မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ စာလက္ေဆာင္က႑မွာ ကြယ္လြန္ေလသူ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႔ သမီး ျဖစ္သူ ဇိုရာဖန္း ေရးသားတဲ့ ခ်စ္သမီးငယ္ စာအုပ္အေၾကာင္း တင္ျပေနပါတယ္။ အခုတပတ္မွာေတာ့ ဇိုရာဖန္း ရဲ႔ ငယ္စဥ္ဘဝ အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔မိဘေတြရဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ဘဝ ျဖတ္သန္း ရပံု အေၾကာင္းေတြကို တင္ျပထားပါတယ္။
ေသာတရွင္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။
အခု ခ်စ္သမီးငယ္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို
ေရးသားသူ ဇိုရာဖန္းက ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအရံုး (ေကအဲန္ယူ) ရဲ႔ ကြယ္လြန္ ေလသူ ေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာနဲ႔ နန္းက်င္ေရႊတို႔ရဲ႔ ဒုတိယေျမာက္သမီးပါ။ ဖဒိုမန္းရွာက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ တဦးျဖစ္ၿပီး၊ သမိုင္းအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႔ရလာသူတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔နာမည္ အျပည့္အစံုက မန္းရွာလာဖန္းျဖစ္ၿပီး၊ ဒီအမည္က အမည္ရင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာထဲေရာက္မွ ခံယူတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးနာမယ္ျဖစ္ၿပီး၊ "ၾကယ္-လေတြ ေတာက္ပထြန္းလင္းတယ္"လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔အေဖကို ပညာတတ္ဆန္ၿပီး၊ ရိုမန္းတစ္ျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့သူ၊ မိသားစုကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတတ္သူလို႔ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အေမကေတာ့ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ေဒသက ကရင္တိုင္းရင္းသူတဦး ျဖစ္ၿပီး သူနာျပဳ သင္တန္း တက္ခ်င္တာနဲ႔ ေတာတြင္း အဖြဲ႔အစည္းထဲ ေရာက္လာတာပါ။ ေနာက္ေတာ့မွ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာပဲ ဆက္လက္ က်န္ရစ္ေနၿပီး အမ်ဳိးသမီး တပ္ခြဲ တခုကို ဦးေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ တပ္ခြဲမွဴးတာဝန္ကို ယူခဲ့တဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဇိုရာဖန္းက သူ႔ အေမကိုေတာ့ လက္ေတြ႔က် တဲ့သူ၊ တခုခုကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ဆံုးျဖတ္ရင္ဆိုင္တတ္သူလို႔ ေဖာ္ျပ ပါတယ္။ဇိုရာဖန္းတို႔မွာ ေမာင္ႏွစ္မ ၄- ေယာက္ရွိပါတယ္။ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး ေဆးေဆး၊ သူ႔အမ ဘြားဘြား၊ သူနဲ႔ သူ႔ေမာင္ေလး ဆလုန္းဖန္းတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး ေစာေဆးေဆး ကေတာ့ သူ႔မိဘမ်ားရဲ႔ ေမြးစား သားျဖစ္ၿပီး၊ ေတာ္လွန္ေရး ေဒသတခုက ရဲေဘာ္တဦးက သူ႔မိဘမ်ားကို ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ပညာသင္ေပးဖို႔ ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဇိုရာဖန္း ဆိုတဲ့ နာမည္က ကရင္နာမည္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီနာမည္ ဘယ္လိုရခဲ့တယ္ ဆိုတာ စာေရးသူက စာအုပ္ အစပိုင္းမွာပဲ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ရုရွားဝတၳဳစာအုပ္ တအုပ္ထဲမွာ နာဇီဂ်ာမဏီ ေတြကို ေတာ္လွန္တိုက္ပြဲဝင္ ရင္း ႀကိဳးေပးခံခဲ့ရတဲ့ ရုရွား ေတာ္လွန္ေရး တိုက္ပြဲဝင္ မိန္းမပ်ဳိကေလးရဲ႔ အမည္ ဇိုရာ ေကာ့စ္မိုဒီမိုင္ယန္ စကာယာ (Zoya Kosmodemyanskaya) ကို စြဲလို႔ သူ႔အေဖက မွည့္ခဲ့တဲ့ နာမယ္ပါ။
သူေမြးဖြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔အိမ္ကေလးက ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲကို စီးဝင္တဲ့ မူးယူးကလိုးေခ်ာင္းေဘးမွာ ရွိပါ တယ္။ သူ႔ဖခင္ ျဖစ္တဲ့ ဖဒိုမန္းရွာကေတာ့ တႏွစ္မွာ ၂-လ ေလာက္ပဲ အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ ေနႏိုင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္ေတြနဲ႔ ေရွ႔တန္းသြားေနရတဲ့အခါ အိမ္ကို အေမျဖစ္သူကပဲ ေစာင့္ေရွာက္ရ ပါတယ္။ သူ႔အေမက ငယ္ငယ္က တိုက္ခိုက္ေရးရဲေမတဦး အျဖစ္တာဝန္ယူခဲ့ေပမယ့္ အခုအခါမွာေတာ့ ေကအဲန္ယူ ျပန္ၾကားေရးဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ပါ တယ္။ အကယ္၍ အေမက အလုပ္သြားတဲ့အခါမွာ အိမ္မွာ က်န္ ေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ ေဆးေဆးက ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးကို ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ယူၾကရပါတယ္။
စာအုပ္အဖြင့္မွာပဲ သူငယ္ငယ္က ေသမလိုျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေရးျပခဲ့ပါတယ္။ "က်မ ၂-ႏွစ္ အရြယ္ မွာ ေသခဲ့ တယ္။ ၿပီးမွ က်မအသက္ျပန္ရွင္လာခဲ့တယ္" လို႔ သူက စာအုပ္ကို ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာထဲ၊ ေက်းလက္ ေဒသေတြမွာက ေဆးမွဴး၊ သူနာျပဳေကာင္းေကာင္းလည္း ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဇိုရာဖန္းငယ္ငယ္က အဖ်ားႀကီးၿပီး ေမ့ေမ်ာေနတာကို ရြာက သူနာျပဳဆရာမက ေသၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႔အေမကေတာ့ လက္မခံခ်င္ပါဘူး။ ကေလးကို ခ်ီၿပီး အျခားေဆးခန္း တခုကို ေရာက္ေအာင္ ေျပးလႊားျပသလို႔သာ သူျပန္ၿပီး အသက္ရွင္ခြင့္ ရခဲ့တာ ပါ။ အဲသည္အဖ်ားေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ဘဝမွာ သူ႔မ်က္လံုး ခပ္ေစြေစြျဖစ္ေနတာ၊ သူ႔အေဖ ကိုယ္၌က "ငါ့သမီးက မ်က္လံုးေစြေနေပမယ့္လည္း လွပါတယ္" လို႔ သူ႔ကို ၾကည္ဆည္ေျပာဆိုခဲ့တာေတြကိုလည္း သူက ရိုးရိုးသားသား ေဖာ္ျပေရးသားခဲ့ပါတယ္။
က်န္းမာေရးတင္မဟုတ္၊ ပညာေရးလည္း သူတို႔အဖို႔ ခ်ဳိ႔တဲ့ပါတယ္။ ေတာထဲမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ဖက္မိုး ဝါးကာ တဲထဲမွာ ရွိတဲ့ဆရာ-ဆရာမနဲ႔ သင္ၾကားခဲ့ရတာပါ။ အစားအေသာက္မွာလည္း ဘဝရွင္သန္ ရပ္တည္ႏိုင္ရံု ၾကံဳသလို ရွာေဖြ စားေသာက္ၾကရပံုကိုလည္း ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ သူ႔အစ္ကိုႀကီးေဆးေဆးနဲ႔ သူ ဆန္ေထာင္းရတာ၊ သူ႔အစ္ကိုျဖစ္သူ ေဆးေဆးက ငါးရွာ-ဖားရွာေတာ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေတာထဲက အသီး အရြက္ ေတြကိုလည္း ဘယ္ဟာ စားလို႔ရတယ္၊ ဘယ္ဟာ စားလို႔မရဘူးဆိုတာ ဘဝေပးအရ သိေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကိုလည္း ခ်စ္စဖြယ္ ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔စားခဲ့ရတဲ့ ခါခ်ဥ္ဟင္းခ်ဳိ၊ ေႁမြသားဟင္း ေတြကိုလည္း သူက မခြၽင္းမခ်န္ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။
ဒီေနရာမွာ သူတို႔ေမာင္ႏွစ္မေတြအတြက္ေရာ၊ စာဖတ္သူေတြအတြက္ပါ အထိခိုက္ဖြယ္ အေကာင္းဆံုးက သူတို႔ ရဲ႔ အိပ္ယာ ဝင္ပံုျပင္ေတြပါ။ သူ႔အေမျဖစ္သူက သူတို႔ၾကံဳေတြ႔ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးခရီး အေၾကာင္း ကို အိပ္ယာဝင္ ပံုျပင္ေတြလို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာျပတတ္ပါေသးတယ္။ သူ႔အေမက ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးမွာ သူနာျပဳဘဝ ကေန ေနာက္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီး တပ္ခြဲမွဴးတာဝန္ယူရပါတယ္။ သူ႔အေမက ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚဇာတိ ဆိုေတာ့ သူတို႔တပ္ေတြ ျဖတ္ေလးျဖတ္ စစ္ဆင္ေရးေၾကာင့္ အေရွ႔ရိုးမဖက္ကို ခရီးၾကမ္းျဖတ္ရတဲ့အခါ ကိုယ့္ ဇာတိကို ခြဲသြားဖို႔၊ ေနာက္တႀကိမ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္ႏိုင္မယ္မွန္းမသိ ျဖစ္ရတဲ့အခါ အေတာ္ေၾကကြဲရ ပါတယ္။ ဒီ ခရီးေတြမွာ ငတ္ျပတ္ပံုကို သူ႔အေမက ျပန္ေျပာျပ ေလ့ရွိပါတယ္။ ဆင္ဆိုတာ ကရင္လူမ်ဳိးေတြ အတြက္ အထြဋ္ အျမတ္ထားတဲ့ တိရိစၦာန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ငတ္လြန္းတဲ့အခါ ေတာထဲမွာ ဆင္ရိုင္း ၂-ေကာင္ကို သတ္ၿပီးစားၾကရပံု ေတြ၊ တပ္ခြဲမွဴးျဖစ္တဲ့ သူ႔အေမကိုယ္တိုင္ အျခားအမ်ဳိးသမီး ၃-ဦး နဲ႔အတူ စပါးႀကီးေႁမြႀကီး ကို နပန္းလံုးရပံုေတြ ကို သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြ သဲထိပ္ရင္ဖိုၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ရန္သူစစ္တပ္ေတြ ဝိုင္းထားတဲ့ၾကားက ေရစီးသန္ေနတဲ့ စစ္ေတာင္းျမစ္ကို ဝါးေဖာင္နဲ႔တပ္ေတြ ျဖတ္ကူးရတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း သဲထိပ္ ရင္ဖိုပါ။ သူ႔အေမက သူ႔တပ္ဖြဲ႔ က ရဲေဘာ္ေတြတေယာက္မွ မဆံုးေစရေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးျမစ္ ေရထဲမွာ ၁၅-ဦး ေရနစ္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥေတြက သူ႔အေမအတြက္ ေမ့ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ကိစၥေတြပါ။
ဒါေပမယ့္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ အေၾကာင္းေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ သူ႔အေမ ေနာက္တန္းမာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္ကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ အသက္ ၃၂-ႏွစ္မွာ တနယ္တည္းက ျဖစ္တဲ့ မန္းရွာနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔အေဖက သူ႔အေမကို ေခါင္းအံုး လက္ေဆာင္ေပးတာ၊ သူ႔အေမရံုး ျပဴတင္းဝမွာ ေန႔တိုင္းပန္းသြားေပးတာေတြ လုပ္ပါ တယ္။ ဒီလို ပိုးပန္းပံု မ်ဳိးကေတာ့ ကရင္ေတြၾကားမွာ လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိဘူးလို႔ ဇိုရာဖန္းက ေရးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အေဖရဲ႔ ရိုမန္းတစ္ဆန္ပံုေၾကာင့္ သိပ္ မၾကာခင္မွာ သူ႔အေမလည္း တင္းမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ျပန္လိုက္ေလ်ာ လက္ထပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ အိမ္ကေလးေတာထဲမွာ ေဆာက္ေနစဥ္ကာလမွာလည္း သူ႔အေဖက သစ္ခြေတြ၊ ပန္းေတြနဲ႔ ေသခ်ာ အလွဆင္တတ္တာေၾကာင့္ သူတို႔က သူ႔အေဖကို ခ်စ္စႏိုး "ေပါကဆာ" (ပန္းသခင္) လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကပါတယ္။ အေဖက သူတို႔မိသားစုကိုလည္း ေသခ်ာ ကရုစိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ ေရးတာဝန္ေတြနဲ႔ ခရီးမ်ားေနရတဲ့အခါမွာ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အေမရဲ႔အုပ္ထိန္း ေစာင့္ ေရွာက္မႈေအာက္မွာ သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီပထမပိုင္း အခန္းေတြမွာ မိသားစုကိစၥေတြ တင္ျပရင္းနဲ႔ ဇိုရာဖန္းက ကရင့္ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္တဲ့ လက္ခ်ည္ပြဲ၊ လိပ္ျပာေခၚပြဲ ကိစၥေတြ၊ ကရင့္အလံအေၾကာင္း၊ သမိုင္းကိစၥေတြကိုလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ သူက ေတာ့ လိုအပ္လို႔သာ ခပ္ပါးပါးေလး တင္ျပတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ဳိ႔သမိုင္း ကိစၥေတြ ကေတာ့ ပါးစပ္ေျပာ ရာဇဝင္နဲ႔ ပိုတူသလိုလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဥပမာေဖာ္ျပရရင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုက ကရင္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကရင္ ျပည္နယ္ လိုခ်င္ရင္ တိုက္ယူၾကလို႔ ေျပာတဲ့ကိစၥမ်ဳိးပါ။ ဦးႏုက ျမစ္ဝ ကြၽန္းေပၚ ေဒသမွာ ကရင္ေတြနဲ႔အတူေန ႀကီးျပင္းလာသူ ျဖစ္သလို၊ ကရင္ေတြဖက္ကဲလြန္းလို႔ဆိုၿပီး ကရင္ႏုလို႔ ေတာင္ အမည္ရသူပါ။ အခုကိစၥက ပါးစပ္ေျပာရာဇဝင္လား၊ တကယ္ ေရာ ဟုတ္ရဲ႔လားဆိုတာေတာ့ စဥ္းစား စရာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ ေၾကကြဲဖြယ္၊ မိသားစုကိစၥ၊ ကေလးတေယာက္ ဘဝႀကီးျပင္းပံုေတြကို ဖတ္ခဲ့ရေၾကာင္း ပါ ခင္ဗ်ား။ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
No comments:
Post a Comment