(နံနက္ခင္း သတင္းဂ်ာနယ္ (၃၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၈) တြင္ မူရင္း ပံုႏွိပ္သည္။ မိုမခ က ဂီတပညာရွင္ ေစာဘြဲ႕မွဴး ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၉) ႏွစ္ျပည့္ (၂၄၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၃) အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ အမွတ္တရ ျပန္လည္ တင္ဆက္သည္။)
ဓာတ္ပံု မွ်ေဝသူ – IC
ဒီ တပတ္ေတာ့ ဂစ္တာကို ေမွာ္စြမ္းအားေတြနဲ႔ ဖန္ဆင္းၿပီး ျပသလား ထင္ရေအာင္ ထူးဆန္းအံ့ၾသ လက္သံေတြနဲ႔ သူမတူေအာင္ ကၽြမ္းက်င္စြာ တီးခတ္ျပႏိုင္ခဲ့သူ၊ ဂီတအရိန္႔ခ်္မင့္ (Musicl Arragement) ဆိုတာ ဘယ္လို လုပ္ရသလဲ သိေစခဲ့သူ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သူတီးတဲ့ သီခ်င္း နားေထာင္တိုင္း သူရဲ႕ ဂီတအရိန္႔ခ်္မင့္ ပညာရပ္ေတြကို အတုခိုးၿပီး ဆရာ အျဖစ္ထား သင္ယူခဲ့ရတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံက ဂစ္တာသမား အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ သင္ဆရာႀကီး၊ ဂစ္တာေမွာ္ဆရာႀကီးလို႔ တင္စားခ်င္တဲ့ ဆရာ ေစာဘြဲ႕မွဴး (ကြယ္လြန္) အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိရသမွ်၊ စံုးစမ္းလို႔ ရသမွ် ပရိသတ္ေတြ ဗဟုသုတ ရေအာင္ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။
တခါက (လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္ကပါ) လသာလမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိစၥတခု နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း လူငယ္ သံုး၊ေလးေယာက္ က ကၽြန္ေတာ္ကို လာၿပီး မိတ္ဆက္ပါတယ္။
“အစ္ကို ဂစ္တာ တီးတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳက္လို႔၊ ခင္မင္လို႔ မိတ္ဆက္တာပါ” လို႔ ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝမ္းသာၿပီး သူတို႔ ေက်နပ္ေအာင္ သူတို႔ သိလိုသမွ် ဂီတ ကိစၥေတြ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ရွင္းျပပါတယ္။ သူတို႔လည္း ေမးစရာေတြ ကုန္ၿပီဆိုမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ လမ္းခြဲဖို႔ ဒီလို ေျပာပါေတာ့တယ္။
“အခုလို အစ္ကို နဲ႔ ဆံုေတြ႕ခြင့္ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေစာဘြဲ႕မွဴး သားေတြထဲမွာ အစ္ကို႔ ကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ” ဆိုေတာ့မွ ဒီေကာင္ေတြ”D’Blade” အဖြဲ႕က ေစာဘြဲ႕မွဴး ရဲ႕ သားအႀကီး ဘြဲ႕ေလး (သူကလည္း ဂစ္တာသမား ပါပဲ) နဲ႔ လူမွားၿပီဆိုတာ သိရၿပီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ လူမွားတာ မသိပါဘူး။
အဲဒီေခတ္တုန္းက ဗြီစီဒီ လိုက္ဖ္ရိႈး မေပၚေသးခ်ိန္၊ ဂ်ာနယ္မွာ ဓာတ္ပံု ျမင္ရရံုနဲ႔ ရမ္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာကို မသိလိုက္ေတာ့ ကိုယ္က အလကားေနရင္း ေစာဘြဲ႕မွဴး မိသားစုဝင္ ျဖစ္ေတာ့မလို႔။
