ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ညီလာခံကို သုံးသပ္ၾကည့္ျခင္း

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့မွ


ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ညီလာခံကို သုံးသပ္ၾကည့္ျခင္း
Ven Ravika

ဤေဆာင္းပါးတြင္ တိုင္းရင္းသားေရးရာကို ဦးစားေပးတင္ျပရန္ ရွိသည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးျပႆနာတြင္ တိုင္းရင္းသားအေရးသည္ အေရးပါလွေသာ္လည္း ျပည္သူတို႔၏ စိတ္ဝင္စားမႈကား အထိုက္အေလ်ာက္သာ ရွိသည္။ တိုင္းရင္းသားအေရးကို မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးသေရြ႕ ကမၻာ့အရွည္ၾကာဆုံး ျပည္တြင္းစစ္ကို ၿငိမ္းေအးေစႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ျပည္တြင္းစစ္ကို ၿငိမ္းေအးေစလိုရင္း ရွိမရွိအေပၚ အေျခခံ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အစိုးရအဆက္ဆက္ကို အကဲျဖတ္ႏိုင္သည္။

စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္သည္ ျပည္တြင္းစစ္ကို သူတို႔ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အသုံးခ်ခဲ့ၾကသည္။ တိုင္းရင္းသားအေရးကို ေျဖရွင္းလိုရင္းမရွိသျဖင့္လည္း ျဖတ္နည္းေပါင္းမ်ားစြာ အသုံးျပဳ၍ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရအင္အားႀကီးသလို တိုင္းရင္းသားတို႔၏ စစ္ေရးစြမ္းရည္လည္း ျမင့္မားလာၾကသည္ပင္။

သိန္းစိန္အစိုးရသည္ အဆင့္ ၃ ဆင့္ျဖင့္ တိုင္းရင္းသားျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကဳိးစားေနေၾကာင္း ေၾကညာသည္။ ပထမအဆင့္မွာ အပစ္ရပ္ေရး၊ ဒုတိယအဆင့္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး၊ တတိယအဆင့္မွာ လႊတ္ေတာ္ကို တင္ျပေရးတို႔ ျဖစ္သည္။ အပစ္ရပ္ေရးအတြက္ တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ လုံ႔လစိုက္ထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း တႏုိုင္ငံလုံး အပစ္မရပ္ႏိုင္ေသးေခ်။ သမၼတအမိန္႔ကို မနာခံဘဲ တပ္က ကခ်င္ကို ထိုးစစ္ဆင္တုန္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အပစ္ရပ္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္လည္း ကြက္ၾကားတိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ ပထမအဆင့္မွာပင္ သိန္းစိန္အစိုးရ၏ မျပတ္သားမႈမ်ား၊ မပြင့္လင္းမႈမ်ား၊ ကတိမတည္မႈမ်ား၊ လုပ္ငန္းပိုင္း မႏိုင္နင္းမႈမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။

ပထမအဆင့္လုပ္ငန္း မၿပီးခင္မွာပင္ ဒုတိယအဆင့္ကို ၂၀၁၅ ခု မတိုင္မီ ၂၀၁၄ ခုေလာက္မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္ဟု မၾကာေသးခင္က သိန္းစိန္အစိုးရ ေၾကညာသည္။ ေၾကညာသည့္အတိုင္းလည္း လုပ္ေပးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းကို ေဝဖန္စရာရွိသည္။ ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္သည့္ ဤႏိုင္ငံေရးေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးမႈကို ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ညီလာခံတခုဟူ၍ အစိုးရက အစဥ္တစိုက္ သုံးႏႈန္းခဲ့သည္။ ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ဟူသည့္ အသုံးအႏႈန္းကို သံသယဝင္မိသည္။

ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္ရန္ အလႊာေပါင္းစုံကို ဖိတ္ၾကားမည္ဟု ဆိုသည္။ အလႊာေပါင္းစုံဆိုသည္မွာ အစိုးရတာဝန္ရွိပုဂၢဳိလ္မ်ား၊ ျပည္တြင္း (ျပည္ပ) အတိုက္အခံပါတီမ်ား၊ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္မ်ား၊ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္း (အန္ဂ်ီအို) မ်ား၊ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္မ်ားကို ပါဝင္ေစမည္ဟု သိရသည္။ ပုံစံအားျဖင့္ ၁၉၉၃ ခု အမ်ဳိးသားညီလာခံႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။

ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ဤညီလာခံသည္ အမ်ဳိးသားညီလာခံကဲ့သို႔ ဥပေဒျပဳရန္ အေျခခံမူမ်ား ေရးဆြဲရန္ မဟုတ္ပါ။ ထိုသို႔ဆိုေသာ္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ညီလာခံမ်ဳိး ျဖစ္သနည္း။ ဤညီလာခံမွာ ေဆြးေႏြးမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၿပီလား။ ဤညီလာခံ၏ သေဘာသဘာဝကို သက္ဆိုင္ရာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားႏွင့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို ႀကဳိတင္အေၾကာင္းၾကား အသိေပးခဲ့ၿပီလား။ ဤညီလာခံကို ျပည္တြင္းျပည္ပ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား၊ ျပည္ပသံတမန္မ်ား၊ အာဆီယံအသင္းဝင္အရာရွိမ်ား၊ ကုလသမဂၢအရာရွိမ်ား တက္ေရာက္ေလ့လာခြင့္ရွိသလား။ ဂဃဏန မသိၾကေသးဟု ထင္ပါသည္။

ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ညီလာခံ ျဖစ္ေစရန္ လူမ်ားေအာင္ ဖိတ္႐ုံျဖင့္ အရာမေရာက္ပါ။ ရွမ္းျပည္ ပင္လုံညီလာခံတုန္းက ေပးထားေသာ ကတိကဝတ္မ်ားကို ခ်ဳိးေဖာက္မည့္ ညီလာခံတခုလည္း မျဖစ္သင့္ပါ။ ရွမ္းျပည္ပင္လုံညီလာခံမွ ကတိကဝတ္မ်ားကို အစိုးရအဆက္ဆက္က ခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ၾက၍ လူမ်ားစု ဗမာႏွင့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားၾကားတြင္ သံသယပြားမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ဤညီလာခံသည္ ထိုသံသယမ်ားကို ပြားေစမည့္ ညီလာခံတခု မျဖစ္သင့္၊ ထိုသံသယမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ေစမည့္ ညီလာခံတခုသာ ျဖစ္သင့္သည္။

ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ ဤညီလာခံတြင္ အစိုးရအရာရွိမ်ားက ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ အတိုက္အခံမ်ားက ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ အသိပညာရွည္ အတတ္ပညာရွင္၊ အစိုးရမဟုတ္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ တိုင္းရင္းသားမ်ားက ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း တက္ေရာက္ေစမည္ဟု ဆိုလွ်င္ ပင္လုံထက္႐ႈပ္ေသာ ညီလာခံျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဗမာႏွင့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားၾကား၌ ကာလရွည္ၾကာ တည္ရွိေနေသာ အျမင္မၾကည္မႈမ်ားကို ပိုမိုဆိုးရြားေစ၍ ျဖစ္သည္။

ဗမာမွအပ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ဗမာကဲ့သို႔ တန္းတူေနလို၍ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုတြင္ က်င့္သုံးေသာ Majority Rule ကို ျပည္နယ္တြင္လည္း တသမတ္တည္း က်င့္သုံးေစလွ်င္ Equality မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဤညီလာခံမ်ဳိးတြင္ Majority Rule အရ ေခၚယူလွ်င္ ဗမာမွအပ အျခားလူမ်ဳိးမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ညီလာခံမ်ဳိး မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ Equality အရ ေခၚယူမွသာ သံသယမ်ား ကင္းစင္ကာ ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

