကုိ အလဲထိုးဖို႔ဆိုၿပီး ဦးဇင္းကို ဘယ္သူမွ ခ်ဳပ္ကိုင္တာလည္း မရွိပါဘူး။ ေစခိုင္းတာလဲ မရွိဘူး။ ဦးဇင္း ခံံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ေတြအရပဲေလ။

ေမး။ ။ တိုင္းျပည္က ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲ ႏုနယ္ေနေသးတဲ့ ကာလမွာ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး တဖက္နဲ႔တဖက္ အျပန္အ လွန္ ေျပာေနၾကလို႔ရွိရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕အေရြ႕က ေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာေနၾကတယ္။

ေျဖ။ ။ စိတ္ခ်ပါ။ ဦးဇင္းတုိ႔လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ဦးဇင္းတို႔ သြားေနၾကတာက ဒီမိုကေရစီကိုလည္း မထိခိုက္ေစရဘူး၊ လူ႔အခြင့္အေရးကို လည္း မဆံုး႐ံႈးေစရဘူး၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကိုလည္း မထိခိုက္ေစရပါဘူး။ ဦးဇင္းတို႔က ျပည္သူလူထုနဲ႔ အၿမဲတမ္း ထိေတြ႕ေနရတာေလ။ ဘယ္ေနရာပဲဲ သြားသြား၊ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္ အမ်ိဳးသားေရး အျမင္နဲ႔ပဲ ၾကည့္တယ္။ အဲဒီေဘာင္ထဲကေနပဲ သြားေနတာပါ။

The ethnic nationalities perspective: The Tail Cannot Wag the Dog?

ေဆာင္းပါးေကာင္းတပုဒ္... အခ်ိန္ယူျပီး ဖတ္....

By Kanbawza Win

Everybody knows that the dog can wag its tail and not vice versa. I can’t believe my eyes when I read that ceasefire should come first before political discussions, when all the Non-Myanmar ethnic nationalities of Burma fought against the central government dominated by the Myanmar army, only because there is no genuine political discussion.

The crux of the Burmese problem is that because the Myanmar has not treated fairly to the non-Myanmar ethnic nationalities all these 60 plus years, the struggle in Burma is horizontal and not vertical as no ethnic will fights against another ethnic, as they fought unanimously against the big bully, the Myanmar Tatmadaw. If there is political discussions since 1950s there would have never being a civil war in Burma between the Myanmar and the non-Myanmar (the only group that the government will have to fight is the Burma Communist Party, which is based on ideology and now defunct). One cannot defy logic. Political discussions should come first and reached an amicable situation before the guns stop smoking. In other words the dog must wag its tail to show that it pleases and not the other way round.

Tatmadaw is the only one that will not honour the ceasefire per se as the Kachin General Gun Maw speaks in Rangoon, the Tatmadaw’s Military Operation Command 21 seized control of a refugee camp KIA-controlled territory in Mansi Township, Bhamo District, and forced around 2,000 people to flee for their lives, so much so that the international community including the UN has to request the government to stop the holocaust.

Reading between the lines it seems that the quasi-military government of Thein Sein which in Burmese we say Lonegy Wut Sit A Soe Ya meaning the exclusive ruling club of generals and ex-generals wearing Burmese civilian skirts has successfully used again its Divide and Rule policy over the ethnic nationalities by winning some of them with economic incentive and compelling the rest to agree to its agenda.

Lessons of 1990 Ceasefires

In the 1990’s the blowing of its own trumpet was the success of entering cease-fires agreement with various ethnic rebel forces. A partial list indicates this began with the Kokang and WA in 1989. In the case of the WA and their UWSA (United WA State Army) the terms of a cease-fire permitted them control over much of the lucrative narcotics industry. The process went on to include the Pa Oand Palaung in 1991, the Kayan in 1992, the powerful Kachin Independence Organization in 1994, the drug-lord Khun Sa’s Mong Tai Army and the Karenni National Defense Army in 1996, and finally the Mon Mergui Army in 1997.

The key to these agreements was the caveat that resistance arms could be kept, at least for the time being before being incorporated into the border force. But there are also ‘non cease-fire’ hold-outs, especially the Karen. Hence to engage these and other rebel bodies, the Tatmadaw makes use of allied ethnic forces. Thus the SSA finds as its chief opponent the United WA State Army, a proxy of the government, and the KNU confront the bizarrely-named pro-government Democratic Karen Buddhist Army. It was a good use of “Divide and Rule” policy of letting the two domestic cocks fight and when both of them are exhausted one can easily catch them to make a delicious meal. But not a single political deal was initiated with the ethnic nationalities.

At that time, it is important to note that the cease-fires were accepted by the various ethnic organizations in part because they promised a process of economic development followed by a political dialogue. It is true that roads and bridges have been built in frontier areas. For example, a high-quality asphalt road suddenly appears between Moulmein and Thanbyuzayat, and on to Tavoy Is it cynical to conclude, as some have done, that this and other engineering ventures are there more for emergency use by the army rather than to spur rural economic development? If development is quantifiable by the number of viable projects or employment opportunities in any given area, Burma has little to show to the ethnic nationalities that they are being taken seriously in this regard. This is a particularly sensitive issue in Kachin State, where the cease-fire has not brought any of the promised economic benefits, and where, as noted above, one of the former most powerful ethnic armies have surrounded dozens of Tatmadawunits and which the Burmese army construe that it would have had no chance at all of establishing their presence here prior to a cease-fire agreement.

The ethnic nationalities states are also sensitive to the fact that their traditional homelands or territories are the best endowed in terms of natural resources, notably timber, minerals and hydro-electric potential. These riches continue to be taken away, but there is little trickle-down for local residents who increasingly resent seeing both their environment haphazardly used, with substantial profits accrued by outsiders who claim monopoly of the state’s natural commodities. Purely view from this aspect the Myanmar Tatmadaw is actually an occupational colonial army bent on marginalizing the ethnic nationalities.

However, at that time the cease fire groups pinned their hope on the National Convention that will draw up the 2008 Nargis Constitution but to their great disappointment none of them were not even given a chance to put up their proposition and the last straw was the forcing of the border guards on them that the civil war started again.

Everybody knows the epic battles fought between the Kachin and the government where thousands died, the Myanmar Tatmadaw sustained more than 5,000 casualties, a figure the government dared not release. This is in spite of using the massive air force some of which are piloted by North Korea pilots, especially the JL-8 AND MI-24/35 planes. Still the Tatmadaw have not tackle the formidable UWSA and it finally dawn on the Tatmadaw leaders that force is not an option at all, as they could never win in the battle fields which they have fought for more than three score years. Together with the pressure from China whose benevolent approach of making Burma one of the autonomous regions of China compelled the Myanmar Tatmadaw leaders to smoke the pipes of peace and parleys with the ethnic nationalities just to please the West led by the US.

Marginalizing the Freedom Fighters

The Lonegy Wut Sit A Soe Ya headed by Thein Sein, but controlled by the supremo Than Shwe and the hard liners meticulously laid out their plan and manage to isolate the pro-democracy forces led by Daw Aung San Suu Kyi and the NLD by incorporating them in the government to isolate the ethnic nationalities (everybody have witness it). This proves the fact that the bicameral parliament is not only dominated by the USDP but also include the opposition in it to show to the international community that it was democratically elected. Having Daw Aung San Suu Kyi and the NLD in their bag, then it try to isolate the ethnic nationalities inside the country with those of the freedom fighters by forming the WGEC (Working Group for the Ethnic Communities) with those inside the country who have grudgingly cooperated with the government just to save their neck. Not that I am belittling or underestimating them as some of them like Khun Htun Oo, U Aye Thar Aung and the likes have stand steadfastly against the Tatmadaw thugs. But what I am high lighting is that like the NLD, ethnic nationalities residing inside the country are within the government’s reach which in Burmese say Let Khoke Hte Ka Yae meaning water in their hands and can do anything and is at the mercies of the government’s whims and fancies and surely they don’t need a cease fire. Hence the argument that these people including the USDP (ancestors of the butchers of Depaéyin) should be brought in for the cease fire is not logical.

To achieve a ceasefire is that the basic political agreement must be reached between the warring groups i.e. between the marauding Myanmar Tatmadaw and the rag tag ethnic nationality freedom fighters. How can a cease fire agreement can be reached if you keep attacking them as stated earlier in Mansi town in Kachin state?

But the balance of power is in favors of the regime, since almost the entire international community of nations, without exception of any pretense of even genocide of the Muslim Rohingya, can be allowed to stand in the way of this. Norway, and Germany's Friedrich Naumann and Friedrich Ebert Stiftungs, have actively been funding the "peace initiative," mainly through the Myanmar Peace Center via the ethnic national traitor Harn Yawnghwe and Htoo Htoo Lay help by Myanmar Egress, Vahu Development's Aung Naing Oo, and the Chinese spy representative Nyo Ohn Myint.

It can be seen that the regime was able to wean away the former students intellectuals like Zaw Oo and Min Min who got their Ph.Ds in foreign country and were given high position while the mass of the students are rotting in foreign countries living from hand to mouth, unable to go back to Burma for obvious reasons and living in nostalgia, unseen, unknown, and unlamented in a far flung place. These unsung heroes will soon fade out in history as the Lonegy Wut Sit a Soe Ya interprets. A sorrowful end for the glorious former ABSDF student’s masses. What more Daw Aung San Suu Kyi and the NLD who have joined the generals in calling for the resistance to surrender, and former political prisoners for the most part are not raising their voices about the issue. In other words, the pro-regime side is unified. On the other hand, there are significant fractures within the ethnic nationalities, largely because the fraudulently elected KNU leadership, warlord Yawd Serk, the womaniser and also the WA, who are very much corrupt.

It is everybody knowledge thatTatmadaw is attacking the KIA in a number of different areas, and also shelling the SSA. The negotiation is not about "peace" at all. Rather, it is about power. The regime wants absolute power, and is demanding that the ethnic forces surrender (to enter the "legal fold"). The ethnic nationalities in turn want an end to the abuses that are being perpetrated against their people; a new constitution that enshrines the principles of federalism; a new Federal Armed Forces; and through all of this not only peace for their people, but real power - a significant degree of self-determination to manage their own affairs. This is what is at stake in the Burma negotiation. The ethnic position is also just on human rights grounds. The dictators have been perpetrating crimes against humanity against them. The resistance, on the other hand, has the justness of their cause and their determination to fight. Even with this imbalance, the resistance has fought with great courage, and inflicted massive losses against the Tatmadaw. The generals have been reduced to forced conscription, including of children, to preserve their troops. Said another way, the regime cannot compel the ethnic groups to sign a national ceasefire.

The Glorious Karen, coming to a Sorrowful End

How come, the Karen resistance, that sets the world record as the longest resistance, coming to a sorrowful end? The answer is simple, they have lost the economic war, out maneuvered by the Myanmar who had meticulously studied the strategy of the two superpowers, French (battle of Dien Bien Phu) and America (the battle of Khe Sanh) thoroughly beaten in Vietnam has now successfully used the dollar diplomacy to overcome it. The same theory applies to KNU.

By nature the Karen are simple, quiet, unassuming and peace loving people, who uphold the high moral qualities of honesty, purity, brotherly love, co-operative living and loyalty, and are devout in their religious beliefs. They migrated southwards and gradually entered the land now known as Burma about 739 BC, earlier than the Myanmar. According to most historians, they were one of the first settlers in this new land. The Karen named this land kaw-lah, meaning the Green Land.

When the American missionaries arrived in the early 1800s they were welcomed with open arms by the Karen, who in their folklore had obscure references to a 'white brother' with a 'holy book'. Quite a few converted to Christianity of various sects and many also began to go to school. When the British occupied Burma, the conditions of the Karen gradually improved. With the introduction of law and order by the Colonial Central Authority, the Karen began to earn their living without being hindered, and could go to school and be educated. The Myanmar were infuriated to see the despised Karen being treated as equal by the British. Progress of the Karen people in almost all fields was fast, and by the beginning of the 20th Century, they were ahead of other peoples in many respects, especially in education, athletics and music.

In 1942, the Japanese invaded Burma along with the Burma Independence Army (BIA), who led them into the country. These BIA troops took full advantage of the situation by insinuating that the Karen were spies and puppets of the British. The bitter experiences of the Karen, especially during the Second World War, compelled them to think that unless they were and have a state of our own, they would never experience a life of peace, free from persecution and oppression. This is the crux of the Karen struggle for freedom. Soon after the Second World War, all the ethnic nationalities that had been under colonial rule were filled with national aspirations for independence. Successive Tatmadaw administration has embarked up the 3As (a, absorption, assimilation and annihilation), which have been practiced in the past upon all other nationalities by the Myanmar rulers.

Culturally, the different Myanmar administrations have attempted to absorb and dissolve the Karen language, literature, traditions, and customs. The Karen have been denied all political rights, and militarily, and Karen people have all along been systematically exterminated as part of the 3As.Their educational quality and living standards have dropped considerably, falling far behind the Myanmar in all respects. The oppressive policies of Myanmar became stronger than before when it imposed by the "Four Cuts Operation" in 60s. This includes cutting off lines of provisions, cutting the contact between the masses and the revolutionaries, cutting all revolutionary financial income and resources, and cutting off the heads of all revolutionaries, an extreme measures.

Hence, many Karen have left their cherished homeland and migrated to Thailand and elsewhere. But, despite this physical distance and differences in socio-political and intellectual orientation, the majority of Karen people share a common vision: to have ethnic equality and a right to self-determination within a Genuine Union of Burma. Change is a process, not a onetime deal or a single agreement. Each step should pave way for the next step so that we can move forward.

In the early 50s the Karen come near to overthrow Rangoon, but the Chin and the Kachin
Who were at that time has the real Pyidoungsu (union) spirit resolutely defended(at that time they had not tasted the treachery of the Myanmar leaders).When Toungoo fell in 1950, Gen. Ne Win predicted that the Karen resistance would be wiped out in two years. Again in1995 when the DKBA split and most of the resistance signed a ceasefire agreement, Gen. Khin Nyunt predicted that the Karen insurgents would be wiped out in 2 years. Now it is nearly two decades and the

Lonegy Wut Sit A Soe Yahas embarked upon its new policy of the dollar diplomacy with Harn (the darling of EU) influencing core Karen leaders, who knew that the Karen population as a whole is tired of fighting and exploited to the full. But the inside sources says only about 30% of the KNU leadership accepted this trick and that the 2nd and 3rd levels of KNU are not happy with the reactionary corrupt policy. On the other hand the regime regards the KNU to be as good as surrender. However, the appeasement group cannot do as much as they would like to and so they came up with the idea of the Hpa-An Conference the stronghold of the 7th Brigade area of the KNLA where the current leaders Saw Mutu Sae Poe and Padoh Saw Kwe Htoo Win connive with the government team will be held in December leaving the mass Karen out. Perhaps, the impending Hpa An Conference is the last commissar of the formidable Karen fighting force.

