အခြင့္ထူးခံ ဓေလ့

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ဇူလိုင္ ၊ ၂၁ ၊ ၂၀၁၃

(၈၈) မ်ိဳးဆက္ ထဲက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ က မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ ကိစၥ သူတို႔ တဘက္ဘက္က ရပ္လိုက္ရင္ သူတို႔ ရပ္တဲ့ဘက္က ျပတ္ျပတ္သားသား အသာရသြားမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ဆိုလိုက္တာ သတိျပဳမိလိုက္တယ္။
သူရဲ႕ ေျပာဆိုခ်က္၊ ဆိုလိုရင္း တခုလံုးက ၾကားခ် ေျပာတယ္ လို႔ လူေတြ ယူဆႏိုင္စရာ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာ တိုင္း၊ ကိစၥတိုင္းဟာ ၾကားခ် ေျပာလို႔ မၿပီးပါ။ အမွန္၊ အမွား နဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္ ေတြ ခ်မွတ္ရတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။

မ်ိဳးေစာင့္ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စာေရးသူရဲ႕ အဓိက သေဘာထား ကို ေဆြးေႏြးၿပီး ျဖစ္လို႔ ခု ထပ္ မေဆြးေႏြးလိုပါ။ အဆိုပါ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ရဲ႕ အျမင္ကိုလည္း ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးလိုစိတ္ ခုေလာေလာဆယ္ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာ ပါတဲ့ “သူတို႔ ရပ္တည္လိုက္တဲ့ ဘက္က သာသြားလိမ့္မယ္” သေဘာထားကေတာ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး ဓေလ့ မွာ သတိျပဳစရာ ျဖစ္လို႔ ေဆြးေႏြးလိုတယ္။

အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္ ဆိုခဲ့တဲ့ သေဘာဟာ အခြင့္ထူးခံ စိတ္နဲ႔ ဆိုျခင္းျဖစ္တယ္။ ငါတို႔ ၾသဇာရွိတယ္။ ငါတို႔ ၾသဇာသာ လူအမ်ား နာခံတယ္။ ငါတို႔ဟာ လူတန္းစား တရပ္အေနနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေရွ႕တန္း တေနရာ ရေနတယ္။ အသံက်ယ္၊ အရာေရာက္တယ္။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ အခြင့္ထူးခံ စိတ္ ပါ။

ဒီ စိတ္ အတြက္လည္း တကယ္က အံ့ၾသစရာ မရွိပါ။ လူေတြ အသိအမွတ္ျပဳမႈ အားနည္းေပမယ့္ ဗမာ့ ဓေလ့ မွာ အခြင့္ထူးခံ စိတ္ နဲ႔ ဓေလ့ က အရိုးစြဲေနခဲ့တာ ေခတ္အဆက္ဆက္ပါပဲ။ ဒီ အခြင့္ထူးခံ စိတ္ ဟာ စာေရးသူ အခြင့္သင့္တိုင္း ေထာက္ျပေလ့ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ ျပႆနာ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရဲ႕ လက္ရင္း၊ တိုင္းျပည္ ေရာဂါေပါင္းစံု ရဲ႕ ဇစ္ျမစ္၊ တိုင္းေရးျပည္ရာ အေၾကာင္း ဆိုလိုက္ရင္ မပါ မျဖစ္ ပါေနရတဲ့၊ အျမဲတမ္း ဆိုက္ေနရတဲ့ ဘူတာေဟာင္း စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ေၾကာင့္ ရယ္လို႔ ဒီ တခါ အျပည့္အဝ ဆိုလို႔ မရပါ။ အၾကြင္းမဲ့ အာဏာရွင္ စနစ္ ေၾကာင့္ လို႔ေတာ့ ဆိုႏိုင္တယ္။
ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လိုက္ရရင္ ဗမာ့ ဓေလ့မွာ လူတန္းစား ဇာတ္စနစ္ဆိုတာ မရွိပါ။ ႏိုင္ငံစ တည္ေထာင္ခ်ိန္မွာ လူအမ်ားစု ေမြးစားလိုက္တဲ့ ဘာသာ အယူဝါဒ ေၾကာင့္ ဇာတ္ခြဲျခားမႈ ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္စနစ္မွာလို သူေကာင္းမ်ိဳး ဆိုတာေတြ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ သားစဥ္ ေျမးဆက္ ရာထူး၊ ရာခံ ဂုဏ္၊ ဘြဲ႕ အမည္ကို အေမြ ဆက္ခံ၊ မ်ိဳးဆက္အလိုက္ စံစားခြင့္ရွိတဲ့ ဓေလ့လည္း မရွိဘူး။ ဆိုေတာ့ ဗမာ့ဓေလ့မွာ ေယဘုယ် ဆိုရရင္ လူတန္းစား ခြဲျခားမႈ၊ အခြင့္ထူးခံ လို မႈ လံုးဝ မရွိ သေလာက္ဘဲ လို႔ ဓေလ့ အရ ယူဆ ႏိုင္စရာ ရွိတယ္။ မွားတယ္။
ဗမာ့ ဓေလ့ မွာ အခြင့္ထူးခံ ကို သူ႔ နည္း သူ႕ ဟန္ နဲ႔ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္စနစ္ ကတည္းက တည္ရွိ၊ က်င့္သံုး အရိုးစြဲေနခဲ့တယ္။ ဗမာ့ဓေလ့မွာ မင္းအစိုးရကို ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါး ထဲမွာ ထည့္ထားေပမယ့္ လူတိုင္းက မင္းမႈထမ္းေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ ရွင္ဘုရင္ဟာ ေရေျမ့ရွင္ ျဖစ္သလို မင္းမႈထမ္း၊ မႈးႀကီး၊ မတ္ရာ ေတြကလည္း အာဏာစက္ ျပင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာေတြဟာ အခြင့္ထူခံေတြကို မုန္းသေလာက္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္လိုၾကတယ္။ ကိုယ္မျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ကုိယ့္သားသမီးေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
ဒီသေဘာကို ကိုလိုနီေခတ္ အထိ သယ္လာတယ္။ အဂၤလိပ္ အရွင္သခင္ မ်ားကလည္း “လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီစနစ္” လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနေပမယ့္ ကမၻာမွာ (အဲဒီေခတ္) လူတန္းစား အခြဲျခားဆံုး၊ လူမ်ိဳးေရး အခြဲျခားဆံုး၊ လူ႕အခြင့္အေရး ကို အခ်ိဳးေဖာက္ဆံုး လူေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္မွာ ေကာင္းမြန္မွ်တတယ္လို႔ ေယဘုယ် ယူဆ ႏိုင္စရာရွိတဲ့ လစ္ဘရယ္လ္ ဒီမိုကေရစီ အက်င့္၊ အၾကံ၊ ဓေလ့ထံုး တရားဥပေဒ ေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ကို တည္ေထာင္ေပး၊ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္ မင္းဆိုး လက္ထဲက လြတ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ တဘက္မွာလည္း “ငါတို႔သာ လူျဖဴ အရွင္သခင္ႀကီးမ်ား” ဆိုၿပီး ဘုရားထူး၊ လက္အုပ္ခ်ီ အခြင့္ထူး ဆက္ခံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အရာေရာက္တဲ့ မင္းမႈထမ္း ရဲ႕ အခြင့္ထူးခံ ဓေလ့ က မေပ်ာက္သြားဘဲ အရွင္သခင္ႀကီး အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ တိုင္းရင္းသား ဗမာေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း ဆက္ ဘုရားထူးခိုင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီ ခိုင္းနဲ႔ အခြင့္ထူး ဆက္ခံတယ္။