တန္းတူေရးျဖစ္ေအာင္ ျပည္နယ္ကို အေျခခံ၍ ဤညီလာခံကို ေခၚယူက်င္းပရပါမည္။ တိုင္း ၇ တိုင္းကို စုေပါင္း၍ ျပည္နယ္တခုႏွင့္ ဦးေရတူေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ေစလႊတ္ရပါမည္။ ဤညီလာခံကို အစိုးရက ဝင္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ ဖိအားေပးျခင္း၊ မူဝါဒမ်ားကို ျခယ္လွယ္ျခင္း လုံးဝမျပဳသင့္ပါ။ အသိပညာရွင္မ်ား၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား ပါဝင္ေစသင့္သည္ဟု ဆိုလွ်င္ ယင္းအသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ားသည္ ျပည္နယ္ ၇ ႏွင့္ တိုင္းေပါင္းစုံ ၁ ခုကို အေျခခံ၍ ဖိတ္ၾကားသင့္သည္။ သို႔မွသာ တန္းတူေရးမူႏွင့္ ကိုက္ပါမည္။

ဒုတိယအဆင့္မွာ တန္းတူေရးအတြက္ သေဘာတူညီခ်က္တခု ရရွိခဲ့လွ်င္ ယင္းသေဘာတူညီခ်က္ကို လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္ျပ၍ ဥပေဒအျဖစ္ ျပဳေစလွ်င္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သည္ဟု ယူဆသည္။ သို႔ေသာ္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို လႊတ္ေတာ္သို႔ အလ်ဥ္စလို ဝင္ေစရန္ မလိုပါ။ သိန္းစိန္အစိုးရ၏ ဦးတည္ခ်က္မ်ားအနက္ တခုမွာ အတိုက္အခံမ်ားအားလုံး၊ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအားလုံးက ၂၀၀၈ ဥပေဒကို လက္ခံၿပီး လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးကို ဝင္ေရာက္ေစေရး ျဖစ္သည္။ တတိယအဆင့္တြင္ အဆိုပါရည္မွန္းခ်က္ အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ အားထုတ္ရန္ အစီအစဥ္ရွိပုံရသည္။

လႊတ္ေတာ္ကို ဝင္မဝင္ကိစၥမွာ လႊတ္ေတာ္မွာ တန္းတူေရး ရွိမရွိအေပၚမွာ အေျခခံရမည္ ျဖစ္သည္။ လက္ရွိ လႊတ္ေတာ္မွာ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ျခင္း မရွိေသးပါ။ လႊတ္ေတာ္တြင္ စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္ ရွိေနသေရြ႕ ဒီမိုကေရစီနည္းက်မည္မဟုတ္။ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ျခင္းမရွိသည့္ လႊတ္ေတာ္မွာ တန္းတူေရးရွိဖို႔ မလြယ္ကူပါ။ တခါတရံမွာ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ တန္းတူေရးသည္ပင္ ပဋိပကၡအသြင္ ေဆာင္ေနေသးသည္။ ဒီမိုကေရစီေရးပင္ မရွိလွ်င္ တန္းတူေရးရဖို႔ လုံးဝျဖစ္ႏိုင္ေျခမရွိပါ။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ မိမိလည္ပင္း ႀကဳိးကြင္းစြပ္ေစမည့္အလုပ္ လုပ္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယအဆင့္အရ ႏိုင္ငံေရးေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးမႈသည္ လြန္စြာအေရးႀကီးသည္။ စကတည္းက တန္းတူေရးမျဖစ္လွ်င္ ဝင္မပါသည္က ေကာင္းသည္။ တန္းတူေရးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ အားတက္သေရာ ပူးေပါင္းပါဝင္သင့္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တိုင္းရင္းသားမ်ား တိုက္ေနသည့္ တိုက္ပြဲသည္ လူမ်ဳိးတန္းတူေရးအတြက္ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ မဟုတ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္ေသာ ဒီမိုကေရစီအတိုက္အခံအင္အားစုမ်ားသည္ တန္းတူေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ ဒီမိုကေရစီေရး (majority rule) အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနသူမ်ားမွာ လႊတ္ေတာ္သို႔ ဝင္၍ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေျခရွိႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ လူမ်ဳိးတန္းတူေရးအတြက္ကား လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးက ဘူမိနက္သန္ ေနရာမွန္ မဟုတ္ပါ။ တိုင္းရင္းသားမ်ားက တျခမ္းပဲ့လႊတ္ေတာ္ကို ဝင္ႏိုင္ဖို႔ တိုက္ေနသည္မဟုတ္။ မိမိျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ကို မိမိတို႔ စိတ္တိုင္းက် ေခၚႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ ယင္းျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မွာသာ Majority Rule က်င့္သုံးသင့္သည္။ ဒါမွသာ ျပည္ေထာင္စုအဂၤါရပ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီပါမည္။