The EU promise to give $ 120 million a year, supposedly for strengthening the transition via Euro Burma Office of Harn and would be very dangerous for all the oppositions and the peace effort, as it will bolster the regime. According to one MPC guy, the regime is not engaged in transition, but liberalization, at best, it would be gradual change, but one thing is sure there can never be a lasting peace unless there is true democracy and federalism are practiced in the country and this is exactly what the Myanmar Tatmadaw is vehemently opposed to.

The current regime is using the same strategy of isolating the resistance forces for wiping out militarily, one at a time, as the previous regimes did. A sort of a Pin-ja-geh-ku situation for the regime, now, and it has to pamper the KNU/KNLA with more promises and some acts of concession. But the core of the ethnic nationalities leaders knew that U Aung Min, the chief negotiator of the government, is only an outer-circle man. Even his mentor, President Thein Sein, has no power to change the strategy. The military faction has about 50%, the parliament about 30% and the executive branch about 20% of the power.

The basic concept is that central administration disregarded the basic concept of 'unity in diversity'. Particularly Arakan and Mon are being neglected and treated as a 'colony' of Burma. One has to recollect that nation is defined as a large group of human beings sharing common historical traditions, inhabiting or identifying with a particular territory, having generally speaking a common language, who feel they form a single and exclusive community is being discarded in Burma. Even, the Unrepresented Nations and Peoples Organization (UNPO) has urged representatives of the European Union to consider the rights of ethnic minorities in Burma in EU-Burma meeting but nothing was mentioned. Burma’s political transition is now entering an important stage and for it to be genuine and enduring it is critical that all stakeholders, including members of all ethnic armed groups, political parties, civil society organizations, lawmakers, and military and government leaders, be part of the political dialogue process. More importantly, the ethnic groups must be given the right to manage their future and work together with the government to bring peace to the country.

A Bird’s Eye View

Looking from a distance it is very clear that the Tatmadaw is not going to compromise its hold on the country. Hence the strengthening the legitimacy of the army will continue to be Longie Wut Sit A Soe Ya number one priority. So, the international community must note that the new mood music in Burma’s background is that the current generals and ex-generals cannot conceivably succeed in frog-marching the country towards peace, prosperity and democracy with this rate. A glance at their half-century-old record of failures at playing omniscient nation-builders suffices. One should recollect that the country is ranked second to last, just ahead of Somalia, on Transparency International's Corruption Index. There are pockets of local communities whose socioeconomic and humanitarian conditions are closer to those of countries in Sub-Saharan Africa than to those of an Asian country about to “take off” developmentally. Hence the Truth is, the same old military leadership is aggressively engaged in a well-timed and well-calculated strategy designed to placate diverse target groups, both domestically and internationally, with carefully crafted multiple spins.

Burma has always kept it that way - the guessing game - course of direction that the Tatmadaw leadership might regret later. There is no Sincerity, one word in the communique that addressed the "core issue is.” Few doubt that that this would translate into serious reform in spite of the need for change is so evident. Investors knew that the wind of change is in the air. The Lonegy Wut Sit A Soe Ya is aware that the legitimacy and the foundations that held the country together for so long have been chipped away by corruption and elitism and insincerity. The challenge, it seems, is how to push for reform at a pace comfortable to the leadership, so that they can minimize confrontation with people who have benefited handsomely under the present system. Burma's challenge is from within and the ethnic nationalities. Gap between the 'haves' and 'have-nots' is getting wider, along with crowded urban areas that add to environmental degradation and massive corruption are some of the things Burma is faced with. Few people think the government could do it without allowing the public, namely the middle class, a greater say about the problems they face. The call for change is not just coming from dissidents but from the Burmese intellectuals who acknowledge that reform is a must if Burma is to stay on a sustainable economic development course. Hence, investing in Burma will not be a walk in the park.

A national ceasefire now, without any significant conditions, including an ending of the regime's hostilities and abuse, and withdrawal of the occupational Tadmadaw from its ethnic nationalities area is unthinkable. The generals would win 100 to 0. Burma would continue to be a dictatorship for many, many years, if not forever. Remember, the regime has already sent strong signals that it will not materially amend the 2008 Constitution, and that current Army head Min Aung Hlaing will run for President in 2015.

To the ethnic nationalities, they have demonstrated a classic example of what they are doing to the Rohingyas, a systematic genocide if they resisted. It is Rohingya today and tomorrow will be another ethnic race. This is a clear signal, a clear sword of Damocles hanging over the heads of the ethnic nationalities, before the Hpa An Conference ceasefire first before political discussions. This is just another step in Senior General Than Shwe's self-protection and legitimization of the dictatorship strategy. It is naive - outrageously stupid, actually - to think that Than Shwe and his heirs will ever give up power, when so many of their fellow autocrats are conscientiously defending theirs.

I would strongly agree with Dr Zarni when he comment that, “The change in Burma today is a product, almost of strictly a pact between the elites and Western strategic interests in Washington, the European Union, and the corporate interests that they represent, and Aung San Suu Kyi and her own parties interests and the ruling military’s interests.” Without the people being involved in any change process it’s just elite power deals. Portraying Burma as the opening up to commercial and strategic interests is not the change when the ethnic nationalities and religious minorities are fighting back for their survival. People say, the process in Burma is not perfect, but everyone who uses that phrase –it’s not better than before –. Before we did not have genocide (Rohingya), we did not have a full-blown war against the Kachin. We did not have thousands of Burmese people displaced by mega-development projects. Now you have Burmese dissidents who enjoy support. It clearly indicated that the Longie Wut Sit A Soe Ya, is more interested in western investment, esp. in its ethnic nationalities resource-rich ethnic areas than true peace under a federal system of government.

A Silver Lining

Am I too pessimistic in my opinion for after, life is hope? Without hope life is nothing. These is just a small silver lining i.e. if they really repent of what they had done to the country for more than half a century, ask forgiveness to the people and let go off their power with a vision for another millennium then there is a silver lining in disentangling this Burmese Gordion knot. But the big question will the Tatmadaw generals who all are power maniacs be magnanimous for the country. The U.N. Secretary-General's special advisor on Burma, Vijay Nambiar, was hopeful for the whole region. "It represents a distinct new stage in the development of the national reconciliation. I hope as they move forward, because the real work is in the future, they will be able to provide the same kind of optimism," he commented.

Hence, in face of this difficult situation, the real ethnic opposition must allied under the banner of the UNFC, because of their continued willingness to fight, they have been able to hold off the demand for surrender. It is essential that the UNFC maintain this position - for years if need be. If the ethnic groups follow the KNU and the SSA-S and give up, they will lose everything. Any chance of real freedom for the country will be lost, and their people will be sentenced to never-ending land thefts, subjugation, and abuse. The folly of the Shan and Karen leaders will go downs in the annals of history as betrayal and every ethnic nationalities life will be short and miserable.

The UNFC, whose delegation is now visiting Rangoon have witnessed more homeless and blackout than the high-rise buildings which the government want to show, must press on for a genuine transition, since it wants to have lasting peace also. Now it is calling Daw Aung San Suu Kyi to participate in the deliberations with the government. If she consented then the unity between the pro-democracy groups and the ethnic nationalities will be a real challenge to the Tatmadaw dominated government and Burma will be on the way to reform.

We appeal to the international community especially the West led by US and EU to be realistic in dealing with the current The Lonegy Wut Sit A Soe Ya and perhaps heed what Daw Aung San Suu Kyi has all the time being advising, "I think many governments, not just the Australian government, generally like to get on with whoever happens to be in power at the moment," in her address in Sydney to call on foreign governments to take a long-term view of her country as it works to shed the vestiges of a brutal military regime.

On the Tatmadaw side they must clearly see that the will to fight by generations of ethnic nationalities is not to be underestimate as perhaps three generations have already made it. Like the War of the Roses if there is no amicable solution the fight will have to be carry on for another 100 years if not more. Dr. Thant Myint U has beautifully coined it as, “The peace process in Myanmar is at a pivotal stage. If successful, the prospect of further democratic reform will be strengthened and the door to the country’s economic potential unlocked. The map of Asia will fundamentally change. If the peace process collapses, the impact will be catastrophic, not only for Burma but for the whole region and the world…There is mistrust to be overcome and political deals to be struck, but the far thornier obstacle may be the moneymaking interests on all sides that have a lot to lose from reform. Success, however, will be a game-changer. Burma’s greatest natural asset is not its vast hydropower potential or its offshore gas fields but its unique strategic position between the markets of China, India and Southeast Asia. With peace and the emergence of strong, representative local government, an end to the country’s isolation and new investments could quickly lift millions from poverty. A new Asian crossroads would emerge, based not on the exploitation of Burma’s instability, but on local consent and shared prosperity. The process so far has been entirely home-grown. Maximum support from the international community in the coming weeks will be essential. Global leaders simply voicing their strongest backing for the process will be immensely valuable.”

The onus is now purely on the UNFC, either it will make or break it, what vision do they have for the Genuine Union of Burma or are they going bow down to the pressure of the Union of Myanmar, with an illogical lopsided Constitution, to have ceasefire without political conditions just as letting the tail wag the dog?

End Notes

Weng; Lawi, Kachin Clashes Leave IDPs out in the Cold Irrawaddy 21-11-2013

The exception being the Mong Tai Army which reportedly traded “arms for peace”.Bertil Linter gives a good review of the cease-fires and their consequences. See “Drugs and Economic Growth in Burma”, in Burma/Myanmar: Strong Regime, Weak State? Ed. Mortem Pedersen, et al. Adelaide: Crawford house, 2000, p.172. A comprehensive list of seventeen “Armed National Groups that have achieved peace with the Government”, with “dates of entry into the legal fold”, armed strength and names of leaders is found in Yan Nye in Aye, Endeavors of the Myanmar Armed Forces Government for National Reconsolidation, Yangon: (no press indicated). 2000, p.108.

A good review of the DKBA is found in “Facets of a Buddhist Army”, Parts 1, 2. Burma Issues, (Bangkok) 8, no. 7 & 8 (1998

One can refer to the CMA Controller of Military Accounts Office for the exact figures

Refer to the Burmese Military Intelligence Report, the original I dare not reveal because that person life will be in danger.

http://www.dvb.no/news/more-than-2000-flee-as-hostilities-reignite-in-ka...

Watson; Roland. Negotiated Surrender in Burma?11-11-2013

http://www.dictatorwatch.org/articles/negotiatedsurrender.html

One would remember Nang Khur Seng (Nang Nu), a spokesperson for the Shan, whose eloquence captivated the Burmese audience over the BBC and VOA, a teacher in the Shan resistance protested to Yawd Serk, one day for demanding two of her students to sleep with him. For this she was expelled from the Shan resistance and substitute it with some other person.

Watson; Roland.Negotiated Surrender in Burma?11-11-2013

http://www.dictatorwatch.org/articles/negotiatedsurrender.html

Khin: Ba Saw FIFTY YEARS OF STRUGGLE A Review of the Fight for the Karen People’s Autonomy Revised version 2005 Tucson Atisona

Ibid

Saw Kapi, Karens at the Crossroads inIrrawaddy 22-12-2012

See its news release on 8th Nov. 2013

U Kyaw Tin Burma’s permanent representative told the UNGA Govt. Rejects UN Calls for Rohingya Citizenship Irrawaddy, 21-11-2013

Watson; Roland. Negotiated Surrender in Burma?11-11-2013

http://www.dictatorwatch.org/articles/negotiatedsurrender.html

Dr Zarni’s interview with Praxis

UNFC General Secretary Nai Han Thar and vice presidents David Thakapaw and Abel Tweet arrived Sunday as part of the trust building

Mann;Zarni, UNFC Reiterates Call for Suu Kyi’s Voice in Peace Talks The Irrawaddy 26-11-2013

This will be a crucial test for Daw Suu of whether she identifies herself with the ethnic nationalities or confine to Myanmar race only.

Herald Sun News 26-11-2013

Myint U;Thant, Help Myanmar’s peace talks to transform Asia Financial Times 21-11- 2013

- Asian Tribune -

Thursday, November 28, 2013

UNFC ထုတ္ျပန္ေႀကျငာခ်က္ ၇ / ၂၀၁၃


UNFC Press Release _7-2013_ - Burmese - Type the rest of your post here.

UNFC ႏွင့္ UNA တုိ ့၏ပူးတြဲ ထုတ္ျပန္ခ်က္

Joint Statement of UNFC _ UNA - Burmese.pdf

Type the rest of your post here.

