မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ စာလက္ေဆာင္က႑မွာ ကြယ္လြန္ေလသူ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႔ သမီး ျဖစ္သူ ဇိုရာဖန္း ေရးသားတဲ့ ခ်စ္သမီးငယ္ စာအုပ္အေၾကာင္း တင္ျပေနပါတယ္။ အခုတပတ္မွာေတာ့ မာနယ္ပေလာစခန္း က်ဆံုးရၿပီးေနာက္ပိုင္း စစ္ေျပးလႊားၾကရပံု၊ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္ ဒုကၡသည္ စခန္း မွာ သူ႔ဘဝ ဆက္လက္ ႀကီးျပင္းရပံုကို တင္ျပထားပါတယ္။
ေသာတရွင္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။
မာနယ္ပေလာ စခန္းက်တဲ့အခါမွာ
ဇိုရာဖန္းတို႔မိသားစုေတြ စစ္ေျပးၾကရပါ တယ္။ သူတို႔က လူသူမနီးတဲ့ ေတာတြင္း တေနရာမွာ ေခတၱစခန္းခ်ရပါတယ္။ သူတို႔စစ္ေျပးၾကရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔အေဖ ဖဒိုမန္းရွာက သူတို႔နဲ႔ အတူ ရွိမေန ႏိုင္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔အေမကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး စစ္ေဘး လြတ္ရာ ေရႊ႔ေျပာင္းၾကရ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေတာ တြင္းက တေနရာကို ေရာက္ပါတယ္။ ဇိုရာဖန္း ကေတာ့ အဲသည္ေနရာကို "အမည္မရွိတဲ့ ေနရာ" လို႔ ေခၚပါ တယ္။ ေတာနက္ႀကီးအလယ္က အဲဒီေနရာမွာ သူတို႔ကာလတခုၾကာ ေနထိုင္ခိုေနၾကရပါတယ္။ စကားေျပာရင္ ေတာင္မွ တိုးတိုးညင္သာေျပာဆိုေနၾကရၿပီး၊ သူတို႔ရွိေနတာကို တေယာက္ေယာက္က သိသြားေလ မလားလို႔ စိုးရိမ္ထိန္လန္႔ေနၾကရပံုကိုလည္း ဇိုရာဖန္းက ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေဘးအႏၱရာယ္က ေျပးေရွာင္တဲ့ မိသားစု ေတြလည္း အဲဒီေနရာကို တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဇိုရာဖန္းတို႔အေမက အဲဒီေနရာ ကေလးမွာ လူအမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳထား ၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးလိုပဲ လိုအပ္တာေတြ စီမံေပးေနရပါ တယ္။ သူတို႔မွာ မရွိတဲ့ၾကား ထဲက ခြဲေဝေကြၽးရ၊ လိုတဲ့ပစၥည္း ေတြ မွ်ေဝေပးတာ လုပ္ၾကရပါတယ္။တခ်ဳိ႔မိသားစုေတြကေတာ့ ခဏတာခိုနားၿပီး အျခားေနရာကို ဆက္ထြက္သြားၾကပါတယ္။ ဒီစခန္းမွာရက္ အတန္ၾကာေနၿပီး တဲ့ေနာက္ သူတို႔အေဖ ဖဒိုမန္းရွာနဲ႔အတူ ေကအန္ယူေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမလည္း ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔အေဖက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမကို ေဘးမသီရန္မချဖစ္ရေလေအာင္ ေတာလမ္းၾကမ္းခရီးကေန ေခၚလာခဲ့ရတာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမက သူတို႔ရဲ႔ အမည္ မရွိတဲ့ေနရာေလးမွာ တညနားပါတယ္။ သူတို႔အေဖကို ေဘးမသီ၊ ရန္မခ ျပန္ေတြ႔ ရေတာ့ သူတို႔ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဆက္ အေျခစိုက္ရမယ့္ ေနရာရွာဖို႔ ထြက္သြားတဲ့အခါ ဖဒိုမန္းရွာလည္း လိုက္သြားရျပန္ ပါတယ္။ သူ႔အေဖ ကေတာ့ သူတို႔ကို စိတ္မပူဖို႔ အားေပးပါ တယ္။ သူတို႔အေမက ဦးေဆာင္ၿပီး အိမ္ေထာင္ကို ထိန္းေက်ာင္း သြားႏိုင္မယ္လို႔ အျပည့္အဝ ယံုၾကည္တယ္ လို႔ေျပာၿပီး ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။
ဒီေနာက္ေတာ့ သူတို႔ေတာလမ္းကေန ေနရာေရႊ႔ၾကျပန္ပါတယ္။ မူးယူးကလိုးလို႔ေခၚတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ေဘး တေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီျမစ္ေဘးတေနရာမွာ သူတို႔တပတ္ၾကာေနၾကပါတယ္။ အခ်ိန္က ေႏြရာသီျဖစ္ေပမယ့္ ညအခ်ိန္ ဆိုရင္ ေတာထဲမွာ ျမဴေတြဆိုင္းေနၿပီး၊ အင္မတန္ကို ေအးစိမ့္ေနတတ္ပါတယ္။
