ေမွ်ာ္၊ ေမွ်ာ္ ကာ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ႏွင္းပန္းအိမ္ | အဂၤါေန႔၊ ၾသဂုတ္လ ၁၆ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမြးဖြားခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္လူရြယ္တိုင္းဟာ ဘိုးဘြားမိဘမ်ားရဲ႕ နယ္ခ်ဲ႕ကို ေတာ္လွန္တဲ့ တိုက္ပြဲ၊ တမ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ၊ အလုပ္သမားထု ဘဝရပ္တည္မႈ အတြက္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတဲ့ တိုက္ပြဲဂယက္ေတြ
ကို အျပည့္အဝမဟုတ္သည့္တိုင္ အေငြ႔အသက္ေတာ့ ခံစားၾကမယ္ဆိုတာ က်မယံုၾကည္ပါတယ္။

ျပည္တြင္းစစ္မီး မၿငိမ္းေသးတဲ့ က်မတို႔ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ပြဲကိုျမင္ဖူးတဲ့ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာေတြကို ရင္နဲ႔ထမ္းလာရတဲ့ ကရင္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ က်မတို႔အတူတကြေနထိုင္ရတာ အက်ီစားသန္တဲ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ မဟုတ္ရင္၊ စနစ္ေၾကာင့္ပါပဲ။

ေမြးစကေန အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ဒုကၡေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ကေလးငယ္ေတြက က်မအတြက္ အေတြ႔အၾကံဳအသစ္ ခံစားမႈအသစ္ေတြကို ေပးခဲ့တယ္။ စစ္ပြဲေတြကို ၾကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ကိုဘဝက တုန္လႈပ္
ေျခာက္ျခားစရာမွန္သမွ်ကို ယဥ္ပါးေအာင္သင္ၾကားေပးလိုက္တယ္။ ေလာကဓံဆိုးရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္မႈကို ခံႏိုင္ေအာင္ သင္ၾကားေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႔ နာမည္ပဲရွိပါတယ္။

“ေဖာ္ဟဲေဆး” ဆိုတဲ့ ကရင္အမ်ိဳးသမီး ေက်ာင္းသူေလးက က်မကို ၆၁ ႏွစ္ေျမာက္ ကရင့္အာဇာနည္ေန႔ အခမ္း
အနားကို လာခဲ့ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ႐ိုးသားသန္႔စင္တဲ့ တိုင္းရင္းသူေလးရဲ႕ နာမည္ကို က်မေမးၾကည့္တယ္။ “ေဖာ္”ဆိုတာ ပန္းလို႔ အဓိပၸါယ္ ရတယ္ “ဟဲ” ဆိုတာ ေလာကႀကီးထဲကို လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွမရွိဘဲ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ဝမ္းဆြဲဆရာမ မေျပာနဲ႔ လက္သည္ေတာင္ မရွိဘဲ သူ႔ကို
ေမြးဖြားခဲ့တာ။ “သမီးက ဘယ္ဇာတိလဲ” လို႔ က်မေမးေတာ့ ေဖာ္ဟဲေဆးက ခုလိုေျဖတယ္။ သူ႔အေျဖစကားက က်မရင္ကို ထိခိုက္ေစတယ္။

“က်မကိုယ္က်မ ဘယ္ဇာတိလဲ ေျပာရမယ္မသိဘူး က်မကိုေမြးၿပီး ေနာက္ေန႔ အမိုးတို႔ စစ္ေျပးရတာပဲ က်မတို႔ စစ္ေျပးရင္း တႏွစ္တရြာ ေနရေတာ့ ဘယ္ဟာက ဇာတိလဲ မသိေတာ့ဘူး။ အမိုးနဲ႔ အပါးက ထိုးစစ္တိုက္စစ္မရွိ တဲ့အခ်ိန္ ေတာတိုးတယ္။ ေတာင္ယာစိုက္တယ္၊ သီးႏွံထြက္ခ်ိန္ စစ္ေျပးရင္းထားခဲ့ရတာပဲ။ စစ္ေျပးရင္း စပါးသီးႏွံ
ေတြကိုပဲ ျမင္ရတယ္လို႔ အပါးက ေျပာတယ္”

“က်မက ေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ စစ္မေျပးရဘဲ ေက်ာင္းတက္ရတာ ကိုေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရိကၡာနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ မလဲ။ အမိုးက ရကၠန္းယက္တယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္က ေက်ာင္းတက္ တယ္။ အမိုးက ေျပာတယ္။ ပိုက္ဆံမႏိုင္ရင္ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ တခုခုလုပ္ရမယ္တဲ့”

ေဖာ္ဟဲေဆးရဲ႕ ဖိတ္ေခၚမႈနဲ႔ အ.ထ.က (၁) ေက်ာင္းကို က်မ ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးနဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြက ဝမ္းပန္းတသာ ႀကိဳၾကတယ္။

ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴအျပာကို ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေစာကာလက္က အင္းစိန္ဇာတိ။
ေတာ္လွန္ေရးထဲ ေရာက္လာတာ အႏွစ္ ၃ဝ ရွိၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ ၆၁ ႏွစ္ေျမာက္ ကရင္အာဇာနည္ေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေစာဘဦးႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ကို ျပဇာတ္ကမယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ၾသဂုတ္ ၁၂ ရပ္ေန႔လည္ ၁ နာရီမွာေတာ့ ၆၁ ႏွစ္ေျမာက္ ကရင္အာဇာနည္ေန႔ အခမ္းအနားကို စတင္ က်င္းပတယ္။
ေျမႀကီးေပၚမွာ ဝါးတန္းလ်ားရွည္ႀကီး ထိုးထားတယ္။ ေက်ာင္း ေခါင္းေလာင္းသံၾကားေတာ့ အျဖဴအျပာဝတ္
ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ဝါးတန္းလ်ားေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ စိုေနတဲ့ ေျမႀကီးဓာတ္က
ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ ေႏြးသြားတယ္။

၆၁ ႏွစ္ေျမာက္ ကရင့္အာဇာနည္ေန႔အတြက္ KNU ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအ႐ံုး ဥကၠ႒ ေစာတာမလာေဘာရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကို ကရင္လို ဗမာလို ႏွစ္မ်ိဳးဖတ္ျပတယ္။

“ကရင့္အမ်ိဳးသားမ်ားအေနနဲ႔ အာဇာနည္ေန႔ကို က်င္းပရျခင္းမွာ ကရင္တမ်ိဳးသားလံုးအတြက္ အသက္ေပးလႉခဲ့ရတဲ့ အာဇာနည္ ေစာဘဦးႀကီးနဲ႔ အျခားေသာ တပ္ဗိုလ္၊ တပ္မႉး၊ ရဲေဘာ္၊ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔
ေပးဆပ္မႈတို႔ကို ေအာင္းေမ့သတိရ ဂုဏ္ျပဳျခင္းျဖစ္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား အတြက္ အသက္
ေပးလႉခဲ့ေသာ အာဇာနည္တို႔အေပၚ သစၥာေစာင့္သိၿပီး သူတို႔ရဲ႕ယံုၾကည္ ခ်က္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို ၿပီးဆံုးေအာင္ ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ရမွာျဖစ္တယ္”

“ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားဟာ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ယေန႔အထိ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္သို႔ မေရာက္ရွိေသးဘဲ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာသာ ရွိေနပါေသးတယ္။ အခက္အခဲမ်ိဳးစံု၊ ဖိႏွိပ္မႈမ်ိဳးစံုတို႔နဲ႔အတူ ရန္သူရဲ႕ နည္းမ်ိဳးစံု သပ္လွ်ိဳၿဖိဳခြဲမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ရေပ
မယ့္ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ံုးဟာ ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ ခိုင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္လ်က္ ရွိပါတယ္”

“ဒါဟာ ေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား၊ ကရင္ျပည္သူတို႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္၊ အေမွ်ာ္အျမင္ ယံုၾကည္ခ်က္၊ အာဇာနည္
ေစာဘဦးႀကီးရဲ႕ မူ(၄) ခ်က္ကို ေတာ္လွန္းေရးလႈပ္ရွားမႈအတြင္း ႏိုင္ငံေရးမူ (၄)ခ်က္ အျဖစ္ စြဲကိုင္လႈပ္ရွား တိုက္ပြဲ ဝင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္”

“ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို အားေပး ေထာက္ခံေနေသာ ကရင္ျပည္သူတရပ္လံုး ေတာ္လွန္ေရး သတိ၊ ႏိုင္ငံေရး သတိ ထားရွိကာ အတိတ္က ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို သင္ခန္းစာယူၿပီး
ရန္သူရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရး ၿပိဳကြဲေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ျဖန္႔ခ်ိမႈေတြနဲ႔ ကရင္ျပည္သူလူထုကို ထိပါးေစတဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပ္မ်ိဳးကိုမဆို ဝိုင္းဝန္းေတာ္လွန္သြားရမွာ ျဖစ္တယ္”

“ ဘဝတူ တိုင္းရင္းသားမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားႏွင့္ အတူ စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ အတူတကြ လက္တြဲ မျဖဳတ္ၾကဘဲ စစ္မွန္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ ဒီမိုကေရစီ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ႏိုင္တဲ့ အထိ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲဝင္သြားၾကပါစို႔” တဲ့။
မိန္႔ခြန္းအၿပီးမွာ ကရင့္အာဇာနည္ ေစာဘဦးႀကီး ေျပာစကားနဲ႔
ျပဇာတ္ကို စတင္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါတယ္။

“ကရင္ျပည္ရဖို႔ နည္းလမ္းသံုးသြယ္ ရွိတယ္။ (၁) ရန္သူက
ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ေပးမယ္ (၂) ရန္သူကို တိုက္ႏိုင္တဲ့
အတြက္ (၃) ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနအရ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ပဲ”

“ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕အဓိက အင္အားဟာ လူထုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကို ခ်စ္လည္းခ်စ္ရမယ္၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ရမယ္၊ ႐ိုလည္း ႐ိုေသရမယ္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ ႕ေပ်ာ့ည႔ံမႈေတြကို ရွာၿပီး ျပန္လည္ ျပဳျပင္ရမယ္။ (၁) လက္နက္ခ်စကား အလ်ဥ္း မေျပာရ။ (၂) ကရင္လက္နက္ ကရင့္လက္ထဲရွိရမယ္။ (၃) ကရင့္ ကံၾကမၼာ ကရင္ဖန္တီးမယ္။ (၄) ကရင္ျပည္နယ္ အသိအမွန္ျပဳျခင္း ၿပီးျပည့္စံုရမယ္”တဲ့။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေစာကာလက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားတဲ့ အသံကို နားေထာင္ၿပီး ေစာဘဦးႀကီး ကိုယ္တိုင္ အနားမွာလာေျပာသလို ခံစားရတယ္။

ျပဇာတ္မွာ ေတာကားေတာင္ကားမရွိဘူး။ ဇာတ္ဝင္ခန္းအတြက္ ပစၥည္းမရွိဘူး။ စကားေျပာခန္းမရွိဘူး။ အမူအရာနဲ႔
ပဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာသူအျဖစ္နဲ႔ ေျပာျပတယ္။

ကန္႔လန္႔ကာ အနီေနာက္ကေန ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းသံ ထြက္ေပၚေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ဆရာ ဆရာမေတြကိုယ္တိုင္ သီဆိုေနၾကတာပါ။ ေတးဂီတသံ မပါေပမယ့္ ရင္ထဲက လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ သီဆိုၾကတဲ့သီခ်င္းမို႔ သိပ္ကိုနားေထာင္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။

“က်ေနာ္ဟာ ရဲရင့္တဲ့ ကရင္စစ္သားတဦး။ ဘာမွမေၾကာက္ဘူး။ အသက္စြန္႔သြားမယ္။ သင့္အတြက္ ငါအေသခံခဲ့
တယ္” လို႔အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ေတာေတာင္ထဲမွာ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔ ခုခံစစ္ကို ဆင္ႏႊဲေ၏
ေနတဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကို ျမင္ေယာင္လာတဲ့အထိပါ။

ေကာ့ကရိတ္ျမဳိ႕နယ္ ထိုေကာ္ကိုးရြာမွာ ေစာဘဦးႀကီးရဲ႕ တပ္ခြဲမႉးက လူထုဆန္႔က်င္ေရးလုပ္တယ္။ လူထုက တပ္ခြဲမႉးကို အယံုအၾကည္မရွိဘူး။ ရြာသား ဟာအဲက တပ္ခြဲမႉးက ဒီေလာက္ႏွိပ္စက္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ဆို ပိုဆိုးမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေစာဘဦးႀကီး ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ စိန္လြင္ကို သြားသတင္းေပးတယ္။

စိန္လြင္က ေစာဘဦးႀကီးေနတဲ့ လယ္တဲေလးကို ဝိုင္းထားတယ္။ မိုးလင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေစာဘဦးႀကီးကို လက္နက္ခ် ခိုင္းတယ္ ေစာဘဦးႀကီးက လက္နက္မခ်ေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ဝိုင္းပစ္ၾကတယ္။ ေစာဘဦးႀကီးနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စိုင္းေက က်ဆံုးသြားတယ္။

ေစာဘဦးႀကီး ႐ုပ္အေလာင္းကို ေမာ္လၿမိဳင္ကို ယူသြားတယ္။ သေဘၤာနဲ႔ ေလးနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ ေမာင္းၿပီး ပင္လယ္ထဲ ေစာဘဦးႀကီး အေလာင္းကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ျပဇာက္နဲ႔ ကျပၾကတဲ့အခါ ေသနတ္ေတြအစား ထီးေကာက္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ေစာဘဦးႀကီးကို ဝိုင္းထားတယ္။ ဗိုလ္စိန္လြင္အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးသူက ဗမာေက်ာင္းဆရာပါ။ ေစာဘဦးႀကီးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္
သူ ေက်ာင္းဆရာကို ထီးေကာက္နဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး ပါးစပ္ေသနတ္နဲ႔ ဝိုင္းပစ္ၾကေတာ့ က်မရင္ထဲ ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ရတာ
ေလ။

ျပဇာတ္ကို သီခ်င္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ၾကတယ္။

“ ငါ့ရဲ႕လူမ်ိဳး၊ ငါ့တို႔ရဲ႕ေစာဘဦးႀကီး ကရင့္လူမ်ိဳးအတြက္ အသက္ေပးလႉခဲ့တယ္။ ငါတို႔ကိုထားခဲ့ၿပီး။ ကရင္ျပည္နယ္
ေတာေတာင္ေရေျမ ေသြးနီရဲခဲ့ၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္အလိုမရွိ။ အိုး ... ေကာ္သူေလး”
http://mizzimaburmese.com/edop/songpa/8146-2011-08-16-06-18-34.html