Tuesday, November 26, 2013

UNFC ၏ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ မူ၀ါဒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေထာက္ခံ


ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ UNFC ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေတြ႕ဆုံစဥ္ (ဓာတ္ပုံ – ေဂ်ပုိင္ / ဧရာ၀တီ)

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္ေရး ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ ထူေထာင္ေရး အတြက္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား ဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ(UNFC)ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာဆိုလုိက္သည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ညီညႊတ္ေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား ဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ (UNFC)မွ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား
တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း ေနအိမ္တြင္ တြင္ ယေန႔ညေနပုိင္း ေတြ႕ဆုံၿပီးေနာက္ ျပဳလုပ္ေသာ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အထက္ပါအတုိင္း ေျပာဆိုလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“တိုင္းရင္းသား ေတြက ျပည္ေထာင္စုစနစ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ တပ္မေတာ္တခု လုိခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ျပည္ေထာင္စု စနစ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ တပ္မေတာ္ဆိုတာကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုထဲမွာဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ တပ္မေတာ္ ပဲ ျဖစ္ရမွာ ေပါ့´´ဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဆုိသည္။

၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ အသစ္ေရးဆြဲေရး ဆုိေသာ မူ၀ါဒ ၂ ခုတြင္ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ NLD အျမင္မတူ ေသာ္လည္း သေဘာထားကြဲလြဲျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္နည္း ကုိယ့္ဟန္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဓိက အားျဖင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ေပၚထြန္းေရးႏွင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ထြန္းကားေရးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆုိၾကသည္။

ညီညြတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ၏ အတြင္းေရးမွဴး ဦးႏုိင္ဟံသာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို လႊတ္ေတာ္ လမ္းေၾကာင္း မွတဆင့္ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္မည္ျဖစ္ၿပီး UNFC သည္ လႊတ္ေတာ္လမ္းေၾကာင္းမွ ၀င္ေရာက္ေဆာင္ရြက္၍ မရေသာေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပမွ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရး အာမခံခ်က္ရွိေသာ ဖြဲ႕စည္းပံုကို အသစ္ေရးဆြဲမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

“စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စုႀကီး ေပၚေပါက္လာဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကက်ေနာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ အစည္းအေ၀းပြဲ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္မွာေနတဲ့လူေတြက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း ၀င္တိုးလို႔မရဘူး။ ဒီဖြဲ႕စည္းပံု အေနအထားအရ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း ျပင္ဖို႔ မလြယ္ဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အန္ကယ္ တို႔ကေတာ့ အသစ္ေရးတာကေတာ့ ျမန္တယ္။ လြယ္တယ္လို႔ပဲ ယူဆတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ အဲဒါကို ေျပာျပတာ´´ဟု ဦးႏိုင္ဟံသာက ဆုိသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ တုိင္းရင္းသား အေရးအတြက္ အသိသက္ေသအေနျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၀ုိင္း၀န္းကူညီသူအေနျဖင့္ေသာ္လည္း အၿမဲတမ္းႀကဳိဆုိဖိတ္ေခၚေနေၾကာင္း၊ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ထာ၀ရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိေရးမွာ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး လိုအပ္ေၾကာင္း ဦးႏုိင္ဟံသာက ဆက္လက္ေျပာဆုိသည္။

“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အသိသက္ေသအေနနဲ႔ေရာ ၊ ၀ုိင္း၀န္းကူညီႏိုင္တဲ့ အေနအထားကေန ပါဖို႔ေရာ အန္ကယ္တို႔ က အၿမဲတမ္းဖိတ္ေခၚေနပါတယ္။ထာ၀ရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔က ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ေလးကို အဓိကက်တဲ့ အခန္းျဖစ္တယ္။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ျဖစ္ႏုိင္ဖို႔က ျပည္ေထာင္စုအစိုးရကို အာဏာ တခ်ိဳ႕ အပ္ၿပီးေတာ့မွ ျပည္နယ္အစိုးရေတြမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ အာဏာေတြ လြဲအပ္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တန္းတူညီမွ်ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္´´ဟု ဦးႏုိင္ဟံသာက ရွင္းျပသည္။

အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ UNFC ႏွင့္ ခ်ည္းကပ္သည့္ လမ္းစဥ္မတူေသာ္လည္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ
အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ႏွင့္ UNFC သေဘာထား မကြဲလြဲေၾကာင္း၊ အဓိကမွာ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စု စနစ္ တရပ္ ေပၚထြန္းေရး ျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာဆုိသည္။

“ ဒီကိစၥေပၚမွာ အေျခခံၿပီးေတာ့ စိတ္၀မ္းကြဲတာ လံုး၀မရွိပါဘူး။ အားလံုးလိုလားတာက စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ျပည္ေထာင္စုပဲ။ အဲဒီ စစ္မွန္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္ဖို႔ဆိုရင္ ဒီဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ဒီပံုစံနဲ႔ ေတာ့ မရဘူးဆိုတာ က်မတို႔ အားလံုး လံုး၀ သေဘာတူတယ္။ အားလံုးအတူတူလက္တြဲၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အားလံုးလက္တြဲလုပ္မွ အန္တီတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စုႀကီး ျဖစ္လာမွာ။ တိုင္းရင္းသား ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို အန္တီအေနနဲ႔ အၿမဲတန္းျဖည့္ဆည္းေပးမွာပါ´´ဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ထပ္ေလာင္းေျပာဆုိသည္။

UNFC သည္ ယေန႔ ၂၅ ရက္ေန႔ မြန္းလဲြပုိင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ရွမ္းတုိင္းရင္းသားမ်ား ဒီမုိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ရုံးတြင္ စည္းလုံးညီညြတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား မဟာမိတ္(UNA) မွ ေခါင္းေဆာင္ မ်ား ႏွင့္ေတြ႕ဆုံၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ပူးတြဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားရန္ သေဘာတူညီၾကသည္ဟု ယေန႔ ေၾကညာခ်က္တရပ္ ထုတ္ျပန္သည္။
ထက္ေဇာ္ႏုိင္-ဧရာ၀တီ
http://burma.irrawaddy.org/news/2013/11/25/51390.html

Saturday, November 23, 2013

UNFC ထုတ္ျပန္ခ်က္ ၆/၂၀၁၃

UNFC Press Release _6-2013_ - Burmese
Type the rest of your post here.

Friday, November 22, 2013

UNFC ႏွင့္ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ား အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျခင္း

အစိုးရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာ (MPC) မွ စီစဥ္ေသာ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားႏွင့္ ညီညြတ္ေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား ဖက္ဒရယ္ ေကာင္စီ (UNFC) တို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဇင္းမယ္ျမိဳ႕တြင္ ယေန႔နံက္(၉) နာရီတြင္ အလြတ္သေဘာ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကသည္ဟု ေဆြးေႏြးပြဲကို တက္ေရာက္ ခဲ့ေသာ ကရင္နီ အမ်ဳိးသား တိုးတက္ေရး ပါတီ (KNPP) ဥကၠဌ ေအ ဘယ္လ္ဒိြက ဆိုပါသည္။

“ခ်ဳပ္ျပီး ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ UNFC ဖက္ကေတာ့ တိုင္းရင္းသား ေတြရဲ့ တပ္ေပါင္းစု ျဖစ္ေပၚလာပံု ကို အေသးစိပ္ ကိုတင္ျပရွင္း လင္းခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ တျပည္လံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး သေဘာထား ျဖစ္တဲ့ လိုင္ဇာဘံု သေဘာ တူညီခ်က္ ေတြကို ရွင္းလင္း တင္ျပ ခဲ့တယ္ေလ။” ဟုဆိုပါသည္။

ထိုတင္ျပခ်က္ မ်ားအေပၚ အျပန္အလွန္ အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္ၾက သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုတင္ျပခ်က္ ထဲတြင္ ဖက္ဒရယ္ တပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္းေရး ကိစၥကို တခ်ဳိ႕က ေထာက္ခံၾက သလို၊ တခ်ဳိ႕က အျပဳသေဘာ ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပ ခဲ့ပါသည္။ အ ထူးသျဖင့္ ဖက္ဒရယ္ တပ္မေတာ္ ကိစၥ ဖြဲ႔စည္းေရး သည္ အစိုးရ စစ္တပ္က လက္ခံ လိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျပည္တြင္း တိုင္းရင္းသား ပါတီမ်ား ဖက္ကမူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး၊ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ႏႇင့္ ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ဆုိင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ား အေပၚ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ၏ သေဘာထားႏွင့္ ရင္းႏွီးမွဳကို ရရွိရန္ တင္ျပေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။

အထူးသျဖင့္ တျပည္လံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကိစၥကို အသားေပး ေဆြးေႏြးခဲ့ ၾကပါသည္။ အစိုးရ၏ တျပည္လံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ ေရးထိုးျခင္း အေပၚ တိုင္းရင္းသား တို႔၏ သေဘာထား အျမင္မ်ားကို ေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။

အစုိးရသည္ အားလုံး ပါ၀င္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံႀကီး တစ္ရပ္ က်င္းပရန္ သမၼတတြင္ အစီစဥ္ ရွိေၾကာင္း၊ ဤကဲ့သို႔ က်င္းပရန္ ရွိသည့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံအတြက္ ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား သည္ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း မ်ား၏ သေဘာထား မ်ားကို သိရွိ ထားေစရန္ ႏွင့္ ရင္းႏႇီးမႈမ်ား ရႇိေစရန္ ရည္ရြယ္ျပီး စီစဥ္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ျမန္မာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာမွ ဦးညိဳအုန္းျမင့္က ဆိုပါသည္။

ယခု အျမင္ဖလွယ္ပြဲသို႔ ျပည္တြင္း နိုင္ငံေရးပါတီ (၁၁)ဖြဲ႔မွ တက္ေရာက္ခဲ့ ပါသည္။ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အင္အားစု ပါတီ၊ ဒီမုိကရက္တစ္ ပါတီ(ျမန္မာ)၊ ဒီမုိကေရ စီႏႇင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပါတီ၊ ရႇမ္း တုိင္းရင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္ ပါတီ၊ ရခုိင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား တုိးတက္ေရးပါတီ၊ ကရင္ ျပည္သူ႔ပါတီ၊ ခ်င္း တုိးတက္ေရးပါတီ၊ ခ်င္းအမ်ဳိးသား ပါတီ၊ ရႇမ္း တုိင္းရင္းသားမ်ား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ မတူကြဲျပား ျခင္းႏႇင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပါတီ၊ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ပါတီမ်ားမႇ ကိုယ္စားလႇယ္ (၁၁)ဦး တက္ေရာက္ ခဲ့ပါသည္။ ထိုထဲတြင္ ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြ႔ံျဖိဳးေရး ပါတီသည္ မူလက လာေရာက္ ရန္ စာရင္းေပး ထားေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ လာေရာက္ျခင္း မရွိဟု (UNFC) ဖက္က ဆိုပါသည္။

တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ (UNFC) ကိုယ္စားလွယ္မ်ား မွာ ႏိုင္ဟံသာ၊ ေအဘယ္လ္ဒိြ၊ ေစာေဒးဗစ္ သာကေပါ၊ ဗိုလ္မႉးႀကီး ခြန္ဥကၠာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂြန္ေမာ္၊ ခိုင္စိုး ႏိုင္ေအာင္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီး ဖိန္ဖ၊ ေဆာ္လမြန္ ၊ကိုထြန္းေဇာ္၊ တာအိုက္ဖုန္း ၊ ေဒါက္တာလဂ်ာ ၊ဗိုလ္မႉးႀကီး ဂ်ဲလ္နက္ ၊ SSPP ႏိုင္ငံျခားေရး ဌာနမွ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦးတို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ပါ သည္။

ဤသည္ UNFC ႏွင့္ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းတို႔ ျပည္ပတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ တရား၀င္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ ရရွိခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။ ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရး ပါတီမ်ား ၏ ဤခရီးစဥ္ သည္ ႏုိ၀င္ဘာ (၂၁) ရက္မႇ(၂၄) ရက္ေန႔အထိ ၾကာျမင့္ မည္ျဖစ္ျပီး အဆိုပါ ျပည္တြင္း နိုင္ငံေရးပါတီ (၁၁) ဖြဲ႕သည္ ရွမ္းျပည္ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး ေကာင္စီ နွင့္ ယေန႔ညေန (၃) နာရီတြင္၄င္း တဆက္တည္းတြင္ အမ်ိဳးသမီး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ျမန္မာနိုင္ငံ)နွင့္ လည္း ေတြ႔ဆံု ခဲ႔သည္ဟု ဦးညိဳအုန္း ျမင့္က ဆိုပါသည္။
http://www.phophtawnews.org/burmese/index.php/news/international-news/item/888-unfc.html

The Battle of Russia (1943) - Freedom is not Free

It is about the Russian (the Soviets) resistance against the German Nazi aggression, in WW 2.
What a people need is the will to fight and to die for the right cause and to be smart enough to see the real intention of the aggressors.




Type the rest of your post here.

Wednesday, November 20, 2013

KIA နဲ႔ အစိုးရတိုက္ပြဲ ႐ြာသားေထာင္ခ်ီထြက္ေျပး

ကိုမိုးေဇာ္
19.11.2013

ကခ်င္ျပည္နယ္က တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အ၀တ္အထည္၊ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ ခိုလံႈဖို႔ေတြအတြက္ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ ေလာေလာဆယ္ ရရွိေနေပမဲ့လည္း က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆး၀ါးေထာက္ပံ့မႈေတြ လိုအပ္ေနတယ္လို႔ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြက ေျပာပါတယ္။

မန္စီၿမိဳ႕နယ္ နန္႔လင္းပါရြာကေန တိမ္းေရွာင္လာတဲ့ စစ္ေရွာင္ဒုကၡသည္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ဒီကေန႔ မန္၀ိန္းႀကီးကို ေရာက္ရိွလာေနသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မန္၀ိန္းႀကီးနားက လဂတ္ယန္စခန္းကို ၀င္ေရာက္လာေနၿပီး လူ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ဟာ လမ္းခရီးမွာပဲ ရိွေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကခ်င္ျပည္နယ္ မန္စီေဒသက ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနကိုေတာ့ စံုစမ္းထားတ့ဲ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ ဗြီအိုေအသတင္းေထာက္ ကိုမိုးေဇာ္ က သတင္းေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။

မန္စီၿမိဳ႕နယ္က နန္႔လင္းပါရြာမွာ တနဂၤေႏြေန႔က စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ တုိက္ပဲြေတြေၾကာင့္ နန္႔လင္းပါ ရြာသူရြာသား ၁၀၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ နန္႔လင္းပါ စစ္ေရွာင္စခန္းက ဒုကၡသည္ ၁၅၀၀ ေက်ာ္ဟာ ဗန္းေမာ္နဲ႔ မန္၀ိန္းႀကီးဘက္ကို တိမ္းေရွာင္ ထြက္ေျပးေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔မွာေတာ့ ဒုကၡသည္တခ်ိဳ႕ဟာ မန္၀ိန္းႀကီးနားက လဂတ္ယန္စခန္းကို ေရာက္ရိွလာတယ္ လုိ႔ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေပးေနတဲ့ ၀မ္ေပါင္နိန္းထဲြအဖဲြ႔ တာ၀န္ခံ ေဒၚေမရီတြမ္ က ေျပာပါတယ္။

“အခုက ၅၀၀၊ ၆၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီ။ အခုလည္း လာေနဆဲပဲေပါ့။ လမ္းမွာေပါ့ အဲ့လိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုက ဒီနီးစပ္ရြာမွာ အရင္ သူတုိ႔က အဲ့လို ခိုလိုက္ၾကတယ္။ မန္၀ိန္းႀကီးၿမိဳ႕ေပၚမွာလည္း အဲ့ဒီမွာ သူတို႔ သြားတာရွိတယ္။ ေနာက္ ရြာေတြမွာ ေနတာလည္းရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု က်မတို႔ -- နဲ႔ KBC တုိ႔ ဘာသာေရးကေန ၾကည့္ေပးတဲ့ Camp မွာကေတာ့ ၆၀၀ ေက်ာ္ေပ့ါေနာ္။ ၆၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္လာၿပီ။ မေန႔ကထိ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ။ ဒီမနက္မွ ၂၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေရာက္လာတယ္။”

ဒီလို ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္လာသူေတြဟာ နန္႔လင္းပါရြာကေန မန္၀ိန္းႀကီးကို ၃ ရက္ခရီး လမ္းေလွ်ာက္ လာခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီး ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔ေတြက ဆုိင္ကယ္လ္၊ ေထာ္လာဂ်ီ စတာေတြနဲ႔ သြားေရာက္ ႀကိဳဆိုေနၾကတာ ျဖစ္ပါ တယ္။

