"သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ" လို႔ ေမးေတာ့ " ၀ါးခုတ္ေရာင္းမယ္တဲ့"။ ဒီလိုေျဖတဲ့ ကေလးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္း ထိုင္းႏို္င္ငံ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနထိုင္ေနတဲ႔ အသက္ ၄ ႏွစ္သား မူႀကိဳ ေက်ာင္းသားေလး "ေအးခ်မ္းေအာင္" ပါ။
၀ါးခုတ္ေရာင္းတယ္ဆိုတာ ထိုင္းဥပေဒ အရဆိုရင္ ရာဇ၀တ္မႈ ေျမာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ မေလာက္ငွတဲ့ ရိကၡာကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔၊ ကေလးေတြရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ရဖို႔ မိဘေတြ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ပါ။
က်ေနာ္တို႔ မိသားစုရဲ႕ အိမ္ဟာ ႏို႔ဘိုး ဒုကၡသည္ စခန္း Provisional Administration Board-PAB လို႔ေခၚတဲ့ ရပ္ကြက္ (၂) မွာတည္ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ထိုင္းအစိုးရက ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ခုိလႈံ ေနၾကတဲ့ အတိုက္အခံ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေတြ ကေန ေမာင္းထုတ္ၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းေတြကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တစ္ဦးအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏို႔ဘိုး ဒုကၡသည္စခန္း ဆိုတာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ တည္ရွိပါတယ္။ မဲေဆာက္နဲ႔ဆိုရင္ မိုင္ ၂၀၀ ေလာက္ေ၀းၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုရင္ ၁၅ မိုင္ေလာက္သာေ၀းတဲ့ သစ္ပင္ ေတာေတာင္ေတြ ၀န္းရံထားတဲ့ေနရာမွာ တည္ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပို႔ေဆာင္ခံရတဲ့ အထဲမွာ တကိုယ္ေရ တကာယ သမားေတြပါသလို မိသားစု၀င္ေတြက အမ်ားစုပါ။ အခ်ိဳ႕မိသားစု ေတြဆိုရင္္ ကေလးဦးေရ ၄ ေယာက္ ၅ ေယာက္ထိ ပါပါတယ္။
၂၀၀၆ စက္တင္ဘာ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ လူေပါင္း ၂၀၈၆ ေယာက္ကို မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ပိုင္ ရုံး၀န္းအတြင္း စုရပ္လုပ္ၿပီး ပို႔ေဆာင္ခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးေတြပါတဲ့ မိဘေတြကေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း သားသမီးေတြရဲ့ ပညာေရးကို စိုးရိမ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာ ေနခဲ့စဥ္က ေရႊ႕ေျပာင္း ျမန္မာေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္လို႔ရေပမဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကေလးေတြရဲ့ ပညာေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရျပန္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ မေရာက္မွီက ဆိုရင္ ႏို႔ဘိုးဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ကရင္စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ အေရအတြက္ တစ္ေသာင္း ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ျပည္တြင္း စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ႏို႔ဘိုးဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ကရင္လူမ်ိဳးေတြပဲ အမ်ားစုေနတဲ့ ရပ္ကြက္နဲ႔ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ေနရာအသစ္ခ်ထားေပးတဲ့ PAB တို႔ကသီသန္႔ စီျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ မေရာက္မွီမွာ ႏို႔ဘိုးဒုကၡသည္ စခန္းမွာ အထက္တန္း ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ကရင္လူမ်ိဳး ကေလးအမ်ားစု ျဖစ္ေတာ့့ ဆရာေတြက ကရင္လိုပဲ သင္ၾကားပါတယ္။ ကရင္စကား မတတ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြအတြက္ အခက္ႀကဳံရျပန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြ ေပါင္းၿပီး အဖြဲ႔အစည္းေတြက လာတဲ့သူေတြရဲ႕ ထုံးစဥ္အတိုင္း ေက်ာင္းျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီေတြဖြဲ႔ ၿပီး PAB အထက္တန္းေက်ာင္းကို ZOA ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ့ အစဥ္အလာ တခုလိုျဖစ္ေနတဲ့ လာတ္စားမႈကလည္း ေက်ာင္းေဆာက္ေနစဥ္ အတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး ကေလးေတြကို ဘယ္လိုပညာေရးမ်ိဳး၊ ဘယ္သင္ရိုးညြန္းတမ္းကို သင္မလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာက ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ႏွင့္ဆရာေတြအတြက ္စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြ အမ်ားစုဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကတည္းက စစ္အုပ္စုကို ေတာ္လွန္ တိုက္ခိုက္လာတဲ့ လူေတြအမ်ားစု ျဖစ္ေနတာ့ စစ္အစုိးရ ျပဌာန္းထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက သင္ရိုးညြန္းတမ္းကိုလည္း သင္ၾကားလိုစိတ္ သိပ္မရွိၾကပါဘူး။
