စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီသည္ (ကစုိ) ေရာက္ျပီး အျငိမ့္ငွားသည္။ ထုိအျငိမ့္အဖဲြ႔ကုိ (ဖါးကပ္) သုိ႔ေခၚခဲ့ကာ ရန္သူကုိ (ဖါးကပ္) သုိ႔ျမဴဆြယ္၍ က်ံဳးသြင္းရန္ စီစဥ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔စစ္ေၾကာင္းသည္ စစ္ဆင္ေရး စီမံခ်က္အတုိင္း (ညာမေရာ) မွတဆင့္ (ဖါးကပ္)သုိ႔ ည (၉)နာရီတြင္ ေရာက္ရွိသြား ေတာ့သည္။
တပ္ခဲြမ်ားအား သတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာ၌ ေနရာယူျခင္း၊ လက္နက္ႀကီးမ်ား ပစ္လမ္းေၾကာင္း ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ ကတုတ္က်င္း တူးျခင္း၊ ပစ္ပုိင္နယ္ ရွာေဖြ သတ္မွတ္ျခင္း၊ သတ္ကြင္းမ်ား ေရြးခ်ယ္ျခင္း စသည္တို႔ကို ခံစစ္စီမံခ်က္အတိုင္း စနစ္တက် ျပင္ဆင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ တပ္ခဲြရွိ ရဲေဘာ္ မ်ားအား တစ္ဝက္ပဲြၾကည့္ေစၿပီး တစ္ဝက္ကို ကင္းခ်ရန္ ညြန္ၾကားလုိက္သည္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ငွားလာေသာ အျငိမ့္အဖဲြ႔သည္ (ဖါးကပ္) ရြာ၌ စတင္ ကျပလ်ွက္ရွိသည္။ ဆုိင္းသံ၊ ဗံုသံကတညံညံ၊ ရယ္သံက တေဝါေဝါ၊ မင္းသမီး သီခ်င္းသံက တလြင္လြင္၊ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ညအခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါ ေတာ့သည္။
“ငေပြး ဂေယာင္ နီလာေတာ့ ခုေလာက္ဆုိ မင္းသမီးေတြနဲ႔ လံုးေနေရာေပါ့၊ ဒီီေကာင္ေတြကုိ အရွင္ဖမ္းမယ္။ မနက္ဆုိရင္ အတံုးအ႐ုံး အိပ္ကုန္ပါျပီ၊”—လုိ႔ ရန္သူ႔တပ္ရင္းမွဴးက ယူဆေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ စီမံခ်က္သာ မရွိခဲ့ရင္၊ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ အရ ဒီအတုိင္းဘဲ ျဖစ္မွာပါ။
နံနက္ (၉းဝဝ) နာရီထုိးပါျပီ။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းသည္ အာသာငမ္းငမ္း ထိုးေကၽြးထားေသာ အစာကို လာဟပ္ပါေတာ့သည္။
“ဒက္၊ ဒက္၊ ဒက္၊ ဒံုး၊ ဂ်ိမ္း၊ ဂြမ္း”— ဟူေသာ လက္နက္ငယ္၊ လက္နက္ၾကီးမ်ိဳးစံု အသံမ်ားသည္ (ဖါးကပ္) ရြာကုိ အ႐ုပ္ဆုိး၊ အက်ည္းတန္ သြားေစေတာ့ သည္။ ရန္သူသည္ ခပ္စိတ္စိတ္ ရင္ေဘာင္တန္း ပစ္ရင္း၊ ေအာ္ရင္း ခ်ီတက္လာသည္။ မိမိတုိ႔သည္ က်ည္ေရာက္၊ လူေရာက္စနစ္အရ မပစ္ေသးဘဲ ရန္သူအား အနီးကပ္ ပစ္ခြင့္ရတဲ့ အကြာအေ၀းအထိ အပိုင္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းျဖင့္ တိတိက်က် လုိက္နာလုပ္ေဆာင္သည္။ (က်ည္တစ္ေတာင့္၊ ရန္သူတစ္ေယာက္)၊ မူအရ ပစ္ပုိင္နယ္ (၂၅) ကိုက္ ရန္သူမ်ား အေရာက္၊ မိမိတပ္ခဲြ၊ တပ္စု(၁)၊ တပ္စိတ္ (၁) မွ တပ္စိတ္မွဴးတပ္ၾကပ္ (မူးမူး) ေခၚ (ေကာ့နား) ၏ အမ္ဂ်ီ (၄၂) စက္လတ္ စတင္လွဳပ္ရွားလုိက္သည္နွင့္ တျပိဳင္နက္ တပ္စု (၁) တစ္စုလံုး၏ ေသနတ္မ်ား လွဳပ္ရွား ပစ္ခတ္ၾကပါေတာ့သည္။
ရင္ေဘာင္တန္း ခ်ီတက္လာသည့္ ရန္သူ (၈) ေယာက္၊ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်ကုန္ေတာ့သည္။ အနည္းငယ္ ျငီးျငဴယံုမွွအပ၊ မၾကာခင္ပင္ အသက္ထြက္ ကုန္ၾကေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔၏ က်ည္ေရာက္ လူေရာက္ စီမံခ်က္ေၾကာင့္ ေသနတ္သံ စတင္ထြက္္သည္နွင့္ ဝါရင့္စစ္သည္ေတာ္မ်ားသည္ ရန္သူ႔လက္နက္ (၈) လက္ကုိ သြားေရာက္ေကာက္ယူလုိက္ျပီး ျဖစ္သည္။ ရန္သူ႕ထံမွ (၉) မမ ဘေရာင္္နင္ ပစၥတုိ (၂) လက္၊ ကါဘုိင္ (၁) လက္၊ ဂ်ီ (၃)၊ ဂ်ီ (၄) – (၅) လက္ စုစုေပါင္း လက္နက္ (၈) လက္ သိမ္းပုိက္ရရွိလိုက္သည္။ တုိက္ပဲြကာလ (၁၅) မိနစ္သာ ၾကာလုိက္သည္။
“ေလာကြားမွ တာဖ အသံေကာင္းလား” စစ္ေၾကာင္းမွဴးမွ မိမိအားေခၚေနသည္။
“တာဖ မွ ေလာကြား၊ အသံ ၅” မိမိျပန္ေျဖသည္။
“အေျခအေနသတင္းပုိ႔”
“ေသနတ္ (၈) လက္ဘဲ ရေသးတယ္၊ ရန္သူ႔ျငီးသံၾကားေနရတယ္” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္သတင္းပို႔လိုက္ပါသည္။
စစ္ေၾကာင္းမွဴးက “အေကာင္းဆံုးဆက္လုပ္” --- ရန္ညြန္ၾကားလုိက္သည္။
အဆိုပါ ဆက္သြယ္ေရး စကားလုံး ေ၀ါဟာရအရ ေလာကြားသည္ စစ္ေၾကာင္းမွဴး စကားေျပာစက္ အမည္ျဖစ္ၿပီး တာဖ သည္ မိမိ၏စကားေျပာစက္အမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အသံ (၅) သည္ စက္အသံ အတုိးအက်ယ္အဆင့္ႏွင့္ ၾကည္လင္ျပတ္သား၊ ရွင္းလင္းမႈကို ေျဖၾကားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ရန္သူ၏ ေရွ႕ေျပးတပ္စု ေျခမွဳန္းခံလုိက္ရျပီးေနာက္ မိမိတုိ႔နွင့္ထိေတြ႔မႈျဖစ္ေနေသာ တပ္ရင္းမွ၄င္း၊ (ေဖြးေထာရူ) ရွိ ပိတ္ဆုိ႔ေရး ယူထားေသာ အျခားစစ္ေၾကာင္းမ်ားမွ (၈၁) မမ စိန္ေျပာင္း၊(၇၅) မမ ေနာက္ပြင့္ ရိုင္ဖယ္၊ (၆ဝ) မမ စိန္ေျပာင္း စသည့္ လက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္းအထန္ ပံုေအာ ပစ္ခတ္လ်ွက္ရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနေတာ့သည္။