လက္ရိွ လဂတ္ယန္စခန္းကို ေရာက္ရွိလာသူေတြမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ပါ၀င္သလို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ၂၀၀ ေလာက္လည္း ပါ၀င္တယ္။ ေရာက္ရိွလာသူေတြကို အစားအစာ၊ ေစာင္နဲ႔ အ၀တ္အထည္ေတြ ေထာက္ပံ့ေပးထားတယ္လုိ႔ ေဒၚေမရီတြမ္ က ေျပာပါတယ္။

ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕က ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ
ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ က႐ုဏာျမန္မာ လူမႈကူညီေရးအဖဲြ႔ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာ ဦးေနာ္ဒင္း ကေတာ့ ဒုကၡသည္တခ်ိဳ႕ဟာ မန္၀ိန္းႀကီးကို ေရာက္ရိွလာေနၿပီး စာရင္း အတိအက်ေတာ့ မသိရေသးဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္။

“ဒီေန႔ ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၄ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ကေန မန္၀ိန္းႀကီးကို ေရာက္ေနၿပီ။ အကုန္လံုးေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး။ အဲ အခုမွ စာရင္းေကာက္ေနၾကတာ။ ၀င္လာတဲ့သူကလည္း ၀င္လာ၊ ကားေပၚေရာက္ေနတဲ့သူကေရာက္၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူက ေလွ်ာက္ဆုိေတာ့ တခါတည္း စာရင္း ရယူဖို႔ ခက္ခဲေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ယာယီတဲေလးေတြ ေဆာက္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ကို ေကၽြးေမြးဖုိ႔လည္း လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ႀကိဳတဲ့သူကလည္း ႀကိဳေပါ့ေလေနာ့္။ က်ေနာ္တုိ႔က အဲ့ဒီမွာ သူတို႔ကို ေနရာခ်ထားဖို႔ လုပ္ထားပါတယ္။”

မန္စီၿမိဳ႕နယ္က တိမ္းေရွာင္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ စားေရရိကၡာနဲ႔ ေနရာထုိင္ခင္းအတြက္ ကူညီမယ့္အဖဲြ႔အစည္းေတြရိွေပမဲ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရးအတြက္ ကူညီမယ့္သူေတာ့ မရိွေသးေၾကာင္း ဦးေနာ္ဒင္းက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“အခုေလာေလာဆယ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကေန ကူမယ္ဆုိၿပီး ကတိမရထားတာကေတာ့ ဒီ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈပါပဲ။ တျခား စားနပ္ရိကၡာတို႔၊ သူတုိ႔ရဲ႕ ေနရာထုိင္ခင္းေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြကေနၿပီးေတာ့ ကတိရထားတာေတြ ရွိထားပါတယ္။ ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ကတိေတြ ရထားတာရွိပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရး ကိစၥကေတာ့ ဘယ္သူေပးမယ္ဆုိတာ ဘာမွ မသိရေသးဘူး။”

ၿပီးခဲ့တဲ့ လကုန္ပုိင္းကလည္း မန္စီၿမိဳ႕နယ္ မုန္းဒိန္ပါရြာမွာ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္ KIA နဲ႔ အစိုးရတပ္အၾကား တုိက္ပဲြေတြျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ရြာသား ၅၀၀ ေက်ာ္ဟာ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕က ဒုကၡသည္စခန္းကို တိမ္းေရွာင္ခိုလႈံခဲ့ရပါတယ္။

KIA နဲ႔ အစိုးရတပ္ေတြဟာ ေအာက္တုိဘာ လကုန္ပုိင္းေလာက္က စတင္ၿပီး မန္စီၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ တုိက္ပဲြေတြ ျဖစ္ပြားေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔က ျပန္လည္စတင္ၿပီး တုိက္ပဲြေတြ ျပင္းထန္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တနလၤာေန႔ကေတာ့ အနည္းဆံုး ေနရာ ၅ ေနရာမွာ တုိက္ပဲြျဖစ္ပြားၿပီး ဒီကေန႔ မနက္ ၉ နာရီကလည္း တိုက္ပဲြျဖစ္ပြားခဲ့တယ္လုိ႔ မန္စီၿမိဳ႕နယ္အေျခစိုက္ KIA တပ္ရင္း ၁၂ က တပ္ရင္းမွဴးက ေျပာပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရိွေနတဲ့ KIA ဒုတိယစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္ ကေတာ့ လက္ရိွ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ တိုက္ပဲြေတြေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးေနတာေတြ ထိခိုက္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ တနလၤာေန႔မွာ က်ငး္ပတဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ မွာ ေျပာဆုိထားပါတယ္။

KIA နဲ႔ အစုိးရတပ္ေတြဟာ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အစိုးရသစ္ တက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း တုိက္ပဲြေတြ ျပန္လည္စတင္ခဲ့တာ အခုဆုိရင္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ KIA အၾကား အနည္းဆံုး ၁၅ ႀကိမ္ေလာက္ ေတြ႔ဆံုၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ မေအာင္ျမင္ေသးပါဘူး။
http://burmese.voanews.com/content/thousands-of-kachin-refugees-flee-again/1793131.html

Tuesday, November 19, 2013

" ALIVE "



You can always break the rule…
You can always dare to dance…
But you gotta to take a chance.. a chance..
Don’t keep waiting for an open door
Break the lock and get something more
Make a move ‘cause you’re alive… alive
We ain’t gonana get a second chance
Let the move ‘cause… you are alive… we’re Alive… we’re Alive…





NLD အပါ၀င္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ (၁၂) ဖြဲ႔ႏွင့္ UNFC ပထမဆံုး အႀကိမ္ ေတြ႕မည္

ညီညြတ္ေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား ဖက္ဒရယ္ ေကာင္စီ (UNFC) သည္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ပါတီ၊ ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံၿဖိဳးေရး ပါတီ၊ အမ်ိဳးသား ဒီမို ကေရစီ အင္အားစု ပါတီ ကဲ့သို႔ေသာ ျပည္တြင္း အဓိက ႏိုင္ငံေရး ပါတီ မ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ပါတီ မ်ားအား ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြး ႏိုင္ရန္ လာမည့္ ႏို၀င္ဘာလ (၂၀) ရက္ေန႔တြင္ အေရးေပၚ အစည္း အေ၀း တစ္ရပ္ ေခၚယူ ထားေၾကာင္း တြဲဖက္ အတြင္းေရးမႉး (၂) ျဖစ္သူ ဗိုလ္မႉးႀကီး ခြန္ဥကၠာက ဆိုပါ သည္။

“အားလံုး (၁၂) ပါတီ ပါခင္ဗ်၊ တစ္ရက္တည္း ပါပဲ မနက္ (၉) နာရီကေန (၁၂) နာရီ အထိ ေတြ႔ၾကမယ္၊ ေတြ႔ခ်ိန္က (၃) နာရီ ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ ရမယ္ဆိုေတာ့ အဓိက က်တဲ့ အေၾကာင္း အရာအျဖစ္ ဘာေတြ ေဆြးေႏြး ၾကမွာလဲ ဆိုတာ ညွိႏႈိင္း ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အစည္အေဝး ေခၚထား တာပါ” ဟု ဆိုပါသည္။

UNFC သည္ ယင္း ပါတီ မ်ားႏွင့္ ႏိုဝင္ဘာလ (၂၂) ရက္ေန႕တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ ၿမိဳ႔၌ ေဆြးေႏြးရန္ ရွိၿပီး တိုင္းရင္းသား ႏိုင္ငံေရး ပါတီ မ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား အပါ အဝင္ ျမန္မာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာ (MPC) မွ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ား စုစုေပါင္း (၁၅) ဦးခန္႔ တက္ေရာက္ဖြယ္ ႐ွိေနေၾကာင္း ဆိုပါသည္။

ဤအစီ အစဥ္သည္ အစိုးရ (MPC) ၏ အစီအစဥ္ ျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ အေၾကာင္း အရာမ်ား ေဆြးေႏြး လာမည္ကို မသိရေသး ေသာ္လည္း ေဆြးေႏြးခ်က္ မ်ားသည္ အျမင္ ဖလွယ္ ျခင္းကို အေျခခံ ေဆြးေႏြး ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။

“သူတို႔ ဘယ္အခ်က္ကို ကိုင္ၿပီး လာေရာက္ ေဆြးေႏြး မွာလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ မသိဘူး၊ ဒီပြဲ ကလည္း ျပည္တြင္း ကေန သူတို႕ လံု႔ေဆာ္ ေဆာင္႐ြက္မႈ (Initiative) ပါ၊ က်ေနာ္တို႔ (Initiative) မဟုတ္ ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ ကေတာ့ (UNFC) ရပ္တည္ခ်က္ အေနနဲ႔ပဲ ေဆြးေႏြး ႏိုင္မွာပါ” ဟု ဗိုလ္မႉးႀကီး ခြန္ဥကၠာက ဆိုပါသည္။

ထို႔ျပင္ (UNFC) ဖြဲ႔စည္းပံု၊ ရပ္တည္ခ်က္၊ ၿပီးခဲ့သည့္ လိုင္ဇာ ညီ လာခံ၌ ခ်မွတ္ ထားသည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ား၏ ဘံုရပ္ တည္ခ်က္ သေဘာထား မ်ားကို ေဆြးေႏြးဖြယ္ ႐ွိေန ေၾကာင္း လည္း ဆိုပါသည္။

ယခု ကဲ့သို႔ ေတြ႔ဆံု ႏိုင္ျခင္း အားျဖင့္ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသား ပါတီ မ်ားအၾကား ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း အျမင္ ဖလွယ္ ေဆြးေႏြး ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္ၿပီး “၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု” ျပင္ဆင္ေရး ကိစၥရပ္ မ်ားကိုလည္း ေဆြးေႏြး ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း (UNFC) ၏ အေထြေထြ အတြင္း ေရးမႉး ျဖစ္သူ ႏိုင္ဟံသာက ဆိုပါသည္။

“က်ေနာ္တို႔ အေနနဲ႔ ကေတာ့ ဒီ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္း ပံုမွာ စစ္တပ္က ေနရာယူ ထားတဲ့ အပိုင္း၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပိုယူ ထားတဲ့ အပိုင္းေတြမွာ ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲဖို႔ေတာ့ မလြယ္ ဘူးလို႔ သံုးသပ္ ပါတယ္၊ ဒါအစား အသစ္ ေရးဆြဲမယ္ ဆိုရင္ ပိုေကာင္း မွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြ အေနနဲ႔က ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲမယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ဘက္က သေဘာထား ေတြကိုလည္း နားေထာင္ ရတာေပါ့” ဟု ႏိုင္ဟံသာက ဆိုပါသည္။

၄င္းေဆြးေႏြးပြဲ ကို တိုင္းရင္းသား ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားမွ ကိုယ္စား လွယ္မ်ား တက္ေရာက္ ႏိုင္ေရးအတြက္ (MPC) မွ ကမ ကထ ျပဳ၍ စီစဥ္ ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဤသည္ (UNFC) ႏွင့္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ပါတီ၊ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု ပါတီႏွင့္ ျပည္တြင္း အေျခစိုက္ တိုင္းရင္းသား ႏိုင္ငံေရး ပါတီ တို႔အၾကား တရားဝင္ ပထမဆံုး ေတြ႔ဆံု ႏိုင္ရန္ စီစဥ္ ေနျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
http://phophtawnews.org/burmese/index.php/news/international-news/item/877-nld-unfc.html

Monday, November 18, 2013

KIA ဒုတိယ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ လုပ္ရန္ ဦးေအာင္မင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံု

Written by နန္းလြင္ႏွင္းပြင့္

ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္(KIA)မွ ဒုတိယ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဆလြတ္ဂြမ္ေမာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ လာေရာက္ကာ ႏို၀င္ဘာလ ၁၈ ရက္ နံနက္တြင္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေရႊလီလမ္းရွိ၊ ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ၌ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္သည္ ႏို၀င္ဘာတတိယပတ္အတြင္း၌ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕တြင္ ျပဳလုပ္မည့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ေဆြးေႏြးပြဲသို႕ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ျဖင့္ သြားေရာက္ရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အဆိုပါကိစၥအတြက္ပင္ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္မင္းႏွင့္ နံနက္ ၈နာရီမွ ၉နာရီခန္႔အထိ ေတြ႕ဆုံျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းေကာ္မတီ၊ နည္းပညာအေထာက္အကူျပဳအဖြဲ႕၀င္ ဦးလွေမာင္ေရႊက မဇၩိမကိုေျပာသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္သည္ ယခုတစ္ႀကိမ္ ခ်င္းမုိင္ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ျခင္းသည္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကိစၥမ်ား ေျဖရွင္းရန္ သြားေရာက္ျခင္းျဖစ္ရာ အျခားေသာႏုိင္ငံမွ ပတ္မသြားလိုဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းမွသာ သြားလိုသျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ဝန္ႀကီးဦးေအာင္မင္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကခ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရးအဖြဲ႕မွ အႀကီးတန္း အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးလမုိင္ဂြမ္ဂ်ာက ေျပာဆိုသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂြမ္ေမာ္သည္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၁၇ ရက္တြင္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္သို႔ ေလေၾကာင္းခရီးစဥ္ျဖင့္ လာေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္တြင္ ႏွစ္ရက္ၾကာ ေနထိုင္မည္ဟုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရးအဖြဲ႕
ကေျပာသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္ႏွင့္ အတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လေအာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စင္ဟြာတို႔ လိုက္ပါလာၿပီး ခ်င္းမိုင္ေဆြးေႏြးပြဲသို႔ သြားရန္ အစိုးရဘက္မွ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္အားအဆင့္ဆင့္ တာ၀န္ယူလုပ္ေဆာင္သြားမည္ဟု ဦးလွေမာင္ေရႊက မဇၩိမသို႔ အတည္ျပဳေျပာဆိုသည္။

အစုိးရႏွင့္ ေကအုိင္အုိအပါအဝင္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားအၾကားတြင္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတိုင္းအတာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈ ရယူရန္ တိုင္းရင္းသားထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္မ်ားညီလာခံကို ေအာက္တုိဘာလ ၃၁ရက္မွစကာ ေလးရက္တာ ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕၌ ေကအုိင္ေကက ဦးစီးကာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕တြင္လည္း အစိုးရႏွင့္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ႏုိဝငဘာလ ၄ရက္တြင္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကေသးသည္။ ယင္းေဆြးေႏြးပြဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ကရင္ျပည္နယ္၊ ဘားအံၿမိဳ႕တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံေဆြးေႏြး ဦးမည္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ေဆြးေႏြးပြဲ မတိုင္မီတြင္ အစုိးရ၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီ ၁၂ ပါတီ၊ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ႏိုဝင္ဘာ တတိယအပတ္တြင္ ခ်င္းမိုင္၌ ေတြ႔ဆံုမည္ျဖစ္သည္။
http://www.mizzimaburmese.com/2013-10-20-16-16-07/2013-11-01-01-48-27/item/15860-kia