ေက်ာင္းသားမိဘ တစ္ဦးဆိုရင္ စစ္အစိုးရျပဌာန္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို က်ေနာ့္သားသမီးကို မသင္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ေျပာတာကို ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံး ေရႊးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက သင္ရုိးကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲဲ့ၾကပါတယ္။
ပထ၀ီကို သင္တဲ့အခါ တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္အေၾကာင္းနဲ႔ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း မေၾကလည္မႈေတြ ျဖစ္မယ့္ မည္သည့္ သမိုင္းကိုမွ မသင္ရလို႔ ေက်ာင္းေကာ္မတီက စည္းကမ္းထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ျပည္တြင္း စစ္မီးဟာ ျပည္တြင္း နယ္စပ္ေဒသ တေလ်ာက္မွာသာ ျဖစ္ပြားေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဒုကၡသည္စခန္းက PAB အထက္တန္းေက်ာင္းအထိ ျပႆနာက လိုက္ပါလာေသးတယ္။
ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တေလွ်ာက္မွာ ဒုကၡသည္ စခန္းေပါင္း ၉ ခုရွိျပီး ေက်ာင္းသားဦးေရး ၄၀၀၀၀ နီးနီး ရွိပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းက ကေလးေတြက နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္ ထြက္ေျပးေနရတဲ့ ရြာပုန္းရြာေရွာင္ ကေလးေတြနဲ႔စာရင္ ေက်ာင္းေနရတာက တန္ဖိုးျဖတ္လို႔မရတဲ့ အခြင့္အေရးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းေနတုန္းကဆိုရင္ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္ဖို႔၊ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖို႔၊ ဆရာ၀န္လုပ္ဖို႔၊ စစ္ဗိုလ္လုပ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြအျပည့္။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္ ကေလးေတြက်ေတာ့ ဒီရည္မွန္းခ်က္ေတြ ထားဖို႔ ဘာမွမရွိ။ ကေလးေတြရဲ့ အနာဂတ္က ေမွာင္၀ါးေနပါတယ္။ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းလို႔ ျပည္ေတာ္ ျပန္ရမယ့္ အခ်ိန္ကလည္း ဘယ္၀ယ္ ဘယ္စခန္း မွန္းမသိ။
ဒုကၡသည္ စခန္းေတြထဲမွာ ကေလးေတြသင္ယူရတဲ့ သင္ခန္းစာကလည္း လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးလို ပါပဲ။ ေျဖာင္႔တန္း ညီညာမႈ မရွိပါဘူး။ ကရင္ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ Karen Education Development Center-KEDC က ျပဌာန္းထားတဲ့ သင္ရုိးညြန္းတမ္းက တေျပးညီ ရွိေပမဲ႔၊ အျခားေသာ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း ပါပဲ။
ေနာက္စိတ္မေကာင္းစရာ တစ္ခုကေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းရွိ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကို ကူညီေနတဲ့ နယ္သာလန္ အေျခစိုက္ ZOA က ေထာက္ပံ့ေၾကးကို ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ထိုင္းျမန္မာ နယ္စပ္တေလ်ာက္ ဒုကၡသည္စခန္း ၉ ခုမွာ သင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ၄၀၀၀၀ ေသာင္းနီးပါး အခက္အခဲ ၾကဳံေနၾကရပါတယ္။
"နဂိုကတည္းက ဒုကၡသည္စခန္း ပညာေရးက ဆိုးေနတဲ့ၾကားကေန အခုလို ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ ျဖတ္လိုက္ေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာေပါ့၊ က်ေနာ့္မွာ ခေလး ၄ ေယာက္ရွိတယ္၊ ခေလးေတြ ပညာသင္ၾကားေရး အတြက္ စိတ္ပူရတယ္" လို႔ ေအးခ်မ္းေအာင္ ရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေဌးႏိုင္ က ၿငီးတြားခဲ႔ပါတယ္။ ယခုအခါမွာ ဦးေဌးႏိုင္ဟာ ကေလးေတ ြပညာေရးအတြက္ အျပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။ အယင္ကဆို ၀ါးခိုးခုတ္လိုက္၊ အနီးအနား ေတာင္ယာေတြမွာ တစ္ေန႔ ဘတ္ေငြ ၆၀ နဲ႔ ေန႔စား လိုက္လုပ္ေနရသူပါ။
ေက်ာင္းသားေတြနည္းတူ ေထာက္ပံ့ေၾကး ျဖတ္ေတာက္ခံရတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဆရာေတြပါပဲ။ ဆရာတဦးရဲ႕ လစာက အရင္က တစ္လ ဘတ္ေငြ ၇၀၀ ရရွိပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာတစ္ဦးရဲ႕ တစ္လ လစာေငြက ဘတ္ ၂၅၀ ပဲ ရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္ ဘ၀အေၾကာင္းကို ေျပာရင္ "ရြဳိက္ယပ္ ကစ္ပလင္း" ရဲ႕ ကဗ်ာလို "အကယ္၍" ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ စရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ အကယ္၍ ဆိုတာ ေရရာ ေသခ်ာျခင္းမရွိတဲ့ စကားလုံးပါ။
အကယ္၍မ်ား ျပည္တြင္းစစ္ ၿငိမ္းေအးၿပီး ျပည္ေတာ္ ျပန္ခဲ့ရရင္၊ အကယ္၍မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိဘဲ ဒီေနရာမွာ ဆက္ေနရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြ အတြက္ မေတြး ၀ံ့စရာပါ။ ဒီကေလးေတြ လူႀကီးျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေပၚ အေကာင္းျမင္ၿပီး လူ႔ေလာက ေကာင္းက်ိဳး သယ္ပိုးႏိုင္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရပါတယ္။
လွေရႊ
http://www.maukkha.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1892:2011-10-17-09-14-28&catid=feature&Itemid=266
No comments:
Post a Comment