ကက္စတယ္လ္ဘား၊ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံ။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ဖ်ားေဒသရွိ စစ္တပ္၏ စစ္ဆင္ေရးမ်ားႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားမွ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာၾက ၿပီးေနာက္ ကရင္တိုင္းရင္းသား ဒုကၡသည္တစုသည္ ႏွင္းမ်ားက်ရာ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံ အေနာက္ပိုင္း၌ အျဖဴေရာင္ ခရစၥမတ္ ပြဲေတာ္ကို ဆင္ႏႊဲႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
"ဟိုအရင္ကဆိုရင္ အခ်ိန္တိုင္းလို စစ္တပ္က က်ေနာ္တို႔ ရြာကို ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္အေမကို ခင္ဗ်ားသား ဘယ္မွာလဲ လို႔ လာလာ ေမးတယ္" ဟု ဖိုးထာက ေျပာသည္။ သူ႔အေမကလည္း စစ္တပ္ကို သူ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ရွိေနသည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ ထိုအေျခအေန မဟုတ္ခဲ့သည္မွာၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။
အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံက ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ အျဖဴေရာင္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ (ဓာတ္ပံု - Simon Roughneen)
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္တဦးျဖစ္သူ ဖိုးထာ မွာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ဘန္ေကာက္တြင္ ႏွစ္အတန္ၾကာေနထိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားက သူ႔ကို ႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းရွိ ဘန္႔ဒုန္ယန္း ဒုကၡသည္ စခန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ ခဲ့သည္။ သူသည္ ထိုစခန္းတြင္း၌ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္ျပန္လည္ ေနရာခ်ထား ေရးအစီအစဥ္အရ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ သူက ဘန္ေကာက္ရွိ သူငယ္ခ်င္းထံသို႔ အပတ္စဥ္ကဲ့သို႔ ဖုန္းေခၚ စကားေျပာႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း က သူ႔အေမႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိဆဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမႏွင့္သား သတင္းဆက္သြယ္ႏိုင္ၾကသည္။
ဖိုးထာသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခန္႔က အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်ေပးျခင္း ခံရသည့္ ကရင္ဒုကၡသည္ ၁၀၀ ခန္႔ထဲမွ တဦး ျဖစ္သည္။ ဖိုးထာ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရ ၅၆ သန္းတြင္ ၇ သန္းခန္႔ ရွိေသာ ကရင္တိုင္းရင္းသားထဲမွ တဦး ျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္လည္း အေျခခ်ေနထိုင္သည့္ ကရင္တိုင္းရင္းသား ၄၀၀,၀၀၀ ခန္႔ရွိသည္။ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားက ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကသည္။ ကက္စတယ္ဘားတြင္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရသူ ကရင္လူမ်ဳိး ၆ ဦး၌ ဖိုးထာ တဦးသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္သည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံထံမွ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ျမန္မာ စစ္တပ္ႏွင့္ ကရင္အမ်ဳိးသား တပ္ဖြဲ႕မ်ားအၾကား လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲမ်ားက ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ဆိုသကဲ့သို႔ ျဖစ္ပြားေနခဲ့ၿပီး သာမန္ကရင္လူထုအတြက္ ျမန္မာစစ္တပ္၏ တိုက္ ခိုက္သည့္ ထိုးစစ္မ်ားဒဏ္ကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္ထိခိုက္ ခံစားခဲ့ၾကရသည္။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားတြင္ ခိုလႈံေနၾကသည့္ ဒုကၡသည္ ၁၄၀,၀၀၀ ခန္႔အနက္ ကရင္ ဒုကၡသည္ အမ်ားဆံုး ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး မေျပလည္မႈေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ေရႊ႔ေျပာင္းေရာက္ရွိလာသူ ၃ သန္းေက်ာ္တြင္ ကရင္လူမ်ိဳးက သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိေနသည္။
"စစ္တပ္က ရြာေတြကို ေရာက္လာၿပီး ကရင္သူပုန္ ရွိ မရွိ လာရွာတယ္။ တခါတေလမွာ သူပုန္ေတြနဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္တဲ့သူေတြ လည္း ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခံၾကရတယ္။ အသတ္ခံၾကရတယ္"ဟု ဖိုးထာက ေျပာျပသည္။
တျခား ဒုကၡသည္တဦးျဖစ္သူ မေနထြန္းကလည္း"စစ္တပ္က ရပ္ထဲရြာထဲေရာက္လာၿပီး လူေတြကို ေပၚတာထမ္းဖို႔ အေ၀း ကို ေခၚသြားတယ္။ တကယ့္ကို ကၽြန္ေတြကို ဆက္ဆံသလိုပဲ"ဟု ျဖည့္စြက္ေျပာသည္။
"က်ေနာ့္ဦးေလးလည္း စစ္တပ္အတြက္ ေပၚတာထမ္းရင္းနဲ႔ ေသသြားတယ္၊ သူ ဘာျဖစ္သြားသလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မသိရဘူး" ဟု ဖိုးထာကလည္း ဆိုသည္။
"ေပၚတာအျဖစ္ ဆြဲေခၚခိုင္းခံရတဲ့ တျခားဒုကၡသည္ေတြ ဆီကလည္း ရိုက္ႏွက္ခံၾကရတယ္။ တေန႔ကို ၁၆ နာရီကေန နာရီ ၂၀ အထိ ေတာထဲမွာ အလုပ္ခိုင္းခံၾကရတယ္။ ေရနည္းနည္း စားစရာနည္းနည္းပဲ ေပးတယ္ ဆိုတာေတြကို ၾကားရတယ္”ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။
"ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ရာဇ၀တ္မႈမ်ား" (Crimes in Burma) အမည္ရ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွ ထုတ္ျပန္သည့္ အစီရင္ခံစာတခုအရ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားသည္ စနစ္တက်ႏွင့္ အက်ယ္အျပန္႔ ျဖစ္ပြားေနၾကာင္း၊ အစိုးရ၏ မူ၀ါဒတစိတ္ တေဒသ အားျဖင့္ ျဖစ္ပြားေနရေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ၎အစီရင္ခံစာက နိဂံုးခ်ဳပ္ေဖာ္ျပထားရာတြင္ ဤခ်ဳိးေဖာက္က်ဴးလြန္မႈ မ်ားသည္ ေနာက္ထပ္ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳရန္ လိုအပ္ေနေၾကာင္း အၾကံျပဳထားၿပီး ျမန္မာစစ္အစိုးရအေနႏွင့္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ တရပ္လံုးကို က်ဴးလြန္ခ်ဳိးေဖာက္သည့္ ရာဇ၀တ္မႈမ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္းအရ စစ္ရာဇ၀တ္မႈမ်ား အဆင့္အထိက်ဴးလြန္ေနဖြယ္ ရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည္။