(Majority Rule နဲ႔ Equality မွ်တေအာင္ က်င့္ၾကံပုံကို အေၾကာင္းသင့္က ဆက္လက္ တင္ျပေပးပါဦးမည္။)

ထူးမျခားနား
Ven Ravika

ေရေနာက္ေအာင္ လုပ္ေနတယ္

- လယ္သမားေတြရဲ႕ဘဝကို က႐ုဏာမသက္ဘဲ လယ္ေျမမ်ားကို သိမ္းယူခဲ့၊ သိမ္းယူေနဆဲ အစိုးရ။
- အဓိက႐ုဏ္း (အထိက႐ုန္းမဟုတ္) ျဖစ္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္လုပ္သလို သူ႔ဟာသူ ျဖစ္လာခဲ့ရင္လည္း အျမတ္ထုတ္တတ္တဲ့ အစိုးရ။
- တိုင္းရင္းသားမဟုတ္သူမ်ားကို မ်က္ႏွာသာေပးခဲ့သူ၊ ေပးေနဆဲ အစိုးရ။
- မိမိတိုင္းရင္းသားမ်ားကို အခြင့္အေရးမေပးဘဲ ႏွိပ္စက္ခဲ့၊ ႏွိပ္စက္ေနဆဲ အစိုးရ။
- မိမိက်ဴးလြန္ထားတဲ့ စစ္ရာဇဝတ္မႈမ်ားကို ဥပေဒနဲ႔ အကာအကြယ္ယူၿပီး စာနယ္ဇင္းေလာကကို တရားစြဲမယ္ တကဲကဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အစိုးရ။
- မိန္းမပ်က္ပါးစပ္လို ကတိေတြကို ေဖာေဖာသီသီေပးၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူ ခ်ဳိးေဖာက္ေနတဲ့ အစိုးရ။
- ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံး ေစာင့္စည္းမႈမရွိတဲ့ အစိုးရ။

အားလုံးျခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီအစိုးရဟာ ျပည္သူတို႔ရဲ႕စိတ္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေအာင္ တမင္ အကြက္ဆင္ေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္တယ္။ အနားယူသြားေလသူ ဆရာႀကီး လက္ရာအတိုင္း စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္တယ္။ ေရေနာက္ေအာင္ ေမႊေႏွာက္ေန႐ုံမွ်သာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ အလုပ္လုပ္တဲ့ အစိုးရမဟုတ္။ မ်က္ႏွာအျပေကာင္းေအာင္ တိုင္းျပည္ကို ေရာင္းစားေနတဲ့ အစိုးရမွ်သာ ျဖစ္တယ္။

