ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ စစ္ျဖစ္ေနေသာ ေဒသ

ဖုိးသံေခ်ာင္း


မၾကာေသးမီက ပါလက္စတိုင္းတို႔၏ ဂါဇာေဒသတြင္ လူေပါင္း ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ဆက္လက္ သတ္ျဖတ္ဆဲလည္း ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ ဗံုးႀကဲခံေနရသည္။ သာမန္အရပ္သား လူေနရပ္ ကြက္မ်ားအေပၚသို႔ ပိတ္ပင္ထားေသာ အင္မတန္လူမဆန္ သည့္ ေဖာ့စ္ဖရပ္စ္ဗံုးမ်ားလည္း ႀကဲခ်သည္။ လူ႔အခြင့္အေရး ေအာ္သံမ်ား ၾကားရသည္မွာ နည္းလွေခ်ကလား။ လူ႔အခြင့္အ ေရးဆိုရာတြင္ ပါလက္စတိုင္းမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ား မပါဝင္ ေလေရာ့သလား။

အစၥေရးလ္က်ဴးလြန္သမွ်ကို အေနာက္တိုင္း မီဒီယာအမ်ားအ ျပားက ဘာေၾကာင့္ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကသလဲ ဆိုျခင္းမွာ စိတ္ဝင္ စားစရာေကာင္းသည္။ ေစာေၾကာသင့္ပါသည္။ ဘယ္လိုအ ေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အစၥေရးလ္ႏိုင္ငံဟာ ဒါေလာက္ “ကင္းလြတ္ခြင့္” ေတြ ရေနၾကသလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္ပါသည္။ ျပန္စဥ္း စားလိုက္ေတာ့ စစ္ေအးေခတ္ကာလတုန္းကလည္း အစၥေရးလ္တို႔ ထင္ရာစိုင္းခြင့္ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

အစၥေရးလ္ သတင္းဌာနမ်ား၏ အဆိုအရဆိုရင္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔က စတင္ခဲ့ေသာ တိုက္ခိုက္မႈကို အစၥေရးလ္ အစိုးရက ေျခာက္လေက်ာ္တင္ႀကိဳၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။ ျပင္ဆင္တာမွ စစ္ေရးနဲ႔ မီဒီယာဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဆိုၿပီး တိတိပပျပင္ ဆင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ျပင္ သူတို႔သည္ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ လီဘာႏြန္ႏိုင္ငံကို က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္စဥ္က အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္သင္ခန္းစာ မ်ားကို အေသအခ်ာ သံုးသပ္နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ပါသည္။ သူတို႔ အျမင္တြင္ လီဘာႏြန္တုန္းက သူတို႔ဖက္က ျပင္ဆင္မႈညံ့ဖ်င္းခဲ့သည္၊ ဝါဒျဖန္႔ ခ်ိမႈလည္း မလံုေလာက္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအႀကိမ္ စတင္တိုက္စစ္ဆင္ရာတြင္ ေရြးခ်ယ္သည့္ေနရာႏွင့္ အခ်ိန္ကိုပဲၾကည့္ပါ။ ဂါဇာၿမိဳ႕၏ လူအထူထပ္ဆံုးေနရာမွာမွ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္၊ လမ္းေပၚတြင္ကေလးေတြ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြလို အံုလိုက္က်င္းလိုက္ ရွိေနခ်ိန္၊ လူ ၂၂၅ ေယာက္ေသၿပီး ၇ဝဝ ေက်ာ္ဒဏ္ရာရေစရန္ မိနစ္အနည္းငယ္သာအသံုးျပဳလိုက္ရသည္။

