ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေမ့မရတဲ့ပံုရိပ္
ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုေက်ာ္ထင္
ထိုဝမ္းခါစခန္း အတြင္းတြင္ မိမိတို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ နယ္ေျမခံ တပ္ရင္းျဖစ္သည့္ တပ္ရင္း (၂ဝ၁) မွ တပ္မႉးမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးစိုးထြဋ္၊ ကိုဝင္းခ်ဳိ၊ ေတာင္ပိုင္းစစ္ကူတပ္ဖြဲ႔မွ ကိုဝင္းလိႈင္ဦး စသည္တို႔ႏွင့္ တြဲဖက္ခဲ့ရၿပီး ကရင့္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္မွ အဘမန္းဘုန္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗို္လ္ခင္ေဇာ္ဦး စသည္တို႔ႏွင့္ တြဲဖက္ခဲ့ရသည္။
ထိုစဥ္က ကရင့္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္မွ တပ္မႉးႀကီးမ်ားမွာ စခန္းအတြင္း အႀကီးဆုံး ဗိုလ္မႉးႀကီးေထာလွ (ေနာင္ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ႏွင့္ တပ္မဟာ ၅ မႉး) ႏွင့္ ဗိုလ္မႉး သန္းေမာင္တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ေရာက္စက ကိုမိုးသီးဇြန္ႏွင့္လည္း ရက္အတန္ၾကာ ေနခဲ့ရၿပီး က်ေနာ္ မေရာက္မီကပင္ နယ္ေျမတာဝန္ယူေနသူ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုထက္ေအာင္ေက်ာ္၊ အဆိုေတာ္ ကိုမြန္းေအာင္ စသည္တို႔လည္း ရွိေနခဲ့ေပသည္။
က်ေနာ္ ေရာက္ရွိၿပီးေနာက္ ကိုမြန္းေအာင္ႏွင့္ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ စခန္းအတြင္း ေတြ႔ခဲ့ပါေသး သည္။ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႔မ်ား တာဝန္က်ရာ ဝမ္းခါ အေနာက္ဖက္ေက်ာတြင္သာ တာဝန္ယူရၿပီး ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွ စ၍ ညစဥ္အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ရေပသည္။ ကင္းေစာင့္သည္ ဆိုသည္မွာလည္း အေတာ္ႀကီးမားသည့္ အလုပ္တာဝန္ တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း တကယ္ေစာင့္ၾကည့္သည့္ အခါတြင္မွ သိရေပသည္။ ဝမ္းခါစခန္းတြင္ အေနာက္ဖက္ေက်ာ ျဖစ္သည္ဟူ၍လည္း ေလွ်ာ့တြက္၍ မရပါ။ နအဖ အေနျဖင့္ အိုမီဂါ ပုံသ႑ာန္ရွိေသာ ၀မ္းခါ စခန္းအား ထိပ္တိုက္ဘက္မွ တက္လွ်င္ ခက္ခဲၿပီး ၎တို႔အတြက္ အတုံးအရုံး က်ဆုံးျခင္း မ်ားသျဖင့္ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကာ ေနာက္ေက်ာမွ ပတ္ၿပီး တက္ေလ့တက္ထ ရွိပါသည္။
