ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေမ့မရတဲ့ပံုရိပ္
ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုေက်ာ္ထင္
က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားဘဝ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ(မ်ား)ကို ျပန္ေျပာျပ ရရင္္ေတာ့ ယခုလက္ရွိ စစ္ဦးစီး အတြင္းေရးမွဴး (၂) တာဝန္ယူေနေသာ ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္၊ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၂ဝ၁) မွ ယခု အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ အေျခခ် ေနထိုင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ တပ္မႉးကိုဖုန္းေက်ာ္တို႔ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္၍ မေျပာႏွင့္ သာမန္ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္သား တစ္ဦးထက္ပင္ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ နည္းပါးေသာေၾကာင့္ ထုိက္သင့္သလို ဗဟုသုတ ရရွိေစရန္ႏွင့္ ေလ့လာရန္အတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။
တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ နအဖ စစ္သားမ်ားႏွင့္ လက္နက္ငယ္ျဖင့္ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ရေသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲဟူ၍ တစ္ပြဲတည္းသာ ႀကံေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္လည္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ပစ္ခတ္ခဲ့ရျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ စစ္ေျမျပင္ အတြင္းေတာ့ တကယ္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ယင္းတိုက္ပြဲအတြက္ မည္ကဲ့သုိ႔ တိုက္ပြဲဆင္ရမလဲ ဟူေသာ တပ္မႉးမ်ား ေဆြးေႏြးမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ အတိအက်အားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ စစ္ေျမျပင္သို႔ စစ္ေရးတာဝန္ျဖင့္ (၃) ႀကိမ္ သြားဖူးသည္။ ႏုိင္ငံေရးတာဝန္ျဖင့္ေတာ့ စစ္ျဖစ္ေနေသာ ေနရာမ်ားႏွင့္ နီးစပ္ေသာ ေနရာမ်ားသို႔ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား သြားဖူး ခဲ့ပါသည္။
စစ္ေရးတာဝန္ျဖင့္ က်ေနာ္ ပထမဆုံးသြားခဲ့ေသာ စစ္ေျမျပင္မွာ ေကာ့မူးရာ ဝမ္းခ အသစ္ စစ္ေျမျပင္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ၁၉၉ဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ မတိုင္မီ သိမ္းပိုက္မည္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံျဖင့္ နအဖ (ထိုစဥ္က နဝတ) တပ္မ်ားက တိုက္ပြဲဆင္လာေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေပသည္။ ၁၉၈၉ ဧၿပီေမလ တဝိုက္တြင္ျဖစ္ေပသည္။ က်ေနာ္ထိုစဥ္က ေနမေကာင္း ျဖစ္ၿပီး မဲေဆာက္ ေကအင္န္ယူမွ ဗိုလ္မႉးစိုးမင္းအိမ္တြင္ ခဏအနားယူၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ပိုင္းမွ စစ္ကူေရာက္ေနသာ တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ အတူသြားေရာက္၍ စစ္ေရး တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤကဲ့သို႔ ထမ္းေဆာင္ရျခင္းမွာလည္း က်ေနာ္စခန္းထဲသို႔မဝင္မီ တိုက္ပဲြ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေနရာ တပ္ဖြဲ႔အင္အားလည္း လုိအပ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေနေကာင္းခါစ ျဖစ္ေသာ္လည္း အားတင္း၍ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာ ငါတို႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ ေရွ႕တန္းသြားမယ္ ဆိုသည့္ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ဝမ္းခ စခန္းတြင္းသို႔ ေမလကုန္ခါနီးခန္႔တြင္ ေရာက္ရိွသြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိ ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဖံက stand to (တပ္အားလုံး အသင့္ေနရာယူျခင္း) ႏွစ္ခါ alert လုပ္ခါ အဆင္သင့္ မိုးလင္းေပါက္ ကင္းေစာင့္ခုိင္းခဲ့သည္မွ လြဲ၍ တိုက္ပြဲ အႀကီးအက်ယ္ မႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရေပ။ ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံ stand to (တပ္အားလုံး အသင့္ေနရာယူျခင္း) အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚခဲ့ရသည္မွာလည္း အေၾကာင္းရွိေပသည္။
ေမလ ၂၇ ရက္ မနက္ေစာေစာက ယင္းကဲ့သုိ႔ Stand to ေစာင့္ခဲ့ရျခင္း၏ အက်ဳိးကိုမိမိတို႔ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ႏွင့္ ကရင့္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္တို႔က အက်ဳိးအျမတ္ ရခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အက်ဳိးအျမတ္ ဆိုသည္မွာ မိမိတို႔ကိုယ္ကို အေကာင္းဆုံး ကာကြယ္ႏုိင္ၿပီး ရန္သူ နဝတစစ္သားမ်ားကို အရာရိွ အဆင့္အပါအဝင္ မ်ားစြာ ေခ်မႈန္းႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔မနက္ လင္းအားႀကီး အခ်ိန္ခန္႔တြင္ နဝတ တပ္မ်ားဟာ ၎တို႔ အေျချပဳသည့္ ခဲဘလူးႏွင့္ ကာလူးေတာင္ကုန္းမ်ားဆီမွ ေလွ်ာက္ေျမာင္း (ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္း) တူးကာ ဝမ္းခါစခန္း ခံစစ္ကုန္း ကတုတ္က်င္းမ်ား (ဘန္ကာ) ဆီသို႔ တစ္ညလုံး ခ်ီတက္လာေနမႈကိုု ညၾကည့္မွန္ေျပင္းျဖင့္ ဗုိလ္မႉးေရာဘတ္္ဇံမွ ၾကည့္ျမင္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္မွဴးေရာဘတ္ဇံက တပ္ဖြဲ႔အားလုံးကို Stand to (တပ္အသင့္ေနရာယူျခင္း) လုပ္ကာ ခံစစ္ကုန္းအနီးသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ နဝတ တပ္မ်ားအား ေရာက္ခါနီးတြင္မွ ေလထီးမီးက်ီျဖင့္ ပစ္ေဖါက္၍ ရန္သူမ်ားကို အနီးကပ္ ေခ်မႈန္းႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ အတုံးအ႐ုံး က်ဆုံးခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ နဝတ တပ္သားတစ္ဦးဆိုလွ်င္ ခံစစ္ကုန္းကို လာမွီၿပီး က်ဆုံးသြားခဲ့ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ေနာက္တေန႔ျဖစ္သည့္ ေမလ ၂၈ ရက္ မနက္တြင္မွ မိမိတို႔ စစ္အင္အား ျဖည့္ဆည္းရန္ လိုအပ္သျဖင့္ မိမိပါ ဝင္ေရာက္ရွိသြားၿပီး ခံစစ္ကုန္းေရွ႕မွ ထုိအေလာင္းမ်ားကို ေတြ႔ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဖုိးတရုတ္ဘေလာ့မွကူးယူေဖၚျပသည္။
No comments:
Post a Comment