ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဦးေဆာင္မႈအား ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံမ်ားမွ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ျခင္း - အပိုင္း (၁)

ေအာင္ထူး (ေရွ႕ေန)

စာေရးသူသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္အရ မဆက္ဆံခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ သူမ၏ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံခဲ့မႈမ်ားအား ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳသူျဖစ္သည္။ ကမာၻသိေခါင္းေဆာင္တဦး ေပၚလာၿပီဟူ၍ သူမအတြက္ ဂုဏ္ယူသူမ်ားအနက္တြင္လည္း တဦးအျဖစ္ ပါ၀င္သည္။ မိမိအေနျဖင့္ မီဒီယာမ်ားတြင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာဆို၊ ေရးသားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္နွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တႀကိမ္မွ် မေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးပါ။ ဘီဘီစီသို႔ ယခု ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ ေပးခဲ့ေသာ အင္တာဗ်ဴးတြင္မူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သမၼတျဖစ္ခ်င္သည္ဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္နွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အနည္းငယ္ စတင္ေထာက္ျပခဲ့သည္။ အင္တာဗ်ဴးကို ဤတြင္ နားဆင္ပါ။

- အင္တာဗ်ဴး နားဆင္ရန္ - https://docs.google.com/open?id=0BzC8VZhwp11AVG5tZDY1MWdjb2s

(အင္တာဗ်ဴးသည္လည္းေကာင္း၊ ဤေဆာင္းပါးသည္လည္းေကာင္း မိမိတဦးတည္း၏ အျမင္သာျဖစ္သည္။ မည္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းကိုမွ် ကိုယ္စားမျပဳပါ။)

ယခုမူ သူမကိုယ္တိုင္သာမက လူထုပါ စဥ္းစားနိုင္ေအာင္ တစံုတရာ ထုတ္ေဖာ္ေ၀ဖန္သင့္ေသာအခ်ိန္ ေရာက္ၿပီဟု ယူဆသျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးတြဲတစံု ကို ေရးသားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွားအမွန္ တိုင္းတာရန္ မလြယ္ကူလွသည့္ နိုင္ငံေရးအျမင္၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားအေပၚ အေျခခံ၍ ေ၀ဖန္မည္ မဟုတ္ပါ။ အခိုင္အမာ ေျပာနိုင္သည့္ “ဥပေဒစိုးမိုးေရး” [i] ႐ႈေထာင့္မွ အျပဳသေဘာျဖင့္သာ တင္ျပပါမည္။

“တိုင္းျပည္” [ii] အတြက္ ဟူေသာ စကားလံုးကို မသံုးခ်င္ပါ။ ယင္းကို သံုး၍ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္က လူထုအေပၚ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖိႏွိပ္ခဲ့၊ ဖိႏွိပ္ဆဲ ျဖစ္၍ပင္။ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုလူထုအက်ိဳးအတြက္ ႐ိုးသားစြာ ေ၀ဖန္ျခင္းျဖစ္ပါမည္။

မိမိ၏ ဤေ၀ဘန္ေရးေဆာင္းပါး ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘာလုပ္လုပ္ ေထာက္ခံမည့္ လူထုမ်ားအနက္ အခ်ဳိ႕ထံမွ တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ေပၚလာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ ေပၚလာလွ်င္လည္း မိမိအေနနွင့္ မည္သို႔မွ် ျပန္လည္တုံ႔ျပန္မည္ မဟုတ္ပါ။ သူ႔အျမင္ ကိုယ့္အျမင္ တင္ျပျခင္းဟုသာ သေဘာထားပါမည္။ အရာကိစၥမ်ားကို တခ်ိန္တြင္ သမိုင္းက အဆံုးအျဖတ္ေပးပါမည္။

စာေရးသူ၏ အျမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တင္ျပပါမည္။ ယင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဤပံုစံအတိုင္း ဆက္လက္ ဦးေဆာင္ေလွ်ာက္လွမ္းပါက ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး ရရန္ ေ၀း၍ တရားမွ်တမႈပင္ ေဖာ္ေဆာင္နိုင္မည္မဟုတ္ ဟူသည္ပင္။

“၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ လူထုေထာက္ခံမႈကိုသာမက နိုင္ငံတကာ၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈကိုပါ အႀကီးအက်ယ္ရေနေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး စကားလံုးကို ထပ္ခါတလဲလဲ သံုးေနေသာ္လည္း ယင္းကို ရည္ညြန္း၍ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအား အျပစ္ေပးေရးကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် ေဇာင္းမေပးခဲ့။ တည္ဆဲ မတရားဖိႏွိပ္သည့္ ဥပေဒမ်ား ဖ်က္သိမ္းေရးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မေတာင္းဆိုခဲ့။ လူထု၏ အခြင့္အေရးကို အကာအကြယ္မေပးဘဲ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ား၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို တိုးျမႇင့္၊ စစ္အာဏာရွင္မ်ားႏွင့္ စီးပြားဘက္ ခ႐ိုနီႀကီးမ်ား ဆက္လက္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေစမည့္ ဥပေဒမ်ားအား လႊတ္ေတာ္မွ ေဟာတခု၊ ေဟာတခု ျပဌာန္းေနသည္ကို ထိုင္၍ အတည္ျပဳေပးလ်က္ရွိေနသည္။”

“ဥပေဒစိုးမိုးေရး” ႏွင့္ “ တရားမွ်တမႈ” [iii] တို႔ကို ဘယ္လို ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာမလဲ။

ဥပေဒစိုးမိုးေရး၏ အေျခခံမွာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို အဓိကထားသည္။ တရားမွ်တမႈ၏ အေျခခံမွာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ခံရသူအား အဓိကထားသည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရးကို တကယ္တမ္း လိုက္နာက်င့္သံုးလွ်င္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအား အျပစ္ေပးကို ေပးရပါမည္။ ေရွာင္လႊဲ၍ မရပါ။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအား အျပစ္ေပးေရးမူကို က်င့္သံုးျခင္းမွာ ထိုသူအား အာဃာတ ထားလို၍ မဟုတ္။ အျပစ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကိုယ္တိုင္ ေနာင္တရသြားေစျခင္သည့္အျပင္ အျခားသူမ်ားကလည္း သင္ခန္းစာယူ၍ ေနာင္ကို အလားတူ ျပစ္မႈမ်ား ထပ္မံ မက်ဴးလြန္ေစရန္ ဟန္႔တားလို၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအား အျပစ္ေပး၍ မရေလာက္ေအာင္ ဟန္႔တားထားသည့္ ဥပေဒအေျခခံမ်ား၊ တည္ဆဲ မတရားဖိနွိပ္သည့္ ဥပေဒမ်ားကို ျပင္ဆင္၊ ဖ်က္သိမ္းရပါမည္။

အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို အျပစ္ေပးနိုင္ျခင္းမရွိပါက “တရားမွ်တမႈ” ကို ရွာေဖြရပါသည္။ ဤတြင္ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ျပစ္မႈႀကီးမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ပံုမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ရသည္။ ေနာင္ အလားတူျပစ္မႈမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားလာလွ်င္ ထိေရာက္စြာ အေရးယူနိုင္ေစရန္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရား အေဆာက္အအံုမ်ားကို ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းရသည္။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ခံခဲ့ရသူမ်ား၏ ဘ၀နစ္နာမႈမ်ားအား အသိအမွတ္ျပဳ၊ ျပဳျပင္ကုစား၊ ေလ်ာ့ပါးသက္သာေအာင္ လုပ္ေပးရပါသည္။

“ဥပေဒစိုးမိုးေရး” ႐ႈေထာင့္

၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ လူထုေထာက္ခံမႈကိုသာမက ႏိုင္ငံတကာ၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈကိုပါ အႀကီးအက်ယ္ရေနေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး စကားလံုးကို ထပ္ခါတလဲလဲ သံုးေနေသာ္လည္း ယင္းကို ရည္ညြန္း၍ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအား အျပစ္ေပးေရးကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် ေဇာင္းမေပးခဲ့။ တည္ဆဲ မတရားဖိႏွိပ္သည့္ ဥပေဒမ်ား ဖ်က္သိမ္းေရးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မေတာင္းဆိုခဲ့။ လူထု၏ အခြင့္အေရးကို အကာအကြယ္မေပးဘဲ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ား၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို တိုးျမႇင့္၊ စစ္အာဏာရွင္မ်ားနွင့္ စီးပြားဘက္ ခ႐ိုနီႀကီးမ်ား ဆက္လက္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေစမည့္ ဥပေဒမ်ားအား လႊတ္ေတာ္မွ ေဟာတခု၊ ေဟာတခု ျပဌာန္းေနသည္ကို ထိုင္၍ အတည္ျပဳေပးလ်က္ရွိေနသည္။ ဤပံုအတိုင္း ဆက္သြားပါက “ဥပေဒစိုးမိုးေရး” ဟူသည္မွာ အသံသာရွိၿပီး အဆံမရွိသည့္ အေျမာက္ထက္ ပိုႏိုင္ဖြယ္မျမင္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား ၾကံ႕ခိုင္ၾကီးထြားလာေသာ္လည္း လူထု အင္အားခ်ည့္နဲ႔သည္ထက္ ခ်ည့္နဲ႔လာ႐ံုကလြဲ၍ ဘာမွ ျဖစ္လာမည္မဟုတ္။

