ရြာအတြက္က်မ ေဆးမႉး တစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္တယ္ (ေဆာင္းပါး)

ေစာခါးစူးညား (ေကအိုင္စီ)

ပညာသင္ၿပီးတဲ့အခါ ေနာ္ဆာ့ကမီြးေဖာဟာ ရြာမွာ က်န္းမာေရးမႉးတစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီအိပ္မက္ဟာ သူမအတြက္ အျမင့္ မားဆံုးေသာ ဆုႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ ခံယူထားပါတယ္။ အသက္ ၁၈ႏွစ္ထဲ ၀င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေနာ္ဆာ့ကမြီးေဖာဟာ သူမရဲ႕ မိသားစုေတြနဲ႔ မုိင္ ေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီကြာေ၀းတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ အသက္ ၁၃ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက လာေရာက္ ပညာသင္ၾကားေနရ သူ ျဖစ္ပါတယ္။

သူမဟာ မြန္ျပည္နယ္၊ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ကရင္လူမ်ဳိးေတြခ်ည္း ေနထိုင္တဲ့ အိမ္ေျခ ၇၀ခန္႔ရွိတဲ့ လယ္ဖိုး(ေက်ာက္ေတာင္ေလး)ရြာက ျဖစ္ၿပီး မိဘေတြက ဗမာျပည္မွာ ေက်ာင္းဆက္မထားႏုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ပညာေရးအခြင့္အလမ္းရေအာင္ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေရႊ႕ေျပာင္း ပညာသင္ၾကားရသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူမဟာ မူလတန္းပညာ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္မွာ ရြာကိုစြန္႔ၿပီး ပညာ ဆက္လက္ သင္ၾကားႏုိင္ဖို႔ မယ္လဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္ရွိလာရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။။

ထိုင္းႏိုင္ငံ တာ့ခ္ခ႐ိုင္၊ ထာ့ေဆာင္ယန္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက မယ္လဒုကၡသည္စခန္းမွာ စခန္းတြင္း ႀကီးျပင္းသူ ကေလးသူငယ္မ်ားသာမက အခ်ဳိ႕ကလည္း ေနာ္ဆာ့ကမီြးေဖာလို ျမန္မာျပည္တြင္းကေန လာေရာက္ပညာသင္ၾကားၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲသလို ျမန္မာျပည္ ထဲက မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ရပ္စြန္႔ရြာစြန္႔ၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ပညာလာသင္ၾကတဲ့အထဲ အခ်ဳိ႕က အစိုးရေက်ာင္းမွာ သင္ၾကားဖို႔ ေငြ ေၾကးမတတ္ႏိုင္တာရွိသလို အခ်ဳိ႕က ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ အစိုးရရဲ႕ ေက်ာင္းပညာေရးစနစ္ကို မႏွစ္သက္ၾကတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

သူမဟာ ၂ႏွစ္ကာလ မီွခိုေနထိုင္ခဲ့တဲ့ မယ္လစခန္း ဇံု(A3)က မိဘမဲ့ေဘာ္ဒါေဆာင္ဟာ အလႉရွင္ရဲ႕ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈ ျဖတ္ေတာက္ခံ ရလို႔ ဆက္ေနလို႔မရေတာ့ အသိအိမ္ေတြမွာ ေနထိုင္ရင္းနဲ႔ပဲ လက္ရွိ မယ္လစခန္း၌ အမွတ္(၅) အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူအျဖစ္ ပညာကို ဆက္လက္ သင္ၾကားေနပါတယ္။

“ရပ္ေ၀းမွာ ေဆြမ်ဳိးမရွိဘဲ သူမ်ားအိမ္မွာေနရတာ စိတ္အားေတာ့ ငယ္ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အားငယ္တာကိုေတြးၿပီး ကိုယ့္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ကို စြန္႔လို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ အဆိုးဆံုးက ကေလးဘ၀မွာ မိဘရဲ႕ေႏြးေထြးမႈအရိပ္ေအာက္မွာ ေနခ်င္ေပမယ့္ ေနခြင့္မရတာ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ အခု အရြယ္နည္းနည္းရလာၿပီဆိုေတာ့ အားငယ္စိတ္ေတြ အရင္ကလို မရွိေတာ့ဘူး”လို႔ သူမက ခံစားေျပာဆိုပါတယ္။

ေနာ္ဆာ့ကမြီးေဖာက “ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဒီမယ္လစခန္းမွာ ဖြင့္တဲ့ Post Ten ေက်ာင္းတေက်ာင္းေက်ာင္းတက္မယ္။ အထူးသ ျဖင့္ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ဘာသာရပ္ပါတဲ့ေက်ာင္းေပါ့။ ၿပီးရင္ ေဆးပညာ ဆက္သင္မယ္လို႔ ရည္မွန္းထားတယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။

အတန္းတူ၊ ေဘာ္ဒါေဆာင္အတူေနသူ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္း ေနာ္စူးလာ့ေဖာက “သူ(ဆာ့ကမြီးေဖာ)က ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္တတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္အတုိင္း လုပ္သြားႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္”လို႔ ေထာက္ခံေျပာဆိုလိုက္ပါေသးတယ္။

ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ ၇ဦးအနက္ ၄ဦးေျမာက္ျဖစ္သူ ေနာ္ဆာ့ကမီြးေဖာဟာ တကယ္ေတာ့ လယ္နဲ႔ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ ေတြနဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္ၿပီး ပညာသင္ခ်င္သူပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း သူမတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားေတာ့ မိဘေတြက မိသားစု စား၀တ္ေနေရး ကိုပဲ အဓိက အာ႐ံုစိုက္ လံုးပမ္းေနရတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းစရိတ္သက္သာၿပီး ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေတြ မ၀ယ္ရတဲ့ မယ္လစခန္းကို ပို႔ေဆာင္ ခဲ့တာလို႔လည္း သူမက ေျပာပါတယ္။