နဝတ စစ္တပ္သည္ ေနရာေပါင္းစုံမွ အလစ္အငုိက္ ေခ်ာင္းတတ္သျဖင့္ မိမိအေပါက္မွ တက္လာပါလွ်င္ မေတြ႔လိုက္မိပါက စခန္းေပါက္သြားၿပီး က်သြားမွာကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ အစပထမပိုင္းတြင္ အေတာ္ျပဴးၿပဲ၍ ေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စခန္း စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိသူမ်ားမွ ေျပာျပ၍လည္းေကာင္း၊ စခန္းတြင္းရွိ ရတတ္သမွ် စစ္ဘက္ ဆိုင္ရာ စာအုပ္အနည္းငယ္ကို ဖတ္ရႈၿပီးေနာက္တြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း ကင္းေစာင့္ျခင္း၏ ပညာကို သိလာခဲ့သည္။ ယင္းမွာ ေန႔ခင္းဘက္ ျမင္သာခ်ိန္တြင္ မိမိညဘက္တြင္ ေစာင့္ၾကည့္ရမည့္ ေျမျပင္ေပၚမွ အမွတ္အသားမ်ားကို မွတ္သားထားရန္ ျဖစ္ေပသည္။ ေျမျပင္ေပၚမွ အမွတ္အသားမ်ားကို စာအုပ္ေပၚတြင္ ၾကည့္ဆြဲကာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သလို ညၾကည့္ အမွတ္အသားမ်ားကို ကတုတ္က်င္း ေဘာင္ေပၚတြင္ တိုင္စိုက္၍ ေသနတ္ပစ္ လမ္းေၾကာင္း ပုံေသဆဲြျခင္းျဖင့္ ပစ္မွတ္မွတ္ပုံတင္ ျပဳလုပ္ထားရပါသည္။
ေနာက္ေတာ့ အလြတ္ဆြဲၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေနရာတြင္ ဘာရွိသည္ကို အလြတ္မွတ္သား ထားလိုက္သည္။ ယင္းကဲ့သို႔ မလုပ္ပါက ကင္းညစဥ္ေစာင့္၍ အိပ္ေရးပ်က္လာတာက တေၾကာင္း၊ မိမိဘက္က တက္လာမလား ဆိုတာကို စိုးရိမ္စိတ္ေလး အနည္းငယ္ ရွိလာတတ္တာက တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚမွ သစ္ငုတ္တိုသည္လည္း တြားတက္ လာသလို ျမင္ေယာင္ လာတတ္ၾကေပသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ မိမိတာ၀န္က်သည့္ ကတုတ္က်င္း(ဘန္ကာ) မွာ ေန႔စဥ္ ကင္းေစာင့္ရမည္ ဆိုပါက ထိုေနရာရွိ ေျမျပင္ေပၚမွ အမွတ္အသားမ်ားကို က်က္မွတ္ထားလိုက္သည္က အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္ဟု စစ္ေရးဆိုင္ရာ အေတြ႔အႀကံဳ တစ္ခုကို ရရွိခဲ့လိုက္ပါသည္။
ဝမ္းခါစခန္းတြင္ က်ေနာ္စုစုေပါင္း ၂ လေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး က်ေနာ္ ေနထိုင္စဥ္ ကာလတြင္ေတာ့ ႀကိဳက်ားႀကိဳက်ား လက္နက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ နဝတ စစ္တပ္ဘက္မွ ပစ္ခတ ခဲ့သည္မွလြဲ၍ တိုက္ပြဲႀကီးႀကီးမားမား မျဖစ္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ႀကီး ပစ္ခတ္ခံရျခင္းကို ေရွာင္ရွားသည့္ အေတြ႔အႀကံမ်ားကိုေတာ့ ရရွိခဲ့ေပသည္။ ၁၂ဝ မမ ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္ရွိေန သည့္ ေနရာႏွင့္ ေထာက္ ၁ ၊ ေထာက္ ၂ ဆို၍ စတင္ ေရတြက္ပါက ေထာက္ ၂၆ ၊ ေထာက္ ၂၇ ခန္႔တြင္ က်ေရာက္ ေပါက္ကြဲေလ့ရွိပါသည္။ ေလာေလာင္ခ်ာဟု ေခၚေသာ ၇၂ ဆိုလွ်င္ ေတာ့ ၁၊ ၂၊ ၃ ႐ႉး ဆိုလွ်င္ ကြဲၿပီ၊ ေရွာင္ခ်ိန္ သိပ္မရ။ သို႔ေသာ္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ နဝတ တပ္တို႔က ၁၂ဝ မမ စိန္ေျပာင္းႀကီးကိုသာ အတြဲလိုက္ ပစ္ခတ္ၾကသည္က မ်ားေပသည္။