“တရားမွ်တမႈ” ႐ႈေထာင့္

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ တရားစီရင္ေရးယႏၱရားမွစ၍ တိုင္းျပည္လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားျဖစ္သည့္ တပ္မေတာ္၊ ရဲ၊ ေထာက္လွန္းေရး၊ လံုျခံဳမႈထိန္းသိမ္းေရးတပ္ရင္း စသည့္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရား အေဆာက္အအံုေဟာင္းမ်ားအား ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းရန္ တိတိက်က် လႈံ႔ေဆာ္သည္ကို တႀကိမ္တခါမွ် မၾကားမိ။ ဖိနွိပ္ေရးယႏၱရားေဟာင္းမ်ားသည္ အံုႏွင့္၊ က်င္းႏွင့္၊ ထုႏွင့္၊ ထည္ႏွင့္ ဆက္လက္ တည္ရွိဆဲျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားမ်ားကို သံုး၍ အတင္းအက်ပ္ျပဳနိုင္ခြင့္အာဏာ [iv] သည္ ဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ ျဖစ္ရပါမည္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားအတြက္ မျဖစ္ေစရပါ။ ယခုမူ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနဆဲပင္။

သာဓကအားျဖင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား မီးေလာင္တိုက္သြင္းရာ၌ ေျမျပင္တြင္ ဦးေဆာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ေသာ စစ္ကိုင္းတိုင္း ရဲမွဴးႀကီး ဦးစန္းယုသည္ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းတဦး ျဖစ္သည္ဟု ၾကားရသည္။ ဤသတင္းမွန္လွ်င္ ရဲတပ္ဖြဲ႔၏ သမာသမတ္ျဖစ္မႈ [v] မွာ မ်ားစြာ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရွိပါသည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ႀကီးစိုးထားေသာ အမ်ိဳးသားလံုျခံဳေရးနွင့္ ကာကြယ္ေရးေကာင္စီ (ကာလံု) က ဦးစန္းယုအား တိုက္႐ိုက္ အမိန္႔ေပး ၿဖိဳခြဲခိုင္းခဲ့သည္ဟု မွတ္ယူႏိုင္သည္။

“ဥပေဒစိုးမိုးေရးအရ ျပစ္က်ဴးလြန္သူကိုလည္း အျပစ္မေပးႏိုင္၊ ‘တရားမွ်တမႈ’ အေျခခံတြင္ ‘တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားမ်ား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး’ ကိုမွ် မလုပ္နိုင္ပါက ေနာင္ကို အလားတူျပစ္မႈမ်ိဳး ထပ္မံမျဖစ္ပြားေအာင္ မည္သို႔ ကာကြယ္မည္နည္း။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ယခု မီးေလာင္ဗံုးႏွင့္ အပစ္ခံရၿပီး ေနာင္ကို ဒံုးက်ည္ႏွင့္ပါ အပစ္ခံရဖို႔ ရွိသည္။”

