ေတာင္တန္း၏ ဒဏ္ရာမ်ား

အရပ္ဘက္အစိုးရ၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ့ အေဖေျပာင္းတဲ့ေနာက္လိုက္ရင္းနဲ႔၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ခရိုင္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ၃ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ မၾကာခဏ ဗုံးသံ၊ ေသနတ္သံေတြ ၾကားမွာ ေခါင္းပုေနခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို ခုထိအမွတ္ရေနဆဲပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ရံုး၀င္းကလဲ တပ္ရင္းနားမွာ ဆုိေတာ့ မေတာ္တဆ ဗုံးဆံလာက်မွာ ေတြးပူရတာကို မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တစ္ခါမွေတာ့ မွားပစ္တယ္လို႔ မရွိခဲ့ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ၊ ၿမိဳ႕ျပင္လယ္ကြင္းထဲေတာ့ ဗုံးဆံလာက်ဖူးတယ္။ (ေျပာသာေျပာရတယ္၊ ဗုံးဆံလို႔ေခၚလား၊ အေျမာက္ဆံ လို႔ပဲေခၚလား က်ေနာ္မသဲကြဲပါဘူး။) ၿမိဳ႕ျပင္က ေဒါနေတာင္တန္းရဲ့ ေတာင္ကုန္းတိုင္းမွာရွိေနႏိုင္တဲ့ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေတြကိုလဲ က်ေနာ္စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖာ္ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ေမးခြန္းလဲ ထုတ္ဖူးပါတယ္ “ဘယ္သူက ဘာေၾကာင့္ပစ္ေနၾကသလဲ”လို႔။

“အေဖ..၊ အေဖက အစုိးရ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ ကရင္တပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔လုိ႔မျဖစ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ သူတို႔အေဖ့ကို ဖမ္းမွာေပါ့၊ ဟုတ္လား။”

က်ေနာ္ အေဖ့ကိုလဲ ေမးဖူးတယ္။ အေဖက အစပိုင္းမွာေတာ့ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပဲ။

“ဖမ္း၊ မဖမ္းေတာ့ မသိဘူးကြ။ ဒါေပမဲ့ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြနဲ႔ေတာ့ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနတာပဲ။ မင္းၾကည့္လိုက္ကြာ၊ ခုတို႔ရံုးမွာ ထြန္စက္ေမာင္းေနတဲ့ ဖိုးခြားကေန သင္းအုပ္ဆရာ ဦးလူးေရႊအဆံုး ကရင္လူမ်ိဳးတိုင္းကို ၾကည့္လိုက္၊ ေအး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေသနတ္ကိုင္ထားခ်င္မွ ကိုင္ထားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကရင္လူမ်ိဳးတိုင္းက သူတို႔စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္းကို ေထာက္ခံၾကမွာပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးကို၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကို ေထာက္ခံၾကမွာခ်ည္းပဲ...။ လူမ်ိဳးျခားထက္စာရင္ ကရင္အခ်င္းခ်င္းပဲ ပိုယံုၾကမွာ ေသခ်ာတယ္...။”

“တကယ္လား အေဖ...၊ သူတို႔က ဘာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေနရတာလဲ..။”