ကၽြန္ေတာက ဦးဘြဲ႕ႀကီးကို လူခ်င္း မရင္းႏွီး၊ တခါမွ စကားမေျပာဖူးေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ လက္စြမ္းျပ ဂစ္တာသံေတြကို စိုးလြင္လြင္ သီခ်င္းေခြေတြ၊ လႊမ္းမိုး သီခ်င္းေခြေတြ၊ ကိုင္ဇာရဲ႕ သီခ်င္းေခြေတြ နားေထာင္ရင္း ႀကိဳက္ ႏွစ္သက္ ခဲ့ရသူပါ။
ဦးဘြဲ႕ႀကီးရဲ႕ လက္သံမွာ ထူးျခားခ်က္တခုက ၾကမ္းတမ္းတဲ့ Rock သီခ်င္းေတြ တီးရင္လည္း မိုက္သလို၊ Country သီခ်င္းေတြ ဆိုရင္လည္း လွလွပပ တီးျပႏိုင္ပါတယ္။ တခါ ႏိုင္ငံျခားမွာ Tapping လို႔ ေခၚတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာႀကိဳးကို စႏၵရားတီးသလို ႏွိပ္ၿပီး တီးတဲ့ နည္းစနစ္ စေပၚခ်ိန္ အဆိုေတာ္ ဖိုးခ်ိဳရဲ႕ “ခ်စ္သူကို” သီခ်င္းမွာ ဦးဘြဲ႕ႀကီးက တီထြင္ၿပီး တီးလိုက္ပါတယ္။
တႏိုင္ငံလံုးက ဂစ္တာသမားေတြ စတိတ္ရိႈး တီးၾကၿပီဆိုရင္ “ခ်စ္သူကို” သီခ်င္းမွာ Tapping မတီးႏိုင္လို႔ကေတာ့ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေအာင္ တီးထား တီထား၊ ပရိသတ္က အဲဒီ ဂစ္တာသမားကို အထင္ မႀကီးပါဘူး။ အဲဒီေခတ္က Tapping နည္းစနစ္ကို လူတိုင္း စိတ္ဝင္စားေအာင္ လုပ္ျပခဲ့တာလည္း ဦးဘြဲ႕ႀကီးေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါတယ္။ (မွားခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။)
ဂစ္တာသမားဘဝ အစမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ Tapping နည္းစနစ္ကို အပိုင္က်င့္ထားၿပီး သုဝဏၰ သဃၤန္းကြ်န္း မွာ လုပ္တဲ့ ရပ္ကြက္ စတိတ္ရိႈးတခုမွာ လက္စြမ္းျပမိပါတယ္။ ပရိသတ္ထဲက လူငယ္ တေယာက္က သူ႔ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္တာတခု ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ၾကားလိုက္ၿပီး ပြဲၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ လာေျပာျပပါတယ္။
သူတို႔ ေျပာတာက “’ဒီ ဂစ္တာသမားက ဆရာႀကီးကြ။ ဂစ္တာကို ရိုးရိုးမတီးဘဲ တံေတြးဆြတ္ၿပီး တီးတယ္” တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ညာလက္ထဲက လက္ခတ္ျပားကို ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္မွာ ကိုက္ၿပီး ညာဘက္လက္နဲ႔ Tapping တီးျပတာကို အေဝးက ျမင္ရတဲ့ အဲဒီ လူငယ္က လက္ခတ္ျပား ပါးစပ္မွာ ကိုက္လိုက္တာ မသိဘဲ လက္ကို တံေတြးဆြတ္လိုက္တယ္ ထင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ်ား ဂစ္တာသမားေတြထက္ ပိုလက္ျမန္ေအာင္ တံေတြးဆြတ္ၿပီး ဂစ္တာတီးသူလို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ထင္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလကားေနရင္း တံေတြးဆြတ္တဲ့ ပညာ ပိုတိုးခဲ့ရပါတယ္။
ဦးဘြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ဂစ္တာသံေတြ မကဘဲ ဦးဘြဲ႕ႀကီးရဲ႕ သီခ်င္းေရးတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ သံစဥ္ေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ဦးဘြဲ႕ရဲ႕ တင္စားမႈေလး တခုေတာ့ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္းေလးကေတာ့ စိုးလြင္လြင္ သီဆိုထားတဲ့ “ေရာဂါ” သီခ်င္းပါ။ ေနာက္ပိုင္း IC တဖြဲ႕လံုး ျပန္ဆိုၾကပါတယ္။