သူတို႔ အတဲြလိုက္ ဆက္တိုက္ စိန္ေျပာင္းဗုံးသီး ပစ္ခတ္လိုက္ၿပီဆုိလွ်င္ ပလုံတုံတုံ ဆိုၿပီး ဆိုင္းတီးသံလိုလို ထြက္လာပါသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူတို႔အတြဲလိုက္ ပစ္လိုက္ပါၿပီ၊ သက္ဆို္င္ရာ မိမိ ကတုတ္က်င္းရွိ (Over head) ေခါင္ကတုတ္ဆီသို႔ ဝင္ေျပးၾကေပေတာ့။ အမ်ားအားျဖင့္ နဝတတုိ႔က မနက္မိုးလင္းအားႀကီး မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္၊ မနက္စာသို႔မဟုတ္ ေန႔လည္အစာစားခ်ိန္ ေန႔လည္ (၁) နာရီခန္႔္၊ ညေနေရခ်ဳိးခ်ိန္၊ ညေနစာစားခ်ိန္ အစသျဖင့္ မိမိတို႔ဘက္မွ အျပင္ထြက္ႏုိင္သည့္ အခ်ိန္မ်ားကို မွန္း၍ ပစ္ခတ္သည္ကို ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါသည္။
တခါ က်ေနာ္ တာဝန္က်ေနသည့္ ကတုတ္က်င္းမွ ေအာက္သို႔ဆင္းသြားၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ အတြင္း၌ အဝတ္သြားေလွ်ာ္ေနစဥ္တြင္ ပလုံတုံတုံ အသံ ထြက္လာပါသည္။ ထိုအသံကို က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း မွန္းဆလိုက္ရာ က်ေနာ့္ ကတုတ္က်င္း တည္ရွိရာဘက္သို႔ လာေနသည္ဟု မွန္းလိုက္မိၿပီး က်ေနာ္ေနသည့္ ကတုတ္က်င္းရွိ (Over head) ေခါင္ကတုတ္ အတြင္းသို႔ တက္ေျပးၿပီး ပုန္းေနလိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္တြင္ ေထာက္ ၁၈ ၊ ေထာက္ ၁၉ ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီ ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္ ထင္သလိုပင္ ထုိ ၁၂ဝ မမ ၁၃ လုံး စလုံးသည္ က်ေနာ့္ ကတုတ္က်င္း ပတ္ပတ္လည္ကို တလုံးၿပီးတလုံး က်ပါေတာ့သည္။
ထို ၁၃ လုံးမွ တလုံးသာ က်ေနာ့္ ကတုတ္က်င္းကို ထိမွန္ရင္ေတာင္မွ က်ေနာ္ယေန႔အခ်ိန္ တြင္ ယခုစာဖတ္ေနသူမ်ားကို က်ေနာ္႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားဘဝ အေတြ႔အႀကံဳ မ်ားကို ျပန္ေျပာျပ ႏုိင္ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ က်ေနာ့္ ကတုတ္က်င္းက အေတာ့္ကို အခုိင္အခံ့ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘုရား သိၾကားမ၍၊ ျပည္သူ႔အက်ဳိး ေဆာင္၍၊ တရားေသာစစ္ကို ဆင္ႏႊဲ၍သာ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ ဆက္လက္ ရရွိခဲ့သည္ဟု သေဘာထား ယုံၾကည္္ခဲ့ရပါသည္။
ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာပင္ အသက္ကို ပဓါန မထားဘဲ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဂုဏ္ျပဳရင္း တင္ဆက္ ထားသည့္ အပိုင္း (၃) ကို မနက္ဖန္မွာ ဆက္လက္ ဖတ္ရူၾကပါခင္ဗ်ား။
ဖုိးတရုတ္ဘေလာ့မွကူးယူေဖၚျပသည္။
No comments:
Post a Comment