ဆရာယုဒသန္ ျမန္မာျပည္ ေရာက္ရွိျခင္း ႏွစ္ ၂၀၀ ျပည့္အခမ္းအနား က်င္းပမည္

ရန္ပုိင္ - ဧရာ၀တီ

ဆရာယုဒသန္ႏွင့္ ၎ ျပဳစုခဲ့သည့္ အေစာဆံုး ျမန္မာ – အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္

ျမန္မာစာေပ သမုိင္းတြင္ အေရးပါသည့္ ျမန္မာ – အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ကုိ အေစာဆုံးျပဳစုခဲ့သူ ဆရာယုဒသန္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္မွာ ယခုႏွစ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လာမည့္ ဒီဇင္ဘာတြင္ အခမ္းအနားမ်ား က်င္းပမည္ဟု သိရသည္။

ဆရာယုဒသန္သည္ အဘိဓာန္ ျပဳစုခဲ့ျခင္း သာမက အဂၤလိပ္ – ျမန္မာ ပထမစစ္ပြဲ၌ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆုိရာတြင္ လည္း ဘာသာျပန္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သလုိ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ႏွစ္ျခင္း ခရစ္ယာန္သာသနာ (Bapatis) ကုိ စတင္ မ်ိဳးေစ့ ခ်ခဲ့သူလည္း ျဖစ္၏။

ထုိ႔အတြက္ ဆရာယုဒသန္၏ ေက်းဇူးကုိ ေအာက္ေမ့ျခင္း အားျဖင့္ လာမည့္ ဒီဇင္ဘလ ၅ ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ၈ ရက္ ေန႔တုိင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ႏွစ္ျခင္း အသင္းခ်ဳပ္က ႏွစ္ ၂၀၀ ျပည့္ပြဲ အခမ္းအနားကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အလုံၿမိဳ႕နယ္ ဧရာ၀တီ ပုိးကရင္ ကြင္းတြင္ လူႏွစ္ေသာင္းခန္႔ျဖင့္ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းမ်ား၊ ဓမၼျပဇာတ္မ်ားႏွင့္ စည္ကားစြာ က်င္းပ ျပဳလုပ္သြားမည္ဟု ဂ်ပ္ဆင္ ဘုရားေက်ာင္း အႀကီးအကဲ သင္းအုပ္ဆရာ အာသာကုိေလးက ဆုိသည္။

အေမရိကန္ လူမ်ိဳး ဆရာ ယုဒသန္သည္ ႏွစ္ျခင္းသာသနာျပဳရန္ ၁၈၁၃ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ မဒရပ္ ၿမိဳ႕မွ သေဘၤာျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္၏။

အမည္အရင္းမွာ ေဒါက္တာ အဒုိနီရမ္ ဂ်ပ္ဆင္ (Dr Adoniram Judson) ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာတုိ႔က “ဂ်ပ္ဆင္” ကုိ အသံဖလွယ္ၿပီး ေခၚဆုိရာမွ ယုဒသန္ဟု အမည္တြင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ၏ မူလ ရည္မွန္းခ်က္မွာ ၿဗိတိသွ် ကုိလုိနီ အိႏၵိယ ႏုိင္ငံတြင္ သာသာနာျပဳရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေမရိကန္ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ ဆက္ဆံေရး မေျပလည္သည့္ ကာလျဖစ္သည့္အတြက္ အိႏၵိယ အာဏာပုိင္တုိ႔က လက္မခံခဲ့ရာမွ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ရွိ လာျခင္း ျဖစ္၏။

ဆရာယုဒသန္ အိႏိၵယမွ ထြက္ခြာလာခ်ိန္သည္ လႈိင္းေလ ျပင္းထန္သည့္ မိုးတြင္းကာလ ျဖစ္ၿပီး ဇနီးသည္ မမယုဒသန္ (Ann) ကုိပါ တပါတည္းေခၚ ေဆာင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ယင္းအခ်ိန္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ကုန္းေဘာင္ မင္းဆက္၏ ဘုန္းတန္ခုိး အျမင့္ဆုံးအခ်ိန္ဟု ဆုိရမည့္ ဘုိးေတာ္ဘုရား (ဗဒုံမင္း) အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ကလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။

ဗုဒၶဘာသာ ကုိးကြယ္ၿပီး ဘာသာစကား မတူသည့္ ျမန္မာျပည္တြင္ သာသနာ ျပဳရန္မွာ လြယ္ကူမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ဆရာ ယုဒသန္ နားလည္သည္၊ ထုိေၾကာင့္လည္း လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလုံး ျမန္မာစာေပႏွင့္ စကား တတ္ကၽြမ္းရန္ အထူးႀကိဳး စား ေလ့လာၾကသည္။

မနက္တြင္ အိမ္မွထြက္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ သြားေရာက္ကာ ေတြ႔ရာကုိ လက္ညိႇဳးထုိး၍ ျမန္မာတုိ႔အား ေမးျမန္းၿပီး မွတ္ သား၏၊ အေတာ္အတန္ တတ္ကၽြမ္းလာသည့္ အခါ အဂၤလိပ္စကားကုိ လုံး၀နီးပါး စြန္႔လြတ္၍ ျမန္မာလုိ ေတြးႏုိင္၊ ေျပာႏုိင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။

သုံးႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာ္ ျမန္မာသဒၵါက်မ္း တေစာင္ ျပဳစုႏုိင္ခဲ့ရုံသာမက ပါဠိ စကားလုံးေပါင္း ေလးေထာင္ခန္႔ စုေဆာင္းမိသည္ အထိ တတ္ကၽြမ္း လာေလသည္။

တဖန္ ထိုစကားလုံးမ်ားကုိ အကၡရာ ၀လီစဥ္ၿပီး ပါဠိ – ျမန္မာ အဘိဓာန္ႏွင့္ ျမန္မာ – အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ကုိ ဆက္လက္ျပဳစု သည္၊ ၁၈၁၇ ခုႏွစ္တြင္ သမၼာက်မ္းစာ၏ ဓမၼသစ္ ပထမဦးဆံုး အခန္းျဖစ္ေသာ ရွင္မႆဲ ခရစ္၀င္ က်မ္းကုိပင္ ျမန္မာ ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

ဆရာယုဒသန္သည္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ တရားေဟာႏုိင္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆကာ ပထမဦးစြာ တရားဇရပ္ မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ ၿပီး ဓမၼ ကထိကမ်ား၏ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကုိ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ အတူ နာယူၿပီး အတုယူ၏။

ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေရႊတိဂုံဘုရားေျခရင္း လူအသြားအလာ မ်ားသည့္ေနရာတြင္ ဇရပ္ တေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ကာ ခရီးသြားမ်ား ကုိ ဧ၀ံေဂလိ တရားနာရန္ ဖိတ္ေခၚသည့္အျပင္ တဘက္မွလည္း ကေလးသူငယ္မ်ားကုိ သင္ပုန္းႀကီး တခ်ပ္ျဖင့္ စာသင္ ေပးခဲ့သည္။

၁၈၁၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရာက္ၿပီး ၆ ႏွစ္အၾကာတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲမွ “ဦးေနာ” ဆုိသူက ပထမဆံုး ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ အျဖစ္ ခံယူေလသည္။

ဦးေနာႏွင့္ အေမရိကန္ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ အမႈေဆာင္မ်ား ပြဲေတာ္ အတူစားေသာ ေန႔သည္ သူ႔ဘ၀တြင္ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာယုဒသန္က ဆုိေလသည္။

ယခုတုိင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လသာၿမိဳ႕နယ္ စဥ့္အုိးတန္း လမ္းထိပ္တြင္ ဦးေနာ ကုိ အမွတ္ရသည့္ အေနျဖင့္ “ဦးေနာ” ႏွစ္ျခင္း ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္း တည္ထားသည္။

၁၈၁၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ဘုိးေတာ္ဘုရား (ဗဒုံမင္း) နတ္ရြာစံ၏၊ ေျမးေတာ္ စစ္ကုိင္းမင္း “ဘႀကီးေတာ္ဘုရား” နန္းတက္သည္။

ဆရာယုဒသန္ႏွင့္ တျခားေသာ သာသနာျပဳတဦး သြားေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ၿပီး ၁၈၂၂ ခုႏွစ္ ဘႀကီးေတာ္ဘုရား၏ ေရွ႕တြင္ တရားေဟာေျပာခြင့္ ရရွိေလသည္။

ဘုရင္က အင္း၀ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေနထုိင္ခြင့္ေပးခဲ့ရာ နန္းတြင္သုိ႔ပါ ၀င္ထြက္ခြင့္ရလာၿပီး ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစ၊ မကၡရာ မင္းသားႀကီး၊ ခဲေပါင္ၿမိဳ႕စား ဦးေရႊလူ စသည့္ ျမန္မာပညာရွိမ်ားျဖင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ကာ ဘာသာေရး အသိအျမင္မ်ား ဖလွယ္ခြင့္ ပုိမုိရရွိလာ၏။

ထုိစဥ္က ဓားထက္ခဲ့သည့္ နန္းမေတာ္မယ္ႏုတုိ႔ ေမာင္ႏွမႏွင့္ သာယာ၀တီ မင္းသားအၾကားရွိ နန္းတြင္းေရး အရႈပ္ေတာ္ ပုံမ်ားကုိလည္း ဆရာယုဒသန္ ေကာင္းစြာ သိခြင့္ရခဲ့သည္။

သုိ႔သာ္ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္ အဂၤလိပ္ – ျမန္မာ ပထမစစ္ ျဖစ္ပြားသည့္အခါ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားျဖစ္သည့္ ဆရာယုဒသန္၊ ေဒါက္တာ ပရုိက္ (စ) တုိ႔ ဖမ္းဆီးျခင္း ခံရၿပီး အင္း၀လက္မရြံ႕ ေထာင္တြင္ ၁၁ လခန္႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံခဲ့ရသည္။

မေရရာသည့္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ကာလအတြင္း သမၼာက်မ္းစာကုိ ၎၏ေခါင္းအုံးအျဖစ္ အသုံးျပဳသည့္ ၀ါးပုိး၀ါး အတြင္း ထည့္သြင္းကာ မျပတ္ဖတ္ရႈေလ့လာခဲ့ၿပီး ေထာင္ကုိ မီးေဘးသင့္သည့္အခါ သမၼာက်မ္းစာ ထည့္သြင္းထားသည့္ ၀ါးပုိး၀ါးမွာ မီးမေလာင္ဘဲ က်န္ေနခဲ့သည္ဟု မွတ္သားရဖူးသည္။

၁၈၂၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ခဲေပါင္ၿမိဳ႕စား ဦးေရႊလူ၏ အကူအညီျဖင့္ ဆရာယုဒသန္ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ လာရာ အဂၤလိပ္ – ျမန္မာ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး ရႏၲပုိ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိရာတြင္ ဘာသာျပန္သူအျဖစ္ ၀င္ေရာက္ေဆာင္ရြက္ ေပးရျပန္၏။

၁၈၂၆ ခုႏွစ္ အဂၤလိပ္ – ျမန္မာစစ္ပြဲၿပီးဆုံးခ်ိန္ ဆရာယုဒသန္ ျပဳစုသည့္ ျမန္မာ – အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ (A Dictionary of the Burmese Language with explanations in English, Calculta, Baptist Mission Press 1826) ကုိ အိႏၵိယႏုိင္ငံ ကာလကတၱားၿမိဳ႕ ဘက္ပတစ္ သာသနာျပဳ ပုံႏုိပ္တုိက္မွ ပုံႏုိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။

ျမန္မာ- အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္က်မ္းမ်ားထဲတြင္ အေစာဆုံးဟု ဆုိေသာ္လည္း ဆရာယုဒသန္ကမူ ျပည္စုံျခင္းမရွိဟု ယူဆ၏။

ထုိႏွစ္မွာပင္ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္မွ အဂၤလပ္ပုိင္ က်ဳိကၡမီႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မ်ားသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး မၿပီးဆုံးေသးသည့္ ဓမၼေဟာင္း၊ ဓမၼသစ္ က်မ္းမ်ား ဘာသာျပန္ျခင္း၊ အဘိဓာန္ ဆက္လက္ ျပဳစုျခင္း လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မနားမေန လုပ္ကုိင္ခဲ့၏။

၁၈၄၉ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာစာေပ သမုိင္းတြင္ ဒုတိယ အေစာဆုံးဟု ဆုိရမည့္ အဂၤလိပ္- ျမန္မာ အဘိဓာန္ကုိ ဆက္လက္ ထုတ္ေ၀ႏုိင္ခဲ့သည္။

ပထမဆုံး အဂၤလိပ္ – ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာ ၁၈၄၁ ခုႏွစ္ မကၡရာမင္းသားႀကီးႏွင့္ ၿဗိတိသွ်ကုန္သည္ႀကီး ခ်ားလ္လိန္းတုိ႔ တြဲဖက္ ျပဳစုခဲ့သည့္ အဘိဓာန္ျဖစ္၏။

၁၈၅၀ ခုႏွစ္တြင္မူ နာမက်န္းျဖစ္လာရာ ပင္လယ္ေလ ရႉရႈိက္ရန္ လုိအပ္သည့္အတြက္ ခရီးထြက္ခြာရင္း သေဘၤာေပၚတြင္ ကြယ္လြန္ သြားသည့္အတြက္ ပင္လယ္ထဲတြင္ သၿဂႋဳဟ္ခဲ့ရသည္။

ဆရာယုဒသန္ကုိ အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ႏွစ္ျခင္းသာသနာျပဳမ်ားက ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပ္ဆင္ဘုရား ေက်ာင္းကုိ တည္ထားခဲ့ၿပီး ယေန႔တုိင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ၀န္းအတြင္း ခန္႔ညားထည္၀ါစြာ တည္ရွိသည္။

ဆရာယုဒသန္ အက်ဥ္းက် ခံခဲ့ရသည့္ အင္းဝ လက္မရြံ႕ေထာင္ ေနရာတြင္လည္း အမွတ္တရ အျဖစ္ ယုဒသန္ ေက်ာက္တံုး အမည္ရွိ ေက်ာက္တံုးႀကီး တတံုး ထားရွိကာ ကဗၺည္း အကၡရာ ထိုး၍ ထားရွိဖူးသည္။

မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ ဆရာယုဒသန္သည္ ျမန္မာစာေပသမုိင္းတြင္ အေရးပါသည္ ျမန္မာ- အဂၤလိပ္၊ အဂၤလိပ္- ျမန္မာ အဘိဓာန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သမၼာက်မ္းစာကို ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိခဲ့သူျဖစ္ေလသည္။
http://burma.irrawaddy.org/news/2013/11/15/50962.html

Wednesday, November 13, 2013

လက္ရွိအေျခအေနမ်ားအေပၚ UNFC ၏ သေဘာထားထုတ္ျပန္ေႀကျငာခ်က္

UNFC Statement on Laiza Conference _Nov 12- 2013_
Type the rest of your post here.