(စီစဥ္တင္ဆက္သူ မွတ္ခ်က္။ ။ “ေရာဂါ” သီခ်င္းကို ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ေစာဘြဲ႕မွဴး ကိုယ္တိုင္ မူရင္း သီဆိုခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စိုးလြင္လြင္ (၁၉၉၁)၊ အငဲ (၁၉၉၇) ႏွင့္ IC အဖြဲ႕ (၂၀၀၄) တို႔ အသီးသီး ျပန္ဆိုၾကျခင္း ျဖစ္သည္။)
ေရာဂါ ၊ သံစဥ္/စာသား/ဖြဲ႕ဆို – ေစာဘြဲ႕မႉး၊ ေတးစု – သီခ်င္းေျပာေသာပံုျပင္မ်ား (၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား)
အဲဒီ သီခ်င္းရဲ႕ စာသား တခုဟာ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္မိတိုင္း ခံစားရပါတယ္။ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ဝမ္းနည္းလာမိပါတယ္။ အဲဒီ စာသားကေတာ့ “မီးပြင့္နားက အရူးမ ငိုေနတာ ၾကည့္ရင္းက ဝမ္းနည္းတတ္တဲ့ မင္းအေၾကာင္း သတိရလာ.. ေရာဂါ” ဆိုတဲ့ စာသားေလးပါပဲ။
ကိုယ့္ရည္းစားကို မီးပြိဳင့္ ေဘးက အရူးမ နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တာဟာ တကယ္ေတာ့ ရက္စက္လြန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရည္းစား ေကာင္မေလးရဲ႕ ဝမ္းနည္းတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလးကို မီးပြိဳင့္နားက အေျခအေနမဲ့တဲ့ စိတ္ေဝဒနာရွင္ တေယာက္ ငိုယိုေနတာ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ သြားသတိရတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးေတြရဲ႕ ကိုယ့္ ခ်စ္သူကို စြဲလမ္း စိတ္၊ သတိတရ ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္ကို ေရာဂါ တခုလို႔ ေရးျပထားတဲ့ ဦးဘြဲ႕ရဲ႕ အလြန္အက်ဴး တင္စားၿပီး ေရးျပတတ္တဲ့ သီခ်င္းေရး ပညာ ကိုလည္း ေလးစားမိပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ အေတာ္ၾကာခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ Lazy Club ေတးဂီတ အဖြဲ႕ မူဆယ္ၿမိဳ႕ကို ပထမဆံုး စင္ျမင့္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ သြားတီးခ်ိန္ ဆရာ ေစာဘြဲ႕မွဴး ရဲ႕ ဇနီး လိုက္လာပါတယ္။ သမီးျဖစ္တဲ့ အဆိုေတာ္ ကဗ်ာဘြဲ႕မွဴး ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖ္ို႔ လိုက္လာတာပါ။
မႏၱေလးက မနက္ (၅) နာရီ ေလာက္ ထြက္ခဲ့တဲ့ Town Ace ကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုသမွ် ဦးဘြဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို ဦးဘြဲ႕ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူက ျပန္ေျဖေပးပါတယ္။ မွတ္မိတာက တအားကို ခ်မ္းေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္း။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အခုလို စာေရးဖို႔ မရည္ရြယ္ေပမယ့္ ကိုယ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဂစ္တာ ဆရာႀကီး ရဲ႕ ဘဝကို သလိုသမွ် ေမးေနမိတာပါ။ ထူးျခားတာ တခု သိခြင့္ရခဲ့တာက ဦးဘြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ဇနီးသည္ဟာ အဆိုေတာ္ႀကီး သႊေအာင္ ရဲ႕ ေတးစီးရီးေတြ တီးတဲ့ တီးဝိုင္းမွာ ကီးဘုတ္ ပညာရွင္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ (ရွားရွားပါးပါး) ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