အဲသည္ေနရာကေန ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ခရီးဆက္ၾကရျပန္ပါတယ္။ သူတို႔အေမက စစ္ေျပးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္က တပ္ခြဲတခုကို သူကြပ္ကဲခဲ့သလိုပဲ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ "စကားမမ်ားနဲ႔၊ စားစရာရွိရင္ ျမန္ျမန္စား၊ ထမင္းစားမၿပီးခင္ ရန္သူေရာက္လာရင္ ငတ္ကုန္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပးဖို႔အဆင္သင့္လုပ္ ထား" စသျဖင့္ ၾကပ္မတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကုလသမဂၢနဲ႔ ကရင္ဒုကၡသည္ ေကာ္မီတီ ပူးေပါင္းၿပီး စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ေတြကို ေနရာခ်ထားေပးဖို႔ óကိးပမ္းေဆာင္ရြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး သူတို႔မယ္ရာမူ ဒုကၡသည္စခန္းဆီကို ေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ မယ္ရာမူစခန္းမွာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ တစ္ေသာင္း ေလာက္ရွိေနၿပီး ရပ္ကြက္ေတြအလိုက္ ခြဲထား ပါတယ္။ သူတို႔က ရပ္ကြက္-၇ မွာေနရပါတယ္။ ဒုကၡ သည္အျဖစ္ သူတပါးႏိုင္ငံမွာ ေနရတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း သူတို႔ ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ ေျပာဆိုေနရ၊ သူတို႔ေဘးနား မွာလည္း သူတို႔လူမ်ဳိးေတြကိုပဲ ျမင္ေနရလို႔ ေျဖသာပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇိုရာဖန္းက “ဒုကၡသည္”ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မႏွစ္ၿမိဳ႔လွပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လြတ္လပ္တဲ့လူတဦးလို သူက ေနခ်င္ပါတယ္။ လူေတြက်ပ္ည‡ပ္ေနတဲ့ စခန္းထဲမွာ၊ ထြက္ခ်င္ရာ သြားခ်င္ရာ မရတဲ့ စခန္းထဲမွာ မေနခ်င္ပါဘူး။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနရ ေပမယ့္လည္း အႏၱရာယ္ ေတြ လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စခန္းကို ဒီေကဘီေအေတြ၊ ျမန္မာတပ္ေတြ ဝင္တိုက္ လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းက ေန႔စဥ္အမွ် ျဖစ္ေပၚ ေၾကာက္လန္႔ေနရပါေသးတယ္။ လူေတြလည္း သတိနဲ႔ေန၊ သတိ နဲ႔စား လုပ္ေနၾကရပါတယ္။ ေထာက္ပံ့ေပးတာကလည္း အေျခခံရိကၡာမွ်သာ ဆိုေတာ့ လူေတြက စားဖို႔ အတြက္လည္း ရုန္းကန္ရွာေဖြၾကရပါေသးတယ္။ သူတို႔စခန္းေရာက္ၿပီး ၂-လအၾကာမွာပဲ ဒီေကဘီေအတပ္ ေတြက စခန္းကို ဝင္ပစ္ၿပီး မီးရိႈ႔သြားၾကပါေသးတယ္။ သူတို႔ရပ္ကြက္က ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ အႏၱရာယ္က လြတ္ခဲ့ေပမယ့္ လည္း သူတို႔အားလံုး ေၾကာက္ရြံ႔ေနၾကရပါတယ္။
ေနာက္ အနည္းငယ္အေျခက်လာေတာ့ စခန္းထဲမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းဆရာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္း ၾကျပန္ ပါတယ္။ ဇိုရာဖန္းတို႔ မိသားစု ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္က ၁၉၉၅ ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဇိုရာဖန္းက ဒုကၡသည္စခန္းက ေက်ာင္းကေလးမွာ ၈-တန္း ျပန္တက္ရပါတယ္။ သူ႔ေမာင္ေလး ဆလုန္းဖန္းလည္း မူလတန္းမွာ ျပန္ တက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္က ကရင္ေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းေအာင္ ၿပီးသား