ပါလက္စတိုင္းဖက္ကေျပာရလွ်င္မူ စင္စစ္ ဤေဒသတခုလံုး မွာ သူတို႔၏ နယ္ေျမသာျဖစ္သည္။ ဟာမာ့ဇ္တုိ႔ကဒံုးပ်ံႏွင့္ ပစ္သျဖင့္ အစၥေရးလ္က ဆံုးမရပါသည္ဆိုေသာ ေဒသမွာ လည္း ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ စစ္ျဖစ္ၿပီး အစၥေရးလ္ ကလုယူသြားေသာ နယ္ေျမမ်ားျဖစ္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ အစၥေရးလ္ေတြက ပါလက္စတိုင္းေတြအေပၚ ျပဳမူေနသည္မ်ားမွာ လူမ်ဳိးတုန္းေအာင္ သတ္ျဖတ္ျခင္းျဖစ္ သည္ဟု ေျပာေနၾကသည္မွာ ၾကာလွေပၿပီ။ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးတဦး ျဖစ္သည့္ Ilan Pappe ေရးေသာ “ပါလက္စတိုင္းမ်ားကို လူမ်ဳိး တုန္းသတ္ျဖတ္မႈ” (The Ethnic Cleansing of Palestine) ဆိုေသာစာအုပ္မ်ဳိးပင္ ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ဤအခ်က္ကို မနည္းလွေသာ အစၥေရးလ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ဝန္ခံၾကသည္။ သူတို႔က ဤေနရာ (ပါလက္စတိုင္းတိုင္းျပည္) တြင္ လူမ်ဳိးႏွစ္မ်ဳိးေနဖို႔ ဆိုသည္မွာမျဖစ္ႏိုင္ဟု ေျဗာင္ေျပာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔သည္ အစီ အစဥ္ရွိရွိ လူမ်ဳိးေရးအရသန္႔စင္ေရး (ethnic purity)၊ တဆက္တည္းတြင္ ဘာသာေရးအရ သန္႔စင္ေရးတို႔ကို ထူေထာင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤျပႆနာကို အစခ်ီလိုက္သည္ႏွင့္ ဤေဒသကို ဘယ္သူပိုင္သနည္းဆိုသည္ကို မေျပာမျဖစ္ ေျပာၾကရသည္။ ဟီဘ႐ူး လူမ်ဳိးမ်ား၏ အစၥေရးလ္ဟူေသာႏိုင္ငံကို ခရစ္မေပၚမီ ၁ဝ၂ဝ ခုႏွစ္တြင္ဤေဒသ၌ တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ တည္ေထာင္ သူမွာ ေဆာ္လ္ (Saul) ဆိုေသာ ဘုရင္ျဖစ္သည္္။ ဟီဘ႐ူးမင္းမ်ားအနက္ ေဆာ္လမြန္ဘုရင္မွာ လြန္စြာမွဘုန္းတန္ခိုးႀကီးေသာ မင္းအျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့ ပါသည္။

ဘီစီ ၅၃၆ တြင္ ေဘဘီလြန္ႏိုင္ငံ (ယခုအီရတ္ႏိုင္ငံေနရာ) က ဟီဘ႐ူးတို႔၏နယ္ေျမကို သိမ္းပိုက္လိုက္သည္။ ယင္းေနာက္သမိုင္း တ ေလွ်ာက္တြင္ ဤေဒသကို ပါရွား၊ ဂရိ၊ ေရာမ၊ ဘိုင္ဇင္တင္းအင္ပါယာ၊ အစၥလမ္ႏွင့္ခရစ္ယံခ႐ူးဆိတ္တပ္မ်ား၊ ေအာ္တိုမန္ အင္ပါယာ ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာတို႔က အဆက္ဆက္သိမ္းပိုက္ခဲ့ၾကပါသည္။ စုစုေပါင္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ဝဝ ေက်ာ္သည့္ တဆက္တစပ္တည္း ကာ လႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ၁၈၉၇ ခုႏွစ္တုန္းက သန္းေခါင္စာရင္းအရဆိုလွ်င္ ဤေဒသတြင္ ၉၃% မွာ ပါလက္စတိုင္းအာရပ္လူမ်ဳိး၊ မူဆလင္ က ၈၈%၊ ခရစ္ယံက ၁ဝ% ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္…

ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားတခုၿပီး တခု လြတ္လပ္လာၾကသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕မ်ားက တႏိုင္ငံၿပီးတႏိုင္ငံ လက္လႊတ္ၾကရသည္။ ထို အထဲတြင္ ေရနံႂကြယ္ဝေသာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသႏွင့္ အာ ရပ္ႏိုင္ငံမ်ားလည္းပါသည္။ အာရပ္ႏိုင္ငံမ်ားစုစည္းမိမွာကို မ လိုလားေသာ၊ အလယ္ေခတ္က ခရစ္ယံခ႐ူးဆိတ္တို႔၏ ရန္ ၫိႇဳးမ်ားကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီ သခင္မ်ား သည္ ဤေဒသကို ပစ္ရမွာလည္း အဆီနဲ႔တဝင္းဝင္းဟုသာ ႐ႈျမင္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ လြတ္လပ္ေရးေပးရာတြင္ လုပ္ေလ့ရွိသည့္အတိုင္း သပ္တေခ်ာင္းလွ်ိဳထားခဲ့ရန္ စီစဥ္ ေတာ့၏။ ယင္းမွာအျခားမဟုတ္၊ လြန္ခဲ့ေသာ ေထာင္စုႏွစ္ ၂ ခုခြဲ ေက်ာ္ကတည္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ အစၥေရးလ္ႏိုင္ငံကိုဖန္တီးကာ ျပႆနာေဖာ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ပထမကမၻာစစ္အၿပီးတြင္ ပါလက္စတိုင္းေဒသကို ေအာ္တိုမန္အင္ပါယာလက္မွ ရယူလိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ ၍ သူတို႔သည္ယင္းေဒသကို ေရရွည္ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ အစီအစဥ္တရပ္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားရွိ ဂ်ဴး ဘာသာဝင္ေတြကို ျပန္လာခ်င္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆြဲေဆာင္ကာ သူတို႔ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ ပါလက္စတိုင္းေဒသတြင္ ေနရာခ်ထားေပး သည္။ ထို႔ေနာက္ပါလက္စတိုင္းေတြကို ဘိုးဘြားပိုင္ေျမမ်ားမွေမာင္းထုတ္ေရြ႕ေျပာင္းေစခဲ့သည္။ ပံုျပင္ထဲက ကုလားအုပ္ႀကီးက အာ ရပ္ႀကီး၏ တဲထဲဝင္ပံုမ်ဳိးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ ပါလက္စတိုင္းမ်ားႏွင့္ ဂ်ဴးမ်ားအၾကားကျပႆနာကို ကုလသမဂၢက ေျဖရွင္းလိုက္ပါသည္ဆိုၿပီး ပါလက္စတိုင္းနယ္ေျမႏွင့္ ဂ်ဴးနယ္ေျမမ်ားကိုခြဲလိုက္သည့္အခါတြင္ ဂ်ဴးတို႔၏ နယ္ေျမမွာ ၈ဝ% တိုးမ်ားလာ ေတာ့သည္။ သည့္အရင္က ဂ်ဴးပိုင္နယ္ေျမမွာ နယ္ေျမတခုလံုး၏ ၇% သာရွိရာမွ ၅၅% ျဖစ္လာသည္။ ပါလက္ စတိုင္းလူမ်ဳိး ၈ သိန္း တို႔မွာ မိမိတို႔ အိမ္ယာမ်ားမွဖယ္ေပးခဲ့ၾကရသည္။

ဤေနရာတြင္ ျဖတ္ေျပာလိုေသာ အခ်က္တခ်က္ရွိပါသည္။ ဂ်ဴးဆိုေသာ စကား၏အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ဴးဆိုသည္မွာ လူမ်ဳိး ဟုတ္ ပါ၏ေလာ ဆိုသည္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား စဥ္းစားဖူးၾကပါသလား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ႐ုရွားဂ်ဴးမ်ား၊ ပုိလန္ဂ်ဴးမ်ား၊ ဟန္ေဂရီဂ်ဴး မ်ား စသည့္အေခၚအေဝၚအသံုးအႏႈန္းမ်ားကို မၾကာခဏေတြ႔ၾကရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္သိပ္နက္နက္ ႐ႈိင္း႐ႈိင္းမစဥ္း စားခဲ့ပါ။ လူလတ္ပိုင္းဝင္ေတာ့မွ ႐ုရွားႏိုင္ငံသားဂ်ဴးတေယာက္ေရးေသာ ကိုယ္ေရးအတၳပၸတၱိတြင္သူက ဂ်ဴးဆိုသည္မွာ လူမ်ဳိးမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ ဘာသာတခုကို ယံုၾကည္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ေရးထားသည္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္အလြန္တရာမွ အံ့ၾသသြားခဲ့ပါ သည္။ ဤအမွန္တရားမွာ အစၥေရးလ္ႏိုင္ငံကို အတင္းဖန္တီးတည္ေဆာက္ေသာ ဇီယြန္ဝါဒီႏွင့္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုဝါဒီမ်ားေၾကာင့္ ဖံုးကြယ္ ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၂ဝ ရာစုႏွစ္ထဲေရာက္ၿပီးေတာ့မွ ဇီယြန္ဝါဒီဂ်ဴးမ်ားေၾကာင့္ ေပၚလာသည့္ အယူအဆႏွင့္ သမိုင္းသစ္ျဖစ္ပါ သည္။ သူတို႔ကႏိုင္ငံသစ္၊ အမ်ဳိးသားသစ္ႏွင့္ သမိုင္းသစ္ကိုပါ ဖန္တီးတည္ေထာင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ကမၻာတြင္ သမိုင္း ကို အမွန္အတိုင္းေရးခြင့္မျပဳသည့္ အစိုးရမ်ားထဲတြင္ လူမ်ဳိးသစ္ကိုဖန္တီထားေသာ အစၥေရးလ္အစိုးရႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္၏ အမွန္တ ရားမ်ားကို ထိန္ခ်န္လိုသည့္ ဂ်ပန္အာဏာရအလႊာထဲမွ လက္်ာဂိုဏ္းသားမ်ား ထိပ္တန္းက ပါသည္ဟု ဆိုရပါမည္။