“အုိ... ေတာ္လွန္ပါတယ္ဆိုမွေတာ့ လြတ္လပ္ခ်င္လို႔ေပါ့ ...။”
“ဒါဆို ခုက်ေတာ့ မလြတ္လပ္တာက်ေနတာပဲ...။ ျမန္မာႏိုင္ငံလဲ လြတ္လပ္ေရးရၿပီပဲ။”
“လြတ္လပ္လား၊ မလြတ္လပ္ဘူးလားေတာ့ မင္းႀကီးလာမွ လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ကြာ...၊ ငါလဲ အဲဒီေတာ့မွ မင္းကို ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔မယ္...။ ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားတဲ့ေကာင္...။”
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေဖစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီတုန္းက ေသခ်ာနားမလည္ေပမယ့္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ ကရင္လူမ်ိဳး အေယာက္တိုင္းဟာ တန္းတူညီမွ်မႈတို႔၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္တို႔ဆိုတာကို ၾကားဖူးခ်င္မွ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ ဖက္ဒရယ္စနစ္ ဆိုတာကိုလဲ သိခ်င္မွသိပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔သိတာ တစ္ခုတည္းရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မလြတ္လပ္မႈပါပဲ။ ဖိႏွပ္ခံရမႈပါ။ ရြာေတြစုစည္းခံရတယ္၊ ဒုကၡသည္ေတြအျဖစ္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ ၾကရတယ္။ ကေလးသူငယ္ကအစ ဒုကၡိတဘ၀ေရာက္ၾကရတယ္။ ကိုယ့္ျပည္နယ္မွာ ကိုယ္ေနေပမဲ့ အေၾကာက္တရားကင္းကင္း မေနရဘူး၊ သူမ်ားမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနရတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္လို႔ အမည္ သတ္မွတ္ထားေပမဲ့၊ ကရင္အမ်ိဳးသား အဖြဲ႕အစည္းေတြက သူပုန္လို႔အေခၚခံေနရတယ္။ သူတို႔မ်က္စိ ေအာက္မွာတင္ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းကုန္တယ္။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္၊ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ေနခဲ့ရတယ္။ လြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္၊ လူအခြင့္အေရးအျပည့္၊ အေၾကာက္တရားကင္းမဲ့စြာ မေနခဲ့ရဘူး။ တကယ္ပဲ လြတ္လပ္ေရး မရခဲ့ၾကပါဘူး။

ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္၀င္တန္းတက္ခဲ့တဲ့ မြန္ျပည္နယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္မွာလဲ ရိုးသားတဲ့၊ သိမ္ေမြ႔တဲ့၊ တည္ၾကည္တဲ့၊ အားနာတတ္တဲ့ မြန္အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းသင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကိုလဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ခံစားမိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနလဲ က်ေနာ္ အထိုက္အေလ်ာက္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္ေဒသမွာ ကိုယ္ေန၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ရွာစားေနၾကေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ပိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ့ပံုစံမ်ိဳးမရွိတာ ေတြ႔မိပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