ေထာက္ပံ့သူမရွိဘဲ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေက်ာင္းစေနလာကတည္းက သူမဟာ ေက်ာင္းအတြက္ မျဖစ္မေန ထည့္ရမဲ့ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး၊ ရံဖန္ရံခါ ထည့္ရတဲ့ ေက်ာင္းအလႉေငြေတြအတြက္ ျပည္တြင္းက မိဘ၊ အစ္မနဲ႔ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ရွိေနတဲ့ ဦးေလးေတြထံက ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ ေတာင္းယူရပါတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားစုဟာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ စခန္းတြင္းက ဆယ္တန္းလြန္ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္း ဆရာျဖစ္သင္တန္း၊ ေဆးဆရာျဖစ္သင္တန္းႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးသင္တန္း အပါအ၀င္ ခရစ္ယာန္က်မ္းစာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ မိမိတို႔ ၀ါသ နာပါရာကို တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြ ရွိသလို အခ်ဳိ႕ကလည္း ငယ္ရြယ္ ခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီး ပညာေရးကို ေက်ာခိုင္းသြားခဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္လို႔ ကရင္ဒုကၡသည္မ်ားေကာ္မတီ-ေကအာရ္စီရဲ႕ပညာ ေရးတာ၀န္ခံ ဆရာမေနာ္တဘိုးရာထူးက ေျပာပါတယ္။

ဆက္လက္၍ သူမက “စခန္းထဲက ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒုကၡသည္မွာသင္တဲ့ ပညာေရးေလာက္ပဲ သင္ၾကားၾကရတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ Documentary (ပညာဆက္သင္ႏုိင္မဲ့ စာရြက္စာတမ္း)မရွိဘူး။ ေနာက္တခ်က္က အဆင့္ျမင့္တဲ့ ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုလည္း လူအကန္႔အသတ္နဲ႔ လက္ခံၾကလို႔ ထိုးေဖာက္ဖို႔က မလြယ္ဘူး”လို႔ ေျပာပါတယ္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္က မယ္လ၊ မယ္ရာမို၊ မယ္လအူး၊ အုန္းဖ်န္၊ ႏို႔ဖိုး၊ ဘမ့္ဒံုယန္းႏွင့္ ထမ္းဟင္ စတဲ့ ကရင္ဒုကၡသည္စခန္း ၇ခုမွာ မူလတန္း ၂၇ေက်ာင္း၊ အလယ္တန္း ၁၄ေက်ာင္း၊ အထက္တန္း ၂၄ေက်ာင္းႏွင့္ အထက္တန္းလြန္ ၁၈ေက်ာင္း ရွိၿပီး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူဦးေရ စုစုေပါင္း ၃၃,၀၀၀ (သံုးေသာင္းသံုးေထာင္)ေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ ကရင္ဒုကၡသည္ေကာ္မတီ(KRC)က ပညာေရးမွတ္တမ္းအ ရ သိရပါတယ္။

ေနာ္ဆာ့ကမြီး ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ လက္ရွိ မယ္လဒုကၡသည္စခန္းမွာေတာ့ မူလတန္း ၁၂ေက်ာင္း၊ အလယ္တန္း ၇ေက်ာင္း၊ အထက္ တန္း ၈ေက်ာင္းႏွင့္ အထက္တန္းလြန္ ၅ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူဦးေရ ၁၀,၀၀၀ (တစ္ေသာင္း)ေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ KRC မွ ဆရာမေနာ္တဘိုးရာထူးက ေျပာပါတယ္။

ေနာ္ဆာ့ကမြီးေဖာရဲ႕ မိခင္ဟာ အသက္ ၄၅ႏွစ္သာ ရွိေသးေပမဲ့လည္း အိမ္မွာ အဓိက အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမဟာ ေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္တဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့လည္း အတန္းပညာကို ႏွစ္စဥ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူပါ။ ဒါ့အျပင္ သူမရဲ႕ဇာတိ လယ္ဖိုးေက်းရြာမွာကလည္း ေဆးပညာပိုင္း တတ္ကၽြမ္းသူ မရွိတဲ့အ ေပၚ ဒီရည္မွန္းခ်က္ကိုပဲ မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ေဖာ္ ႀကိဳးစားသြားမယ္လို႔ သူမက အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။

“က်မ မယ္လေရာက္ကတည္းက ရြာကို ၃ေခါက္ အလည္ျပန္ပါတယ္။ ျပန္တိုင္းလည္း က်မရြာဟာ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးနဲ႔ စီးပြားေရး ေတြက အရင္အတိုင္းပဲ။ မတိုးတက္ဘူး။ ဒီလို အဖက္ဖက္က လိုအပ္ေနတဲ့အထဲမွာ က်မ၀ါသနာပါတဲ့ ေဆးပညာနဲ႔ ျပန္အက်ဳိးျပဳရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ”လို႔ သူမရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေျပာဆိုပါတယ္။

သူမအေနနဲ႔လည္း အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ဆက္လက္သင္ယူဖို႔ရာ ခက္ခဲတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းရွိ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို အလုပ္ မေရြးဘဲ သင့္ေတာ္ရာက႑မွ တတ္စြမ္းသမွ် အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ အက်ဳိးျပဳေစခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိတယ္လို႔လည္း ေျပာဆိုသြားပါတယ္။
http://www.kicnews.org/?p=12932