ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီႀကီးလာေခ်ၿပီ

ရဲေဘာ္ဖုိးသံေခ်ာင္း

၆/ ေမ ၂၀၁၀

ငယ္ငယ္တုန္းကၾကည့္ခဲ့ၾကတဲ့ ေကာင္းဘြိဳင္႐ုပ္႐ွင္ကားမ်ားထဲမွာ ညေနေစာင္းလို႔ ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ လူဆိုးအုပ္ႀကီးဟာ ျမင္းေတြစီးၿပီး ဖုန္တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို၀င္လာၾကတာကို မွတ္မိၾကပါလိမ့္မယ္။ အခုလည္း ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ေနညိဳခ်ိန္မွာ ဗိုလ္သိန္းစိန္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေသာင္းတို႔နဲ႔ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီဆိုတာႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲခတ္ကြင္းထဲကို ဒုန္းစိုင္း၀င္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ “မဆိုင္သူမကပ္နဲ႔၊ အိမ္ကမိန္းမ မုဆိုးမျဖစ္သြားမယ္” ဆိုတဲ့ ေအာ္ဟစ္ႀကံဳး၀ါးသံေတြလည္း ၾကားေနရသလိုလိုပါပဲ။

အခုေတာ့ လူအေရၿခံဳ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက စည္းကမ္းရွိတဲ့ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားစရာ စေပ့စ္ေတြ သယ္လာပါၿပီ။ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ေနာက္တလွမ္းဆုတ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ နအဖစစ္အုပ္စုထဲက ဗိုလ္သိန္းစိန္နဲ႔ ဘယ္သူမ်ား ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံရဲသလဲ။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ၀င္ခ ငါးသိန္းနဲ႔ သိန္းရာခ်ီတဲ့ မဲဆြယ္စည္း႐ံုးစရိတ္ေတြ အဆံုးခံႏိုင္သူမ်ား အျမန္ စာရင္းေပးၾကစမ္းပါဗ်ာ႐ို႕။ ယွဥ္မယ့္လူမရွိရင္ ဒင္းတို႔အလိုအေလ်ာက္ အေရြးခံရၿပီးသားျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့သတိေပးပါရေစ။ ဒီေခတ္ႀကံ့ဖြံ႔ေတြရဲ႕ လက္ေစာင္းဟာ ငါးဇြန္မွာ ေျခာက္ေလာင္းၿပိဳင္သတ္ခဲ့တဲ့ ျပဴေစာထီးေတြထက္ မည့ံဘူးဆိုတာလည္း မေမ့ၾကပါနဲ႔။

တခ်ိဳ႕လူေတြအဖို႔ေတာ႔ ဗိုလ္သိန္းစိန္တို႔နဲ႔ႀကံ့ဖြံ႔ထြက္လာတာၾကည့္ၿပီး ေ႐ြးေကာက္ပြဲ၀င္ဖို႔ ျပင္ထားတာေလးေတြကို ျပႏ္႐ုပ္ေကာင္း႐ုပ္သိမ္းႏိုင္ေပမယ့္ ေျပာထားတဲ့စကားေတြကေတာ့ ျပႏ္႐ုပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ သမိုင္းျဖစ္သြားပါၿပီ။