စာေရးဆရာ သိန္းေဖျမင့္ ကို သူ႔ အေဖ က အဂၤလိပ္ေက်ာင္းထားတာ ဟာ သူ (ဖခင္) ေျမတိုင္းစာေရး ဘဝ က လာသမွ် ေျမတိုင္းဗိုလ္ ဝန္ေထာက္ေတြကို လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဘုရားထူးခဲ့ရလို႔ ငါ့သား ပညာတတ္၊ ဘြဲ႕ရ၊ ဝန္ေထာက္ဗိုလ္ ျဖစ္ရင္ ဘုရားထူး လြတ္မွာပဲ ဆိုၿပီး အဲဒီ စိတ္၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းပို႔ခဲ့တယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ သာမန္ မိသားစု၊ အဖိႏွိပ္ခံ နင္းျပား မိသားစု တိုင္းလိုလို မွာ ဒီသေဘာ ရွိတယ္။ မထူးဆန္းဘူး။ နားလည္ႏိုင္စရာပါပဲ။ အခြင့္ထူးခံစိတ္ကိုေတာ့ မႏွစ္ျမိဳ႕ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စနစ္ေပ်ာက္ေအာင္လည္း မၾကံစည္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ေအာင္ပဲ လုပ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဆိုခ်င္တာက ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ က သေႏၶတည္ ခဲ့တဲ့ အခြင့္ထူးခံဓေလ့ဟာ ကိုလိုနီေခတ္ လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီ လို႔ ဆိုသည့္တိုင္ေအာင္ မေပ်ာက္ခဲ့ဘူး။
ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ ဝင္ၾကတယ္။
ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း တပိုင္းတစ စျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္ မွာ ယခင္“သခင္ေပါက္စ ေထာင္ေျခာက္လ” ဘဝ နဲ႔ အနစ္နာခံ ႏိုင္ငံေရး၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔ က်င္ေရး လုပ္ခဲ့သူေတြ (ယေန႔ေခတ္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မ်ိဳးဆက္လိုဘဲ) အခြင့္ထူးခံ တန္းျဖစ္တယ္။ သခင္ေတြ ေစ်းေကာင္းလာတယ္။ ဘီအိုင္ေအ ဗိုလ္ေတြ ေစ်းေကာင္းလာတယ္။ ေခါင္းေပါင္း ကို ၿမိဳ႕အုပ္ေပါင္း၊ ဘီေအ ေပါင္း ရွိခဲ့သလို၊ ပုဆိုး၊ အကၤ် ီ အဆင္ ကို ၿမိဳ႕အုပ္၊ ဘီေအ အတြက္ သီးသန္႔ ရွီခဲ့သလို ဘီအိုင္ေအ စစ္ဗိုလ္ေတြ အတြက္ သီးသန္႔ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဖက္ရွင္ေတာင္ ျဖစ္ ေရပန္းစားလာတယ္။ သမက္ဖမ္းခံ ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီလို အခြင့္ထူးခံ သခင္ နဲ႔ ဘီအိုင္ေအ ဗိုလ္ေတြကို လိုက္ႏွိမ္နင္းရတာကိုက မနည္းဘူး။
ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ ျပန္ဝင္တယ္။ ႏိုင္ငံေရး နည္းနဲ႔ပဲ လြတ္လပ္ေရး ရလာတယ္။ ျပည္တြင္း စစ္ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရး အရွိန္ မေသေသးလို႔ ႏိုင္ငံေရး သမား (သခင္ေဟာင္း) ၾသဇာ ရွိလ်က္ပဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္လည္း စစ္ဗိုလ္ က တိုင္းျပည္မွာ အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္လ်က္ပဲ။ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ ျဖစ္လ်က္ပဲ။ အထူးအခြင့္အေရး ပါမစ္ဆိုတာေတြကလည္း ရတာကိုး။
