ကခ်င္ ေျမမွ စစ္သား တစ္ေယာက္ရဲ့ တီးတိုး ရြတ္သံ

ေရႊဟသၤာသတင္းမွ


ကၽြန္ေတာ္က ရြာတစ္ခုမွာ လူလား ေျမာက္ခဲ့တဲ့ေကာင္၊ အေဖက မရွိေတာ့ဘူး။ အေမရယ္၊ ညီ ၂ ေယာက္နဲ႔ ညီမ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ေတာမွာ ေနၿပီး လယ္လုပ္၊ စပါးထမ္း ထမင္း၀ ေပမယ့္ ၿမိဳ႔တက္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ခ်င္လို႔ အသိဆိုင္မွာ စားပြဲထိုး ၀င္လုပ္တယ္။ စစ္သားေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စစ္သား ျဖစ္သြားတယ္။

ရဲေဘာ္သစ္ သင္တန္း၊ လယ္လုပ္ စပါးထမ္း လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အဲေလာက္ မခက္ခဲဘူး။ ဇြန္းခရင္းနဲ႔ ထမင္းစား ခိုင္းတာကို စိတ္အညစ္ ဆံုးပဲ။ အဲဒီေတာ့ လစ္ရင္ လက္နဲ႔ စားတယ္။ ဆရာႀကီးေတြ၊ အရာရွိေတြ ေရွ႕က်ရင္ ဇြန္းခရင္းနဲ႔ စားတယ္။ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ စစ္ေရးျပနဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေလး ေကြးရင္ က်ည္ဆံ ထြက္တာ၊ ေသနတ္ ျဖဳတ္တာ၊ တပ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ တတ္ခဲ့တယ္။ အရွင္းဆံုး ေျပာရရင္ ဒို႔တာ၀န္ အေရး (၃) ပါးေတြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ႀကီးကို ကာကြယ္ တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အဲေလာက္ စိတ္မ၀င္စား ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ ပါပဲ။

တပ္ကို ေရာက္တယ္။ ဖက္ထိပ္ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ လုပ္မယ့္ သူမွ မရွိတာ။ လစာ ရတယ္။ ဘဏ္စုေငြ ထည့္တယ္။ သက္သာ ဆိုင္မွာ စားတယ္။ အေၾကြး ဆပ္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စုမိတယ္ ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဘဏ္စု ေငြပဲ ရွိတယ္။ မိဘကို သတိ ရလို႔ေတာ့ တပ္ေရာက္ၿပီး (၂) ႏွစ္ အတြင္းမွာ တစ္ခါေတာ့ စာေရး ဖူးတယ္။ ဘဏ္စုေငြ ထဲက (၅) ေသာင္း ထုတ္ၿပီး ပို႔ေပး ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္မွာ အေမ့ကို ေပးဖူးတဲ့ အမ်ားဆံုး ပိုက္ဆံ ပါပဲ။ မေသ၊ မျပတ္ ခဲ့ရင္ လစာေတြ အသားတင္ စုမိလို႔ ေရွ႔တန္း သြားရ ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။

ေနာက္တန္း ျပန္ေရာက္လို႔ အျပင္ ထြက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ယူနီေဖာင္း အေကာင္း မရွိဘူး။ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္လည္း မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒါေတြ လုပ္ေပးမယ့္ မိန္းမလည္း မရွိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႔ ကေတာ့ ဒီစစ္သားေတြ ညစ္ပတ္ တာပဲလို႔ ေျပာမွာေပါ့။ ညစ္ပတ္လဲ မတတ္ႏိုင္ ဘူးဗ်ာ။ တစ္ေန႔ (၁၈) နာရီ၊ တစ္ခါ တစ္ေလ (၂၄) နာရီ အျပည့္ ၀တ္ေန မွေတာ့ ဘယ္လို သပ္ရပ္ ေတာ့မလဲ။ ေရွ႕တန္း မွာေတာ့ သိပ္မသိသာ ပါဘူး။

ေကအိုင္ေအက ရထားလမ္းေတြ မိုင္းခြဲတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး တိုင္ေတြ ဖ်က္ဆီးတယ္။ ျမစ္ၾကီးနား ေထာင္ကို ေဖာက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ တပ္က ကခ်င္ ျပည္နယ္မွာ ေကအိုင္ေအကို တိုက္ဖို႔ ေရွ႕တန္း ထြက္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္းက စစ္သား ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖ်ားမွာ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ရတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္ထြက္ ခ်င္မလဲဗ်ာ။ တပ္ခြဲမွဴး ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာတယ္။ ဒီနယ္ေျမမွာ ေသာင္းက်န္းသူ မရွိ ေတာ့ရင္ ငါတို႔ ေနာက္တစ္ခါ ဒီေနရာကို လာစရာ မလုိ ေတာ့ဘူး ေပါ့ကြာတဲ့။

စစ္သား ျဖစ္မွေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ရ တာကို ကၽြန္ေတာ္ မစိုးရိမ္ ပါဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို တန္းစီတယ္။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ရံုးက အမိန္႔ကို ေျပာျပတယ္။ မိမိမွ စတင္ ပစ္ခတ္ျခင္း မျပဳ ရတဲ့။ သူမပစ္ ကိုယ္မပစ္ ဆိုမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္သားေတြ အႀကိဳက္ အမိန္႔ေပါ့။ မေတာ္တဆ က်ည္ဆံ ထြက္မွာ စိုးလို႔ ေသနတ္ကို အသင့္မလုပ္၊ က်ည္မထိုးဘဲ သြားလို႔ ဆရာႀကီးကေတာင္ နာရင္း အုပ္တာ ခံလိုက္ရ ေသးတယ္။

တစ္ေန႔ လံုျခံဳေရး လွည့္ကင္း ထြက္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္က ေမာင္၀င္း ေခါင္းကို ေသနတ္ မွန္တယ္။ အေရွ႕ ေတာင္ကုန္းက လွမ္းပစ္တာ ဆိုၿပီး ဆရာႀကီးက ေအာ္ေပမယ့္ တပ္ခြဲ မွဴးဆီက ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ၀ပ္၊ ဆိုတာက လြဲၿပီး မထြက္လာဘူး။ အရင္ဆို တစ္လံုးေလာက္ လွမ္းထုလိုက္ ဆိုၿပီး အမိန္႔ ေပးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီက နည္းနည္း ျပန္ပစ္မွာ ေသခ်ာ တယ္ေလ။ တပ္ခြဲမွဴး မ်က္ႏွာက တည္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စက္သမားနဲ႔ ထိခိုက္ မႈကို တပ္ရင္းမွဴး ဆီကို ျပန္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ၿငိမ္သက္ လို႔ပါပဲ။

ေမာင္၀င္းကို တြင္းတူး ျမဳပ္ၿပီး ျပန္တမ္း ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ပိုဆိုး တာက ကိုယ့္ဆီက လံုး၀ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မပစ္ ႏိုင္တာကို ပိုစိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ ဒီေကာင္ ေတြက ရန္သူ ေလဗ်ာ။ ရန္သူကို တိုက္ရမွာ စစ္သားအလုပ္ မဟုတ္ရင္ ေသနတ္ ဘာလို႔ ကိုင္ေတာ့ မွာလဲ ဆိုၿပီးလဲ ေတြးေန မိတယ္။ တပ္ခြဲမွဴးက အားလံုးကို ေျပာတယ္။ လူႀကီးေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ စကားေျပာ ေနၾကၿပီ။ ငါတို႔ေၾကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး မပ်က္ေအာင္ေတာ့ ငါတို႔ ထိန္းေပး ရမယ္တဲ့။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို ႔ဘာလို႔ ဒီမွာ ေနမလဲဗ်ာ။ လူႀကီးေတြ စကားေျပာၾက။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လဲ မေသႏိုင္တဲ့ စခန္းထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ ၾကတာပဲ လုပ္မွာေပါ့။