လက္ေတြ႔အေျခအေနက ျပေနတာကေတာ့ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြ အျပတ္လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာပါပဲ။ တေလွ်ာက္လံုး ဥပေဒအထက္မွာေနခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အခုကိုပဲ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြကို ေျခနဲ႔ျပန္ဖ်က္တာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ေငြေတြ၊ အဓမၼေကာက္ခံထားတဲ့ အလႉေငြေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ပါတီကိုပံ့ပိုးတာ၊ ဟိုးအရင္ အေစာႀကီးကတည္းက ၀န္ထမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ႀကံ့ဖြံ႔ထဲအတင္းအက်ပ္ ၀င္ခိုင္းထားတာ၊ နယ္ဆင္းမဲဆြယ္ေနၾကတာ စတဲ့ မသမာမႈမ်ဳိးစံုကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ၾကရပါၿပီ။ ဒီတေကြ႔မွာ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အရွက္အေၾကာက္မွန္သမွ်ကို စြန္႔လႊတ္ လို္က္ၿပီဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒီပုဆိုး၀တ္ရင္ ဒီေခ်းပဲပါတယ္ဆိုတာလို စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ အာဏာကို တာရွည္ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းလုပ္ဟန္အတို္င္း ဗိုလ္ကေန ဦး ေျပာင္းတာကို လုပ္ရတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလိမ္ဆင္ကို လူထုက ေနာေက်ေနမွန္းသိလ်က္နဲ႔ လုပ္လာတာေတြဟာ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ဘယ့္ကေလာက္ မ်က္ႏွာေျပာင္တယ္ဆိုတာအျပင္ ဘယ့္ကေလာက္ မိုက္ရမ္းေတာ့မယ္ဆိုတာကိုလည္း ျပေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္က်ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာမွာ မဲဆႏၵေပးသူေတြဟာ ဆႏၵခံယူပြဲလို အျဖဴအမည္းဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္ခုအထဲက တခုကို ေရြးခ်ယ္ မဲထည့္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ ပါတီ အဖြဲ႔အစည္းစံု၊ လူစံုထဲက ေရြးခ်ယ္ၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၀င္ၿပိဳင္သူေတြဟာလည္း ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာ၊ ဓနေငြေၾကး၊ လူအင္အား၊ စိတ္အင္အား စတာေတြ အေျမာက္အျမားကို ပံုေအာရင္းႏွီးၿပီး ၀င္ၿပိဳင္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၀င္ၿပိဳင္သူေတြဟာ မတရားအညစ္ခံရလို႔ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့အ႐ႈံးကို အလြယ္နဲ႔ လက္ခံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္အားကိုးနဲ႔ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ဖို႔၊ ညစ္ဖို႔ျပင္ထားတဲ့ နအဖရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းေတြနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကတဆင့္ စေပ့စ္ရွာသူေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကမယ္ဆိုတာကေတာ့ ေငြေရာင္ပိတ္ကားႀကီးေပၚမွာ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ တကယ့္ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းျဖစ္မွာ မုခ်ပါပဲ။

ဒီတခါေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၿပိဳင္ၾကသူေတြထဲမွာ အက္စ္ဘီဆီက လက္ကိုင္ဖုန္း ရထားဖူးသူေတြ ပါသလို နအဖရဲ႕အရင္မ်ဳိးဆက္စစ္အုပ္စုကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ တစညလို စစ္အရာရွိေဟာင္းေတြလည္းပါပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႀကံ့ဖြံ႔ကညစ္တယ္ဆိုရင္ ပထမ အမ်ဳိးအစားဟာ ဘာမွေျပာ၀ံ့မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒုတိယအမ်ဳိးအစားကေတာ့ ၿငိမ္ခံေကာင္းမွၿငိမ္ခံေနပါလိမ့္မယ္။ ခက္တာက နအဖဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သူတို႔လုပ္သမွ်ကို ေႁမြေႁမြခ်င္းေျချမင္သလိုျမင္ေနမယ့္ တစည ကိုယ္စားလွယ္ေတြထက္ စိတ္ေတာ္သိေဘာင္းေတာ္ၿငိမ့္ ပထမအမ်ဳိးအစားေတြကုိ ပိုေတြ႔ခ်င္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ နအဖက ခြင္လံုးကၽြတ္အႏိုင္စာရင္းျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားရင္ေတာ့ ဆႏၵခံယူပြဲနည္းလုပ္ခ်လိုက္မွာ သံသယျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး။ ႀကံ့ဖြ႔ံကလြဲရင္ အားလံုး ကန္ေတာ့ဆြမ္းပဲျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ အဲ၊ ကံေခ်ာ္မွားလို႔ အႏိုင္ရမိရင္ ဗိုလ္သိန္းစိုး ေကာ္မရွင္ရဲ႕ တင္းပုတ္နဲ႔လြတ္ေအာင္ ၾကည့္သာေရွာင္ေပေတာ့လို႔လည္း သတိေပးလိုပါတယ္။

ဒီလိုအခါမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမန္မာျပည္အေရးစိတ္၀င္စားသူေတြဟာ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကို ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကမယ္ဆိုတာလည္း အထူးေျပာစရာမလိုပါဘူး။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ အစကတည္းက ငါတို႔မေျပာလားလို႔ ေျပာႏိုင္ၾကေတာ့မွာပါ။ တကယ္က်ေတာ့ ဒီနအဖ ဒါ႐ိုက္တာလုပ္၊ မင္းသားလုပ္၊ လူၾကမ္းလုပ္တဲ့ စည္းကမ္းရွိ ဒီမိုကေရစီလႊတ္ေတာ္ဇာတ္ကားဟာ ဒီေရြးေကာက္ပြဲအဆင့္မွာပဲ ၾကည့္ေကာင္းမွာပါ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မဆလတပါတီလႊတ္ေတာ္လိုပဲ ဘယ္သူကမွ စိတ္မ၀င္စားတဲ့ လက္မွတ္ထိုး-တံဆိပ္တံုးထုတဲ့ ႐ံုးတမ်ဳိးသာျဖစ္သြားေတာ့မွာပါ။ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီကေပးတဲ့ စေပ့စ္ဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေခ်ာင္းက်ယ္က်ယ္ဆိုးခြင့္ျပဳရင္ပဲ မဆိုးေတာ့ဘူးလို႔ေျပာရတဲ့ ဘ၀ေရာက္ၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေရရွည္သေဘာအရေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲေတြရဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာ နအဖအတြင္း ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးဟာ ပိုေကာင္းလာစရာမရွိပါဘူး။ တပ္တြင္းက အထက္ပိုင္းလူနဲ႔ တပ္ျပင္ (အရပ္သား) အစိုးရထိပ္ပိုင္းက လူေတြအၾကား ပခံုးခ်င္းယွဥ္တာ၊ အာဏာၿပိဳင္တာေတြ မုခ်ျဖစ္လာမွာပါ။ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ကို စစ္တိုင္းမႉးေတြလာခ်င္ရင္ အရင္ ခြင့္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြ ပိုမ်ားလာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

တဖက္ကေျပာရင္ေတာ့ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီေပၚလာတာဟာ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအေနနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ကိုယ္စားလွယ္ တမတ္သားနဲ႔ အားရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ သတိေပးတာကို လက္မခံဘဲ ဘိန္းေျပာင္းအိပ္မက္ မက္ေနသူေတြရဲ႕ေက်ာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ျဖန္းခနဲခ်လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အေခ်အတင္ စကားေျပာေနတာမ်ဳိးကို လံုး၀မလိုလားပါဘူး။ မဆလေခတ္လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံမွာလို “ဟုတ္ကဲ့” မွတပါး အျခားမၾကားရပါဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးပဲ လိုခ်င္တာပါ။ အဲဒီအေနအထား မေရာက္ေရာက္ေအာင္လည္း သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ေကာ္မရွင္နဲ႔၊ သူတို႔ထင္တိုင္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္ထားပါၿပီ။

ႏိုင္ငံေရးအာဏာဆိုတာဟာ မဲပံုးထဲကထြက္တာလား၊ ေသနတ္ေျပာင္းထဲကထြက္တာလားဆိုတာ မၾကာမီမွာ ျမင္ၾကရ ပါေတာ့မယ္။ ၁၉၅၀ စုႏွစ္မ်ားတုန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢက ကျပခဲ့တဲ့ “အမတ္႐ူးယိမ္း” ရဲ႕ ေနာက္ခံ သီခ်င္းထဲက စာသားတေၾကာင္းလိုပဲ “အေ၀းေျပးၾကမည္၊ အမတ္႐ူးႀကီးမ်ားလာၿပီ” လို႔သာ ေအာ္ဆိုလိုက္ၾကပါစို႔လား။