ေစာ္ကားလြန္းလွတယ္

ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာမွာ ရခိုင္လူမ်ဳိးမ်ားကို တိုင္ပင္ျခင္းမျပဳဘဲ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အစိုးရကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ျပဳမူျခင္းမွာ ျပည့္တန္ဆာက်င့္ က်င့္ျခင္းျဖစ္တယ္။ မဲလိမ္ၿပီး တက္လာတဲ့ အမတ္ေတြ၊ မဲမရွိဘဲ တက္လာတဲ့ အမတ္ေတြ၊ မဲႏိုင္လို႔ တက္လာတဲ့ အမတ္ေတြ စုေဝးေနထိုင္ရာ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ရွိရက္သားနဲ႔ မတိုင္ပင္ဘဲ အေရးႀကီးတဲ့ လူဝင္မႈကိစၥကို လက္လြတ္စံပယ္ လုပ္ေနျခင္းမွာ လႊတ္ေတာ္က အခြန္လႊတ္ေစ်းေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိ ျဖစ္ေနၿပီ။

ျမစ္ဆုံဆည္ကို နားထားတဲ့ သမၼတကို လူေတြ ဝိုင္းခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ အခု ျမစ္ဆုံဆည္ကို ျပန္ေဆာက္ၿပီ။ ျပည္သူေတြကို နားလွည့္ပါး႐ိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္။ မီဒီယာေရွ႕မွာ ေျပာတာတမ်ဳိး၊ ကြယ္ရာမွာ ျဖစ္ေနတာက တမ်ဳိး လူလိမ္လူညာ ပလီပလာအဆင့္ကေန တက္လာျခင္း မရွိေသးပါ။ လူပုံအလယ္မွာ ပုဆိုးကၽြတ္ရတာထက္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

ေရနံဓာတ္ေငြ႔ကုမၸဏီေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဝင္ေငြထြက္ေငြကို စာရင္းမျပၾကပါ။ အစိုးရကလည္း ယင္းဝင္ေငြမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ဝင္ေငြစာရင္းမွာ မျပပါ။ ျပခဲ့ရင္လည္း စာရင္းအတုသာ ျဖစ္တယ္။ စာရင္းဝွက္ျခင္း၊ စာရင္းအမွားျပဳျခင္း၊ အာဏာကို အလြဲသုံးစားျပဳျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ထိုႏိုင္ငံျခားသားမ်ားနဲ႔ သမၼတအစိုးရအဖြဲ႔ဝင္တို႔ကို ေသဒဏ္ေပးသင့္တယ္။ (အမွန္တကယ္ ေပးရမယ္လို႔ မေျပာပါ) ဒဏ္ေငြ ဘီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိုက္သင့္တယ္။ အခု သူတို႔ကို ဆႏၵျပသူမ်ားကိုသာ အျပစ္ေပးခံေနရတယ္။ ဒါေတြဟာ သူခိုးလူကို ဟစ္ျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လုပ္ေနပါတယ္လို႔ အသံေကာင္းဟစ္ခဲ့တယ္။ ၾကံ႕ဖြတ္အမတ္ေတြ ျပည္ပေလ့လာခရီး ထြက္႐ုံနဲ႔ သတင္းထဲ ထည့္ေရးတတ္တယ္။ အခု လူထုေခါင္းေဆာင္၊ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္၊ ႏိုဘဲလ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပည္ပခရီးစဥ္ကို စိုးစိမွ် ေဖာ္ျပျခင္းမရွိ။ သမၼတသိန္းစိန္မွာ စိတ္ႏွလုံးမြန္ျမတ္ျခင္းမရွိ၊ က်ယ္ေျပာျခင္းမရွိ။ ဣႆာပြားမႈသာ ရွိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ ဘာလဲ ဒီတခ်က္ထဲနဲ႔ သိတယ္။ မရင့္က်က္ေသးတယ့္ သိန္းစိန္တို႔ဟာ စစ္အစိုးရက်င့္ စစ္အစိုးရၾကံ ၾကံေနတုန္းဆိုတာ မေမ့ၾကဖို႔ လိုတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြကေတာ့ အလိမ္ခံသင့္တယ္။ လက္ရွိနည္းအတိုင္း ဒီအစိုးရ လိမ္လာတာ အခါေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး။ ယုံလို႔ေကာင္းတုန္းဆိုေတာ့ လိမ္သူအျပစ္မဟုတ္ေတာ့။ တပ္ (မေတာ္) က ကခ်င္မွာ ကိုယ့္ေသြးခ်င္းေတြကို သတ္ျဖတ္ေနတယ္၊ ႏွိပ္စက္ေနတယ္၊ ဒုကၡသည္စခန္းဝင္ၿပီး ဒုကၡသည္ေတြကို ဖမ္းဆီးေနတယ္၊ ဒါေတြကို ကန္းလို႔ မျမင္ရတာလား၊ ပင္းလို႔ မၾကားရတာလား၊ အ လို႔ ေျပာမထြက္တာလား စဥ္းစားစရာပါပဲ။ ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ညီလာခံကို ေမွ်ာ္လင့္ေနပုံရတယ္။ ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ဆိုသည္မွာ ပင္လုံထက္ရႈပ္ေထြးေသာဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်င္တယ္။ ၂၀၀၈ ဥပေဒကို ေက်ာ္ၿပီး သူတို႔ ဘာမွ မေပးဘူးဆိုတာ သိထားၾကစမ္းပါ။ ႏြားသိုးႀကဳိးျပတ္စစ္တပ္နဲ႔ ဇက္ႀကဳိးမပါတဲ့ UNFC တို႔ အႀကိတ္အနယ္ ေတြ႔ရမယ့္ပြဲပါပဲ။