က်ေနာ္ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ မေကြးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာပါ။ တကၠသိုလ္ကာလတေလွ်ာက္ ျပည္မသား အမ်ားစုနဲ႔ပဲ ေပါင္းသင္းေနခဲ့ေပမဲ့ နယ္စပ္ေဒသက တုိင္းရင္းသားေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို မေမ့ခဲ့ပါဘူး။ ဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္ ဇာတိျဖစ္တဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ျပန္အေျခခ်ၿပီး လူထုအက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းေတြမွာ ပါ၀င္လုပ္အားေပးတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ေတာင္ေပၚသားေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ ပိုမိုအသက္၀င္လာပါေတာ့တယ္။ တကယ္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ေဒသေတြက၊ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ မလံုၿခံဳမႈကို ေတာင္ေပၚမွာလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္ဇာတိမွာ ေနထုိင္ေနပါလ်က္နဲ႔၊ ဒီေဒသဟာ ငါတို႔ပိုင္တယ္လို႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မေျပာရဲတာ သတိထားမိတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္က ေၾကြးေၾကာ္သံ “သခင္မ်ိဳးေဟ့ ဒို႔ဗမာ” လိုမ်ိဳး၊ “လြတ္လပ္ေသာ ဒို႔လူမ်ိဳး” လို႔ေတာင္ ခံယူဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကတာ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့သူေတြ၊ သူမ်ားျပဳသမွ် ႏုရမယ့္သူေတြဆိုတဲ့ အေၾကာက္တရားေတြ လႊမ္းမိုး ေနတာပဲ ျမင္ေနရတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရတာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားက ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔မေရြး၊ တုိင္းရင္းသားအားလံုးကို ဒီလိုတူညီေသာ အေၾကာက္တရားက လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ေျမျပန္႔က ဗမာတိုင္းရင္းသားမ်ားအၾကားမွာ ေနထိုင္တုန္း (အထူးသျဖင့္ မေကြးမွာ) ဖိႏွိပ္ခံရမႈတစ္ခ်ိဳ႕ကို မ်က္ျမင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေပမဲ့၊ ဒီလုိအေၾကာက္တရားမ်ိဳးေတာ့ မေတြ႕ခ့ဲရပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔မွ အေျဖေပၚလာပါတယ္။ ဒီလို အစြန္းေရာက္တဲ့ အေၾကာက္တရားဟာ လူမ်ိဳးေရးအသြင္နဲ႔ ကာလၾကာရွည္ ဖိႏွပ္ခံခဲ့ရတဲ့ဒဏ္၊ ႏွိပ္ကြပ္ခံခဲ့ရတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရတယ္၊ ျပည္မသားေတြလဲ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရွံဳး၊ တူညီစြာ နစ္နာခဲ့ပါတယ္ ဆိုေပမဲ့၊ ျပည္မသားေတြ (က်ေနာ္အပါအ၀င္ ျပည္မမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူေတြ) ခံစားခဲ့ရတာဟာ ဖိႏွိပ္မႈသက္သက္ပါ။ ႏွိပ္ကြပ္မႈမပါခဲ့ပါဘူး။ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ မခံခဲ့ရပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေတာင္ေပၚေဒသထက္စာရင္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ပိုအားေကာင္းလို႔၊ ဆိုးဆိုးရြားရြား လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္အေနနဲ႔က ဘာသာတူ၊ လူမ်ိဳးတူသူေတြ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလိုဖိႏွိပ္မႈေတြဟာ မတရားဖိႏွိပ္တယ္ ဆိုတဲ့အဆင့္မွာပဲ ရပ္တန္႔ေနခဲ့တာပါ။ ေတာင္ေပၚမွာက်ေတာ့ ဖိႏွိပ္သူနဲ႔ အဖိႏွိပ္ခံတို႔ဟာ လူမ်ိဳးမတူၾကတဲ့အတြက္ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈ အဆင့္ထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီး လူမ်ိဳးေရးအသြင္ေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္ေပၚသားေတြ၊ ျပည္နယ္အရပ္ရပ္က တိုင္းရင္းသားေတြ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြကို ျပည္မသားေတြ နားလည္စာနာႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ စစ္ေၾကာင္းေတြ ရြာထဲ၀င္ၿပီး ျမင္ျမင္သမွ် ၾကက္၊ ၀က္ ႀကိဳက္သလို ပစ္ခတ္ စားေသာက္ၾကတာကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒီထက္အမ်ားႀကီး ဆိုးပါတယ္။ “သူပုန္အားေပး” ဆိုတဲ့ ေခါင္စဥ္ေအာက္မွာ မိမိတို႔လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ေနရတဲ့ လယ္ယာနဲ႔ေ၀းရာ ၿမိဳ႕၊ ေက်းရြာႀကီးေတြဆီ စုစည္းခံခဲ့ ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ရြာလံုးကၽြတ္ မီးေလာင္တိုက္ သြင္းခံရတတ္ပါတယ္။ သူပုန္ဆိုၿပီး အသတ္ခံရ ႏိုင္ပါတယ္။ တရားဥပေဒမရွိပါဘူး။ သိပ္မၾကာခင္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မဆြမ္လြတ္ရြယ္ဂ်ာလို အမႈအခင္းမ်ိဳး မေရမတြက္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ျဖစ္ဆဲပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တိုင္ရမယ့္ လူအခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ေတြ မရွိပါဘူး။ ငိုျပရမယ့္ OIC လိုအဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ဘယ္သူမွ ေျဖရွင္းမေပးႏိုင္တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ နာက်ည္းမႈအျဖစ္နဲ႔သာ အဆံုးသတ္ေနရပါတယ္။