Tuesday, November 12, 2013

ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္း ကြယ္လြန္မႈ ၃၄ ႏွစ္ျပည့္


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္း (ဓာတ္ပံု – Thant Myint-U/Facebook)

ျမန္မာတပ္မေတာ္ရဲ႕ ပထမဆုံး ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္း သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနဦးမယ္ဆုိရင္ ဒီေန႔ကေန႔ဟာ သူရဲ႕ ၉၇ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ျဖစ္ၿပီး ကြယ္လြန္တာ ၃၄ ႏွစ္ ျပည့္ ျဖစ္ပါတယ္။

အရပ္အေမာင္း ပုေသးေသးနဲ႔ အရပ္ ၄ ေပသာသာသာ ရွိတဲ့အတြက္ “ဗုိလ္မႉးႀကီး ေလးေပ ”လုိ႔လည္း လူသိမ်ားတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္းကုိ ၁၉၀၆ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ဧရာ၀တီတုိင္း ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွာ ေမြးဖြားခ့ဲ့ပါတယ္။

ကရင္အမ်ဳိးသား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္းဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဒယ္ရဒြန္း စစ္တကၠသုိလ္ရဲ႕ ပထမဆုံးအပတ္စဥ္ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး သင္တန္းမွာ အေတာ္ဆုံးေက်ာင္းသားလုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳ ခံရသူပါ။

ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ဂ်ပန္သိမ္းပုိက္ထားတဲ့ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚေဒသကုိ ေလထီးနဲ႔ ခုန္ဆင္းၿပီး ေဒသခံ ကရင္ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႔ေတြကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

ဗုိလ္မႉးႀကီး စမစ္ဒြန္းဟာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အေစာပိုင္းကာလမွာ အဓိကအခန္းက ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ အသစ္ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းတဲ့ ျမန္မာတပ္မေတာ္မွာ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင့္ ရာထူးတိုးျမႇင္႔ ခန္႔ထားခဲ့တယ္။

အဲဒါဟာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုပါ၀င္တဲ့ အနာဂတ္ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြန႔ဲ ဗမာေတြအၾကား ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္တဲ့ ေျခလွမ္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ယုံၾကည္ရဆုံးပုဂၢိဳလ္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ဗုိလ္လက်ာ္ကုိယ္တုိင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္း၊ ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ေစာၾကာဒုိး စတဲ့ တုိင္းရင္းသား ကရင္အမ်ိဳးသား တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ သစၥာရွိမႈကုိ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ပါတယ္။

၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ကရင္လူမ်ဳိးေတြ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စတင္ တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီ ယုံၾကည္မႈ ယိမ္းယိုင္ခဲ့ရတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္းကို သူ႔ရဲ႕ ကရင္တပ္ဖြဲ႔ေတြန႔ဲအတူ တပ္မေတာ္ရာထူးေတြက ရပ္ဆိုင္းပစ္ခဲ့ၾကတယ္။

စမစ္ဒြန္းဟာ ကရင္အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပသူတေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္အေပၚ အၿမဲတမ္းသစၥာရိွၿပီး စစ္သားေကာင္းပီသတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဦးစီးခ်ဳပ္တေယာက္ အေနန႔ဲ စမစ္ဒြန္းဟာ ကရင္ တပ္ဖြဲ႔ေတြကို ထက္ျမက္ၿပီး စစ္စည္းကမ္းျပည့္၀ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။

တပ္မေတာ္ကေန ထုတ္ပယ္ခံရၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အစိုးရက သူ႔အေပၚ သံသယထားခဲ့တယ္။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ကြယ္လြန္ ခ်ိန္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ခံခဲ့ရတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္းဟာ ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတြကို ရွမ္းျပည္နယ္ ကေလာၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္ရင္း ဥယ်ာဥ္စိုက္ပ်ဳိးၿပီး စာေရး စာဖတ္တဲ့ အလုပ္န႔ဲပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ သူမ ကြယ္လြန္ခင္ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတိၱ စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ “Memoirs of the Four-foot Colonel” ဟာ ေရးသားၿပီးစီးခဲ့ၿပီး သူကြယ္လြန္ၿပီးလို႔ တႏွစ္အၾကာမွာ Cornell University ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အစီအစဥ္က ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာတပ္မေတာ္ရဲ႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ လက်ာ္၊ ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗုိလ္မႉးႀကီး ဗထူးတုိ႔လုိ တပ္မေတာ္ သမုိင္းမွာ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္းဟာ ယေန႔ တပ္မေတာ္သမုိင္းမွာေတာ့ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ပါၿပီ။
ရန္ပုိင္-ဧရာ၀တီသတင္း

သမၼတ၏ ခြဲမထြက္ေရးႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ မထိပါးေရး ညႊန္ၾကားခ်က္ စိုးရိမ္မႈသာျဖစ္ဟု KNU ဆို

ႏို၀င္ဘာ ၁၁ရက္၊ ၂၀၁၃ခုႏွစ္။ ေစာခါးစူးညား

တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ခြဲမထြက္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံ၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ထိပါးေစသည့္ အရာမ်ား မလုပ္ေဆာင္ေရးဆိုသည့္ အခ်က္ ၂ခ်က္ကို မေဆြးေႏြးရန္ သမၼတဦးသိန္းစိန္၏ ညႊန္ၾကားထားခ်က္မွာ စိုးရိမ္မႈတစ္ခု သာျဖစ္ေၾကာင္း ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး(KNU)က ေျပာၾကားလိုက္သည္။

ယမန္ေန႔ ႏို၀င္ဘာ ၁၀ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ၌ အစိုးရျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီ မ်ား ေတြ႔ဆံုခဲ့ရာ၌ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေကာ္မတီ ဒုတိယဥကၠ႒ သမၼတ႐ံုး ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းက ေျပာဆိုခဲ့သည့္ သမၼတ၏ ညႊန္ၾကားထားခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ KNU တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး(၂) ပဒိုမန္းမန္းမန္း က ထိုသို႔ ေျပာဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ပဒိုမန္းမန္းမန္းက “ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြက ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ဒါကို အစိုးရအဆက္ဆက္က ခြဲထြက္ေရးပဲလို႔ နားလည္ထားတဲ့အေပၚ အခုလို ထုတ္ေဖာ္ေျပာလိုက္တာဟာ သူတို႔(လက္ရွိအစိုးရ)ရဲ႕ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈအပိုင္းလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။”ဟု ေကအိုင္စီသို႔ ေျပာသည္။

KNU အပါအ၀င္ အျခားတိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖစ္သည့္ ဖက္ဒရယ္သည္ ခြဲထြက္ေရး မဟုတ္သလို အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟူသည္လည္း ႏိုင္ငံသားတိုင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ၿပီး အားလံုးကာကြယ္ၾကရန္ တာ၀န္ရွိေသာ သမၼတ၏ ညႊန္ၾကားေျပာဆိုထားခ်က္ကို အထူးမွတ္ခ်က္ေပးရန္ မရွိေၾကာင္းလည္း ပဒိုမန္းမန္းမန္းက ဆက္ေျပာသည္။

ယမန္ေန႔က ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာတြင္ ေတြ႔ဆံုခဲ့စဥ္ ဦးေအာင္မင္းက “ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးရဲ႕ မူက ေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးနည္းအရ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီလို ျဖစ္လာတယ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ ေျဖရွင္းမယ္ဆိုတဲ့မူကို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ဆုပ္ကိုင္ၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္”ဟု ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း RFA ျမန္မာ ပိုင္းသတင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

အလားတူ ညီညႊတ္ေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ(UNFC)၏ နံပါတ္(၂) တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉးခြန္ဥကၠာက လည္း ႏို၀င္ဘာ ၄ရက္ႏွင့္ ၅ရက္ေန႔ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕တြင္ တႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူလက္ မွတ္ထိုးႏိုင္ရန္ ေဆြးေႏြးသည့္ပြဲတြင္ သမၼတ၏ အဆိုပါ ညႊန္ၾကားခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို ထည့္သြင္းေျပာဆိုခဲ့ေသးေၾကာင္း ေျပာသည္။

သူက “ဒီႏွစ္ခ်က္က ျမစ္ႀကီးနားေဆြးေႏြးပြဲမွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အစိုးရ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ တရား၀င္ ဆံုးျဖတ္တာေတြေတာ့ မရွိဘူး။ ဖက္ဒ ရယ္တည္ေဆာက္ေရးမူကိုက အတူတကြ ေပါင္းစည္းေနထိုင္ေရးျဖစ္ေနေတာ့ သမၼတေျပာတဲ့အခ်က္ေတြဟာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ပြဲမွာ မပါလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေျပာဆိုခ်က္ဟာ တကယ္ျဖစ္လာ၊ မျဖစ္လာဆိုတာပဲ ေစာင့္ၾကည့္မွာေပါ့။”ဟု ေျပာသည္။

ထို႔အျပင္ လာမည့္ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း ျမန္မာအစိုးရႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ထိုးႏိုင္ေရး ေဆြးေႏြးအ ေျဖရွာရန္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔မ်ား ပါ၀င္သည့္ ဒုတိယအႀကိမ္ တိုင္းရင္းသားညီလာခံကို KNU ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမတ ေနရာတြင္ က်င္းပသြားမည္ဟုလည္း သိရသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ေအာက္တိုဘာ ၃၀ရက္မွ ႏို၀င္ဘာ ၁ရက္ေန႔အထိ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔(KIO)ဌာနခ်ဳပ္ လိုင္ဇာ၌ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ပထမအႀကိမ္ တိုင္းရင္းသားညီလာခံတြင္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးဆိုင္ရာ ဘံုသေဘာတူညီခ်က္ ၁၁ခ်က္ ရရွိခဲ့သည္။

NEGOTIATED SURRENDER IN BURMA?

By Roland Watson
November 11, 2013
http://www.dictatorwatch.org/articles/negotiatedsurrender.html

There is now a high stakes confrontation underway in Burma. One side, the military dictatorship's side, is pushing for a national ceasefire, followed by some form of "political dialogue." The other side, the ethnic armed revolutionary forces, however, are unwilling to commit to this. They are asking for a variety of preliminary conditions, foremost a cessation of the conflict - a "temporary ceasefire" - meaning an end to the Burma Army offensives and abuse. In other words, the resistance forces have posed a simple question: How can we have an enduring ceasefire, if you keep attacking us?

Right now, the Burma Army is attacking the KIA in a number of different areas, and also shelling the SSA-N at their Wanhai headquarters.

In effect, what we are really seeing in Burma is continued civil war, along with a political dialogue, which is to be followed by a national ceasefire, and then more dialogue. But, the term "dialogue" is not an accurate characterization. A dialogue is just talking. When any such talks have a formal structure and concrete goal, they are really a negotiation. The country is now undergoing a complex negotiation, in which the different sides have their own respective goals. Indeed, the negotiation is not about "peace" at all. Rather, it is about power.

The regime wants absolute power, and is demanding that the ethnic forces surrender (to enter the "legal fold"). The ethnic nationalities in turn want an end to the abuses that are being perpetrated against their people; a new constitution that enshrines the principles of federalism; a new Federal Armed Forces; and through all of this not only peace for their people, but real power - a significant degree of self-determination to manage their own affairs. This is what is at stake in the Burma negotiation.

Negotiation 101

In any negotiation there are two basic factors. The first is the strength of your position, and not only if it makes sense - if it is just or logical - but also if you have the power to back it up. For Burma, the ethnic nationality position is just, and for both historical and human rights reasons. "Burma" is in fact an artificially constructed nation. The ethnic nationalities have only been part of a formal political structure during the Burman empires, when they were attacked and occupied by Burman kings in the lower part of the country (Lower Burma); as a consequence of British colonialism, whereby the hill areas and the upper part of the country were also incorporated; and through the war and atrocities of Ne Win and subsequent Burman generals. In other words, all of the historical periods where Burma has been structured as an empire or nation have been dictatorial. The ethnic nationalities have been forced to participate.

The ethnic position is also just on human rights grounds. The dictators have been perpetrating crimes against humanity against them. They, on the other hand, have limited their armed resistance to a self-defense response against regime military targets.

Regarding power, there is an uncertain and uneasy status quo. The Burma Army has greater troops and weaponry, as well as foreign arms suppliers. There is also intelligence that the regime jets that attacked the Kachin earlier this year had Chinese or North Korean pilots, and further that Israeli advisors are now assisting the Tatmadaw.

The resistance, on the other hand, has the justness of their cause and their determination to fight. Even with this imbalance, the resistance has fought with great courage, and inflicted massive losses against the Burma Army. The generals have been reduced to forced conscription, including of children, to preserve their troops. Said another way, the regime cannot compel the ethnic groups to sign a national ceasefire.

David versus Goliath

For the second factor, negotiation ability, both sides have able negotiators, although once again the balance on paper favors the regime, since the entire international community of nations, without exception, has abandoned any pretense that human rights in Burma should be protected. Burma must be developed - its natural and human resources must be exploited - and nothing, not even genocide of the Rohingya minority, can be allowed to stand in the way of this. (The E.U. is actually training Burma's criminal police in how to attack pro-democracy protestors, and Australia wants to force refugees back into what until very recently were "black zones" - where villagers were murdered by Burma Army soldiers on sight!)

In addition to diplomatically siding with the dictators, the international community has also backed up its policy with money. Norway, and Germany's Friedrich Naumann and Friedrich Ebert Stiftungs, have actively been funding the "peace initiative," mainly through the Myanmar Peace Center. This initiative can more accurately be described as a concerted pressure campaign, for the ethnic groups to surrender. Harn Yawnghwe and Htoo Htoo Lay of the EuroBurma Office are the brain trust behind the campaign, and they are working closely with MPC members Myanmar Egress, Vahu Development's Aung Naing Oo, and, surprisingly, Nyo Ohn Myint, formerly of NLD-LA.