၎အစီရင္ခံစာေဖာ္ျပခ်က္အရ "အျပစ္မဲ့ အရပ္သားျပည္သူမ်ားအေပၚ စနစ္တက်ႏွင့္ အက်ယ္အျပန္႔ က်ဴးလြန္ ေနသည့္ လိင္ပိုင္း ဆိုင္ရာ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား၊ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈမ်ားႏွင့္ အက်ဥ္းရံုး သတ္ျဖတ္မႈမ်ား"ေၾကာင့္ ကရင္ဒုကၡသည္မ်ားထြက္ေျပး လာၾက ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
"ေတာထဲမွာ ၃ လေလာက္ ပုန္းေနရၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံကို ထြက္လာဖို႔ တျဖည္းျဖည္း လမ္းရွာၾကရတယ္၊ ပံုမွန္ဆိုရင္ နယ္စပ္ကိုေရာက္ ဖို႔ ၄ ရက္ခရီးေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္တပ္က မေတြ႔ေအာင္ သတိထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းသြားရတာ"ဟု မေနထြန္း က ေျပာျပသည္။
"အဲဒီေနာက္ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနၾကရတယ္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက စခန္းအျပင္ ထြက္ခြင့္ မေပးဘူး။ ၁၀ ႏွစ္ လံုးလံုး NGO ေတြ၊ TBBCလို အဖြဲ႔အစည္းေတြက ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ တာပဲ မွီခိုေနခဲ့ ၾကရတယ္"ဟုလည္း သူက ဆုိသည္။
ဒုကၡသည္မ်ားက အခြင့္အေရး အနည္းအငယ္ရသည္ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း လမ္းေရြးခ်ယ္ၾကသည္မွာလည္း အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ပါ။
"က်မက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ေရႊ႔ေျပာင္းအေျခခ်ဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာရင္းက အရွည္ႀကီး၊ အၾကာႀကီးေစာင့္ၾကရ တယ္"ဟု မေနထြန္းက ေျပာသည္။
သူ႔အလွည့္ေရာက္ရန္ ၂ ႏွစ္ၾကာ ေစာင့္လိုက္ရသည္။ သူ႔ကို အိုင္ယာလန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်ရမည္ဟု တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေျပာ ဆုိေၾကာင္း၊ ဤႏိုင္ငံအေၾကာင္းကိုလည္း သူသိပ္မသိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
"က်မတို႔ အိုင္ယာလန္ကိုေရာက္ေတာ့ ၂ လေလာက္ ဘယ္လီေဟာနစ္ (Ballyhaunis) ဒုကၡသည္မ်ား ျပန္လည္ေနရာခ်ထား ေရးစင္တာ မွာ ေနၾကရေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမိုင္း၊ ဥပေဒ၊ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းရင္ ၾကံဳရမယ့္ ဘ၀ေရးရာ ကိစၥေတြ ေလ့လာၾကရတယ္"ဟုလည္း မေနထြန္းက ေျပာသည္။
၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသည့္ေနာက္တြင္ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံရွိ သူတို႔ဘ၀တြင္ ေနသားက်ေပ်ာ္ရႊင္ေနၿပီဟု အားလံုးက ေျပာဆိုသည္။ ရာသီ ဥတုေၾကာင့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းရပံုကိုေတာ့ အားလံုးက ညည္းညဴၾကသည္။
"ဒီေနရာက ဘ၀က ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ႏိႈင္းစာရင္ ကြာျခားပါတယ္။ သိပ္ၿပီး ကြာျခားလွပါတယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း လယ္ကြင္းေတြပဲ။ အိုင္ယာလန္မွာလည္း လယ္ကြင္းေတြပဲ။ ဒီမွာေတာ့ အရာအားလံုးကို စက္နဲ႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဟိုမွာေတာ့ ကၽြဲႏြားသံုး ထြန္ယက္ၾကရ တာေပါ့"ဟု တျခားေသာ ဒုကၡသည္တဦးျဖစ္သူ ေဖာကြဲ က ေျပာသည္။