(တင္ဆင္သူ မွတ္ခ်က္။ ။ ေစာဘြဲ႕မွဴး ၏ ဇနီး ျဖစ္သူ ေနာ္ေဖၚဝါး သည္ ေစာဘြဲ႕မွဴး ႏွင့္ အတူ သႊေအာင္၊ ဂၽြန္သင္ဇမ္း၊ သွ်မ္းလ်န္ တို႔ အဖြဲ႕ ၏ “Crossroad Station (၁၉၇၉)” ႏွင့္ “Christ-Stone Family (၁၉၈၀)” တီးဝိုင္းမ်ားတြင္ ဝိုင္းေတာ္သား တဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။)
အဲဒီလို ကီးဘုတ္သမား ဘဝကေန ဂစ္တာသမား ဦးဘြဲႀကီး နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္တာလို႔ သိရေတာ့ အန္တီႀကီး ကို ရိုးရိုးတန္းတန္း ဂစ္တာသမား တေယာက္ ရဲ႕ ဇနီးလို႔ပဲ ထင္ထားမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ပို ေလးစား မိပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ၾကြားဝါၿပီး သူ ကီးဘုတ္ တီးခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပတာ မေတြ႕ရဘဲ၊ အင္တာဗ်ဴး လုပ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေၾကာင့္သာ ေျပာခဲ့တာပါ။
သမီးျဖစ္သူ အဆိုေတာ မီးမီးခဲ ကလည္း သူ႔ အေဖ အေၾကာင္း စတိတ္ရိႈး သြားၾကရင္း အေဝးေျပးကားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုလုိ ေျပာျပဖူးပါတယ္။
“အေဖ က မီးမီးခဲ တို႔ကို ခ်စ္တာက အႏုပညာသမား တေယာက္ ခ်စ္သလို ခ်စ္တာ။ သူမ်ား အေဖေတြလို စာၾကည့္၊ ေက်ာင္းတက္၊ အတင္း မလုပ္ခိုင္းဘဲ သမီးေတြကို ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားတယ္။ တခါ တခါ သူ ပိုက္ဆံ ရလာၿပီ (တီးခတ္လို႔ရတဲ့ ေငြေၾကး)၊ မ်ားမ်ား ရလာၿပီဆိုရင္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးဆီ ဝင္ေတြ႕ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကေလးေတြကို စာသင္ခန္းထဲက လာေခၚ၊ ၿပီးေတာ့မွ တိရစာၦန္ရံု ေခၚသြား၊ မုန္႔ေတြ ဝယ္ေကၽြး နဲ႔ မီးခဲ တို႔ ေက်ာင္းလႊတ္ေအာင္ မေစာင့္ဘဲ ကေလးေတြကို မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ရသေလးေတြ ရေအာင္၊ လြပ္လပ္စြာ ကစားခြင့္ရေအာင္ လုပ္ေပးသလို၊ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ စည္းကမ္းအတိုင္း ေက်ာင္းျပန္တက္ခိုင္းတယ္။”
အႏုပညာ သမား ပီပီ ကေလးေတြရဲ႕ ဘဝကို ငယ္စဥ္ကတည္းက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လမ္းဖြင့္ေပးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကလည္း တကယ္ေတာ့ မွတ္တမ္း တင္ေလာက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္းမီးမီခဲက ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။