Egress is a regime crony, and Aung Naing Oo has promoted the surrender line for years through his Irrawaddy editorials. Apparently, he wants to cash in on his Harvard degree through Vahu. But Nyo Ohn Myint? He appears to have changed sides. What a tragedy, to see a good man betray the cause!

Finally, one other issue of unity also favors the regime. The major Burman "opposition" elements are in fact siding with the dictatorship. Aung San Suu Kyi and the NLD have joined the generals in calling for the resistance to surrender, and former political prisoners for the most part are not raising their voices about the issue. In other words, the pro-regime side is unified. On the other hand, there are significant fractures within the ethnic nationalities, largely because the fraudulently elected KNU leadership, warlord Yawd Serk, and also the Wa, are corrupt and favor the regime.

Among many other exploitation cash sources, the U.N. has just reported that methamphetamine production is exploding in Burma. Many of the ethnic supporters of the ceasefire are doing so precisely so they can take part in this lucrative market.

The consequences of this disunity have prevented the ethnic opposition from mounting a united offensive campaign, a genuine revolution, which given the low level of morale in the Burma Army would lead to an outright victory; as well as attacks against ancillary regime targets such as the major investments in pipelines and mines, which projects fund the Burma Army.

In the face of this difficult situation, the real ethnic opposition has allied under the banner of the UNFC. And, because of their continued willingness to fight, they have been able to hold off the demand for surrender.

It is essential that the UNFC maintain this position - for years if need be. If the ethnic groups don't, if they follow the KNU and the SSA-S and give up, they will lose everything. Any chance of real freedom for the country will be lost, and their people will be sentenced to never-ending land thefts, subjugation, and abuse.

Conclusion

What is important in a negotiation is who gets what: for Burma, who benefits from the ceasefire and in what ways. A national ceasefire now, without any significant conditions, including an ending of the regime's hostilities and abuse, and withdrawal from its ethnic area bases and outposts, would be a disaster for the country. The generals would win 100 to 0. Burma would continue to be a dictatorship for many, many years, if not forever. Remember, the regime has already sent strong signals that it will not materially amend the 2008 Constitution, and that current Army head Min Aung Hlaing will run for President in 2015. This is the final step in Senior General Than Shwe's self-protection and legitimization of the dictatorship strategy.

Carl Gersham, President of the National Endowment for Democracy, recently visited Burma, and called it a pro-democracy success in a world where such victories have become exceeding rare (with a good deal of the credit for this going to President Obama's pragmatic and effectively anti-democracy foreign policy). This was a preposterous and self-serving claim. (One wonders if the NED is funding MPC as well.) Gersham also noted that progress in regional neighbors China and Vietnam is nonexistent. It is naive - outrageously stupid, actually - to think that Than Shwe and his heirs will ever give up power, when so many of their fellow autocrats are conscientiously defending theirs.

There shouldn't even be a negotiation in Burma. A final point is that the existence of negotiations presumes that the respective parties have a valid foundation. But, Burma's military dictatorship has none! It is a gang of criminals - murderers, rapists and thieves - that for the last 50 years without pause has committed the worst atrocities possible. Rightly, they should be overthrown, tried, and then either imprisoned or executed. However, given for the moment that real revolution in the country is unlikely, the ethnic forces can in no way yield. There can be no negotiated surrender: no compromise on the interests of their people, and for freedom for Burma.
http://www.dictatorwatch.org/articles/negotiatedsurrender.html

အႂကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်ေရး သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္တြင္ ပါဝင္လက္မွတ္ထုိးၾကမည္ေလာ

(ေမာင္ေက်ာ္စြာ)(၂၀၁၃ခုႏွစ္၊ ႏုိဝင္ဘာလ ၁၀ရက္)

ႏုိဝင္ဘာလ ၄ရက္ေန႔က ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕၌ လက္နက္ကုိင္တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၾကစဥ္ အစိုးရဘက္မွ ေပးအပ္လာ သည့္ “ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအၾကား တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတုိင္းအ တာျဖင့္ ပစ္ခတ္တုိက္ခိုက္မႈမ်ား ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္” ဆိုသည္မွာ လက္နက္ကုိင္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အားလံုး အႂကြင္းမဲ့ လက္နက္ခ်ေရးႏွင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲဝင္ေရးအတြက္ လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ရပ္သာ ျဖစ္သည္။

ထို“သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္”တြင္ ေဖၚျပထားသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ မီဒီယာမ်ားသုိ႔ေျပာသည့္ ကာခ်ဳပ္၏ကိုယ္စားလွယ္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျမင့္စိုး၏ သေဘာထားအျမင္မ်ားကို ဆက္စပ္လိုက္လွ်င္ လက္နက္ကုိင္တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အားလံုး အႂကြင္းမဲ့ လက္နက္ခ်ၿပီး ၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲ ဝင္ရမည္ဆုိသည့္အခ်က္မွာ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္၊ ခပ္ရွင္းရွင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျမင့္စိုးသည္ ဝန္မင္းဦးေအာင္မင္းကဲ့သို႔ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ေတြ မေျပာ၊ “ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ဆိုၿပီး ကရင္ကလည္း ကရင္တပ္မေတာ္၊ ကခ်င္ကလည္း ကခ်င္တပ္မေတာ္ဆိုၿပီး လုပ္လို႔မရဘူး။”ဟု ခပ္ရင့္ရင့္ပင္ ေျပာသည္။

အစုိးရေရးဆြဲထားသည့္ အဆုိပါ “သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္”သည္ တပ္အင္အား တစ္စံုတစ္ရာရွိၿပီး ျပည္နယ္ေပးရန္ ေတာင္းဆို ေနသည့္ “ဝ”ျပည္ေသြးစည္းညီညႊတ္ေရးပါတီ (UWSP/UWSP) ကို အဓိကပစ္မွတ္ထားၿပီး ေရးသားထားပံုေပၚပါသည္။ အဆိုပါ သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္တြင္ အခန္း ၁၄ခန္းႏွင့္ အခ်က္ ၂၅ခ်က္ပါရွိသည္။ အဓိကက်သည့္အခန္းမ်ားမွာ နိဒါန္း၊ အခန္း(၁)၊ (၂) ၊ (၃) ၊ (၄)ႏွင့္ (၈)တုိ႔သာ ျဖစ္သည္။

သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္သည္ စဖြင့္ကတည္းကပင္ ယဥ္သကိုဟု ဆိုရမည္။ “ယခင္ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ တည္ဆဲဥပေဒႏွင့္ မဆန္႔ က်င္သည့္ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားအား အသိအမွတ္ျပဳျခင္း”ဟူသည့္အခ်က္ျဖင့္ ဖြင့္ထားသည္။ “တည္ဆဲဥပေဒ” ဆုိသည့္အထဲ တြင္ “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ” ႏွင့္ “မတရားသင္းအက္ဥပေဒမ်ား” ပါဝင္ေနပါသည္။ လက္နက္ကုိင္တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ားအား ယခင္က ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ မက္လံုးေပးခဲ့ေသာ “လက္နက္၊ တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ နယ္ေျမအပ္စရာမလို” ဟူ၍ အေပးအယူ လုပ္ခဲ့သည့္အခ်က္မ်ားကို အသိအမွတ္မျပဳဟု ေျပာလုိက္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ အသိအမွတ္မျပဳသည့္ အခ်က္မ်ားထဲတြင္ (သစ္၊ သတၱဳ၊ ေက်ာက္မ်က္စေသာ) စီးပြားေရးစားကြက္မ်ားလည္း ပါဝင္ႏုိင္သည္။

နိဒါန္းတြင္ “ဒုိ႔အေရးသံုးပါး” ႏွင့္ ခြဲမထြက္ေရးကို ထည့္ေရးထားၿပီး တုိင္းရင္းသားမ်ား တစ္ေလ်ာက္လံုး ေတာင္းဆို တုိက္ပြဲဝင္ ခဲ့ၾကသည့္ “တန္းတူေရးႏွင့္ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိေရး”ကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ။ “လူမ်ဳိးေရးတန္းတူမႈ” ဆုိသည့္အခ်က္ကိုသာ ထည့္သြင္းေရးသားထားပါသည္။ “ဖက္ဒရယ္” ဆုိသည္မွာ စကားလံုးအရပင္ မပါရွိေခ်။

ထုိ႔အျပင္ သူတုိ႔လက္ရွိလုပ္မည့္ အပစ္ရပ္စဲေရးသည္ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ကဲ့သုိ႔ တစ္နပ္စား၊ တစ္ပြဲထိုး အႀကံအစည္ ႏွင့္ ကြဲျပားေစရန္ “တည္ဆဲဥပေဒမ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္ဘဲ အပစ္အခတ္ရပ္စဲျခင္း” ဟူ၍ တိတိက်က် ထည့္သြင္းေရးသားထားပါ သည္။

အဆိုးရြားဆံုးအခ်က္မွာ အုပ္စုိးသူအစုိးရအဆက္ဆက္က လက္နက္ျဖင့္ အၾကမ္းဖက္ ဖိႏွိပ္ေခ်မႈန္းလာသျဖင့္ မလႊဲမေရွာင္သာ လက္နက္စြဲကုိင္ၿပီး ခုခံေတာ္လွန္ခဲ့ၾကရသည့္ “လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္”အား “ျပည္ေထာင္စုအတြင္း မွီတင္းေန ထုိင္ၾကေသာ ႏုိင္ငံသားအားလံုးကို ထိခုိက္နစ္နာျခင္းမ်ား၊ လံုၿခံဳမႈကင္းမဲ့ျခင္းမ်ားႏွင့္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚခံစားေစခဲ့ သည့္ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္”ဟု ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ သ႐ုပ္ဖ်က္ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။

ဤသုိ႔ သ႐ုပ္ဖ်က္ေရးသားျခင္း၏ ေနာက္ထပ္ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံျပည္သူမ်ားက ေအာ့ႏွလံုးနာၿပီး ရြံရွာမုန္းတီးေန သည့္ အုပ္စုိးသူ အစိုးရအဆက္ဆက္၏ အဓိက အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္ေရး ယႏၱရားျဖစ္ေသာ စစ္တပ္၏ မုဒိမ္းက်င့္၊ လူသတ္၊ ရြာမီး႐ိႈ႕ သည့္ ရာဇဝတ္ျပစ္မႈမ်ားကို တမင္တကာ ဖံုးကြယ္ဖုိ႔ ႀကံစည္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

ထုိ႔အျပင္ “အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားအေပၚ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပစ္မတင္ဘဲ” ဆိုသည့္အခ်က္မွာ မုဒိမ္းက်င့္၊ လူသတ္၊ ရြာမီးရိႈ႕ခဲ့ေသာ စစ္တပ္၏ အၾကမ္းဖက္ ေသာင္းက်န္းမႈမွန္သမွ်ကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူမ်ားက မေတာင္းပန္သည့္အျပင္ ဒုကၡမီးကို ရင္စီးခံစားခဲ့ၾကရ သူမ်ားက ခြင့္လႊတ္ေၾကေအးရမည္ဟု ရင့္ရင့္သီးသီး ေတာင္းဆိုျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

အခန္း ၂တြင္ “ႏုိင္ငံေတာ္၏ တာဝန္မ်ား” ဟူ၍ အခ်က္ (၆)ခ်က္ ေဖာ္ျပထားၿပီး “ႏုိင္ငံေတာ္” ဆုိသည္မွာ “စစ္တပ္”ကို ဆိုလုိ ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔အတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ တာဝန္မ်ားဆုိသည္မွာ စစ္တပ္၏ တာဝန္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ စစ္တပ္လႈပ္ရွားမႈကို အျခား လက္နက္အဖြဲ႔မ်ားက ခ်ဳပ္ငင္မထားႏုိင္ေရးအတြက္ “ႏုိင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးႏွင့္ နယ္ေျမလံုၿခံဳေရး လိုအပ္ခ်က္အရ” ဆုိသည့္ စကားျဖင့္ စိတ္ႀကိဳက္ အေပၚစီးယူထားေပသည္။

အပစ္ရပ္နယ္ေျမတြင္း သြားလာလႈပ္ရွားေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး “တပ္မေတာ္ကြပ္ကဲမႈေအာက္ရွိ လက္နက္ကုိင္တပ္ဖြဲ႔မ်ား”ဟု ဆို သျဖင့္ စစ္တပ္လက္ေအာက္တြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ (BGF)မ်ား၊ ျပည္သူ႔စစ္မ်ား၏လႈပ္ရွားမႈပါ အႀကံဳးဝင္ေစရန္ ေဖာ္ျပထား သည္။ “အပစ္ရပ္နယ္ေျမအတြင္း တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ကပင္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ရမည္”ဟု ေဖာ္ျပထားေပ သည္။

အခန္း ၃တြင္ “အပစ္ရပ္ လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ တာဝန္မ်ား” ဟူ၍ အခ်က္ (၉)ခ်က္ ေဖာ္ျပထားၿပီး ၎မွာ ဤ“သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္”၏ အဓိကအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤအခန္း (၃)ပါအခ်က္မ်ား၏ အဓိက အႏွစ္သာရမွာ လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကို အႂကြင္းမဲ့ႏွင့္ ဘက္ေပါင္းစံုခ်ဳပ္ကိုင္ထားေရး ျဖစ္သည္။

ဤအခ်က္မ်ားမွာ ယခင္က ေျပာေနၾကသည့္ ကာ/ခ်ဳပ္ ၏ “မူသစ္ ၆ခ်က္” ဆုိသည္ကို အေသးစိတ္ အကြက္ခ်ၿပီး ျပန္လည္ ေရးထားျခင္းသာျဖစ္သည္။
ပါဝင္သည့္အခ်က္မ်ားမွာ “တပ္စခန္းအသစ္ မေဆာက္ရ၊ တပ္သားသစ္ မစုေဆာင္းရ၊ လက္နက္ခဲယမ္း ထုတ္လုပ္ျခင္း၊ ေရာင္း ဝယ္ျခင္း၊ လႊဲေျပာင္းျခင္းႏွင့္ စုေဆာင္းျခင္း မျပဳလုပ္ရ၊ အခြန္ေကာက္ျခင္း၊ ဆက္ေၾကးေကာက္ျခင္း မျပဳရ၊ တပ္အင္အားႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္းဖြဲ႔စည္းပံု ေပးအပ္ရမည္၊ တုိက္ခုိက္ျခင္း၊ မုိင္းေထာင္ျခင္းမျပဳရ” စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။