"ဒီမွာေတာ့ လူတိုင္းက ကားကိုယ္စီနဲ႔။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း အခ်ိန္မေရြးရတယ္။ လူတိုင္းမွာလည္း အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္လို အေျခခံ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြ ရွိေနၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က က်မတို႔အရပ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲ"ဟုလည္း သူက ဆုိသည္။
ဤအုပ္စုအဖြဲ႔၀င္ အမ်ားစုက သင္တန္းအစီအစဥ္မ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းမ်ားတြင္ စရင္းေပး တက္ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ သည္။ အငယ္ဆံုး အဖြဲ႔၀င္ ၅ ဦးကေတာ့ ယခုႏွစ္ေႏြရာသီတြင္ အထက္တန္းေက်ာင္း ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲ ၀င္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။
စာသင္ခန္းထဲတြင္ ဒုကၡသည္မ်ားကို သူတို႔၏ မိတ္ေဆြမ်ား၊ မည္သည့္ေနရာမဆို ရွိေနသည့္ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ ဆံုဆည္း ႏိုင္ရန္ အင္တာနက္ လိုင္း စီစဥ္ထားေပးသည္။
ဖိုးထာ က"က်ေနာ့္ညီမ တေယာက္က ဆြီဒင္မွာရွိတယ္။ အစ္ကိုတေယာက္က နယူးေယာက္မွာ"ဟု ေျပာသည္။
"ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ အစိုးရက က်မတို႔ဆီက ယူတာပဲ၊ အိုင္ယာလန္မွာေတာ့ အစိုးရက က်မတို႔ကို ၾကည့္ရႈကူညီ ေပး တယ္"ဟု ေဖာကြဲကလည္း ေျပာဆိုသည္။
ျမန္မာစစ္တပ္က တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ားရွိ ေျမယာမ်ားကို သိမ္း၍ ေျခကုတ္ယူသည္။ ထို႔ေနာက္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းအသုံး အေဆာင္မ်ားကိုလည္း အလိုရွိသေ႐ြ႕ရယူသည္ဟု ဆိုသည္။
ဟားဗတ္တကၠသိုလ္က ထုတ္ျပန္သည့္ အစီရင္ခံစာက ခန္႔မွန္းေဖာ္ျပထားရာတြင္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ျမန္မာစစ္တပ္က ႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ဘက္ပိုင္းတြင္ ေက်းရြာေပါင္း ၃,၀၀၀ ေက်ာ္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ စစ္ဆင္ေရးမ်ားေၾကာင့္ လူေပါင္း ၅၀၀,၀၀၀ မွ် အိုးအိမ္စြန္႔ခြာ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရၿပီး ေတာေတာင္မ်ားထဲ ေျပးလႊားပုန္းေအာင္းေနၾကရေၾကာင္းလည္း ယင္း အစီရင္ခံစာအရ သိရသည္။
အဆံုးစြန္ ဆိုရလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ဖ်ားေဒသရွိ ဖ်က္ဆီးမႈမ်ားသည္ ဆူဒန္ႏိုင္ငံ ဒါေဖာ ေဒသ ဖ်က္ဆီးမႈ အတိုင္းအဆႏွင့္ပင္ ညီႏုိင္ေၾကာင္း အစီရင္ခံစာက ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
အိုင္ယာလန္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအၾကား ႏိုင္ငံ လံုျခံဳေရးကိစၥအေပၚ သေဘာထားခ်င္း ကြာျခားပံုကို အေလးအနက္ျပဳ၍ မေနထြန္း က ေျပာျပသည္။
"က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ရဲဆိုရင္ ပုန္းေနၾကရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ လမ္းမေပၚေလွ်ာက္ၿပီး ဟဲလို.. ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါ၊ ခင္ဗ်ား ေနေကာင္းပါရဲ႕လားလို႔ ေမးလို႔ရတယ္။ သူကလည္း ျပန္ျပံဳးျပၿပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိမ့္မယ္။ ဘာ ျပႆနာမွမရွိဘူး"ဟု သူကဆိုသည္။