သို႔တိုင္ေအာင္ အစၥေရးလ္ႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုးေခါင္းေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သည့္ ေဒးဗစ္ဘင္ဂူရီယံ (David Ben Gurion) အပါအဝင္ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ားက ယေန႔ ပါလက္စတိုင္းလူမ်ဳိးမ်ားမွာ ယခင္ေရွးတုန္းကဤေဒသရွိ ဟီဘ႐ူးမ်ားကဆင္းသက္လာ သူမ်ားျဖစ္ သည္၊ ေနာင္က်မွ အစၥလမ္ဘာသာထဲ ကူးေျပာင္းသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ၾကပါသည္။ (ယခင္ ဟီဘ႐ူးအင္ ပါယာႀကီးမွ ဟီဘ႐ူးလူမ်ဳိးမ်ား ဘယ္ေရာက္သြားကုန္ၾကသလဲဆိုသည္မွာ သမိုင္းဆရာအခ်ဳိ႕အဖို႔ ေက်နပ္ေလာက္သည့္ အေျဖမေတြ႔ ေသးေသာ ပေဟဠိျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနပါသည္။)။

ေျပာသင့္သည့္ေနာက္တခ်က္မွာ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးတို႔၏ ထူးျခားေသာစြမ္းရည္၊ တိုက္ခိုက္စြမ္းေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ အစၥေရးလ္ႏိုင္ငံကို တည္ ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း၊ ကာကြယ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အမႊန္းတင္ေနၾကသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကို ဇီယြန္ဝါဒီမ်ားက အေတာ္ပင္ အသားယူၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ဤလုပ္ငန္းႀကီးတခုလံုးကို ထိုစဥ္က ကမၻာ့အင္အားအႀကီးဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ ၿဗိတိန္က ဖက္စံု ခ်ယ္လွယ္လုပ္ကိုင္ၿပီး အကာအကြယ္ေပးေနေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီဝါဒသမားမ်ားသည္ သူတို႔ဆြဲ သြင္းလာ ေသာ ဂ်ဴးအေျခခ်ေနထိုင္သူမ်ားကို ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္တြင္ စစ္ေလ့က်င့္ေပးျခင္း၊ စီးပြားေရးအေထာက္အပံ့ေပးျခင္း၊ အာရပ္မ်ား ထက္လစာ ပိုေပးျခင္း စသည္မ်ားျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ၁၉၃ဝ စုႏွစ္မ်ားအတြင္း ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာအာရပ္မ်ား၏ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ ရွားမႈမ်ား ကို ယင္းအေျခခ်သူမ်ားျဖင့္ ၿဖိဳခြဲခဲ့ပါသည္။

သို႔ျဖင့္ပင္ ကိုလိုနီမ်ားကိုစြန္႔လႊတ္ရၿပီးေနာက္ ေရနံေပါႂကြယ္ဝေသာ၊ ဆူးအက္တူးေျမာင္းအနားတြင္ရွိေသာ၊ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္း ရွည္ၾကာေသာ၊ ဘာသာသံုးမ်ဳိးတို႔၏ အထြတ္အျမတ္ေနရာျဖစ္ေသာ၊ အေနာက္တိုင္းလူျဖဴမ်ားႏွင့္ သမိုင္းႏွင့္ခ်ီ ရန္စရွိခဲ့ေသာ အာရပ္ မ်ား၏အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသတြင္ အေနာက္အုပ္စုအတြက္ စိတ္ခ်ရေသာခံကတုတ္တခု တည္ေဆာက္ၿပီး ျဖစ္သြားပါေလ ေတာ့ သည္။