အခြင့္ထူး မခံ တဲ့ သခင္ေလးေမာင္၊ သခင္ ဝတင္လို လူနည္းစု ျပည္သူ႕ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက် သမိုင္းမွတ္ေက်ာက္တင္ ခံႏိုင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ ဓေလ့ အရေတာ့ အခြင့္ထူးခံ ဓေလ့ဟာ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရေခတ္၊ ကိုယ္လူမ်ိဳးခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္မွာ ေပ်ာက္ မသြား၊ ေလ်ာ့မသြားတဲ့ အျပင္ ပိုေတာင္ တိုးလာ၊ အျမစ္တြယ္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အခြင့္ထူးခံ ေပ်ာက္သြားတယ္။ စစ္ဗိုလ္ အခြင့္ထူးခံသာ က်န္ခဲ့ၿပီး ထင္တိုင္းၾကဲ ဗိုလ္က်ခဲ့တယ္။
ခု စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အသြင္ေျပာင္းတဲ့ ဖားတပိုင္း၊ ငါးတပိုင္း ေခတ္က် ႏိုင္ငံေရးသမား အခြင့္ထူးခံ ျပန္ေပၚလာတယ္္။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ကို ဆန္႔က်င္ရာမွာ တပ္ဦးက ပါခဲ့သူ ေက်ာင္းသား၊ ႏိုင္ငံေရး သမား အားလံုးဟာ တိုင္းျပည္မွာ အခြင့္ထူးခံ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ အေရးပါ၊ အရာ ေရာက္လာတယ္။ အခြင့္အေရး ရလာတယ္။
ငါ့တို႔ အသံ စူးရမယ္။ ငါတို႔ လုပ္ရင္ ျဖစ္ရမယ္။ ငါတို႔ ေျပာရင္ ရရမယ္။ ဒီ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား အလိ စိတ္ (elitism) နဲ႔ပဲ ျပႆနာ တရပ္ကို ျမင္တယ္၊ ေျပာတယ္။ ဒါကို လူထုကလည္း ဆိုခဲ့သလို ရာဇဝင္နဲ႔ခ်ီ လက္ခံလာတဲ့၊ ဓေလ့မွာကို စြဲေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အခြင့္ထူးခံ သေဘာကို အျပစ္မျမင္ ခ်စ္ခင္တယ္။
အခြင့္ထူးခံ သေဘာ ဟာ ဆိုခဲ့တဲ့ လူတန္းစား ႏွစ္ရပ္ မင္းမႈထမ္း (စစ္သား) နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမား မွာခ်ည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။
တိုင္းျပည္မွာ ရာစုနဲ႔ ခ်ီ အရိုးစြဲ ဘာသာေရး ကိုင္းရိႈင္းလာမႈေၾကာင့္ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္း ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း ၾသဇာႀကီး၊ အေရးပါ၊ အရာရာ အခြင့္ထူးခံေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါက ဘာသာေရး ေၾကာင့္ အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္တာမ်ိဳး။
လူမႈေရး သေဘာေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ အခြင့္ထူးခံေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဗမာ့ဓေလ့မွာ သမားေတာ္ ေဆးဆရာ ဟာ အသက္ သခင္ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘ၊ ဆရာ လိုပဲ ပူေဇာ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဝန္ လူတန္းစား ကလည္း လႈမႈ အသိုင္းအဝန္း မွာ အခြင့္ထူးခံပဲ။ ဆရာဝန္ အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ေစဖို႕ က တိုင္းျပည္ရဲ႕ စနစ္ေတြေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ (၁၀) တန္း အမွတ္အမ်ားဆံုး ရတဲ့ သူက ေဆးေက်ာင္းတက္ေတာ့ အလိုလို စိတ္ထဲ ငါသာ အေတာ္ဆံုး ဆိုတဲ့ ဘဝင္က ရွိေရာ။ က်န္တဲ့ သူေတြကလည္း ဟုတ္မွာပါပဲေလ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေနေရာ။ ဆရာဝန္ ျဖစ္ေတာ့လည္း ဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း ဓေလ့ အရ လူမႈ အသိုင္းအဝန္း မွာ ေျမွာက္စား ေနရာေပးျခင္း ခံရျပန္ေရာ။ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာဝန္ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား က လည္း အျမစ္တြယ္ ျပန္ေရာ။