သို႔ျဖစ္ပါက တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားမ်ားအနက္ အေရးႀကီးေသာ ရဲတပ္ဖြဲ႔အား လြတ္လပ္၊ ဘက္မလိုက္၊ ထက္ျမက္သည့္ အေဆာက္အအံုတခု ျဖစ္လာေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံု ရွာေဖြရာ၌ လက္ပံေတာင္းေတာင္မႈခင္းမွ မည္သည့္ သင္ခန္းစာယူမည္နည္း။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ားအား တျပည္လံုးရွိ ရဲတပ္ဖြဲ႔၏ အခ်က္အခ်ာက်ေသာ ေနရာမ်ားအားလံုးမွ ဖယ္ရွားလိုက္ရန္ပင္။ ယင္းမွာ “တရားမွ်တမႈ” ကို ရွာေဖြရာ၌ အေျခခံအားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ “တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားမ်ား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး” [vi] လုပ္ငန္း၏ အေရးႀကီးေသာ ေျခလွမ္းတရပ္လည္း ျဖစ္ပါမည္။

ဥပေဒစိုးမိုးေရးအရ ျပစ္က်ဴးလြန္သူကိုလည္း အျပစ္မေပးနိုင္၊ “တရားမွ်တမႈ” အေျခခံတြင္ “တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားမ်ား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး” ကိုမွ် မလုပ္နိုင္ပါက ေနာင္ကို အလားတူျပစ္မႈမ်ိဳး ထပ္မံမျဖစ္ပြားေအာင္ မည္သို႔ကာကြယ္မည္နည္း။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ယခု မီးေလာင္ဗံုးႏွင့္ အပစ္ခံရၿပီး ေနာင္ကို ဒံုးက်ည္ႏွင့္ပါ အပစ္ခံရဖို႔ရွိသည္။

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္၌ တႏိုင္ငံလံုးတြင္ သန္းတခ်ိဳ႕မွ်ရွိမည့္ လူထုႀကီးသည္ အတိဒုကၡေရာက္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ မဟုတ္သည့္ တိုင္းရင္းသား အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီး ေျမာက္ျမားလွစြာ ျပစ္မႈႀကီးမ်ား က်ဴးလြန္ခံခဲ့ၾကရသည္။ ေပၚတာဆြဲ၊ မုဒိန္းက်င့္၊ လူမဆန္စြာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း၊ လူသတ္၊ စားေရရိကၡာမ်ား ဖ်က္ဆီး၊ ေက်းရြာေပါင္း သံုးေထာင္ေက်ာ္ မီး႐ိႈ႕ခံခဲ့ရသည္ကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ႀကီးက စနစ္တက် သတင္းအခ်က္အလက္ စုေဆာင္း အစီရင္ခံစာ တင္သြင္းထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ [vii] ယင္းအစီရင္ခံစာမွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အထိသာ ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ၂၀၀၉ မွ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္အတြင္း ထပ္မံက်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ ျပစ္မႈႀကီးမ်ား မပါေသးပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားလူထုမ်ား ခံစားခဲ့ရသည့္ျပစ္မႈႀကီးမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ “ဥပေဒစိုးမိုးေရး” ႐ႈေထာင့္မွ မခ်ည္းကပ္ႏိုင္သည့္တိုင္ “တရားမွ်တမႈ” ႐ႈေထာင့္မွ ခ်ည္းကပ္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းမွာလည္း ယခုအခ်ိန္အထိ ျဖစ္မလာေသးပါ။

စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္က က်ဴးလြန္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျပစ္မႈႀကီးမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အမွန္တရား ေပၚထြက္လာေအာင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀ဆံုး႐ံႈးခဲ့ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားလူထုမ်ားအား တိုင္းျပည္က နည္းလမ္းတက် အသိအမွတ္ျပဳ၊ ျပဳျပင္ ကုစား၊ ထိုက္သင့္သည့္ ေလ်ာ္ေၾကးမ်ားေပး၊ အျခားနည္းမ်ားျဖင့္ပါ ၄င္းတို႔၏ နစ္နာမႈမ်ား ေလ်ာ့ပါးသက္သာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရန္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ယခုအခ်ိန္အထိ တိတိက်က် ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားမႈမျပဳခဲ့ပါ။ ဘယ္ေတာ့ ဦးေဆာင္မည္ကိုလည္း မေမွ်ာ္လင့္နိုင္။ ေလသံမွ်ပင္ မဟေသး၍ ျဖစ္သည္။

အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး

၁၉၈၈ ခုနွစ္တြင္ စစ္တပ္က ထပ္မံအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုလူထုအေပၚ ျပစ္မႈႀကီးေပါင္းမ်ားစြာကို ဆက္တိုက္ က်ဴးလြန္ေနခဲ့ခ်ိန္မွာပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္၍ နိုင္ငံေရးပါတီအဖြဲ႔အစည္း အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း “အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” [viii] ဟူသည္ကို လႊင့္တင္လာခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာျဖစ္ေၾကာင္း စာႏွင့္ ေရးသားကာ တိတိက်က် အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့သည္ကို မေတြ႔ရ။ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ရွင္းလင္းထားသည္ကို မျမင္ရ။

အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ဟူသည္ကို ဥပေဒစိုးမိုးေရးအေျခခံမွ တည္ေဆာက္မည္လား။ တရားမွ်တမႈ ရွာေဖြေရး အေျခခံမွ တည္ေဆာက္မည္လား။ စစ္အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ား၏ လုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျပစ္မႈႀကီးမ်ား က်ဴးလြန္ခဲ့မႈမ်ား အပါအ၀င္ အတိတ္က ျဖစ္ပ်က္ၿပီးခဲ့သမွ် ကိစၥရပ္မ်ားအားလံုးကို ျပည္ဖံုးကားခ်လိုက္ၿပီး ဘာတခုမွ် အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈ မျပဳေတာ့ဘူးလား။ သို႔မဟုတ္ တစံုတရာ အေရးယူေဆာင္ရြက္သြားမည္လား။

အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ဦးတည္၍ သင္ပုန္းေခ်သြားမည္ဆိုလွ်င္လည္း လူသားျဖစ္မႈကို ဆန္႔က်င္က်ဴးလြန္သည့္ ျပစ္မႈ [ix]၊ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ျဖတ္မႈ [x]၊ စစ္ရာဇ၀တ္မႈမ်ား [xi] ဟူသည့္ ႏိုင္ငံတကာရာဇ၀တ္မႈႀကီးမ်ားကိုပါ အေရးမယူေတာ့ဘူးလား။ အဆိုပါ ျပစ္မႈႀကီးသံုးမ်ိဳးမွာ ႏိုင္ငံတကာဥပေဒအရ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအား လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ေပး၍ရေသာ ျပစ္မႈမ်ဳိး မဟုတ္သျဖင့္ ယင္းတို႔အား အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး႐ႈေထာင့္မွ မည္သို႔ ကိုင္တြယ္မည္နည္း။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ နိုင္ငံတကာရာဇ၀တ္မႈႀကီးမ်ား မပါဘဲ ျပည္တြင္းျပစ္မႈမ်ားကိုသာ ရည္ညႊန္းမွာလား။

ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အေရးမယူႏိုင္ဟု ယူဆလွ်င္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစေရးအတြက္ တခုခု စီစဥ္ေဆာင္ရြက္မည္လား။ စစ္အစိုးရေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ ျပစ္မႈႀကီးမ်ား က်ဴးလြန္ခံခဲ့ရသူ လူထုမ်ားအား အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ၄င္းတို႔၏ စာရင္းကို မွတ္တမ္းေကာက္ယူမွာလား။ သို႔မဟုတ္ ဘာတခုမွ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ သည္အတိုင္း ေမ့ထား၊ ျပည္ဖံုးကားခ်ထားခဲ့ေတာ့မည္လား။

လံုး၀ ျပည္ဖံုးကားခ်ထားခဲ့လွ်င္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဟူသည္မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ေဟာင္းသစ္တစုနွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအ၀င္ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစု အတြင္းတြင္သာ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးသေဘာ ေဆာင္ေနမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တနိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာ လူထုအသြင္လကၡဏာေဆာင္ေအာင္ (အထူးသျဖင့္ အခံခဲ့ရဆံုးျဖစ္ေသာ တိုင္းရင္းသားလူထုမ်ား ေက်နပ္ေအာင္) မည္သည့္ နည္းနာမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ဆာင္မည္နည္း။