ဒီလုိ ႏွိပ္ကြပ္သတ္ျဖတ္မႈေတြကေန အစျပဳၿပီး၊ တိုင္းရင္းသားေတြ စိတ္ထဲမွာ မလံုၿခံဳမႈေတြ ပိုပိုတိုးလာ ခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ့္ေဒသမွာကိုယ္ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနခဲ့ရသလိုပါပဲ။ ပိုဆိုးတာက အေပၚမွာေျပာထားသလို မိမိတို႔နဲ႔ လူမ်ိဳး မတူတဲ့စစ္တပ္က ႏွိပ္ကြပ္ေနတာမို႔လို႔ တုိင္းတစ္ပါးကၽြန္ ျဖစ္ရသလိုကို ခံစားလာၾကရပါတယ္။ လူမ်ိဳးေရး ႏွိပ္ကြပ္မႈအသြင္ေဆာင္ လာပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ မယံုၾကည္တာဟာ စစ္တပ္တစ္ခုတည္းမကဘဲ၊ ျပည္မသားမ်ားပါ ပါ၀င္လာပါတယ္။ ျပည္မသားေတြက စစ္တပ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေထာက္ခံၿပီး ဒီလိုဖိႏွိပ္မႈေတြကို ခြင့္ျပဳထားတယ္လို႔ ခံစားမိလာၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအထက္၊ ေအာက္ တုိင္းရင္းသားေဒသ အားလံုးမွာ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းေရာက္လာၿပီဆိုရင္ “ဗမာေတြ ေရာက္လာတယ္”လို႔ပဲ ေျပာၾကပါတယ္။ ခုထိ ေတာင္ေပၚသားေတြဟာ ေျမျပန္႔သား၊ (စစ္တပ္ထဲမွာ အမ်ားဆံုးပါ၀င္တဲ့ ဗမာလူမ်ိဳး) ေတြကိုဆိုရင္ ရြံ႕ေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ဒါဟာ တကယ့္ ေအာက္ေျခက တုိင္းရင္းသားအားလံုးရဲ့ ခံစားမႈ၊ စိတ္အေျခအေနပါ။

သူတို႔ေတြက ႏိုင္ငံေရးကိုလဲ သိပ္နားမလည္ၾကပါဘူး။ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပေနက် ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို “နင္တို႔ သူပုန္ထလို႔ ငါတို႔နယ္ေျမ မၿငိမ္းခ်မ္းတာ” ဆိုၿပီး ဗမာစကား၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ ရြာသူရြာသားေတြ အျပင္မွာ တကယ္မရွိပါဘူး။ စစ္ေဘး၊ စစ္ဒဏ္ကိုေတာ့ ညည္းေကာင္း ညည္းပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားတပ္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဆိုးမျမင္ၾကပါဘူး။ ဒါဆို ဘယ္သူ႔ဘက္အျမင္ေစာင္းသြားမယ္ ဆိုတာ ေျပာေနစရာမလိုေတာ့ပါ။ သူစိမ္းထက္ ကိုယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္ခ်င္းရဲ့ ဦးေဆာင္မႈကိုပဲ လက္ခံဖို႔ ဆိုတာ သူတို႔ေသြးထဲကကို နားလည္ၿပီးသား။ ေဘးေျပာတာ မယံု၊ ေသြးေျပာတာကိုပဲ ယံုၾကပါတယ္။ သူစိမ္းေတြ ေအာက္မွာ ကၽြန္ဘ၀နဲ႔ မေနခ်င္တာ ဗမာမွမဟုတ္၊ တိုင္းရင္းသားအားလံုးပါပဲ။

ဒီလို မလံုၿခံဳမႈ၊ ဖိႏွိပ္ခံရမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနတာဟာ “အရင္းစစ္ေတာ့၊ အျမစ္ေျမက” ဆိုသလို ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံေၾကာင့္ပါ။ ဒါကို ရပ္တန္႔ႏိုင္ဖို႔ကလဲ ႏိုင္ငံေရးအေျဖမွတပါး မရွိႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားတန္းတူ ညီမွ်မႈအတြက္ ေတာ္လွန္ေနၾကသူေတြနဲ႔ ျပည္မအၾကား စစ္မွန္တဲ့ႏိုင္ငံေရးအေျဖတစ္ခု ရေအာင္ရွာႏိုင္မွ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အာမခံႏိုင္မွာပါ။

တစ္မ်ိဳးသားတည္း ေနတာထက္စာရင္ အားလံုးစုစုစည္းစည္းေနတာက ပိုမိုအင္အားေတာင့္တင္းၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ေတာင္တန္း-ေျမျပန္႔ေပါင္းၿပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕ လုိက္ပါတယ္၊ တိုင္းျပည္ကပိုဆိုးရြားၿပီး LDC စာရင္းထဲပါ သြားတဲ့အထိဆိုးရြားသြားတယ္ဆိုေတာ့ တစ္ခုခုလြဲေနတာ အေသအခ်ာပါ။ ကမၻာမွာ အရွည္ၾကာဆံုး ျပည္တြင္းစစ္လို႔ သတ္မွတ္ရေအာင္ကို တစ္ႏိုင္ငံလံုး မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုခုလြဲေနလို႔ပါ။ ဒီလို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မွာ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံျပႆနာ ရွိေနပါတယ္။

