ႏုိင္ငံေရးသိပၸံဆိုတာ တကၠသိုလ္အဆင့္မွာေကာ အထက္တန္း အလယ္တန္းအဆင့္မွာေကာ သင္စရာမလိုဟု အျပတ္ ေျပာလုိက္မည္။ ခၽြင္းခ်က္တခုပဲ ရိွသည္။ ႏုိင္ငံေရးသိပံၸသင္လိုသူမ်ား ေလ့လာသင္ၾကားရန္ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ ဌာန တခုေတာ့ ရိွသင့္သည္။ သည့္ထက္မပိုပါ။ သူတို႔ ဘာေျခလွမ္းလွမ္းေနတာလဲဆိုတာ ရိပ္မိသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးေႏွာက္ေဆးဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟု ေဝဖန္လိုသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တုန္းကလည္း ႏုိင္ငံေရးသိပၸံဘာသာရပ္ကို တကၠသိုလ္ အဆင့္မွာ မသင္မေနရ သင္ရမည္ဟု ျပ႒ာန္းခဲ့ဖူးသည္။ ေအာင္ျမင္မႈ မရိွခဲ့ပါ။ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ သင္ၾကားသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားက ကေလာင္း (လူျပက္) အျဖစ္ ေလာက္သာ သေဘာထားခဲ့ၾကသည္။ အဲသည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားက အစိုးရလူ အစိုးရဖက္သား အျဖစ္သာ ျမင္၍ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကား သနားဖြယ္ ရာ နယ္႐ုပ္မ်ားသာ။
ပညာေရးကို အစိုးရက ဘာျဖစ္လို႔ ဝင္ဝင္စြက္ဖက္ေနသနည္း။ ဦးေနဝင္း အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ ၂၆ ႏွစ္တာကာလမွာ ပညာေရး ကို သူတို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးစမ္းသပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ တခုမွ မရခဲ့ပါ။ အဲသလို မေအာင္ျမင္ရတဲ့အထဲ ႏုိင္ ငံေရး သိပၸံဘာသာကို တကၠသိုလ္အဆင့္မွာ မသင္မေနရ ျပဌာန္းခဲ့သည္။ အဲသည့္အခ်ိန္က သူတို႔သင္ၾကားသည့္ ႏုိင္ငံ ေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သာ ေကာင္းသည္၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သာ လူအဖြဲ႔အစည္းကို တိုးတက္ ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သည္ဟူေသာ ခ်ဥ္းကပ္မႈျဖင့္ သင္ၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားသည့္ တုိင္းျပည္ေတြမွာရိွတဲ့ တကၠသိုလ္မ်ားက သင္ၾကားသည့္ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္သည္ မ တူကြဲျပားသည့္ တျခားေသာ စနစ္၊ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ အျမင္ဒသန တို႔ကို သင္ယူေလ့လာခြင့္ ရိွသည္။ အေရွ႕ တုိင္း အေနာက္တုိင္း အေတြးအေခၚမ်ား၊ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ပြားျခင္း၊ စက္မႈ ထြန္းကားျခင္းနဲ႔ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးက်ဳိးေတြ၊ ကုန္ စည္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ျခင္းမွတဆင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ႏုိင္ငံမ်ား၏ ႏုိင္ငံေရးအားသာမႈ အားနည္းမႈ စသည္တို႔ကို ေလ့လာျခင္း၊ စစ္ေအးတုိက္ပြဲႀကီးရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ အစရိွတာေတြ အပါအဝင္ ေနာက္ထပ္ကိစၥရပ္ အေျမာက္အမ်ားကို လည္း ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္မွာ သင္ယူႏုိင္ေသးသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ တမ်ဳိးထဲ ေကာင္းသည္ဟု သင္ၾကားတာမ်ဳိး မ ဟုတ္။