ျပစ္မႈႀကီးမ်ား က်ဴးလြန္ခံရ၍ ဘ၀နစ္နာပ်က္စီး ဆံုး႐ံႈးခဲ့ၾကရသူမ်ားကို မည္သည့္ မွတ္တမ္းမွ် မေကာက္ယူေတာ့ဘဲ သည္အတိုင္း ထားခဲ့၍ မရနိုင္ဘူးလား။ တိုင္းျပည္အေနျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ စနစ္တက် အသိအမွတ္ျပဳျခင္းအားျဖင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ခံခဲ့ရသူမ်ား၏ က်န္ရစ္သူမိသားစုမ်ား စိတ္ေျဖသိမ့္ႏိုင္ၿပီး အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္နိုင္မည္လား။ မွတ္တမ္းေကာက္ကူမည္ဆိုလွ်င္လည္း မည္သည့္ေခတ္မွ စတင္၍ ေကာက္မည္နည္း။ ၁၉၆၂ ခုနွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းေခတ္မွ စတင္မည္လား။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေစာေမာင္ေခတ္မွ စတင္မည္လား။ မွတ္တမ္းရရွိၿပီးလွ်င္ ဘ၀နစ္နာဆံုးရွံဳးခဲ့သူမ်ားအား မည္မွ်ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ျပန္လည္ ကုစားေပးႏုိင္မည္နည္း။ မည္သို႔ ျပန္လည္ကုစားမည္နည္း။ ကုစားျခင္းအားျဖင့္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ အက်ိဳးရွိမည္လား။ ဘာမွ် မကုစားဘဲသည္အတိုင္း ထားလွ်င္လည္း အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ မထိခိုက္ဟု ယူဆနိုင္မလား။

“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္လ်က္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းမြန္ေသာ္လည္း တိတိက်က် ေဖာ္ညႊန္းက်င့္သံုးျခင္း မရွိခဲ့သျဖင့္ စကတည္းက ဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံႏွင့္ ဆန္႔က်င္လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ မည္သည့္အရာမွန္း တိတိက်က် မသိရသည့္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ကာလအကန္႔အသတ္မရွိ ဆက္၍ ဆက္၍ က်င့္သံုးေလေလ ဥပေဒစိုးမိုးေရးကို လိႈက္၍ လိႈက္၍ ဖ်က္ဆီးလာေလ ျဖစ္ေနသည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရး ကင္းမဲ့ေသာ ႏိုင္ငံတြင္ မည္သို႔လွ်င္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမည္နည္း။ ဥပေဒစိုးမိုးေရးလည္း မရွိ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း မရွိလွ်င္ လူထု၏ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈကို မည္သို႔ ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္အံ့နည္း။”

အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ဟူသည္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဘာတခုမွ် ေရေရရာရာ မသိေသာ ေမးခြန္းေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ရွိေနသည္။ အတိတ္က ျဖစ္ပ်က္ၿပီးခဲ့သမွ် ကိစၥရပ္မ်ား ဟူရာတြင္လည္း ကာလအပိုင္းအျခား အကန္႔အသတ္နွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ မည္သူမွ် တိတိက်က် မသိ။ မည္သည့္ႏွစ္၊ လ၊ ေန႔ရက္ကို ေနာက္ဆံုးထားၿပီး က်ဴးလြန္ၿပီးခဲ့သမွ် ျပစ္မႈႀကီးမ်ားအေပၚ အေရးယူေဆာင္ရြက္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ျပဳသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မည္သည့္ ႏွစ္၊ လ၊ ရက္မွ ေက်ာ္လြန္လွ်င္မူ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး႐ႈေထာင့္မွ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံမွေန၍ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမွန္သမွ်ကို ထိေရာက္စြာ အေရးယူသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ သတ္မွတ္ထားျခင္းလည္း မေတြ႔ရ။

သို႔ျဖစ္၍ စစ္အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားအေနျဖင့္ မ်က္ေမွာက္အခ်ိန္တြင္လည္းေကာင္း၊ အနာဂတ္တြင္လည္းေကာင္း လူထုအေပၚ မည္သို႔ပင္ ျပစ္မႈႀကီးမ်ား ဆက္လက္ က်ဴးလြန္ေနေသာ္လည္း ၄င္းတို႔အား အေရးယူ အျပစ္ေပးေရးကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအျမင္အရ အစဥ္တစိုက္ ခြင့္လႊတ္သြားရမည့္ သေဘာေဆာင္လ်က္ရွိသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္လ်က္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းမြန္ေသာ္လည္း တိတိက်က် ေဖာ္ညႊန္းက်င့္သံုးျခင္း မရွိခဲ့သျဖင့္ စကတည္းက ဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံႏွင့္ ဆန္႔က်င္လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ မည္သည့္အရာမွန္း တိတိက်က် မသိရသည့္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ကာလအကန္႔အသတ္မရွိ ဆက္၍ ဆက္၍ က်င့္သံုးေလေလ ဥပေဒစိုးမိုးေရးကို လိႈက္၍ လိႈက္၍ ဖ်က္ဆီးလာေလ ျဖစ္ေနသည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရး ကင္းမဲ့ေသာ ႏိုင္ငံတြင္ မည္သို႔လွ်င္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမည္နည္း။ ဥပေဒစိုးမိုးေရးလည္း မရွိ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း မရွိလွ်င္ လူထု၏ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈကို မည္သို႔ ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္အံ့နည္း။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့သမွ် လူထုဘ၀ နစ္နာမႈမ်ားအားလံုးကို ျပည္ဖံုးကားခ်ထားခဲ့ၿပီလား။