အခန္း ၄တြင္ “ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းတုိ႔ ႏွစ္ဖက္လိုက္နာရမည့္ တာဝန္မ်ား” ဟူ၍ (၁၂)ခ်က္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားအနက္ (ဃ)ႏွင့္ (စ)တုိ႔မွာ အခရာက်လွေပသည္။
အခ်က္(ဃ)မွာ “ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ႏုိင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကို ေလးစားလိုက္နာ ရန္”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္မွာ “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ” ပုဒ္မ ၂၀၊ ပုဒ္မခြဲ (က မွ စ အထိ) ျပ႒ာန္းထားခ်က္အားလံုးကို ရည္ ၫြန္းျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ေအာက္ အတင္းဆြဲသြင္းျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
အခ်က္ (စ)မွာ “ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္အား ထိခုိက္ေစသည့္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ သတင္းျဖန္႔ခ်ိမႈ အလားတူ သက္ေရာက္မႈရွိေသာ အျခားမည္သည့္ေဆာင္ရြက္မႈကိုမွ် ျပည္တြင္းတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျပည္ပတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း မျပဳလုပ္ရန္” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ အထက္က အခန္း ၃တြင္ လက္နက္ကုိင္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ေျခလက္ႏွင့္တူေသာ တပ္လႈပ္ရွားမႈကို ခ်ည္ေႏွာင္ခ်ဳပ္ကုိင္ၿပီးေနာက္ ဤ (စ)အခ်က္မွာ “ပါးစပ္ကို ပိတ္ျခင္း” ျဖစ္သည္။

အခန္း ၈တြင္ “အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးဆုိင္ရာ ပူးတြဲေစာင့္ၾကည့္ေရးေကာ္မတီ”၏ လုပ္ငန္းတာဝန္ဆုိသည္မွာကို ေဖာ္ျပထားသည္။ ဤေကာ္မတီသည္ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရး ဗဟုိေကာ္မတီႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းေကာ္မတီတုိ႔၏ လက္ေအာက္ခံ ေကာ္မတီငယ္တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္သည္။

အခန္း ၁၂ “အေထြေထြ” ၌ “ဤသေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ မတရားသင္း အက္ဥပေဒ အရ အေရးယူခံထားရသူမ်ားအေပၚ ေျဖေလွ်ာ့ေပးေရးေဆာင္ရြက္ေပးရန္ သေဘာတူညီသည္” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ သူတုိ႔ဆင္ ထားသည့္ဂြင္ထဲ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ဝင္သြားၿပီးမွသာ “ေျဖေလွ်ာ့ေရး ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ သေဘာတူညီသည္”ဟု ေရးထားပါသည္။ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေပးမည္ ဆုိသည့္သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္းဆိုေနၾကသည့္ “အေထြ ေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္” ဆုိသည္ကို စကားထဲပင္ ထည့္မေျပာေခ်။ “လက္မွတ္ထိုးဖုိ႔အတြက္ KNU က ေရွ႕ဆံုးကပါ”ဟု အာ ေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာေနသူသည္ ဤစာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားကို အေသအခ်ာဖတ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကုိယ့္စကားကို ျပန္လည္သံုးသပ္သင့္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ ပထမဆံုးဝင္သြားသူအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ျခင္း ခံရေပလိမ့္မည္။

အထက္ပါ တင္ျပခ်က္မ်ားအရ ၿခံဳငံုသံုးသပ္လုိက္လွ်င္ “တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတုိင္းအတာျဖင့္ ပစ္ခတ္တုိက္ခိုက္မႈမ်ား ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္” ဆိုသည္မွာ လက္နက္ကုိင္တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အားလံုး အႂကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်ေရးႏွင့္ ၂၀၀၈အေျခခံ ဥပေဒေဘာင္ထဲဝင္ေရးအတြက္ (ကာလံု၊ စစ္တပ္၊ လႊတ္ေတာ္၊ ႀကံ့ဖြ႔ံအစုိးရ) တုိ႔က “ႏုိင္ငံေတာ္” ဟူေသာအမည္ျဖင့္ အကြက္ ခ် စီမံေရးဆြဲထားသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ရပ္သာ ျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖင့္ သမၼတဦးသိန္းစိန္၊ ကာခ်ဳပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးမင္းေအာင္လိႈင္၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးေရႊမန္း၊ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္တုိ႔ ၏ လက္နက္ကုိင္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအေပၚ ထားရွိသည့္သေဘာထားမွာ တစ္က်ိတ္တည္း တစ္ဥာဏ္တည္း၊ တစ္ သေဘာတည္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းသြားေပၿပီ။

ကခ်င္မွာ တိုက္ပြဲဆက္ျဖစ္

ကိုမိုးေဇာ္

ကခ်င္ျပည္နယ္ ဗန္းေမာ္ခရိုင္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ဒီကေန႔ တိုက္ပဲြေတြ ထပ္မံျဖစ္ပြားေနၿပီး ၿပီးခဲ့တဲ့ လကုန္ပိုင္းကေန ဒီကေန႔ထိ တုိက္ပဲြေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ေၾကာင့္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ စစ္ေရွာင္ဒုကၡသည္ တေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ဟာ အုိးအိမ္စြန္႔ခြာ ထြက္ေျပးေနရပါတယ္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ နန္႔လင္းပါ စခန္းက ဒုကၡသည္ ၁၅၀၀ေလာက္ဟာ လံုၿခံဳေရးအရ သြားလာေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ ရိကၡာျပတ္လပ္ေနတယ္လုိ႔ ဒုကၡသည္အေရး ကူညီသူတဦးက ေျပာပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ေတြ အၾကားမွာ တျပည္လံုး အပစ္ရပ္ဖုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ေပမဲ့ တုိက္ခုိက္တာေတြ ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္က ေနာက္ဆံုးအေျခအေနကို ဗီြအုိေအျမန္မာပိုင္းရဲ့သတင္းေထာက္ ကိုမိုးေဇာ္က တင္ျပထား ပါတယ္။

ကခ်င္ျပည္နယ္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းမွာ ေအာက္တုိဘာလ ေနာက္ဆံုးပတ္ ကတည္းက ကခ်င္လြတ္လပ္ေရး တပ္ဖဲြ႔ KIA နဲ႔ အစိုးရအၾကား တုိက္ပဲြေတြ ျပန္လည္ျဖစ္ပြားလာတာဟာ ဒီကေန႔အထိ ရပ္ဆုိင္းသြားတာ မရိွေသးပါဘူး။ လက္ရိွျဖစ္ပြားေနတဲ့ တုိက္ပဲြေတြကေတာ့ KIA တပ္မဟာ ၃လက္ေအာက္က တပ္ရင္း ၁၂နဲ႔ အစိုးရတပ္ဖက္က ဗန္းေမာ္အေျခစိုက္ စကခ-၂၁ လက္ေအာက္ နည္းဗ်ဴဟာ (၂) က တပ္ရင္းေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ KIA တပ္ရင္း ၁၂က တပ္ရင္းမႈး ဗုိလ္မွဴးဂြ်န္ေအာင္က ေျပာပါတယ္။

လတ္တေလာျဖစ္ပြားေနတဲ့ တုိက္ပဲြအေျခအေနကို -
"အခုလည္း က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတယ္။ ရြာမွာ။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ နယ္စပ္ဘက္ က်တာေပါ့ေနာ္။ ၃နာရီကစတာ။ အခုလည္း တိုက္ေနတုန္းပဲ။"

မေန႔ကလည္း မနက္ ၁၀နာရီေလာက္က စတင္ၿပီး မန္စီၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ အနည္းဆံုးတုိက္ပဲြ ၂ေနရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက လက္ရိွျဖစ္ပြားေနတဲ့ တုိက္ပဲြေတြဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ေအာက္တုိဘာလ ၂၂ရက္ေလာက္က ေန ျပန္လည္ ျပင္းထန္လာတာပါ။

ဒီတုိက္ပဲြေတြေၾကာင့္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ စစ္ေရွာင္ဒုကၡသည္ေတြဟာ ေနရာ ၄ေနရာ ေလာက္ကို တိမ္းေရွာင္ ထြက္ေျပးေနရတယ္လုိ႔လည္း ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕က ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ က႐ုဏာျမန္မာ လူမႈကူညီေရးအဖဲြ႔ရဲ႕မန္ေနဂ်ာ ဦးေနာ္ဒင္းက ေျပာပါတယ္။

"လြန္ခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလ ၂၂ရက္ေန႔ကစၿပီး အခုအခ်ိန္ အထိေပါ့ေလ။ ျဖစ္တဲ့ကိစၥမွာ IDP လူဦးေရ စုစုေပါင္းကေတာ့ ၾကာသပေတးေန႔က စာရင္းအရဆို ၁၆၀၀ေက်ာ္သြားၿပီ။ ၁၆၀၀ေက်ာ္က ေနရာအားျဖင့္ဆုိ ၄ေနရာေပါ့။ ၄ေနရာကို ပ်ံ႕သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ မန္စီကို နည္းနည္းေရာက္လာတယ္။ မိုင္ေခါင္ကိုေရာက္လာတယ္။ ဗန္းေမာ္ကိုေရာက္လာတယ္။ အဲ့ ၄ေနရာမွာ ပ်ံ႕သြားတယ္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္မွာ သံုးေနရာေပါ့။"

မိုင္းေခါင္ဒုကၡသည္စခန္းကိုေရာက္လာသူေတြကို ကရုဏာျမန္မာ လူမႈကူညီေရးအသင္းက တလစာ ရိကၡာနဲ႔ အိုးခြက္ ပန္းကန္ေတြကို ေထာက္ပံ့ထားၿပီး မန္စီနဲ႔ ဗန္းေမာ္က ဒုကၡသည္ စခန္းေတြကို ေရာက္လာသူေတြကိုေတာ့ ေဒသခံလူမႈေရးအသင္းအဖဲြ႔ေတြနဲ႔ ကုလသမဂ လက္ေအာက္ခံ အဖဲြ႔အစည္းေတြက ကူညီေထာက္ပံ့ထားပါတယ္။
မန္စီၿမိဳ႕နယ္က နန္႔လင္းပါ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေတာ့ လူေဟာင္းနဲ႔လူသစ္ ၁၅၀၀ေက်ာ္ေလာက္ဟာ ရိကၡာအခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတယ္လုိ႔လည္း ဦးေနာ္ဒင္းက ဆက္ေျပာပါတယ္။

" အခုခက္ေနတာက နန္႔လင္းပါ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြပဲ စိုးရိမ္ရတယ္။ နန္႔လင္းပါမွာက်ေတာ့ လူဦးေရ အေဟာင္းနဲ႔အခုျပန္ၿပီး အသစ္ေရာက္လာတဲ့ လူဦးေရဆိုရင္ တစ္ေထာင့္ငါးရာ၊ တစ္ေထာင့္ေျခာက္ရာ ဝန္းက်င္ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ့လူေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀ေက်ာ္ကတည္းက ရိကၡာျပတ္လပ္မႈနဲ႔ႀကံဳေတြ႔ရတာေပါ့ေနာ္။ နန္႔လင္းပါကို သြားႏုိင္ဖို႔ကေတာ့ အဓိက လံုျခံဳေရးပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ သြားဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔က အေပၚပိုင္းကေတာ့ ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ သြားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လမ္းမွာ တုိက္ပြဲျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေခါက္ခဲ့ရတယ္။ အခုက ရြာမွာ ရႏုိင္သမ်ပဲ စုေဆာင္းစားေသာက္ေနရတာေပါ့ေလ။"

နန္႔လင္းပါ ဒုကၡသည္စခန္းဟာ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ KIA နဲ႔အစိုးရတပ္အၾကား တိုက္ပဲြေတြ ျပန္လည္စတင္တည္းက စစ္ေရွာင္ဒုကၡသည္စခန္း စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြင္းမွာ တုိက္ပဲြေတြျဖစ္ပြားတုိင္း ၾကား၀င္ေစ့စပ္ေလ့ရိွတဲ့ ကခ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ိဳးေဆာင္အဖဲြ႔ PCG ကုိ ဆက္သြယ္ခဲ့ေပမဲ့ ဖုန္းေခၚဆုိလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးမႈေတြ ျပဳလုပ္ေနတဲ့ၾကားက အခုလို တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဘက္က ဗီြအိုေအကို အခုလိုေျပာဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။

VOA ေမး။ ။ "ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ၾကားရတယ္။ တုိက္ပြဲေတြ တကယ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အဲ့တာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးေနတဲ့ၾကားက..."

"အဲ့တာက ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္လဲ။"

ဗန္းေမာ္ဘက္မွာျဖစ္တယ္လို႔ၾကားတယ္။

"အဲ့ဗန္းေမာ္ဘက္မွာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာတဲ့လဲ။ "

အဲ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ေမးေနတာ။ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာ။

" တိုက္ပြဲေတြျဖစ္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။ သြားလွန္ရင္းနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္းသိတာပဲ။ သတင္းစာထဲမွာလည္း ပါတယ္။ သစ္ေတြမိတယ္။ ကားေတြမိတယ္။ ဟုတ္လား။ လမ္းေၾကာင္းမွာ ၿပီးခဲ့တုန္းက က်ေနာ္တို႔က ရွင္းမယ္။ အခ်က္၇ခ်က္မွာ လမ္းေၾကာင္းေတြ အားလံုးဖြင့္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လက္ရွိလုပ္ေနတယ္။ လုပ္တဲ့ဟာမွာ တခ်ိဳ႕ဟာေလးေတြ က်ေနာ္တို႔လုပ္တဲ့အပိုင္းေတြမွာ ဒါ ပစ္တယ္၊ ခတ္တယ္ဆိုတဲ့အဖြဲ႔ေတြက ေကအိုင္ေအကလို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ ေျပာလို႔လည္း မရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုဟာမ်ိဳးေတြမွာ တဖက္နဲ႔တဖက္ ပစ္ခတ္မႈေလးေတြရွိတယ္။ ရွိတဲ့အခါမွာ ဒီအေပၚမွာ တပ္မေတာ္ကေနၿပီးေတာ့မွ ေကအိုင္ေအနဲ႔ျဖစ္ေနပါတယ္လို႔ ယတိျပတ္ႀကီးေျပာလို႔မရဘူး။"

ဒါကေတာ့ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျမင့္စိုးက ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုေတြနဲ႔ေတြ႔ဆံုပြဲမွာ ဗီြအိုေအျမန္မာပိုင္းကိုေျပာျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလ ၄ရက္နဲ႔ ၅ရက္ေန႔ေတြကေတာ့ KIOအပါအ၀င္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႔ ၁၆ဖဲြ႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အစုိးရရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရး အဖဲြ႔ဟာ တျပည္လံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ျမစ္ၾကီးနားၿမိဳ႕မွာႏွစ္ဖက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိက်တဲ့သေဘာတူညီခ်က္ေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။
http://burmese.voanews.com/content/kachin-fighting-continue/1786384.html