ထူးမျခားနားပါပဲ

လက္ရွိအေျပာင္းအလဲမွာ သာယာေနတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြက ဒီစာကို အႀကဳိက္ေတြ႔ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ အရင္က အပစ္ရပ္ေတြ ေျပာသလိုမ်ဳိး တပ္က နည္းနည္းၿငိမ္သြားတယ္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာတယ္။ စာေပယဥ္ေက်းမႈ အသက္ရႈခြင့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္တပ္က သူတို႔ေဒသကို တိုးဝင္လာတာ၊ စစ္စခန္းေတြ တိုးခ်ဲ႕လာတာ၊ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ေနရာေတြကို ယူကုန္တာကို သူတို႔က ေျပာဖို႔သတၱိ သိပ္မရွိၾကဘူး။

အခုလည္း လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရး ေခတ္စားလာတယ္။ ဒီလႊတ္ေတာ္ကို အရင္းျပဳလို႔ သိန္းစိန္အစိုးရက ဆြမ္္းေလာင္းမလိုနဲ႔ ဘုန္းႀကီးသပိတ္ထဲက ဆြမ္းကို ခပ္ယူသြားတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။ အျပင္ပန္းၾကည့္ရရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က နည္းနည္းလႈပ္လို႔ ရလာတဲ့သေဘာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိန္းစိန္အစိုးရက ကြင္းတဝက္ ဖိကစားထားတာကို ေထာင့္စုံေလ့လာၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။ အရင္းစစ္အစိုးရလိုပဲ သိန္းစိန္အစိုးရက က႑ေပါင္းစုံမွာ ေနရာတိုးယူေနတယ္။

- သူ႔အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္မ်ား
- သူ႔ခ႐ိုနီမ်ား
- သူ႔ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္ (တ႐ုတ္နဲ႔ ကုလား အပါအဝင္) မ်ား
- အေနာက္တိုင္းႏိုင္ငံ (အေမရိကန္ အပါအဝင္) မ်ား
- ၈၈ မ်ဳိးဆက္မ်ား

... စသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စီးပြားေရးအရ၊ လူမႈေရးအရ အင္အားေတာင့္တင္းေအာင္ ႀကိတ္ၾကံေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အေတာ္အသင့္လည္း ေအာင္ျမင္မႈရွိၿပီ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔အာဏာေထာက္တိုင္ ခိုင္ခန္႔သထက္ ခိုင္ခန္႔ေအာင္ ေဒါင့္စုံႀကိဳးပမ္းေနတယ္။ ဒီေတာ့ အရင္းက စစ္အစိုးရနဲ႔ လက္ရွိ သိန္းစိန္အစိုးရ လုပ္နည္းကိုင္နည္းက ထူးသလိုနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

ထူးမလား ေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္

၁။ ဒီဇူလိုင္လမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လႊတ္ေတာ္ကို တက္ပါ့မယ္။ သူ႔ျပည္ပခရီးထက္ ပိုစိတ္ဝင္စားတယ္။ ဥပေဒကို ဘယ္ေလာက္ျပင္ႏုိင္မလဲ၊ ျပင္ထားတဲ့ ဥပေဒ ဘယ္ေလာက္ အသက္ဝင္မလဲ၊ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို ႀကီးက်ယ္တဲ့ ျပႆနာေတြေတာင္ လႊတ္ေတာ္အေရးေပၚေခၚယူၿပီး လူဝင္မႈဥပေဒကို သုံးသပ္ခြင့္မျပဳဘဲ ထင္ရာစိုင္းလုပ္သြားခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လႊတ္ေတာ္ကို ေရာက္ၿပီးရင္ ဘာမ်ားထူးလာမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသင့္တယ္။

၂။ ႏိုင္ငံသားေတြကို ေက်းကြၽန္လို ဆက္ဆံေနဆဲ ျမန္မာအစိုးရအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ တာဝန္ဝတၱရားကို ဘယ္ေလာက္ ေလးစားျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မလဲ။ လယ္ေျမေတြကို သိမ္းၿပီး ခ႐ိုနီေတြနဲ႔ ေဝမွ်ေဝစား လုပ္ေနဦးမလား။ ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္တဲ့ အစိုးရ၊ ျပည္သူအတြက္ အစိုးရ၊ ျပည္သူတို႔ရဲ႕အစိုးရ ျဖစ္လာမလား။ ဒါလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အစိုးရက ဒီမိုကေရစီအစိုးရ မျဖစ္သေရြ႕ အဲဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထြန္းကားေနတယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။ ေျပာရင္လည္း ယုံမွာမဟုတ္။

၃။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ကိစၥကိုလည္း ထည့္တြက္ရပါလိမ့္မယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ယုံၾကတာထက္ စစ္အစိုးရကိုပဲ ယုံၾကတာမ်ားတယ္။ စကားအရ သူတို႔ ညီၫြတ္ၾကပါတယ္။ ဘဝတူေတြျဖစ္လို႔ သူတို႔ စုစည္းသလို ျဖစ္ၾကေပမယ့္ တကယ့္အေရးမွာ စစ္အစိုးရကိုပဲ အားကိုးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီသမိုင္းကို သူတို႔ျငင္းလို႔ မရပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္း သစၥာေဖာက္ၿပီး စစ္အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဝန္မေလးတဲ့အဖြဲ႔မ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီတခါမွာလည္း သူတို႔က ဦးေအာင္မင္းကို ယုံၿပီး ပုံအပ္လိုက္ျပန္ၿပီ။ ၂၀၁၅ မတိုင္မီ ၂၀၁၄ ေလာက္မွာ ပင္လုံထက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ညီလာခံမွာ သူတို႔ ဘာမ်ားရႏိုင္မလဲ ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။

အဆိုးျမင္ဝါဒီလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ သတ္မွတ္ၾက။ စာေရးသူက ဒီလိုပဲ ျမင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးကို ေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္ အနာဂတ္ကိုေတာ့ မယုံဝ့ံပါ။

Ven Ravika
http://drlunswe.blogspot.com.au/