ျပစ္မႈႀကီးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ က်ဴးလြန္ခံခဲ့ရသည့္ တိုင္းရင္းသားလူထုမ်ားသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ျပည္သူမ်ား မဟုတ္ဘူးလား။ သူမအေနျဖင့္ ခရီးရွည္ ခရီးတိုမ်ားစြာ ထြက္ခဲ့သည့္အနက္ မဲဆြယ္ခရီး၊ စည္း႐ံုးေရးခရီး၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တည္ေဆာက္ေရးခရီးမ်ားသာ မ်ားျပားေနၿပီး ျပစ္မႈႀကီးမ်ား က်ဴးလြန္ခံခဲ့ရသည့္ တိုင္းရင္းသားလူထုမ်ားကို သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုသည့္ခရီးမ်ိဳး ဘာေၾကာင့္မထြက္သလဲ။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား ၿငိဳျငင္မည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဟူသည့္ လွပေသာ စကားလံုးေအာက္တြင္ လူထုဘ၀နစ္နာမႈမ်ားအားလံုးကို လံုး၀ပင္ ျပည္ဖံုးကားခ်ထားခဲ့ၿပီလား။

အာဏာရွင္စနစ္မွ ဒီမိုကေရစီသို႔ ကူးေျပာင္းရာတြင္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့သမွ်အားလံုးကို ျပည္ဖံုးကားခ်၊ ဘာတခုမွ် အေရးယူ ေဆာင္ရြက္မႈမျပဳျခင္းသည္ “ဥပေဒစိုးမိုးေရး” ႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္႐ံုသာမက လူထုအတြက္ “တရားမွ်တမႈ” ပင္ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ေတာ့ ဟူသည္ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မသိတာလား။ မသိေယာင္ေဆာင္ေနတာလား။ သူမကဲ့သို႔ ပညာတတ္ေခါင္းေဆာင္သည္ မသိတာေတာ့ မျဖစ္နုိင္။ မသိေယာင္ေဆာင္ေနတာဟုလည္း မေျပာရက္ပါ။ ယခု ဤသို႔ ေျပာရမည့္ အေျခသို႔ ေရာက္ေနပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ စစ္အာဏာရွင္သစ္၊ ေဟာင္းမ်ားနွင့္ ထိပ္တိုက္မေတြ႔လို၍သာ ျဖစ္မည္ဟု သံုးသပ္ပါသည္။ ယခု သူမ ေလွွ်ာက္လွမ္းေနေသာ လမ္းေၾကာင္းမွာ စစ္အစိုးရႏွင့္ အဖိနွိပ္ခံ လူထုႏွစ္ဘက္၏ ၾကားမွာေန၍ ေစ့စပ္ျဖန္ေျဖေရး [xii] ျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ဘက္လံုးမွေန၍ သူမအေပၚ အမုန္းမပြားေစဘဲ ေမတၱာခံယူသြားႏိုင္ေစမည့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူမအတြက္ေတာ့ ေကာင္းျခင္ေကာင္းပါမည္။ လူထုအတြက္ လံုး၀မေကာင္းပါ။

စာေရးသူ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ လူထုေရွ႕၌ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ၿပီး ၄င္းတို႔ ဆံုး႐ံႈးေနေသာ အခြင့္အေရးအမ်ားအတြက္ ခိုင္က်ည္စြာ ရပ္တည္ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္သြားလိမ့္မည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ယခု ယင္းသို႔ ျဖစ္မလာပါ။ “ဥပေဒစိုးမိုးေရး” ပ်က္သည့္ အေျခအေနႀကီးတခုလံုးေၾကာင့္ ေပၚေပါက္သည့္ လူထုဘ၀ ခံစားမႈမ်ားကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေထာက္ျပ၊ ျပတ္ျပတ္သားသား လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္သည္ကို မေတြ႔ရပါ။