တပ္ခဲြ႐ုံမွ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ တပ္ၾကပ္ပုခ်ိဳ (ဝမ္းခါ) (ကက္ဘလူးတုိက္ပဲြတြင္က်ဆံုး)၊ ရဲေဘာ္ ေအာင္ပ၊ ရဲေဘာ္အယ္မြီး၊ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္ဦးတုိ႔သည္ ကတုတ္က်င္းထဲ၌ ရန္သူတက္လာမည္ကုိ သဲသဲမဲမဲၾကည့္ေနသည္။ ပစ္ပုိင္နယ္ (၂၅) ကုိက္ေရာက္မွ ပစ္ၾကမည္ျဖစ္သည္။
ရန္သူသည္ မိမိတုိ႔ စကားေျပာစက္သံကုိလည္း ၾကားျဖတ္ နားေထာင္ေလ့ရွိတတ္ေၾကာင္း သိရွိထားသျဖင့္ ရန္သူအား လွည့္စားရန္ လုိအပ္လာျပီျဖစ္ပါသည္။
“ေလာကြားမွတာဖ၊ ရန္သူ႔လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္မွဳ သတင္းပုိ႔” စတင္ အသံေပးလိုက္သည္။
“တာဖ မွ ေလာကြား၊ (အလြန္တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းေသာေလသံျဖင့္) ရန္သူ႔လက္နက္ၾကီး ပစ္ေနတဲ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ညံ့တယ္ဗ်၊ ဘယ္နုိင္ငံမွာ သင္တန္းသြားတက္ထားတယ္ မသိဘူး၊ ပစ္ရာတျခား၊ ရွရာတျခား ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီအတုိင္းသာ ဆက္ပစ္ေနရင္၊ ဗမာတျပည္လံုးကုိေရာင္းျပီး ပစ္တာေတာင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ထိမွာမဟုတ္ဘူး” ဟု ဆြေပးလိုက္သည္။
အမွန္မွာ မိမိတပ္ခဲြမွ စစ္သည္တစ္ဦး၊ တပ္ခဲြ (၅) မွ စစ္သည္တစ္ဦးစီ ဒဏ္ရာအသီးသီးရထားသည္။ မိမိ ရန္သူကုိ လွည့္စားေနမွန္း စစ္ေၾကာင္းမွဴးက သိေနသျဖင့္-
“ဒါဆုိဘယ္ေလာက္ကြာလဲ”-လုိ႔ေမးလုိက္ရာ-
“ကုိက္(၅ဝဝ) ေလာက္ကြာတယ္” ဟု က်ဥ္လမ္းေၾကာင္းလႊဲ ေျပာလိုက္သည္။
ၾကားျဖတ္နားေထာင္ေနေသာ ရန္သူ႔ ဗ်ဴဟာမွဴးသည္ ၄င္းတုိ႔၏ လက္နက္ၾကီးမ်ားကုိ အေနာက္ဘက္ကုိက္ (၅ဝဝ) သုိ႔ ေရြ႔ခုိင္းလုိက္ေတာ့သည္။
“အံုး၊ ဒုိင္း၊ ဂ်ိမ္း၊ ဂြမ္း”
“ေလာကြား မွ တာဖ၊ အေျခအေနဘယ္လုိလဲ”
“တာဖ မွ ေလာကြား၊ (အလြန္ရွဳပ္ေထြး၊ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည့္ ပံုစံျဖင့္) “အေျခအေန မေကာင္းဘူး၊ ထိပ္ေပၚတည့္တည့္ဘဲ”—ဟုေျဖလုိက္သည္နွင့္ -
ရန္သူဗ်ဴဟာမွဴးမွ “အဲဒီေနရာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ပံုတင္ထားကြ၊ အတဲြလုိက္ပစ္၊ (၃) စကၠန္႔တလံုးပစ္”—ဟု ညြန္ၾကားသံကုိ မိမိတုိ႔ၾကားျဖတ္စက္မွ ၾကားေနရသည္။ ရန္သူ႔လက္နက္ၾကီးက်ည္မ်ား မိမိတုိ႔ေနာက္ဘက္ ကုိက္(၅ဝဝ) ခန္႔ ေက်ာ္သြားၿပီး ေပါက္ကဲြေနသည္ကုိ မိမိနွင့္ စစ္ေၾကာင္းမွဴးတုိ႔ ျပံဳးၾကည့္ေနေၾကာင္း ရန္သူ႔ဗ်ဴဟာမွဴး ျမင္ခဲ့ပါမူ ရင္နာလို႔ မဆုံး ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။
