ျမန္မာ၊ ဗမာအသံုးအႏႈန္္းမ်ားကို စာေပအျမင္ျဖင့္ သုံးသပ္ၿပီး နအဖ၏ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ျခင္း

Tue 12 Jan 2010, ပန္းခ်ီပန္းပု ယမေဓာ ေအာင္စိန္

၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဆန္႕က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမွာ ျမန္မာနဲ႕ဗမာအသုံးႏွစ္မ်ဳိးကို ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္။ အမွန္မွာက ဒီေဝါဟာရႏွစ္မ်ဳိးကို လူတုိင္းထဲထဲဝင္ဝင္ သိထားသင့္တယ္။ စာေပအျမင္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သေဘာတရားအျမင္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီအသုံးႏွစ္မ်ဳိးကိ္ု ေလ့လာသင့္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ မတိုင္မီအထိ ျမန္မာအသုံးဟာ ေနရာသိပ္မဝင္ေသးဘူး။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က စၿပီး ဗမာအသုံး အားေကာင္းလာရာမွ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ုံးမွာ ဗမာစာသည္ တို႕စာ စသည္ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္ၾကရာ ဗမာအမည္ကုိ တစ္ျပည္လံုး သုံးၾကတယ္။ ဗမာအမည္က ဗမာလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးတည္းကုိ ဆိုလိုေပမယ့္ လူမ်ိဳးစုံကို ကိုယ္စားျပဳသေယာင္ ထင္မွတ္ရေလာက္တဲ့အထိ အသုံးတြင္က်ယ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိရဘဲ လြတ္လပ္ရးရလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ျပည္ေထာင္စုၾကီးကို ျပည္ေထာင္စုဗမာႏိုင္ငံလို႕ ေပၚမလာပဲ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံလို႕ပဲ ေခၚၾကေတာ့တယ္။

ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို ျမန္မာလို႕ ေခၚကတည္းက ဗမာ့ေခတ္က ရခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးဟာလည္းပဲ တျဖည္းျဖည္း ၿပိဳကြဲလာတယ္။ အမည္အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ ဗမာၾကားမွာလည္း ဆက္ဆံေရး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါဆိုသလိုပါပဲ နာမည္ေျပာင္းသြားလို႕ တုိ႕အေပၚထားတဲ့ ဒီဗမာေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြလည္း ေျပာင္းမ်ားေျပာင္းသြားၿပီလား သံသယမီးစမ်ား ပြားခဲ့ေလသလား ေတြးစရာ ႐ွိပါတယ္။ ပုံစံက လူမ်ဳိးကို ဗမာလို႕ ေခၚၿပီး ႏုိင္္ငံကိုေတာ့ ျမန္မာလို႕ သတ္မွတ္တယ္လိုိ႕ ဒီလိုယူဆရင္ ျမန္မာဆိုတဲ့ အမည္အႏြတၴက ေဒသကုိ စဲြတာလား စိစစ္ရဦးမယ္။ ျမန္မာနဲ႕ဗမာ အရတူမတူ ဒီေနရာမွာ ေဆြးေႏြးဖို႕ လိုအပ္လာတယ္။

သိၾကတဲ့အတိုင္း ဒီမိုကေရစီ လႈပ္႐ွားသူေတြက ျမန္မာဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို ေ႐ွာင္ၾကတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း႐ွိရပါတယ္။ ေၾကာင္းက်ဳိးမဆီေလ်ာ္လို႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္ သက္သက္မႀကိဳက္လို႕လား။ ဒီျပႆနာက ႐ွင္းဖို႕ သိပ္ခက္မယ္ မထင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကိုပဲ ေမးရေတာ့မယ္။ က်ေနာ္တို႕ စာဖတ္ပရိသတ္မွာ ျမန္မာေတြပါလားေမးရင္ ဗမာတိုင္း ပါတယ္လို႕ ေျဖမွာပဲ။ ဗမာေတြမ႐ွိဘူးလားဗ်ာဆိုေတာ့ အခုနကလူေတြပဲ ရွိတယ္လို႕ ေျဖၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို တူေနမွေတာ့ ျမန္မာပဲေခၚေခၚ ဗမာပဲေခၚေခၚ မထူးပါဘူးဗ်ာ ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီအထဲမွာ လ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္တစ္ခုခုေတာ့ ႐ွိေနၿပီ။ အဲဒီလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္က ဘာလဲ။ ဒီလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို ဘယ္သူက ေဖာ္ထုတ္ေပးမလဲ။ ဒီပေဟဠိကို ေျဖႏုိင္ရင္ ၂၁ရာစုရဲ႕ သူရဲေကာင္း ျဖစ္႐ုံတင္ မကဘူး၊ လက္႐ွိျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ကယ္တင္႐ွင္လည္း ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္က သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္ပါတယ္၊ ကယ္တင္႐ွင္လည္း ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ခက္တာက ဒီလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို က်ေနာ္ကလည္း ေဖာ္ထုတ္မေပးႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ႀကံဖန္ၿပီး သဲလြန္စေလး ေပးထားခဲ့ခ်င္တယ္။ အရင္တုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ဗမာျပည္မွာ နံပါတ္တစ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူတန္းစားျပႆနာ ေျဖ႐ွင္းေရးဘက္မွာ ေအာင္ျမင္မႈ အတန္အသင့္ ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့လမ္းစဥ္ကို အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားအားလုံး ပါဝင္လာေစဖို႕ စည္း႐ုံးတဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲမ်ား ႐ွိခဲ့တယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက (၆၄) လမ္းစဥ္အတိုင္း တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအသီးသီးရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ပို္င္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို လက္ခံခဲ့ၿပီး ျဖစ္တယ္။ အတည္ျပဳခဲ့တဲ့အျပင္ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုအခ်ဳိ႕နဲ႕လည္း လက္တြဲတိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးစုစုစည္းစည္း တိုက္ပြဲမဝင္ႏိုင္ခဲ့လို႕ စစ္အာဏာ႐ွင္ကို ႐ႈံးခဲ့ရတယ္။

ဦးႏု ဦးေလာ႐ုံတို႕တုန္းကဆို ျပည္ပအကူအညီေတြ တိုက္႐ုိက္ရေနရဲ႕သားနဲ႕ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရသလဲ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဦးႏုတို႕ကလည္း ဦးေနဝင္းျပဳတ္က်ေရးကုိပဲ ဦးတည္ခဲ့တယ္။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ျပန္႐ွင္သန္ေရးကိုပဲ လံုးပမ္းေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါလီမန္ေခတ္ကတည္းက လူမ်ဳိးစုအခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို မရ႐ွိဘဲ လုံးပါးပါးသြားရတာ ေတြ႕ရတယ္။

႐ွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္းတုန္းကလည္း စစ္အာဏာ႐ွင္ဆိုတဲ့ ဘုံရန္သူကို ဦးစြာ အျပဳတ္တိုက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီရရင္ လူမ်ဳိးစံုတန္းတူျပ႒ာန္းခြင့္လည္း ႐ွိလာမွာပဲလို႕ တို႕တေတြ ယုံၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးဆိုသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါဘာေျပာေနလဲဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အားကို မရယူႏုိင္ရင္ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ခု ေအာင္ျမင္ဖို႕ မလြယ္ဘူးဆိုတာ ျပသေနပါတယ္။