ေနာက္တမ်ိဳးက စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္မွာ တလြဲဆံပင္ေကာင္း ေပးတဲ့ ေက်ာင္းသား အခြင့္ထူးခံ ဆိုတာကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီ စနက္ က အခုေခတ္အထိလည္း မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ေက်ာင္းသား ဆိုရင္ ဆူဆူပူပူ အစိုးရ ဆန္႕က်င္မွာ စိုးေတာ့ တလြဲေျမွာက္စား ပစားေပး ထားတယ္။
စာေရးသူ အေနနဲ႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ နယ္ေျမခံ ေထာက္လွမ္းေရးက လာၿပီး “ညီေလးတို႔ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္နဲ႔၊ လူမသတ္နဲ႔ က်န္တာေတာ့ ႀကိဳက္တာလုပ္၊ ျပႆနာ တက္ရင္ အကိုႀကီးတို႔ ရွိတယ္” ဆိုၿပီး လာညွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ဖို႔ ကို လူမသတ္ဖို႔ ထက္ဦးစားေပး တားျမစ္၊ က်န္တဲ့ အရာအားလံုးကို မေတာ္တေရာ္ လြတ္လပ္ခြင့္ အလြဲသံုးစားေပး ခြင့္ျပဳၿပီး ေက်ာင္းသားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။
ဦးထုပ္ မေဆာင္းဘဲ ဆိုင္ကယ္စီးလို႔ ရဲက တားရင္ . “အကို က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားပါ” ဆိုလိုက္ အားလံုး ၿငိမ္းတယ္။ တကၠသိုလ္ ဝန္းက်င္ (မႏၱေလး နဲ႔ ဆိုရရင္ ၇၃ လမ္းမ ၃၅ လမ္းအထိ) ဆိုရင္ ဘယ္ ယဥ္ထိန္းရဲမွ မလာဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲသြားလို႔ ျပႆနာ တက္ရင္လည္း ဆိုခဲ့သလို ေက်ာင္းသားသာ ဆုိလိုက္ ကိစၥၿပီးတယ္။ ျပႆနာ မၿပီးဘဲ ရဲ က ဆက္ရွည္၊ ထပ္ရစ္ေနရင္ “ခင္ဗ်ားက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာေနလို႔ ေက်ာင္းသားလို႔ မထင္တာလား၊ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုုင္း ေျပာမွ ေက်ာင္းသားမွန္း ယံုမယ္ထင္တယ္” လို႔ ဆိုၿပီး မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ႏွစ္ခြန္း၊ သံုးခြန္း ဆဲလိုက္ တခါတည္း ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးမယ္။
စစ္အစိုးရေခတ္ တကၠသိုလ္ အမ်ားစု စာေမးပြဲ စနစ္မွာ မေျဖတဲ့ လူနဲ႔ ေသတဲ့ လူပဲ စာေမးပြဲ က်တယ္။ တခါတေလ ေအာင္စာရင္းမွာ နာမည္ မဖ်က္မိလို႔ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသား (ရွိခဲ့ရင္) ပါ နာမည္ ပါေနတတ္ေသးတယ္။
ဒါက ေက်ာင္းသား အခြင့္ထူးခံ ဓေလ့။
စာေရးသူ အေနနဲ႔ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး စာေတြ ေရးမယ္၊ ေရးမယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲထားတယ္။ ေရးျဖစ္ရင္ ပထမဆံုး ေရးမယ့္ စာေၾကာင္းက ပညာေရး စနစ္ မေျပာင္းခင္ ေျပာင္းရမွာက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပ်က္စီးေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပဲ ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ အလြဲသံုးစား အခြင့္အေရးေပး အခြင့္ထူးခံတလြဲ စိတ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနတဲ့ စာမတတ္ဘဲ စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်င္ေနတဲ့၊ လူ႔မႈအသိုင္းအဝန္းမွာ ေက်ာင္းသား နာမည္ခံ အခြင့္အေရးယူ ရမ္းကာခ်င္ေနတဲ့ မေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္ကို အရင္ ျပင္ဖို႔က ပညာေရး စနစ္ေျပာင္းဖို႔ထက္ ပို အေရးႀကီးတယ္။
ေနာက္တမ်ိဳး အခြင့္ထူးခံဓေလ့ကေတာ့ တိုင္းျပည္မွာ စီးပြားေရးအရ၊ ဓန အင္အားအရ၊ အာဏာပိုင္ နဲ႔ လမ္းေၾကာင္သင့္ ေပါင္းဖက္ႏိုင္မႈ အရ ေခတ္အဆက္ဆက္ အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ေနတဲ့ အားလံုးလည္းသိတဲ့ ျပည္သူ႕ေမတၱာ ခံယူေနက် ခရိုနီ အခြင့္ထူးခံ မ်ားေပါ့။
စာေရးသူ အေနနဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ ဟိုတေလာက မိုးမခမွာ ေရးဖူးတယ္။ ဗမာျပည္မွာ လူတန္းစား ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။ “ရွိသူမ်ား” နဲ႔ “မရွိသူမ်ား” ဆိုၿပီး ေရးခဲ့တယ္။။ အဲဒါကို ျခံဳေျပာရရင္ “အခြင့္ထူးခံ ေနသူမ်ား” နဲ႔ “အခြင့္ေရးမဲ့ေနသူမ်ား” ပဲ ျဖစ္တယ္။
ဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္မွာ အခြင့္ထူးခံ ဓေလ့ ဘယ္ေလာက္ အရိုးစြဲေနသလဲ ဆိုတာ ဆိုခဲ့တဲ့ သေဘာကို ၾကည့္ရင္ ျမင္ႏိုင္မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ကလည္း အခြင့္ထူးခံလိုစိတ္နဲ႔ “ငါ နဲ႔ ငါ သာ ႏိႈင္းစရာ” ဆိုသလို ေဆာင္းပါ အစက သေဘာမ်ိဳး ေျပာခ်င္တာ အံ့ၾသစရာ မရွိပါ။
ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရး အေရြ႕လို႔ စတင္ ဆိုၾကတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္းပါး တပုဒ္ေရးဖူးတယ္။ ေဆာင္းပါးမွာ ပထမဆံုး ဘာဆိုခဲ့သလဲ ဆိုေတာ့ အနစ္နာခံႏိုင္မႈ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ဆက္လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အရည္အေသြး၊ ပညာ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္၊ ေတြးရည္ေခၚရည္၊ အေျမာ္အျမင္၊ Capacity ရွိမႈကသာ ေရရွည္ တိုင္းျပည္မွာ အရာ ေရာက္မယ္ လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။ မွန္ကန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ မွန္ကန္တဲ့ ဦးေဆာင္မႈ၊ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းညႊန္မႈ၊ အမွန္ကို သိမႈ၊ အေၾကာင္း ကို သိမႈ ပညာ နဲ႔ သာ ေရွ႕မွာ ဦးေဆာင္ရမယ္။ ကိုယ့္ အသံ စူးေစခ်င္ရင္ ဆိုခဲ့တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ျပ၊ မွန္ကန္တဲ့ ရပ္တည္မႈ ေပး၊ မွားေနတာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေထာက္ျပ၊ လူထုကို ဦးေဆင္၊ လမ္းညႊန္၊ တျဖည္းျဖည္နဲ႔ လူထုကလည္း သေဘာေပါက္ လက္ခံလာမယ္။
