မၾကာမီနာရီပိုင္းအတြင္းတြင္ ၂၀၁၂ ႏွစ္သစ္ကိုေရာက္ေတာ့မည္။ ၂၀၁၂ ကိုမေရာက္မွီ ၂၀၁၁ တြင္ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သနည္း။ ကမၻာတလႊားတြင္ အဘယ္အရာတို႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သနည္း။ ကမၻာ့အေျပာင္းအလဲနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေျပာင္းအလဲတို႔ ခ်ိတ္ဆက္ေနေသာ္လည္း ကမၻာတခုလုံးႏွင့္ပတ္သတ္၍ စဥ္းစားရန္ ဥာဏ္မမွီဟုပင္ ၀န္ခံရ ေပမည္။
တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ သတင္းစာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ စသည့္ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႔ မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္လာလိုက္သည္မွာ ႏွစ္မနည္းေတာ့။ ဒီဇဘၤာ ၂ ႏွစ္ရက္ေန႔တြင္ အသက္ ၄၀ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ေလာကဓံ လႈိင္းဂယက္ထဲတြင္ ဆက္လက္စီးေမ်ာေနဆဲ။ ေက်ာင္းဆရာတဦးအေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စား သည္မွာ မဆန္းေပ။ အထူးသျဖင့္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲကို ပိုမိုစိတ္၀င္စားသည္။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲမႈသည္ သန္း (၆၀) နီးပါးေသာ ျမန္မာလူထုအတြက္ အေရးအႀကီးဆုံးေသာ အရာမဟုတ္ပါေလာ။
၂၀၁၁ ႏွစ္တြင္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ၀ါရင့္သတင္းစာ ဆရာမ်ားက ေရးသားသည္ကို ဖတ္ရသည္။ ရႈေထာင့္ေပါင္းစုံမွ တင္ျပၾကသည္ကို ဖတ္ၾကည့္သည္။ ေလ့လာၾကည့္သည္။ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ လူမႈေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ပညာေရးတြင္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳသူမ်ားႏွင့္ ဖုန္းျဖင့္တမ်ိဳး၊ အီးေမးလ္ျဖင့္တဖုံ၊ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ကာတမ်ိဳး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေရြ႕ဟု ေျပာဆို ၾကသည္။ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ သို႔ရာတြင္ အရြယ္ေရာက္လာစဥ္ကတည္းက ယခုအခ်ိန္ထိ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေအာက္တြင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ၊ တသက္လုံး အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး လုပ္လာခဲ့သူ တဦးအေနျဖင့္ လက္ရွိအစိုးရ၏ ျမွဳပ္ကြက္ ေရႊ႔ကြက္ကို စိတ္ပ်က္မိသည္။
ဒီမိုကေရစီ အဓိက ၀ါဒီမ်ား အဖို႔ေရြးေကာက္ပြဲသည္ ဒီမိုကေရစီ၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ထဲထဲ၀င္၀င္ေလ့လာသူမ်ားအေနျဖင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္တြင္ ဒီမိုကေရစီသည္ အစိတ္အပိုင္း တရပ္သာျဖစ္ၿပီး၊ တိုင္းရင္းသားတို႔၏အေရးသည္ ပုိ၍အေရးပါသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
စစ္ေခါင္းေဆာင္တို႔အေနျဖင့္ တိုင္းရင္းသားအေရးကို မည္ကဲ့သို႔ေျဖရွင္းမည္နည္း။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းက ေျဖရွင္းခဲ့ေသာ ေျဖရွင္းနည္းအတိုင္းသာ ေျဖရွင္းပါက ေနာက္ထပ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္စပ္ တေလွ်ာက္တြင္ စစ္ဘုရင္မ်ား အေျမာက္အမ်ား ေပၚေပါက္လာေပဦးမည္။
၁၉၉၀ ေက်ာ္ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း KIO၊ UWSA၊ SSA-N၊ NDAK၊ MNSP စသည့္တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တို႔ ႏွင့္အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ခဲ့သည္။ အစိုးရသတင္းစာမ်ားတြင္ လက္နက္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲလွယ္သည္ဟု ေဖၚျပထားသည္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ၿပီးေနာက္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးကာ တရား၀င္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႏွင့္ တရားမ၀င္ေသာ စီးပြားေရးုလုပ္ငန္းမ်ာကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။