၁၉၅၆ ခုႏွစ္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသတြင္ထူးျခားေသာႏွစ္၊ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ျပင္သစ္ကိုလိုနီသခင္မ်ားအဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္သည့္ ႏွစ္။ ဆူးအက္တူးေျမာင္းကိုအီဂ်စ္ကျပည္သူသိမ္းလိုက္ေသာႏွစ္။ ဤႏွစ္၊ ဤအေရးအခင္းမွစ၍ အေမရိကန္ကအဂၤလိပ္ႏွင့္ ျပင္သစ္ တို႔ကို ဤေဒသမွေမာင္းထုတ္ၿပီး သူသည္ကမၻာ့နံပတ္တစ္ျဖစ္ေၾကာင္း တံခြန္စိုက္ထူျပလိုက္သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ အိမ္ျဖဴ ေတာ္သည္ အစၥေရးလ္ကို တိုက္႐ိုက္ၾသဇာလႊမ္းသူျဖစ္လာေလေတာ့သည္။ ထို႔နည္းတူ လိႈင္း (ပင္လယ္) မ်ားကိုစိုးမိုးေသာ ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာႀကီးမွာလည္း ထိုအခ်ိန္မွစ၍ စူးအက္တူးေျမာင္း၏အေရွ႕ဖက္ကို မ်က္ေစာင္းပင္မထိုးႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ယင္းေနာက္တြင္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လက ၆ ရက္တာစစ္ပြဲ၊ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္က ‘ေအာက္တိုဘာစစ္ပြဲ’၊ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ေဂ်ာ္ဒန္ကို ဝင္တိုက္ သည့္ စစ္ပြဲ၊ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္က ဆီးရီးယားႏွင့္ျဖစ္သည့္စစ္ပြဲ၊ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ လီဘာႏြန္ကိုဝင္တိုက္သည့္စစ္ပြဲ စသည့္ အစၥေရး၏ စစ္ပြဲ မွန္ သမွ်ကို အေမရိကန္က စစ္ေရး၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္သတင္း၊ ေငြေၾကး စသျဖင့္ အစစအရာရာ အေထာက္အပံ့မ်ား ေပးခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖင့္ အစၥ ေရးလ္သည္ အာရပ္မ်ားအလည္တြင္ ငပြႀကီးလုပ္ရင္း အေမရိကန္အတြက္သတင္းရရွိေရးကိစၥအပါအဝင္ အလြန္အဖိုးတန္ေသာ “မ ဟာမိတ္” ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ စီးပြားေရးအရ၊ စစ္ေရးအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရအခ်က္အျခာက်လွေသာ ဤေဒသတြင္ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျမန္ဆန္၊ မ်ား ျပား၊ ႐ႈတ္ေထြးလွသလို ဆန္းၾကယ္မႈမ်ားလည္းေတြ႔ရသည္။ ကိစၥတခုကိုေထာက္ျပရလွ်င္ အခ်က္အျခာအလြန္က်ေသာေနရာတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ အစၥေရးလ္ကို အေမရိကန္က အလံုးစံုခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းေလ်ာ့ပါးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ တဖက္တြင္လည္း အေမရိကန္၏ စီး ပြားေရးတြင္ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးမ်ား၏ အခန္းက႑ႀကီးမားလာသည္ႏွင့္အမွ် အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း ဂ်ဴးမ်ားက ခ်ယ္လွယ္လာၾကျခင္း ကရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာဘယ္သူပဲတက္တက္ ဂ်ဴးျပႆနာ၊ ပါလက္စတိုင္း ျပႆနာႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ တစ္သံ တည္းလိုလို ထြက္ၾကသည္။ အေျပာင္းအလဲဟုေႂကြးေၾကာ္ေသာ အိုဘားမားလည္း ခၽြင္းခ်က္မဟုတ္ပါ။

ေရွ႕ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဤေဒသတည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးမွာ အပံုႀကီးေဝးေနေသးသည္ကို အလြယ္ပင္ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ သမိုင္း ရာစုမ်ားက ဘီစီႏွစ္မ်ားဟုေခၚေသာ ခရစ္မေပၚမီ ႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ခ်ီသည့္ ကာလမ်ားအထိဆက္စပ္လို႔ရသည္။ ဘာသာေရး အာဃာတ၊ လူမ်ဳိးေရးအာဃာတမ်ားလည္း ႀကီးမားပါသည္။ ပို၍စိုးသည္မွာ ဤေဒသကို မိမိၾသဇာခံနယ္ေျမအျဖစ္ ဖန္တီးလိုသည့္ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ား က လက္မလႊတ္လိုျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဖုိးသံေခ်ာင္း

photo by:
http://www.leicester-holyland.org.uk/George_Lydda.htm
http://desertpeace.wordpress.com
ေန ့သစ္သတင္းစာမ်က္ႏွာမွျပန္လည္ကူးယူေဖၚျပသည္။