မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ စာလက္ေဆာင္က႑မွာ ကြယ္လြန္ေလသူ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႔ သမီးျဖစ္သူ ဇိုရာဖန္း ေရးသားတဲ့ ခ်စ္သမီးငယ္ စာအုပ္အေၾကာင္း တင္ျပေနပါတယ္။ အခုတပတ္မွာေတာ့ ဇိုရာဖန္းရဲ႔ ငယ္စဥ္ဘဝ အေၾကာင္းနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္မီး၊ ပဋိပကၡေတြက သူ႔ကေလး ဘဝ အေပၚ လာေရာက္ ရိုက္ခတ္ရပံုကို အေၾကာင္းေတြကို တင္ျပထားပါတယ္။
ေသာတရွင္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။
အခု ခ်စ္သမီးငယ္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားသူ ဇိုရာဖန္းက သူ႔ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေဆာ့ကစား ခဲ့ရပံု ေတြကိုလည္း အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဇိုရာဖန္းႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ေတာရြာမွာ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိသလို အခု ကေလးေတြလို ၾကည့္စရာ ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ ကြန္ျပဴတာဂိမ္း ဆိုတာမ်ဳိးေတြလည္း မရွိပါဘူး။ အဲသည္ေတာ့ သူနဲ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဂံုညင္းဒိုးေတြ တန္းစီလို႔ပစ္ ကစား တာမ်ဳိး ရွိသလို၊ ရႊံ႔ေျမေစးေတြနဲ႔ ေလာက္စာလံုး လံုးတန္းကစား ၾကတာမ်ဳိး၊ ႏြားေခ်းပိုးလို ဝါးပိုးေကာင္ေတြ ဖမ္းၿပီး တိုက္ခိုင္းၾကတာမ်ဳိးေတြ ၾကံဖန္ ေဆာ့ကစားၾကပါတယ္။ အဲဒါသာမက သူတို႔အိမ္အနီးက ေသာင္ရင္း ျမစ္ထဲ ေရကူးၾကတာ၊ ဒိုင္ဗင္ထိုး ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကာလမွာေတာ့ သူတို႔အေဖ ဖဒို မန္းရွာက မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္မွာ တာဝန္ျပန္ထမ္းေဆာင္ရၿပီျဖစ္ၿပီး၊ သူတုိ႔ရဲ႔ ေနာက္ထပ္ အိမ္ကေလး ကိုလည္း ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းေဘး တေနရာမွာ ျပန္လို႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကေလးဘဝမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္အရိပ္မဲႀကီးက ထိုးေနတဲ့ အေျခအေနကိုလည္း သူက ခြၽင္းခ်န္ မထားဘဲ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေနထိုင္တဲ့ မာနယ္ပေလာရဲ႔ေတာင္ဘက္၊ ဒါေပမယ့္ ေသာင္ရင္းျမစ္ ညာဖက္မွာရွိတဲ့ မယ္သေဝါစခန္းမွာ ထိုးစစ္ေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြက ျပင္းျပင္ထန္ထန္ ျဖစ္ေနခဲ့ ပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးသံ၊ တိုက္ပြဲက ေသနတ္သံေတြ မၾကားရေပမယ့္ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေနတာကို သူတို႔သိေနခဲ့ ရပါတယ္။ တရက္မွာ သူတို႔အိမ္ အနီးက ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာ လူေသ အေလာင္းတေလာင္းလာတင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းလည္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ သူ႔အစ္ကို ေဆးေဆးနဲ႔ သူတို႔အေဖက အေလာင္းကို ျမစ္ထဲျပန္ေမွ်ာ ခ်လိုက္ပါေသးတယ္။ အေလာင္းရဲ႔ ေက်ာျပင္မွာ အင္မတန္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္တဲ့ ဒဏ္ရာ အနာေတြကို လည္း သူတို႔ေမာင္ႏွစ္မေတြ ျမင္လိုက္ၾကရပါတယ္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီလို အဲဒီသူ ေသဆံုးရတာ လည္းလို႔ အေဖကို သူေမးမိပါတယ္။ သူ႔အေဖက ျမစ္ရဲ႔အထက္ဖက္မွာ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီ မွာ ျမန္မာစစ္တပ္ေတြက အရပ္သားေတြကို ေပၚတာအျဖစ္ အတင္းအဓမၼ ဆြဲေခၚ လာတတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီ ေပၚတာေတြကို ရိုက္ႏွက္ည‡ဥ္းပန္းတာ၊ သတ္ျဖတ္တာေတြေတာင္ ရွိေၾကာင္း ၾကားခဲ့ရ ပါတယ္။ အခု ေသသူရဲ႔ ေက်ာေပၚက ဒဏ္ရာေတြကလည္း စစ္တပ္အတြက္ပစၥည္းေတြကို ေပၚတာထမ္းရလို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ထင္တယ္လို႔ သူတို႔အေဖက ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔အိမ္က ျမစ္ဆိပ္မွာ ျဖစ္ေနေတာ့ တိုက္ပြဲက ျပန္လာတဲ့ ဒဏ္ရာရသူေတြကိုလည္း ျမင္ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္ပြဲ ေတြက ေျခာက္ေသြ႔ရာသီမွာ ျဖစ္တတ္ၿပီး၊ မိုးတြင္းလို စစ္ၿငိမ္တဲ့ကာလမွာ ကရင္တပ္ေတြ ျမစ္ကမ္းေဘး သဲခံုထဲမွာ စစ္ေရး ေလ့က်င့္ခန္း၊ သင္တန္းလုပ္ၾကပံုေတြ ျမင္ရတာကိုလည္း သူက ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါေသး တယ္။ အဲဒါတင္မက သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ အေဖျဖစ္သူေတြ တိုက္ပြဲထဲက်ဆံုးရတာ၊ အေဖေတြ ဆံုးရႈံးသြားတာ ၾကံဳရပံုေတြကိုလည္း စစ္ရဲ႔ အနိဌာရံု ေတြအျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
ဇိုရာဖန္းတို႔က ကေလးဘဝ ျဖစ္ေနေပမယ့္ စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္တာကို သိေနၾကပါတယ္။ မယ္သေဝါစခန္း (နဝတ) စစ္ အစိုးရ တပ္ေတြလက္ထဲ က်သြားတာကို သူတို႔ၾကားၾကရပါတယ္။ မယ္သေဝါက တပ္ေတြလည္း သူတို႔ မာနယ္ပေလာဘက္ကို ျပန္ဆုတ္လာၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္ပြဲတခုကေန အနားရတယ္ဆိုၿပီး သူတို႔ စိတ္ ေျဖၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း စစ္ပြဲရဲ႔အႏၱရာယ္က သူတို႔နဲ႔ ပိုနီးလာတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ ကေလးေတြက ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ေနၾကေပမယ့္ စစ္ပြဲရဲ႔ အရိပ္မဲႀကီး ထိုးေနတာကို သူတို႔ခံစားေနရပါတယ္။ သူ႔အေဖ၊ အေမကေတာ့ အခုစစ္ပြဲဟာ ေဝးေသး တယ္၊ သူတုိ႔အတြက္ အႏၱရာယ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေျပာဆိုႏွစ္သိမ့္ ၾကပါတယ္။ ဇိုရာဖန္းနဲ႔ သူ႔အမကေတာ့ ေက်ာင္းမွာစာေတာ္လို႔ ကရင္ပညာေရးဌာနက ခ်ီးျမႇင့္တဲ့ ပညာသင္ဆုေတြ ဘာေတြလည္း ရပါတယ္။ သိပ္မ်ား မ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကရင္ေက်ာင္းကေနၿပီး ကေနဒါမွာ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ခြင့္ရတဲ့ သူတဦးအေၾကာင္းၾကားရေတာ့ သူတို႔လည္း တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္မွာ တက္ရေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔လည္း စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါတယ္။ ကရင့္ေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးႀကီးက အဂၤလန္ကေန ဘြဲ႔ရလာခဲ့တယ္ ဆိုတာ ၾကားဖူးေတာ့ တကယ္လို႔ အခြင့္အေရးသာရရင္ အဂၤလန္မွာပဲ စာသင္မယ္လို႔လည္း သူတို႔ စိတ္ကူးယဥ္ထား တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္လာေတာ့ ဇိုရာဖန္းက အသက္ (၉) ႏွစ္ ေလာက္ပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ သူ (၃) တန္းမွာ ဆုရေတာ့ သူ႔အေဖက ဝတ္စံုအသစ္ကေလးဝယ္ေပးၿပီး ဆုခ်တာကို သူက ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ သူ သတိထားမိတာက သူ႔အေဖကတရက္မွာ အိမ္ကို ဗမာေက်ာင္းသား ၅ ေယာက္ေလာက္ ေခၚလာၿပီး ခဏ ဧည့္သည္ အျဖစ္ ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ေျပာျပတဲ့ ၈-ေလးလံုးကာလအတြင္း ျဖစ္ပ်က္ပံုဇာတ္လမ္းေတြ၊ စစ္ အစိုးရက ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ေခ်မႈန္းတာ ေတြကို ၾကားရပါတယ္။ ၾကားရတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ သူတို႔ကို အေဖ၊ အေမေတြက ကရင္လို ဘာသာျပန္ေျပာျပေပးၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးဘာဝ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေန တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူ အကုန္နားမလည္ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မာနယ္ပေလာက ဒီမိုကေရစီအင္အား စုေတြရဲ႔ ဌာနခ်ဳပ္လို ျဖစ္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္လာၿပီး ေအဘီအက္ဒီအက္ဖ္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဖြဲ႔ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ေတြ ေရာက္လာၿပီး စင္ၿပိဳင္ အမ်ဳိးသားၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ဖြဲ႔ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ မာနယ္ပေလာရြာကေလးက လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာသလို၊ ျမန္မာစစ္အစိုးရကလည္း ပိုလို႔ အာရံုထား စစ္ဆင္ဖို႔ အေၾကာင္း ျဖစ္လာပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ရာသီေတြမွာဆိုရင္ ထိုးစစ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာတာကိုလည္း သူတို႔ ၾကံဳၾကရျပန္ပါ တယ္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖဒိုမန္းရွာက အရင္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွား ခဲ့ဖူးသူလည္းျဖစ္၊ ၿမိဳ႔ျပမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံတခုလံုး ကိစၥအေရးေတြကို ကြၽမ္းက်င္ႏွံ႔စပ္သူလည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေကအဲန္ယူ အဖြဲ႔ဥကၠဌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမရဲ႔ အၾကံေပးအျဖစ္တာဝန္ေပးခံရ ပါတယ္။ ဇိုရာဖန္းကေတာ့ အျခားကိစၥေတြ သိပ္မသိဘဲ သူတို႔အေဖ ေရွ႔တန္းကိုသိပ္မသြားရေတာ့ဘဲ ေနာက္ တန္းမွာ မိသားစုနဲ႔ ပိုလို႔ၾကာၾကာ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တာေၾကာင့္ ဝမ္းသာ ေနရပါတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ မာနယ္ပေလာေဒသကို ထိုးစစ္ႀကီးေတြ ဆင္လာပါေတာ့တယ္။ ေရွ႔တန္းက လက္နက္ႀကီးသံ ေတြကို လည္း ၾကားရပါတယ္။ သူတုိ႔ေက်ာင္းေတြလည္း မၾကာခဏဆိုသလို လံုျခံဳေရးေၾကာင့္ ပိတ္တာေတြၾကံဳ ရသလို၊ သူ႔အမ ဘြားဘြားကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေရွ႔တန္းရဲေဘာ္ေတြအတြက္ လုပ္အားေပး ထမင္းသြားခ်က္ၿပီး ပို႔ေပးရတာေတြ သူေရးျပ ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အစ္ကိုႀကီးေဆးေဆးကေတာ့ စစ္ထဲဝင္ၿပီး ကြန္မင္ဒိုတပ္မွာ တာဝန္ယူ တိုက္ေနရပါၿပီ။ သူက လိုက္ၿပီး လုပ္အားေပးကူခ်င္ေပမယ့္လည္း ငယ္ေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အေမက မထဲ့ပါ ဘူး။ မာနယ္ပေလာကို စစ္ေလယာဥ္ ေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ ဒံုးပ်ံေတြနဲ႔လာပစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္ေပၚက စက္ေသနတ္ႀကီးေတြရဲ႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံ ေတြ၊ စစ္ပြဲက ဒဏ္ရာရလာသူ၊ က်ဆံုးသူရဲေဘာ္ေတြက ေလွ ေတြနဲ႔ တဖြဲဖြဲ သူတို႔အိမ္အနီး ျမစ္ကမ္းက ျဖတ္သြားပံုေတြကို သူက ေရးျပခဲ့ပါတယ္။ ကေလးတေယာက္နဲ႔ မမွ် တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးရဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြပါပဲ။
ေနာက္တပတ္မွာေတာ့ မာနယ္ပေလာ က်ဆံုးရပံုနဲ႔ သူတို႔စစ္ေဘးဒဏ္က ေျပးလႊားရပံုေတြကို ဆက္လက္ေဖာ္ ျပပါမယ္။ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
No comments:
Post a Comment