အခုသူတို႔ သင္ၾကားေပးမည့္ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္သည္ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရ စီသာ ျမန္မာတို႔အတြက္ အက်ဳိးေပးမည္ဆိုသည့္ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ဳိးသာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ႀကိဳတင္ေဟာကိန္း ထုတ္လုိက္မည္။ ေနာက္တခ်က္ ေျပာလိုတာက ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္ကို ဒီမိုကေရစီတုိင္းျပည္ေတြမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတုိင္း သင္ယူဖို႔ မလိုအပ္ပါ။ မိမိသက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္အလုိက္သာ လိုအပ္ပါက သင္ယူၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မသင္မေနရ ဆို တာမ်ဳိး မရိွ။ ဥပမာ ေျပာရပါက ညဴကလီးယားဖစ္ဆစ္ ဘာသာရပ္ကို အထူးျပဳေလ့လာေနသည့္ ေက်ာင္းသားသည္ ႏုိင္ ငံေရးသိပၸံကို ဘာသာရပ္ တခုအေနျဖင့္ သင္ယူဖို႔ မလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ေခတ္သစ္အႏုပညာဘာသာရပ္ကို သင္ ယူေနေသာ ေက်ာင္းသားတဦးသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးသိပၸံကို ေနာက္ထပ္ ဘာသာရပ္တခုအေနျဖင့္ သင္ၾကားစရာ မလို ေပ။ ထို႔အတူ အလယ္တန္းအဆင့္ အထက္တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ႏုိင္ငံေရးသိပၸံကို မသင္မေနရဟု ဇြတ္ အတင္း သင္ယူခုိင္းျခင္းမ်ဳိးလည္း မရိွပါ။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရးေလာကမွာ အခုအထိ အႀကီးမားဆံုး ျပႆနာကို မရွင္းဘဲ သည္အတုိင္းထားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေလာက္ရိွခဲ့ၿပီ။ အႀကီးမားဆံုး ျပႆနာဆိုသည္ကေတာ့ လူမႈေဗဒ (သို႔မဟုတ္) လူမႈသိပၸံ ဆိုသည့္ Social science ဘာသာရပ္ကို အျမစ္ကပါမက်န္ သတ္ျဖတ္သုတ္သင္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ လူမႈေဗဒ ဘာသာရပ္ကို ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မူလတန္းအရြယ္ကထဲက နည္းနည္းျခင္း သင္ၾကားပို႔ခ်သည္။ လူမႈေဗဒ ဘာသာရပ္ကို သင္ ၾကားေပးေနသည္ဟု ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား သိစရာေတာင္ မလိုခဲ့ပါ။
ဘာေတြကိုမ်ား ဘယ္လို သင္ၾကားေပးေနသ နည္း။ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အေကာင္ပေလာင္ေလးေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိး တတ္ဖို႔၊ အမိႈက္ကို စနစ္တက် စြန္႔ပစ္ဖို႔၊ ပလပ္စတစ္ ပစၥည္းမ်ားရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးမ်ား၊ ေရအရင္းအျမစ္ကို တန္ဖုိးထားဖို႔၊ လူတ ဦးနဲ႔ တဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရိွၾကဖို႔၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို ေရွာင္ရွားဖို႔၊ Fairness လို႔ေခၚတဲ့ မွ်တမႈကို နားလည္တတ္ေစျခင္း၊ ဥ ပေဒကို မခ်ဳိးေဖာက္ဖို႔ သင္ၾကား ေပးျခင္း၊ ဒီမိုကေရစီကို နားလည္လာေစဖို႔ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စကားလံုးကို တုိက္႐ုိက္မ သံုးဘဲ သင္ၾကားေပးျခင္း စတာေတြ ျဖစ္သည္။
တခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံမ်ားမွ ပညာေရးစနစ္တြင္ သမုိင္း၊ ပထဝီ၊ သိပၸံ စသည့္ ဘာသာရပ္မ်ားကို ထိုေခါင္းစဥ္မ်ားအတုိင္း နာမည္တပ္ ၍ မသင္ၾကားဘဲ Humanity (လူသားႏွင့္လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္) ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ စုေပါင္း၍ မူလတန္း အလယ္ တန္း အဆင့္ေတြအတြက္ သင္ၾကားေပးသည္။ ထပ္ထည့္မယ္ဆိုပါက ေနာက္ထပ္လည္း ေခါင္းစဥ္ေတြအမ်ားႀကီးရိွေသး သည္။ ထားလုိက္ေတာ့။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အထက္က ေျပာခဲ့တာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မူလတန္းကထဲက သင္ၾကားေပးတာ မ်ဳိး ရိွခဲ့ပါသလား။ လံုးဝမရိွခဲ့တာ ရာစုႏွစ္တဝက္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ အခုလည္း လူမႈေဗဒဆုိင္ရာကိစၥမ်ားကို မူလတန္းမွ တကၠ သိုလ္ အဆင့္အထိ သင္ၾကားေပးေနျခင္းလည္း မရိွေသးပါ။ ဒါမ်ဳိးေတြ ဘာမွမရိွဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံကို ဘာသာရပ္တခုသ ဖြယ္ မၾကာခင္မွာ ျပ႒ာန္း၍ သင္ၾကားေတာ့မည္တဲ့။ အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လပ္ ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့သင့္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ ဘယ္လိုရိွသင့္တယ္၊ ဘာေတြကို ဘယ္လိုျပ႒ာန္းသင့္တယ္ဆိုတာ သက္ဆုိင္ရာ ပညာရွင္မ်ားရဲ႕ အလုပ္သာျဖစ္သည္။ ပညာရွင္အမ်ားစုက လႊတ္ေတာ္အမတ္ မဟုတ္သလို လႊတ္ေတာ္အမတ္ အမ်ားစု ကလည္း ပညာရွင္မဟုတ္ေပ။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တုန္းက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အာဏာပုိင္ေတြကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလို႔မွ ေလးတန္းမေအာင္ဟု ပ်က္လံုးထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ အခုေခတ္ အမတ္ေတြကိုေတာ့ အဲသေလာက္ မႏိွမ္လိုပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ေမးရမွာက အမတ္မင္းတို႔ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေန ပညာေကာင္းေကာင္း သင္ခဲ့ဖူးသလား ဆိုတာေတာ့ ေမးလိုေသးသည္။ အစိုးရနဲ႔ အမတ္မင္းမ်ားရဲ႕ အလုပ္က ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပညာရွင္ေတြ တင္ျပလာ တာကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နားေထာင္ေလ့လာဖို႔သာ ျဖစ္သည္။ သမၼတ အႀကံေပးဆိုတာေတြေကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသ လားဟု ေမးလိုသည္။ သည္အတုိင္းဆိုရင္ သမၼတ အႀကံေပးထဲမွာေကာ ပညာရွင္ အတုအေယာင္ေတြ မပါႏုိင္ၿပီေလာ။ ပါတယ္ဆိုရင္ သမၼတ တေယာက္ေတာ့ျဖင့္ အလိမ္ခံထိေနၿပီလို႔ ဆိုရေပမည္။
စစ္ဗိုလ္ေတြ ပညာမတတ္ပါဟု ေျပာလွ်င္ ႐ုိင္းသည္ဟု မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔။ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ဖို႔ ဗိုလ္သင္တန္းတက္ရာက ဗိုလ္ ျဖစ္ တယ္ဆိုရံုနဲ႔ မလံုေလာက္၊ ေခတ္ပညာ ပါတတ္သည္ဟု တံဆိပ္ကပ္လိုေသာေၾကာင့္ ဒီအက္စ္ေအ ဆိုတာႀကီး ေပၚ လာရသည္ မဟုတ္ေလာ။ ဗိုလ္လည္းျဖစ္ ဘြဲ႔လည္းရဟု လုပ္လိုသည္ကိုး။ တကယ္တန္းေျပာရပါက အျဖစ္လုပ္ေပးလုိက္ ေသာ ဘြဲ႔ရစစ္ဗိုလ္သာ ျဖစ္သည္။ ပညာတကယ္ မတတ္ခဲ့ပါ။ ေရွးေဟာင္း အဆိုတခုရိွသည္။ ပညာမဲ့သူသည္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ပညာရိွဟု ထင္ေနပါက လူမိုက္သာျဖစ္သည္လို႔ ၾကားဖူးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပညာမဲ့သူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပညာမဲ့ ေၾကာင္းသိ၍ ပညာရိွမ်ားကို ဆည္းကပ္ပါက ထိုသူကို ပညာရိွဟုပင္ သတ္မွတ္ႏုိင္သည္တဲ့။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာ ေရးကို ႏုိင္ငံတကာနဲ႔အမီ လုိက္လုိတယ္ဆိုရင္၊ အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစလိုရင္ သက္ဆုိင္ရာပညာရွင္မ်ားကို ဆည္းကပ္ပါ။ ပညာရွင္မ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးပါလို႔ ေျပာလိုပါေၾကာင္း။
ေဇာ္မင္း
၂၇ ရက္၊ ဧၿပီလ၊ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္
ရြက္မြန္ မွ …
photo by : http://www.pistof.com/humanity/
No comments:
Post a Comment