“ဥပေဒစိုးမိုးေရး” ပ်က္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တဦးထဲမွာ တာ၀န္ရွိသလား။ အျခားလူထုေတြမွာေရာ တာ၀န္မရွိဘူးလား။

ဤေမးခြန္းကို ေမးဖြယ္ရွိသည္။ လူထုမ်ား၏ တာ၀န္ကို သိေစခ်င္၍ အားလံုး ေလ့လာခြင့္ရေအာင္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အဓိက ရည္ညႊန္းရျခင္းမွာ သူမ တဦးတည္းက လူထုေခါင္းေဆာင္ေနရာတြင္ ရယူထား၍ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္က ဥပေဒစိုးမိုးေရးမ်က္ႏွစာတြင္ ထိေရာက္စြာ ေခါင္းမေဆာင္သည့္အခါ လူထုအေနျဖင့္ ထိုးေဖာက္ေက်ာ္တက္ၿပီး လုပ္၍ မရနိုင္သည့္ အေျခအေနကို ေတြ႔ျမင္ေနရ၍ျဖစ္သည္။

စာေရးသူ၏ ေဆာင္းပါးတခုတြင္တြင္ ပံုႏိႈင္းရာ၌ အစိုးရမွာ က်ားႀကီး၊ လူထုက ယုန္ကေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ အစိုးရ၏ အာဏာကို ထိန္းညႇိနိုင္သည့္ ညီမွ်ေျခ လူထုတြင္ ရွိလာေစရန္ လူထုအား ယုန္ကေလးမ်ားဘ၀မွ ဆင္ႀကီးျဖစ္လာေအာင္ အသြင္းေျပာင္းဖို႔လိုေၾကာင္း တင္ျပခဲ့သည္။ စင္စစ္အားျဖင့္မူ လူထုယုန္ကေလးမ်ားအနက္ ေခါင္းေဆာင္တင္လိုက္သည့္ တေကာင္မွာမူ ဆင္ႀကီးဘ၀သို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပင္။ ယင္းဆင္ႀကီးသည္ ေရွ႕မွာ မားမားရပ္ၿပီး နွာေမာင္းႀကီးကို ေျမႇာက္၊ ေဖြးေဖြးျဖဴ ၾကံ႕ခိုင္ေသာ မိမိ၏ အစြယ္ႀကီးကို ပင့္လ်က္ က်ားႀကီးကို ရဲရဲတင္းတင္း ရင္ဆိုင္ကာ ယုန္ကေလးမ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။

သို႔ရာတြင္ ယင္းသို႔ ျပဳရမည့္အစား ကံမေကာင္းစြာပင္ ဆင္ႀကီးသည္ က်ားႀကီး၏ ေက်ာကို ႏွာမာင္းႀကီးႏွင့္ ပြတ္သပ္ကာ အကၽြမ္းတ၀င္ ျပဳလ်က္ရွိသည္။ က်ားႀကီး မည္သို႔ေတာ္ေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ တခုၿပီး တခု ဖြင့္ေနသည္။ ေနာက္တြင္ ကပ္ရက္ပါရွိေနေသာ ယုန္ကေလးမ်ားကိုမူ မိမိ၏ အၿမီး ကေလးမွ်သာ လႈပ္ခါျပၿပီး ေခ်ာ့ျမဴထားသည္။ ႏွစ္သိမ့္ထားသည္။ ဆင္ႀကီးက လမ္းပိတ္ထားသျဖင့္ ယုန္ကေလးမ်ားကလည္း ေရွ႕ကို ဆက္မတက္ႏိုင္။ လူထုမွာ ယုန္ကေလးမ်ားဘ၀မွာပင္ ရွိေနေသးသျဖင့္လည္း က်ားဆြဲမည့္ အႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္ေနရဆဲရွိေသးသည္။ ဤသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လက္ရွိအေျခအေနဟု စာေရးသူ ႐ႈျမင္သည္။

အပိုင္း (၂) ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္ ...

ေအာင္ထူး (ေရွ႕ေန)
ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ ရက္ ၂၀၁၂ ခုနွစ္