သူ႔အမဘြားဘြားအတြက္ ေက်ာင္းဆက္ တက္စရာ အတန္းမရွိသလို၊ စခန္းအျပင္ထြက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေလ့လာေက်ာင္းတက္ခြင့္လည္း မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႔အမ ဘြားဘြားက စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ ေတြေဝေငးငိုင္တာ ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရရာသင္တန္းဆိုၿပီး လကၡဏာ ၾကည့္သင္တန္းႏွင့္ ေဗဒင္သင္တန္းသြား တက္ပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားလွလို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ စခန္းထဲမွာ တခုခုသင္ေနစရာ ဆိုလို႔ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းဆရာ ေတြက သင္ေပးတာ ဒီလိုသင္တန္းပဲ ရွိပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ သူ႔အမဘြားဘြား ျပန္လာရင္၊ သူ႔လက္ကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး “နင္ေတာ့ ေယာက္်ား ၂ ေယာက္ရမယ္”လို႔ လကၡဏာေဟာပါတယ္။ ဒီအေဟာေၾကာင့္ သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ရန္ျဖစ္ၾကရ၊ ေနာက္ေတာ့ အားရပါးရ ေအာ္ရယ္ျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း စိတ္ညစ္စရာ အေျခအေန ထဲက အေသာေဖာက္လို႔ ဇိုရာဖန္းက ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။
စခန္းထဲမွာ ရွင္သန္ေရးဖိစီးမႈေၾကာင့္ပဲ ဆိုရမလားမသိပါဘူး။ သူတုိ႔အေမက စိတ္တို စိတ္ဆတ္လာတဲ့ အေၾကာင္းကို လည္း ဇိုရာဖန္းက ေဖာ္ျပပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကိုလာတဲ့ဧည့္သည္တဦးဆီက သူတို႔အေဖ ေနေကာင္းက်န္းမာ ေၾကာင္းနဲ႔၊ သူတို႔သားသမီးေတြကို အလြန္သတိရေနေၾကာင္း သိၾကရပါတယ္။ အမွန္မွာ ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔တို႔ အေမကို တိုးတိုးကပ္ၿပီး သူတို႔အေဖ အင္မတန္ မမာမက်န္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ အစည္းအေဝးတခုမွာ စကားေျပာေနရင္း တန္းလန္းက လဲက်သြားေၾကာင္း ေျပာတာကို သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရပါေသးတယ္။ သူတို႔ ကေတာ့ အေဖကို သတိရတာနဲ႔ စိတ္ပူတာပဲ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ တႏွစ္အၾကာေလာက္မွ သူတို႔အေဖကို ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔အေဖက အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီး လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ တေနရာမွာတည္ ထားတဲ့ စခန္းသစ္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ၾကဖို႔ ေျပာလာပါတယ္။ သူတုိ႔ခရီးထြက္ဖို႔ကားကလည္း အဆင္သင့္ေစာင့္ေနပါၿပီ။ ဒုကၡသည္ စခန္းက ခြာရလို႔၊ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေျမ၊ အိမ္ယာကို ျပန္ရမယ္ဆိုလို႔ သူတို႔ဝမ္းသာမိ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စခန္း မွာ ရင္းႏွီးေနသူေတြနဲ႔ ခြဲရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါေသး တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေနာက္ထပ္ "သာေဝါေသာ" လို႔ေခၚတဲ့ ရြာသစ္ကေလးကို ေရာက္ခဲ့ၾကရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ တပတ္မွာေတာ့ ဒီစခန္းသစ္မွာ သူတို႔ ၾကံဳေတြ႔ရပံု၊ တခါ စစ္ေျပးၾကရပံုေတြကို ဆက္လက္တင္ျပပါမယ္။ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
No comments:
Post a Comment