သို႔ေသာ္လည္း အိုင္ယာလန္သို႔ ေရာက္လာၾကသည့္ ဒုကၡသည္ မည္သူတဦးကမွ် အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံသည္ ခ်မ္းေျမ႔သာယာသည့္ တံခါးေပါက္တခုအျဖစ္ ေထာက္ခံေျပာဆိုၾကျခင္း မရွိေသးေခ်။
"အသားက်ဖို႔ အခက္ခဲဆံုးကေတာ့ ျပင္းထန္ဆိုးရြားတဲ့ ရာသီဥတုပဲ"ဟု မေနထြန္းႏွင့္အတူ ေနသူ ေဖာကြဲက ေျပာသည္။ တျခားသူ မ်ားကလည္း သေဘာတူသည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ၾကသည္။
အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံ၏ ယခုအပိုင္းသည္ တႏွစ္ပတ္လံုးလိုလို ေလထန္ေနတတ္ၿပီး မိုးမ်ား စုိစြပ္စြာ ႐ြာေနတတ္သည့္ ေဒသလည္း ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ မွ်တေသာ အပူခ်ိန္ ရွိသည္။ တျခား ဗဟို ဥေရာပ ေဒသမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ ရာသီ ဥတုေလးခု အၾကား တြင္လည္း အေျပာင္းအလဲက အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိတတ္သည္။
ယခုႏွစ္တြင္ အိုင္ယာလန္ေဒသ အမ်ားအျပားတြင္ ႏွင္းမ်ားက်သည့္ အျဖဴေရာင္ ခရစၥမတ္ကို ၾကံဳရသည္။ ေအးခဲေနသည့္ ရာသီဥတုက ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ရွိေနမည္ျဖစ္ၿပီး သုညေအာက္ ရာသီဥတုက ၂၀၁၀ ႏွစ္ကူးသည့္တိုင္ တည္ေနသည္။
"က်မတို႔က ဒီအေအးနဲ႔ အသားမက်ႏိုင္ေသးဘူး"ဟု မေနထြန္းက ျပဴတင္းျပင္ပရွိ မီးခိုးေရာင္ ေကာင္းကင္ကို ေခါင္းဆတ္ျပရင္း ေျပာသည္။ နွစ္သစ္ကူးမတိုင္မီတြင္ ႏွင္းမ်ားပို၍ က်မည္ဟုလည္း သူက သိထားသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤအဖြဲ႔က အိုင္ယာလန္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေမြးရပ္ေျမရွိ ႏွိပ္စက္မႈမ်ားႏွင့္ ေ၀းခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သကဲ့သို႔ တေန႔တေန႔ အေျပာင္းအလဲမရွိဘဲ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းရွိ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားႏွင့္လည္း ေ၀းကြာခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ သည္။ သူတို႔က ကရင္-အိုင္းရစ္အသင္းကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကၿပီး ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ ကဲ့သို႔ေသာ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာမ်ားလည္း ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ အိုင္းရစ္လူမ်ဳိး မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ပူးတြဲ လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီး ေမယို အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာေရးေကာ္မီတီ (Mayo Vocational Education Committee) ကဲ့သို႔ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ လက္တြဲ၍ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံႏွင့္ ပို၍နီးစပ္စြာ ဆက္ဆံေရးထူေထာင္ႏိုင္ရန္လည္း ႀကိဳးပမ္းေနၾကသည္။
ဤသို႔ အဆက္အသြယ္မ်ားေၾကာင့္ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားအေနႏွင့္ သူတို႔၏ ရိုးရာ ကပြဲကို ေဖ်ာ္ေျဖကျပႏိုင္ရံုမွ်မက၊ အိမ္ရွင္ အိုင္းရစ္ လူမ်ဳိးမ်ားထံလည္း သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈကို ရွင္းျပႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အိုင္းရစ္လူမ်ဳိးတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ ရိုးရာပြဲတခ်ဳိ႕တြင္လည္း ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