တစ္ရက္ တစ္ရက္မွာ တပ္ရင္းက ဟိုနားက ေခ်ာင္းပစ္လို႔ တစ္ေယာက္ က်ျပန္ၿပီ။ ဒီနားက တစ္ေယာက္ က်ျပန္ ၿပီနဲ႔ သတင္းေတြ ၾကားေန ရတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္မလဲ ဆိုတာ စိတ္ပူၿပီး လံုျခံဳေရး လွည့္ေန ရတဲ့ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ လာတယ္။ ေရွ႔တန္းကို ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ကိုလည္း ျပန္ဆုတ္မယ့္ အမိန္႔က ေရာက္မလာ ေသးဘူး။ စားစရာ ဆန္လဲ မရွိ ေတာ့ဘူး။ အရြက္ ေတြကို စားၾကည့္တယ္။ မေသရင္ ျပဳတ္ျပီး စားတယ္။ အဲလုိ စားရင္းနဲ႔ ဆရာ ေအာင္မင္း မ်က္စိ မျမင္ေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူ ခဲ့ရ ေသးတယ္။ ကံေကာင္းၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ျပန္ျမင္လို႔ ေတာ္ေသး တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္စခန္း ခ်တဲ့ ေနရာကို ေကအိုင္ေအက လာပစ္တယ္။ လူက ၄၀၀ ေလာက္ ရွိတယ္။ လက္နကႀကီး သံေတြ ဆူညံၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွာ က်တာ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ဆူညံ ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လည္း မဲမဲ ျမင္ရာ ျပန္ပစ္ ၾကတာေပါ့။ တပ္ခြဲမွဴးက အခ်က္ ျပတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ ထားတဲ့ အတိုင္း ျပန္ဆုတ္မယ့္ အစီ အစဥ္ေလ။

အစီအစဥ္ အတိုင္း ဆရာၾကီး သန္း၀င္းတို႔ အရင္ ဆုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ ပစ္ေပး ထား၇ တာေပါ့။ စိန္သန္း မင္းသြားေတာ့ ၊ သြားေတာ့ ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေနာက္ကို ပစ္ရင္း ဆုတ္ရ တာပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ နားကို လက္နက္ႀကီး က်တယ္။ ဂ်ိမ္း ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာတစ္ေလွ်ာက္ ပူထူ သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ခႏၵာကိုယ္ တစ္ခု လံုးလဲ လြင့္ထြက္ သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေသနတ္က မလြတ္ ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ပစ္ ေနတယ္။


ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးေတြ ဆူပြက္ ေနတယ္။ လာစမ္းကြာ။ တက္လာစမ္း ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ၿပီး ဆက္ပစ္ ေနတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္ မသိဘူး။ ေသနတ္ သံက ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ေယာက္ ထဲဆီ ကေန ထြက္ေနတယ္ ဆိုတာ သိေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ မိေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ ရတာက ကၽြန္ေတာ့္ အေလာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေသနတ္ကို ေကာက္ယူၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ေကအိုင္ေအေတြ။ ဘုရား၊ ဘုရား.. ကၽြန္ေတာ္ ေသခဲ့ ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္နက္ ရန္သူ႔ လက္ထဲ ေရာက္သြား ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ မေသသင့္ ေသးဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမကို ပိုက္ဆံေတြ ပို႔ေပး ရအံုး မယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ရြာကို ျပန္လည္ ရအံုး မယ္ေလ။ အေမ့ကို ဖက္မယ္။ ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ လစာေတြကို ကန္ေတာ့ ရအံုး မယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ငိုေန မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေသဆံုးတဲ့ ရုပ္အေလာင္း ေဘးမွာ ထုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ငိုေန မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီေနရာမွာ ေသနတ္သံေတြ မၾကားရဖို႔ ဒီကို လာတာပါ။ ဒီနယ္ေျမ ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့ တာပါ။အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ပါ ဒီနယ္ေျမ အတြက္ ေပးဆပ္ လိုက္ရ ၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ လာကိုင္သလို ခံစား ရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ တပ္ခြဲမွဴး၊ သူ႔ေနာက္မွာ ဆရာႀကီး ေအာင္ေထြးနဲ႔ မင္းသူ။ ဒါဆို ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ ေတာ့ဘူးေပါ့။


တပ္ခြဲမွဴးက ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို အသာေလး ပုပ္ျပီး ေဘးမွာ ထုိင္ခ် လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေတြ မေျပာ ၾကေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထုိင္ေန ၾကတယ္။ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ေနာက္ဆံုး ဒီေနရာမွာ လက္နက္ကိုင္ေတြ မရွိေတာ့တဲ့ တစ္ေန႔ အထိ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ့ ဝိဥာဥ္ ေတြကို ေကာင္းရာ ဘံုဘ၀ ေရာက္ေစေၾကာင္း လာၿပီး ဆုေတာင္း ေပးၾကမယ့္ ေန႕အထိ ေပါ့ဗ်ာ။


**** Opposit EyE တြင္ တင္ထားသည့္ စာစု ေလးအား ျပန္လည္ မွ်ေဝ ပါသည္။
http://www.phophtawnews.org/burmese/index.php/feature/item/245-2013-04-17-02-43-09.html