အခုလက္႐ွိႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမွာ နအဖက ျမန္မာလို႕ေျပာရင္ တိုင္းရင္းသားအားလုံး ပါဝင္ၿပီးသားလို႕ ျမန္မာအႏြတၴကို ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုဖြင့္ဆိုလို႕ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ ဗမာေတြၾကားမွာ သံသယပြားစရာေတြ ပုိမ်ားလာပါေတာ့တယ္။ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ုံးေခတ္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဗမာလို႕ေျပာရင္ မင္းတို႕တိုင္းရင္းသားေတြ အကုန္ပါတယ္ကြလို႕ ေျပာၿပီး မစည္း႐ုံးခဲ့ပါဘူး။ ဘာသာစကား မတူေပမယ့္ ႏွစ္ပရိေစၧဒေပါင္း မ်ားစြာ အတူစုေပါင္းေနထိုင္ခဲ့တာကိုပဲ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးလို႕ သတ္မွတ္ေၾကာင္း စည္း႐ုံးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံကို အမွန္တကယ္ ေအးခ်မ္းသာယာဝေျပာေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဲ့သို႕ ဒုတိယအာဇာနည္တစ္ဦး လိုအပ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာေခတ္မဟုတ္ဘဲ လြတ္လပ္ေရး အရတိုက္တုန္းက ႐ွိခဲ့တဲ့ဗမာ့ေခတ္တစ္ခု အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဗမာျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္ ဒီနာမည္ႏွစ္လုံးနဲ႕ တိုင္းျပည္ကို သြားစည္း႐ုံးလို႕ အဆင္မေျပဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ျမန္မာဆိုတဲ့အမည္က ပုဂံေခတ္ကတည္းက သံုးခဲ႕တာကို ေတြ႕ရသလို ဗမာဆိုရင္လည္း ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ အရမ္းကို အားေကာင္းခဲ့တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာက္စာ၊ ေပစာ၊ ေပပုရပိုဒ္စာမ်ားမွာ ဒီအမည္ႏွစ္လုံး အရတူတယ္ဆိုတာ ျငင္းကြက္မ႐ွိဘူး။

ဒီေတာ့ကာ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ဆန္႕က်င္ေရးလႈပ္႐ွားမႈမွာ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးၿပီးသား ဗမာေဝါဟာရကို နအဖတို႕ သုံးတဲ့ ျမန္မာကို အံတုရာကေန ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္တတ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ၂၀၁၀ ခု နအဖေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဆန္႕က်င္ဖို႕ဆိုရင္ ဒီေဝါဟာရႏွစ္ခုကေနစၿပီး တိုက္ပြဲစရပါ့မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ လုပ္တဲ့အဖြဲ႕၊ လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္္တဲ့အဖြဲဲ႕၊ လူမ်ဳိးတန္းတူေရးအတြက္ တိုက္တဲ့အဖဲြ႕ ႐ွိပါတယ္။ နအဖစစ္အစိုးရတို႕က ျမန္မာအသုံးကို ႀကိဳက္တယ္၊ ဒုတိယအုပ္စုက ဗမာအသုံးကို ႏွစ္သက္တယ္၊ တတိယအုပ္စုက သူတို႕နဲ႕ မဆိုင္သလို ေနတယ္။

ပထမအုပ္စုက အေျခခံဥပေဒကို ကိုင္ၿပီး အတိုက္အခံေတြကို အကာအကြယ္မဲ့တဲ့ စစ္ေျမျပင္ကို မွ်ားေခၚဖို႕ အကြက္ဆင္တယ္၊ ဒုတိယအုပ္စုက နအဖရဲ႕ လွည့္ကြက္ကို သိလို႕ ဒီအေျခခံဥပေဒကိုပဲ အဓိကထား တိုက္တယ္၊ တတိယအုပ္စုက ျမန္မာသံုးမလား၊ ဗမာသုံးမလားမွာ စိတ္မဝင္စားေပမယ့္ အေျခခံဥပေဒအေၾကာင္းေျပာရင္ မျဖစ္မေန ပါဝင္လာမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပႆနာဆိုတာ ျမန္မာလား ဗမာလားဆိုတဲ့ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး၊ အေျခခံဥပေဒရဲ႕ ျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ ဒီမွ်အေရးႀကီးတဲ့ အေျခခံဥပေဒကို နအဖက တဖက္သတ္ေရးဆြဲၿပီး က်န္ႏွစ္ဖြဲ႕ကုိ ဆြဲသြင္းဖို႕ဆိုရင္ ျမန္မာဆိုတဲ့ အသံုးကို ဇြတ္အတင္းသုံးတာနဲ႕ တူတူပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးေျပာရရင္ ျမန္မာလား ဗမာလား တစ္ႏြယ္ငင္တစ္စင္ပါအေတြးကေန ျမန္မာလားဗမာလားဆိုတဲ့့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ဟာ အေျခခံဥပေဒျဖစ္မယ္လို႕ မဝံ့မရဲ အဆိုျပဳခ်င္ပါတယ္။ ဒီအေျခခံဥပေဒပဲ အဖြဲ႕သုံးဖြဲ႕ကုိ ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို သေဘာေပါက္မယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕က လူမ်ဳိးတန္းတူေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို မျဖစ္မေန လုိအပ္ေနတယ္။

၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္မၿပိဳင္ဖို႕ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားကို မစည္း႐ုံးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕က တစ္ဖြဲ႕၊ နအဖတို႕က ႏွစ္ဖြဲ႕ ျဖစ္သြားရင္ က်ေနာ္တို႕က နအဖရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသတ္ကြင္းထဲ ေရာက္မွာ စုိးရိမ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုံးပြင့္ဆိုင္ ေဆြးေႏြးပြဲအေၾကာင္းကို လိုအပ္ေပမယ့္ လက္႐ွိအင္အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာအရ နအဖက စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ဒီတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ ယုံၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ရမယ္၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု အစိုးရတစ္ခုနဲ႕ ဖက္ဒရယ္တပ္မေတာ္တစ္ခု ထူေထာင္ႏိုင္မွသာ နအဖကို ႏိုင္ငံေရးအရ စစ္ေရးအရ စင္ၿပိဳင္ တိုက္ခိုက္ႏိုင္မယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ လိုလားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ေပးျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ လိုရာပန္းတိုင္ကိုလည္း ေရာက္႐ွိႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

အမွန္ကို ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ တိုင္းရင္းသားတို႕ရဲ႕ အေနအထားဟာ လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳ ဟိုတို႕ဗမာအစည္းအ႐ုံးေခတ္က ပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဆန္႕က်င္ဖို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္တစ္ခုကုိ ထူေထာင္ဖို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘုံရန္သူနအဖ ျပဳတ္က်ဖို႕ဆုိရင္ ဒီတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ပူးေပါင္းႏိုင္ရမယ္။

ပထဝီႏိုင္ငံေရးအရ ျပည္နယ္ေတြရဲ႕ ဧရိယာက တိုင္းျပည္ရဲ႕ ငါးပုံသုံးပုံမွ် ႐ွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နယ္စပ္ေဒသေတြ ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အေရးႀကီးတယ္။ ဒီအင္အားေတြကို ရယူႏိုင္မွ ဒီမိုကေရစီအႏွစ္သာရနဲ႕ ျပည့္ဝတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ နဝတ တျဖစ္လဲ နအဖတို႕ဟာ ဒီနယ္စပ္ေဒသေတြကို အာ႐ုံႏွစ္ၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ေျပာရရင္ ၈၈ အေရးအခင္းကတည္းကပဲ။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဟာ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းေတြ အပစ္ရပ္ကတည္းက အေျခယိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေလ့လာသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာလား၊ ဗမာလားဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးမကစားေတာ့ဘဲ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲအတြက္ အေရးပါတဲ့ နယ္စပ္ေဒသေတြကို စည္း႐ုံးႏိုင္ဖို႕၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဥပေဒကို အသက္သြင္းဖို႕ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ဖက္ဒရယ္အစိုးရနဲ႕ ဖက္ဒရယ္တပ္မေတာ္တစ္ခု ထူေထာင္ျခင္းျဖင့္ သံလြင္ျမစ္အေ႐ွ႕ဘက္ကမ္းကို အမာခံနယ္ေျမလုပ္ကာ နအဖတို႕ကို ဘက္ေပါင္းစံု ထိုးစစ္ဆင္ႏိုင္မွသာ သုံးပြင့္ဆိုင္ေဆြးေႏြးပြဲ ေခၚဖို႕ နအဖကိုယ္ႏိႈက္က တိုက္တြန္းေမတၲာရပ္ခံလာမွာကို ျမင္ေယာင္မိေၾကာင္း တင္ျပရင္း က်ေနာ့္ရဲ႕စာတမ္းကို နိဂုံးကမၸတ္ အဆုံးသတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ မုခ်ေအာင္ရမည္။

လြတ္လပ္ေသာမြန္သတင္းေအဂ်င္စီမွရယူသည္။