တိုင္းရင္းသားတို႔ ထိမ္းခ်ဳပ္ရာေနရာသို႔ စစ္တပ္အရာရွိမ်ား သြားလိုပါက ပါလာေသာ လက္နက္မ်ားကို အပ္ၿပီးမွ ၀င္ခြင့္ရသည္။ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ထိုးအပ္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မည့္ မဟာဗ်ဴဟာ ကိုခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ ေဖၚခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
သို႔ရာတြင္ ႏွစ္ ၂၀ နီးပါးၾကာေသာအခါ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားမွာ ခ်ိနဲ႔မသြားဘဲ လူသူလက္နက္ အင္အား ပိုမိုေတာင္းတင္း လာသည္ ကိုေတြ႔ရသည္။ စစ္ဘုရင္မ်ား ေပၚထြက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စစ္ဘုရင္အုပ္စု ႏွစ္ခုေပၚေပါက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနသာ စစ္အစိုးရ၏ တိုင္းမွဴး၊ တပ္မမွဴး စစ္ဘုရင္မ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသား စစ္ဘုရင္မ်ား ျဖစ္သည္။
ကမၻာ့သမိုင္း ျဖစ္စဥ္တေလွ်ာက္တြင္ စစ္ဘုရင္မ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မည္သည့္အခါမွ် တည္ေဆာက္နိုင္ ျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စစ္ဘုရင္မ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ရုိးထုံးစံမရွိ။ တရုတ္ႏိုင္ငံ စစ္ဘုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေခတ္ကိုၾကည့္ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုသည္မွာ စစ္ဘုရင္တို႔ အေၾကာက္ဆုံးေသာ အရာျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နယ္ေျမတြင္ စစ္ဘုရင္မ်ား ေပၚေပါက္ျခင္း သမိုင္းတြင္ မရွိခဲ့။
မ်ိဳးမစစ္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတို႔၏ ဘ၀ပ်က္စီးရသည္။ အထူးသျဖင့္ လူမမယ္ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ ဘ၀ထိခိုက္ ပ်က္စီးၾကရသည္။ စစ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးေနရေသာ ကေလးငယ္မ်ား တိုင္းတပါးတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေနထိုင္ၾကရသည္။ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနရသည္။ တိုင္းရင္းသူမ်ားမွာ စစ္ေၾကာင့္ဘ၀ပ်က္ၾကရသည္။ မိသားစုဘ၀ ပ်က္ခဲ့ရသည့္ သားသည္မိခင္တို႔ကား နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏ႔ွံအျပားတြင္ မေရမတြက္ႏိုင္။
မ်ိဳးမစစ္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယခုတဖန္ ေပၚေပါက္လာျပန္သည္။ ဗမာစစ္ဘုရင္မ်ားက တိုင္းရင္းသား စစ္ဘုရင္မ်ားကို နယ္ေျမမ်ားအပိုင္စားေပးကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ေနၾကသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ၾကားေနရသည္။ တိုင္းရင္းသားစစ္ဘုရင္ တို႔ကလည္း တိုင္းရင္းသူတို႔၏ ဘ၀လုံၿခဳံမႈ အတြက္ အာမခံခ်က္မရွိမွီ လက္နက္ကို စြန္႔လႊတ္မည္ မဟုတ္။
ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်မႈမ်ားကို ကိုယ္ေတြ႔ခံစားခဲ့ရေသာ တိုင္းရင္းသား စစ္ဘုရင္မ်ား ဘက္မွလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရင္းတည္ကာ လူသူလက္နက္တပ္ဆင္မည္။ ဗမာစစ္ဘုရင္မ်ားဘက္မွလည္း အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို အေျခခံကာ လွ်ိဳသတ္၊ ခြဲသတ္ လုပ္ဦးမည္။
ယခုအခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး စကားကို ဗမာစစ္ဘုရင္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားစစ္ဘုရင္မ်ား အၾကား ၾကားခံပြဲစားမ်ားကလည္း ေ၀စုခြဲရန္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ေရႊလမ္းေငြလမ္း ေဖါက္ေန သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကား ၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳး၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းကင္းမဲ့ေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးတဦး တရားဥပေဒႏွင့္ လူ႔က်င့္၀တ္ မရွိသည္ေနရာတြင္ ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳက်င့္ခံေနရသည္ႏွင့္တူေပသည္။