ရန္သူ႔လက္နက္ၾကီး အႏၱရာယ္ ကင္းေဝးသြားသည္နွင့္ ဒဏ္ရာျဖင့္ ညီွးညူေနေသာရန္သူအား ေခ်ာ့ျမဴ သိမ္းသြင္း ေခၚယူရန္၊ ရန္သူနွင့္အနီးကပ္ (၁ဝ) ကုိက္သုိ႔ ခ်ည္းကပ္သြားေတာ့သည္။
“ေဟ့ ရဲေဘာ္၊ ဒုိ႔ဆီလာခဲ့” ရန္ ေခၚလုိက္သည္။
“ကြ်န္ေတာ္လာလုိ႔ မရဘူး၊ ေျခေထာက္မွာဒဏ္ရာ ရထားတယ္”
“ဒါဆုိ မင္းေသနတ္ ေရွ႕ခ်ထား” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ မိမိ ကာဘုိင္ေသနတ္အား ၄င္းထံ ခ်ိန္ရြယ္ထားလုိက္သည္။ မိမိအား ရန္သူလွည့္စားေနတာလား၊ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား -- ဆုိေသာသံသယျဖင့္ သတိၾကီးစြာထားျပီး ရန္သူကုိ ဂ႐ုတစိုက္ ၾကည့္ေနသည္။
“ကြ်န္ေတာ့ေသနတ္မရွိေတာ့ဘူး၊ အေဖၚေတြ ယူေျပးသြားျပီ” လို႔ ေျပာသည္။
အဆိုပါ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ ကင္းမဲ့စြာ ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ေသနတ္ကိုေတာ့ လူထက္တန္ဖိုးထားသည့္ သတင္းအား စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး ၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရး လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္ ထိေရာက္စြာ သုံးႏိုင္ပါသည္။ စစ္ေျမျပင္၌ ယခုလုိ ရန္သူနွင့္ အျပန္အလွန္ စကားေျပာခြင့္ရျပီးသည္နွင့္ ရန္သူကုိ မိမိတုိ႔ စည္း႐ုံး သိမ္းသြင္းႏိုင္ျပီး ျဖစ္သည္။
“ဒါဆုိ တြားတက္ခဲ့”--ရန္ ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။
စစ္ေျမျပင္တစ္ခုလံုး ေခတၱ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေရွ႕ေျပးတပ္စု ေျခမွဳန္းခံလုိက္ရေၾကာင္း ရန္သူဗ်ဴဟာမွဴး သိေနသည္။ တခုခု ေဆာင္ရြက္လာမည္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ဆဲြေန၍ မျဖစ္၊ တြားတက္ခဲ့ရန္ မိမိ ညြန္ၾကားခ်က္ကုိ နာခံလုိ႔ထင္သည္၊ ေရွ႕မွရန္သူ၏ လွဳပ္ရွားသံကုိ ၾကားလာသည္။ ေျမၾကီးနွင့္ ကုိယ္ခႏၱာ ပြတ္တုိတ္သံကုိ ၾကားေနရသည္၊ တစတစ နီးလာပါျပီ၊ မိမိကာဘုိင္ ေသနတ္အား ေသခ်ာစြာ ခ်ိန္ရြယ္ထားျပီး ၾကည့္လုိက္ရာ-
“အုိး၊ ေျခေထာက္မွာေသြးေတြ၊ ဒဏ္ရာ ရထားပါလား” အံ့ၾသစြာ သိလိုက္ရသည္။
အပိုင္း (၃) ကို ေနာက္အပတ္တြင္ ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမည္။
ဖုိးတရုတ္ဘေလာ့မွရယူတင္ဆက္သည္။
No comments:
Post a Comment