အဲဒီျပႆနာဇစ္ျမစ္ကိုပဲ မိမိရရဆုတ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ လို္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ ဘာခံစားေနရသလဲ၊ ဘာေတြ နစ္နာခဲ့လို႔လဲ၊ ဘာေတြနာက်ည္းခဲ့ၾကသလဲဆိုတာကို ဂရုစိုက္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ တုိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဟာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔အတူ ေပါက္ဖြားလာခဲ့တာပါ။ ၁၉၄၇ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ကာလကတည္းက တူညီေသာအခြင့္အေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသား တစ္ခ်ိဳ႕ လက္နက္စြဲကိုင္ခဲ့သလို၊ ၁၉၄၉မွာ ကရင္၊ ၁၉၅၈မွာ ရွမ္း၊ ၁၉၆၁မွာ ကခ်င္ စသျဖင့္ လက္နက္ကိုင္လာခဲ့တာ ခုဆုိ တိုင္းရင္းသားအုပ္စုႀကီးတိုင္းမွာ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြရွိေနပါၿပီ။

၁၉၆၂မွာ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး၊ ဖက္ဒရယ္မူ (Federalism) ကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ မထူးျခားတဲ့အျပင္ ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး စစ္ကၽြန္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြကို ေသာင္းက်န္းသူ ေတြဆိုၿပီး အင္အားသံုး ႏွိမ္နင္းခဲ့ေပမယ့္ လူထုေထာက္ခံမႈရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားတပ္ေတြကိုေတာ့ အျမစ္ျပတ္ ႏွိမ္နင္းႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံသာ စစ္စရိတ္ေထာင္းၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အနည္းဆံုး တုိင္းျပည္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ လက္တစ္ဆုပ္စာေသာ ဘီလီယံနာေတြ ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ေသာင္တင္ေရမက် အေျခအေနေအာက္မွာ ေတာင္တန္းေတြ အနာတရျဖစ္က်န္ရစ္ၿပီး အာဏာရွင္တစ္ခ်ိဳ႕ ေကာင္းစားသြားခဲ့ပါတယ္။ ခုလဲ ဒီလို အင္အားသံုး ႏွိမ္ႏွင္းတဲ့စနစ္၊ ဒီလို တစ္ဘက္သတ္ျပည္ေထာင္စု စနစ္အတုိင္းဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းစစ္မီး ၿငိမ္းဖို႔မရွိတဲ့အျပင္၊ တိုင္းျပည္တိုးတက္မႈကိုလည္း အမ်ားႀကီးေႏွာင့္ေႏွးေစပါတယ္။ အခ်ိန္မေရြး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆီ ျပန္ဦးတည္သြားႏိုင္ပါတယ္။

အခုထိ တစ္ခ်ိဳ႕သံုးသပ္ခ်က္ေတြကို ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ၊ ကခ်င္တပ္ေတြကိုလဲ ျပည္မတပ္က အင္အားနဲသြားေအာင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ျမွဴၿပီး က်ံဳးသြင္းေနတာပါတဲ့။ ကခ်င္ေတြထက္ အဆမ်ားစြာ အင္အား သာလြန္ခဲ့တဲ့ ကရင္တပ္ေတြကိုေတာင္ သပ္သွ်ိဳေသြးခြဲလုိ႔တစ္ဖံု၊ စစ္ေရးအရတစ္မ်ိဳး၊ စီးပြားေရးအရ တစ္နည္း အႏွစ္ (၆၀) လံုးလံုး ပိတ္ဆို႔ျဖတ္ေတာက္ထားခဲ့လို႔ ခုလိုၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူဖို႔အထိ ျဖစ္လာတာပါ လို႔ဆုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကခ်င္အေရး ေျဖရွင္းဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ထပ္အႏွစ္ (၆၀) မေစာင့္ႏိုင္ပါ။ တိုင္းရင္းသားတပ္ေတြကို ဘက္ေပါင္းစံုကေန ပိတ္ဆို႔ၿပီး အင္အားခ်ိနဲ႔သြားတဲ့ေနာက္မွ ရယူတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး က်ေနာ္တို႔ တန္ဖိုးမထားလိုပါ။ ဖိႏွိပ္မႈကေန ရရွိတဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ က်ေနာ္တို႔ မလိုလားပါ။ က်ေနာ္တို႔ လိပ္ျပာလံုခ်င္ပါတယ္။