ျမန္မာ့ သယံဇာတမ်ားကို ေ၀စုခြဲစားေသာက္ေနသူမ်ားတြင္ ဗမာစစ္ဘုရင္မ်ား ၊ ျပည္တြင္းစီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား၊ တရုတ္၊ ကုလား စီးပြားေရး ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသား စစ္ဘုရင္မ်ားပါ၀င္ၾကသည္။
မ်ိဳးမစစ္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေၾကာင့္ ေသနတ္သံမ်ား အခိုက္အတန္႔ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္တြင္ အဓိကခံစားရသူမ်ားတြင္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ကမၻာ တ၀ွမ္းတြင္လည္း လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ား ပညာေရးႏွင့္ ေ၀းေနၾကရသည္။ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡေၾကာင့္ ကမၻာတ၀ွမ္း ကေလးငယ္ေပါင္း ၂၈ သန္းသည္ ေက်ာင္းျပင္ပေရာက္ ေနၾကရသည္ဟု UNESCO အဖြဲ႔၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡျဖစ္ေပၚေနသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။ အသက္အုိးအိမ္ မည္မွ် ဆုံးရႈံးခဲ့သည္ကို စာရင္းဇယား တိတိက်က် စာရင္းေကာက္ယူထားျခင္း မရွိေပ။
ယခုအခ်ိန္တြင္ပင္ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးေနရသည့္ ကေလးငယ္မ်ားအေရအတြက္ မည္မွ်ရွိသည္ကို အတိအက် စာရင္းဇယား မရွိ။ စစ္ေၾကာင့္ ျပည္တြင္း၌ အိုးအိမ္ပစ္ကာ ထြက္ေျပးေနရသူ ေပါင္း ၄၀၀၀၀၀ ေလးသိန္းခန္႔ ရွိမည္ဟု Displacement continues in context of armed conflict အစီရင္ခံစာတြင္ ေဖၚျပထားသည္။ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တေလ်ွာက္ရွိ ဒုကၡသည္ စခန္းကိုးခုတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဒုကၡသည္ (၁၅၀၀၀၀) တသိန္းခြဲရွိေနဆဲ။
ျမန္မာ့ ဓနဥစၥာကို ေ၀စုခြဲယူေနၾကသူမ်ားအေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံ၊ အာဂတိ လိုက္စားမႈ အမ်ားဆုံးႏိုင္ငံ၊ ပညာေရးအနိမ့္ဆုံးနိုင္ငံ၊ ကမၻာေပၚတြင္ ျပည္တြင္းစစ္ သက္တမ္းအရွည္ဆုံးႏိုင္ငံ၊ အာရွတြင္ ဒုကၡသည္ ထုတ္လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံ၊ အာရွတြင္ စစ္တပ္အင္အား အႀကီးဆုံးႏိုင္ငံျဖစ္ေနသည္ကို စဥ္းစားေစခ်င္သည္။
စစ္တပ္အင္အား ငါးသိန္းခန္႔၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အေရ အတြက္ (၇၀၀၀၀-၁၀၀၀၀၀) ခုႏွစ္ေသာင္းႏွင့္ တသိန္း၊ သာသနာ့၀န္ထမ္း အေရအတြက္က (၅၀၀၀၀၀) ငါးသိန္းနီးပါး စုစုေပါင္း (စစ္၊ တိုင္းစစ္၊ သာသန ) တသန္းနီးပါး၏ ၀န္ကို သန္းငါးဆယ္ေက်ာ္ေသာ ျမန္မာျပည္သူမ်ားက တာ၀န္ယူေနၾကရသည္။ စစ္တပ္အင္အားစုစုေပါင္း ( စစ္တပ္၊ တိုင္းရင္းသား) ေျခာက္သိန္း၊ သာသန၀န္ထမ္း ငါးသိန္းတို႔၏ ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရေသာ အမိျမန္မာျပည္သူမ်ားမွာ ခါးက်ိဳးကာ အိပ္ရာထဲ လဲေနသည့္ လူမမာႏွယ္။
အမိျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မည္ကဲ့သို႔ ေဖာ္ေဆာင္ၾကမည္နည္း။ ဒီမိုကေရစီသည္ အမိျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ တခုတည္းေသာ အေျဖမဟုတ္။ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ ႏိုင္သည့္ စနစ္သည္သာလ်င္ အေျဖျဖစ္ေပမည္။
လာမည့္ ၂၀၁၂ ႏွစ္သစ္ကို ျမန္မာျပည္သူတို႔၏ မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ခေညာင္းေသာႏွစ္အျဖစ္ မည္ကဲ့သို႔ေဖာ္ေဆာင္ၾကမည္ကို ၀ုိင္း၀န္းႀကိဳးစား အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရေပဦးမည္။
လွေရႊ
http://www.maukkha.org/index.php/feature-article/1686-maukkha-2012-and-myanmar-future