ခုလည္း တိုင္းျပည္မွာ အေရးပါ၊ အရာ ေရာက္ေနတဲ့ အခြင့္ထူးခံ အလိ (Elite) ေတြေျပာသမွ် လူထုက လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေနအထား၊ အရင္တုန္းက အလုပ္ေတြ၊ အနစ္နာခံခဲ့မႈေတြကို အားနာၿပီး၊ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး အခု ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာဆိုဆို လက္ခံေနမႈမ်ိဳးဟာ ေရရွည္မခံႏိုင္ပါ။ လူထုဆိုတာ အခ်ဥ္မဟုတ္ပါ။
“ငါတို႔က ၾသဇာႀကီး၊ အင္အားရွိတဲ့ လူတန္းစား တရပ္၊ ငါတို႔ ရပ္တဲ့ ဘက္က ႏိုင္မွာပဲ” ဆိုျခင္းဟာ ဆိုခဲ့သလို အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား ျငင္ နဲ႔ “ဆင္သြားရင္ လမ္း ျဖစ္တယ္” ဆိုခ်င္တာပါပဲ။ ခုအေနအထားအရ အခြင့္ထူးခံျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြ ရပ္တဲ့ဘက္က ႏိုင္ေကာင္း ႏိုင္ ႏိုင္ေပမယ့္ ႏိုင္တဲ့ဘက္က မွန္တယ္လို႔လည္း ဘယ္လိုမွ ေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ ဆိုေတာ့ အၾကြင္းမဲအာဏာရွင္ စနစ္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အေမြဆိုး ”အင္အားသည္သာ အမွန္တရား (Might is Right)” ျပႆနာ အေဟာင္းႀကီးက တိုင္းျပည္မွာ သက္ဆိုးရွည္ေနမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီဓေလ့ ကို တိုင္းျပည္မွာ ေပ်ာက္ေအာင္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္လို သမိုင္းေၾကာင္း ေကာင္းခဲ့တဲ့၊ အဖြဲ႕အစည္းက ဦးစီးၿပီး တိုက္ရမွာပါ။ ကိုယ္တိုင္ လိုက္လံ က်င့္သံုး ရမွာမဟုတ္ပါ။ “အမွန္တရားသည္သာ အင္အား (Right is Might)” ျဖစ္ဖို႔ကို အခြင့္ထူးခံဓေလ့၊ စိတ္ နဲ႔ လူတန္းစားအားလံုး တိုင္းျပည္မွာ ေပ်ာက္ေအာင္ အရင္ ႀကိဳးစား ေခ်ဖ်က္ရမွာပါ။
အခြင့္ထူးခံခ်င္စိတ္၊ အသာစီးနဲ႔ ငါတို႔ ေျပာသမွ် ေအာင္ရမယ္၊ လိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ အက်င့္အၾကံ စရိုက္ေတြကို ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သား ဆိုသူေတြက ဦးေဆာင္ တိုက္ခိုက္ဖို႔ပါ။ လိုက္လံ က်င့္သံုးဖို႔ မဟုတ္ပါ။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပႆနာ အႀကီးႀကီးတိုင္းမွာ လူထု ေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူမ်ား နဲ႔ လူထု ႏိုင္ငံေရး သမား ဆိုသူမ်ား၊ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ား လူမုန္းမခံခ်င္တာ အပါအဝင္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အာေစးမိ၊ ႏွာေစး ဝါးတားတား လုပ္ေနတာဟာ ဒီကိစၥ တခုတည္းမွ မဟုတ္ဘဲ ေခတ္သစ္ ႏိုင္ငံေရး နည္းဗ်ဴဟာသစ္အလား လတ္တေလာ ျဖစ္ရပ္တိုင္းလိုလိုမွာ ျမင္ေနရၿပီး ျဖစ္လို႔ ခုမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ ကိစၥမွာလည္း အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္ ေတြ ေခါင္းေရွာင္ခ်င္တဲ့ သေဘာဆိုတာကို ဒီမွာ အက်ယ္ထည့္မေျပာေတာ့ပါ။ ဗမာ့ အခြင့္ထူးခံဓေလ့ အေၾကာင္းသေဘာကိုသာ မိုးမခ စာဖတ္သူေတြ သတိထား ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုက္တယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး

၂၁ ၊ ဇူလိုင္ ၊ ၂၀၁၃
http://moemaka.com/archives/36655