ျပည္ေထာင္စုလို႔နာမည္ေခၚတြင္ထားမွေတာ့ စစ္မွန္ေသာ၊ တန္းတူညီမွ်ေသာ၊ အခြင့္အေရးျပည့္၀ေသာ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ကိုသာ ျမင္ခ်င္ပါတယ္၊ တည္ေဆာက္လိုပါတယ္။ အခုခ်ိန္ဟာ နယ္စပ္ေဒသရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားအပါအ၀င္ ေတာင္ေပၚသားေတြနဲ႔ ဗမာျပည္မသားေတြၾကားထဲက နားလည္မႈ လြဲမွားေနတာေတြကို ျပန္လည္တည့္မတ္ရမည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အေပၚဖိႏွိပ္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ ဗမာတိုင္းရင္းသားတို႔ဟာ ထပ္တူမက်ေၾကာင္းနဲ႔ ဗမာတိုင္းရင္းသားမ်ားဟာလဲ ေတာင္ေပၚသားမ်ားနဲ႔ တစ္သားတည္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပရမယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္တန္းနဲ႔ ျပည္မရဲ့ တန္းတူညီမွ်မႈကို လက္ခံၿပီး၊ ဖိႏွိပ္မႈ လႊမ္းမိုးမႈ စြက္ဖက္မႈကင္းတဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္တည္ေဆာက္ရမယ့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးက ဗမာအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားအားလံုး လိုအပ္ေနတာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုပါ။ တန္းတူညီမွ်မႈ၊ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုယ့္ဖန္တီးႏိုင္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းပိုင္ခြင့္ေတြ အျပည့္အ၀အာမခံတဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုပါ။

လြယ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ခုမွ ေခတ္သစ္တစ္ခု ဆီကူးေျပာင္းစမုိ႔ ျပဳျပင္စရာ၊ ေျပာင္းလဲစရာေတြ မ်ားလွပါတယ္။ အာဏာရွင္အစြဲမကၽြတ္ေသးတဲ့ လူေတြရွိေနဆဲ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလဲ ထိုင္ေနဆဲမို႔ အခ်ိန္မေရြး ေနာက္ျပန္လွည့္ႏိုင္စရာရွိတယ္ဆိုတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ လြဲမွားေနတဲ့ စနစ္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္လင့္ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ၊ ခုလဲ ဒီျပည္ေထာင္စုစနစ္က စစ္မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီ ဦးတည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ အမွန္ကို မေျပာရဲ၊ မေထာက္ခံရဲပဲ၊ ေပၚပင္လိုက္ လက္ညွိဳးေထာင္ ေခါင္းညွိတ္ပဲ ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာင္ေပၚသားတို႔ရဲ့ ခံစားခ်က္၊ ေတာင္ေပၚသားတို႔ရဲ့ ေ၀ဒနာကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ လမ္းေၾကာင္းမွန္မဟုတ္မွန္း သိရက္နဲ႔ အမွားကို ေထာက္ျပဖို႔ ၀န္ေလးမယ္ဆိုရင္ အမွားသံသရာလည္ေနပါလိမ့္မယ္။ အျဖစ္သင့္ဆံုး ျပည္ေထာင္စုပံုစံကို ျမင္ပါရက္နဲ႔ ေထာက္ခံဖို႔ သတၱိမရွိရင္ ေတာင္ေပၚသားေတြရဲ့ နာက်ည္းမႈကို ခံရပါလိမ့္မယ္။

ေတာင္တန္းရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို က်ေနာ္တို႔စာနာသင့္တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚ-ေျမျပန္႔မခြဲ၊ ေတာင္တန္း-ျပည္မလက္တြဲၿပီး တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္းထားကာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔ ...။

ေဒါက္တာျမန္ေအာင္ (ေဆး-၂)
http://www.jinghpawkasa.blogspot.com.au/2012/10/blog-post_20.html