“အဲဒီလို ကေလးေတြ နဲ႔ တိရစာၦန္ရံု သြား၊ မုန္႔ေတြ ဝယ္ေကၽြးၿပီး အရိပ္ေအာက္မွာ ကေလးေတြ ေဆာ့ၾကၿပီ ဆိုရင္ အေဖ က သီခ်င္း ေရးေတာ့တာပဲ။ သူ ေရးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ မလိုပါဘူး။ အကၤ်ီထဲက ေဘာလ္ပင္ထုတ္၊ ပုဆိုးကို ေျခသလံုးေပၚေအာင္ လွန္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ေျခသလံုးသား အႀကီးႀကီး ေပၚမွာ သူ ေရးခ်င္တဲ့၊ ခံစားရတဲ့ စာသားေတြကို ခ်က္ခ်င္း ခ်ေရးလိုက္တယ္။” လို႔ ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဦးဘြဲ႕ႀကီး ရဲ႕ ပကာသန မရွိမႈ၊ လက္ေတြ႕ဆန္မႈေတြ အတြက္ အံ့ၾသ မိရပါတယ္။
စင္ေပၚမွာလည္း ေမွာ္အတတ္နဲ႕ ဖန္ဆင္းသလို၊ ထူးဆန္းတဲ့ အံ့ၾသဖြယ္ရာ လက္အေနအထားမ်ိဳးစံု နဲ႕ တီးျပႏိုင္သူ ဦးဘြဲ႕ တေယာက္ တခါတုန္းက ရပ္ကြက္ စတိတ္ရိႈး တခုမွာ စင္ေအာင္က ရပ္ၾကည့္ေနရင္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အဲဒီ အခ်ိန္ က ရပ္ကြက္ထဲ အေပ်ာ္တမ္း ေဘ့စ္သမား အျဖစ္ တီးေနသူ ကိုဘိုျမင့္ (ယခင္ Emperor) ကို စင္ေအာင္ကေန “ဘိုျမင့္.. ငါ သီခ်င္း သံုးပုဒ္ေလာက္ တက္ တီးခ်င္လို႔” ဆိုၿပီး လက္သံုးေခ်ာင္း ေထာင္ျပပါတယ္။ ကိုဘိုျမင့္လည္း စင္ေပၚကေန တီးေနရင္း “မရဘူး ဦးဘြဲ႕၊ ဒီ စတိတ္ရိႈးမွာ ဂစ္တာတီးဖို႔ ပိုက္ဆံ စိုက္ၿပီး တီးၾကရေတာ့ ဂစ္တာသမားက ေပးတီးမွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး ျငင္းလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ “ဒါဆို တပုဒ္ပဲ တီးမယ္ကြာ” ဆိုၿပီး လက္တေခ်ာင္း စင္ေအာက္ကေန ေထာင္ျပပါတယ္။ ကိုဘိုျမင့္လည္း “တပုဒ္လည္း တီးလို႔ မရဘူး ဦးဘြဲ႕။ ဂစ္တာသမားက မတီးတတ္၊ တီးတတ္နဲ႔ ေလ့က်င့္ၿပီး ဂစ္တာ အလံုးေလာက္ပဲ ေႏွးေႏွး တီးႏိုင္တာ။ ဦးဘြဲ႕က စင္ေပၚတင္ၿပီး မတရား လက္စြမ္းေတြျပ ‘Van Hallen’ လို ‘Tapping’ ေတြ တီးျပရင္ အဲဒီ ဂစ္တာသမား စင္ေပၚ ျပန္တက္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ စင္ေအာင္က ဦးဘြဲ႕ကို ေတာ္လြန္းလို႔ ဂစ္တာ ေပးမတီးရဲဘူး ဆိုၿပီး ရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စင္ေအာင္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ နဲ႔ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဦးဘြဲ႕အေၾကာင္းကို အေဝးေျပးကားနဲ႕ သထံုကို ညႀကီး အျဖတ္ ကိုဘုိျမင့္က ဝမ္းနည္း သတိတရ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ ဦးဘြဲ႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ တခါပဲ လူခ်င္းဆံုျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီ တခါကေတာ့ “ဦးဘြဲ႕ အေျခအေန မေကာင္းလို႔ အင္းစိန္ ေဆးရံုမွာ တင္ထားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမမာ သြားၾကည့္၊ သတင္းေမးမယ္၊ မင္း လိုက္ခဲ့” ဆိုၿပီး ေရႊသံစဥ္ တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုဝင္းေမာ္က ေခၚလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဦးဘြဲ႕ကို လူခ်င္း စကားေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဂစ္တာ ဆရာႀကီးကို စကားသိပ္ ေျပာရဲမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေတြ႕ဖူးရင္ ေတာ္ၿပီ ဆိုၿပီး လိုက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ေဆးရံုလည္း ေရာက္ေရာ အခန္းထဲက ခုတက္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီးနဲ႕ သတိ လံုးဝ မရေတာ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ္က စကားေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူက သတိမရတဲ့ အေျခအေနမွာ ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္ေနရင္း လူနာ အေျခအေန မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့ အခုလည္း ဦးဘြဲ႕ နဲ႔ စကားေျပာခြင့္မရ၊ ေနာက္ တရက္ လာျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အေျခအေနက မေကာင္းေတာ့ ျပန္ သတိရဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္။ ဒီအတိုင္းေတာ့ ဂစ္တာ ေမွာ္ဆရာႀကီး ေစာဘြဲ႕မွဴး နဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ မျဖစ္ရဘဲ မျပန္ဘူးဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ေတြးေနမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဦးဘြဲ႕ရဲ႕ (သီခ်င္းေရးတဲ့) ေျခသလံုး ၾကြက္သား အႀကီးႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ (ေဘးလူေတြ မျမင္ခင္) လက္နဲ႔ ထိၾကည့္ပါတယ္။ ဦးဘြဲ႕ကေတာ့ သတိ မရပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ ကိုယ္ ကို ျပန္ အားေပးလိုက္ပါတယ္။ “ငါ ဂစ္တာေမွာ္ဆရာႀကီး ေစာဘြဲ႕မွဴး နဲ႕ စကားမေျပာလိုက္ရေပမယ့္ သူ႔ ေျခသလံုးကိုေတာ့ ထိခြင့္ရလိုက္ၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ ေျခသံုး ၾကြက္သားေတြကန သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာ စြမ္းအားေတြ ရလိုက္ၿပီ” ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ ဝမ္းသာၿပီး ဦးဘြဲ႕ရဲ႕ ဇနီးကို ႏႈတ္ဆက္ ေဆးရံုက ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ရက္မွာပဲ ဦးဘြဲ႕ကြယ္လြန္တဲ့ သတင္းကို ဝမ္းနည္းစြာ ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးဘြဲ႕ရဲ႕ ဂီတ တပည့္ေတြ မ်ားစြာထဲမွာ မပါဝင္ခဲ့ဘဲ ဦးဘြဲ႕ရဲ႕ ေျခသလံုးကိုသာ သတိမရေတာ့ အခ်ိန္ ကိုင္ခြင့္ရလိုက္တဲ့ “ေဝေလေလ” တပည့္တေယာက္လို႔ပဲ ကုိယ့္ ကိုယ္ ကို အျမဲတမ္း ထင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ဦးဘြဲ႕အေၾကာင္း သိလိုသမွ် မ်ားကို စိတ္ရွည္စြာ ေျပာျပေပးေသာ မိသားစုဝင္မ်ား ႏွင့္ ကိုဘိုျမင့္ (ေဘ့စ္) တို႔ အား ေက်းဇူးတင္လ်က္။
ႏိုင္ေဇာ္ (Lazy Club)
မိုးမခ မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေဆာင္းပါးအတြက္ ေဆာင္းပါးရွင္ ႏိုင္ေဇာ္ (Lazy Club) ႏွင့္ မူရင္း ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ နံနက္ခင္း သတင္းဂ်ာနယ္ တို႔ ကို ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါသည္။
http://moemaka.com/archives/36786
No comments:
Post a Comment