"က်ေနာ္ ကရုတ္ ပက္ထရစ္ (Croagh Patrick) ေတာင္ေပၚကို ၃ ခါေတာင္ တက္ၿပီးၿပီ"ဟု အဖြဲ႔ထဲက အငယ္ဆံုးျဖစ္သူ တေကာ စူး က ေျပာသည္။ မီတာ ၈၀၀ ေက်ာ္ျမင့္သည့္ ဤေတာင္ကုန္းေပၚမွၾကည့္လွ်င္ ရႈမၿငီးႏိုင္သည့္ သမုဒၵရာႀကီး၏ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ ျမင္ႏိုင္သည္။
ကရင္ႏွင့္ အိုင္းရစ္လူမ်ဳိးတို႔၏ ဆက္ႏြယ္မႈက ရွည္ၾကာဖြယ္လည္း ရွိသည္။
ဖိုးထာက အိြဳင္ဆင္ (Oisin) အရပ္ရွိ ၁၇ လ သား ကေလးငယ္အတြက္ ဂုဏ္ယူေနသည့္ ဖခင္တဦးလည္း ျဖစ္သည္။ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံတြင္ ပထမဦးဆံုးေမြးဖြားသည့္ ကရင္ကေလး ငယ္လည္း ျဖစ္သည္။
"ကေလးက က်ေနာ္တို႔ထက္ ရာသီဥတုဒဏ္ကို ပိုခံႏိုင္တယ္"ဟု ဖိုးထာက ေျပာသည္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ အစိုးရစစ္တပ္မ်ားက ကရင္ေဒသအတြင္းသို႔ ထပ္မံထိုးစစ္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလာခဲ့ျပန္ၿပီး ကရင္ ၁၀,၀၀၀ ခန္႔ ကိုလည္း အိုးအိမ္စြန္႔ခြာ ထြက္ေျပးေစခဲ့ျပန္သည္။
ေဖာကြဲက ျမန္မာစစ္အစိုးရသည္ အလိုဆႏၵရွိသမွ်အတြက္ လူထုကို အင္အားသံုး အက်ပ္ကိုင္ေနသည့္ အစိုးရမ်ဳိး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
"၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက ဘာမွ ေျပာင္းလဲလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စစ္တပ္ကပဲ ႏိုင္ငံကို ဆက္ၿပီးထိန္းခ်ဳပ္ ထားၾကမွာပါ"ဟုလည္း သူက ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ စစ္အစိုးရက တိုင္းရင္းသားအုပ္စုမ်ားအၾကား ေသြးခြဲ အႏိုင္ယူသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို ကာလ ၾကာရွည္ က်င့္သံုးေနခဲ့သည္။ ကရင္မ်ားလည္း ဤဒဏ္ကို မလြတ္ႏိုင္ဘဲ ခံစားၾကရသည္။
စစ္အစိုးရႏွင့္ မဟာမိတ္ျပဳ ထားသည့္ တိုးတက္ေသာဗုဒၶဘာသာ ကရင္အမ်ဳိးသားတပ္ဖြဲ႕(DKBA)က စစ္အစိုးရ အလိုက် ကရင္ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ျပန္၍ စစ္ခင္းတိုက္ခိုက္ေနသည္။ DKBA အဖြဲ႔က ကရင္လူထု အက်ဳိးစီးပြားကို အဓိက ကိုယ္စားျပဳ ရပ္ တည္ေနသည့္ ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအရံုး(KNU) ထံမွ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ခြဲထြက္ခဲ့သည့္ အဖြဲ႔ ျဖစ္သည္။
"ကရင္အခ်င္းခ်င္း အခုလို ျပန္ၿပီး တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ေနရတာ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္"ဟု မေနထြန္းက ေျပာသည္။
သူတို႔ကို အိမ္ျပန္လိုပါသလားဟု ေမးၾကည့္ျဖစ္သည္။
ေဖာကြဲက"ျပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္လို႔ မရေသးဘူး။ ျပန္ရဖို႔ဆိုရင္ အေျပာင္းအလဲေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမွသာ ျပန္ႏိုင္မွာပါ"ဟု ဆိုေလသည္။
SIMON ROUGHNEEN ေရးသားသည့္ Karen Refugees Have a White Christmas in Ireland ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆို ေဖာ္ျပပါသည္။
ဧရာ၀တီသတင္းမွရယူသည္။
No comments:
Post a Comment