ondragstart="return false" onselectstart="return false"

Monday, July 9, 2012

ဗ ၊ မ ျပႆနာ

ေန ့သစ္မွ

ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နာမည္မွာ ဗမာေနရာကို ျမန္မာနဲ႔ အစားထိုးေျပာင္းလဲဖို႔ ေျပာၾကတဲ့ အသံေတြကို ဒီေန႔ေခတ္မွာ အသစ္တဖန္ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲသလို ေျပာၾကတဲ့အထဲမွာ တိုင္းရင္း သားလူငယ္ေတြလည္း ပါဝင္လာၾကတဲ့အတြက္ ဒီကိစၥဟာ ပိုၿပီး အေလးအနက္ထားရမယ့္ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္လာပါ တယ္။ အဲဒီတိုင္းရင္းသား လူငယ္ေတြထင္ေနတာက ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ မပါဘူး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ လုံးဆိုင္ရာဆိုမွ သူတို႔ပါမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့့ အဲသလို မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ထင္တာဟာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ ေနေၾကာင္း ရွင္းလင္းဖို႔ အေရးတႀကီးလိုအပ္လာပါတယ္။

သမိုင္း အစဥ္အလာ

ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ABFSU) ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွာ စတင္ဖြဲ႔စည္းၿပီး နာမည္ ခံခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ထက္အရင္ေစာတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (ABSU) ကိုေတာ့ ဒုတိယ ေက်ာင္းသားသပိတ္အၿပီး ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရာရွစ္၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ ေခတ္ပါ။

ေခတ္အဆက္ဆက္ ဗကသနဲ႔ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ထဲမွာ တိုင္းရင္းသားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾက ပါတယ္။ ရွမ္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုတင္ဧ (ပင္လုံ)၊ ရွမ္းေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုခင္ေမာင္ႀကီး (လက္ရွိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု)၊ ရခိုင္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုသာဘန္း (လက္ရွိ ALD ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ေၾကးမုံ ဦးသာဘန္း)၊ ကရင္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေစာေဒးဗစ္သာကေပါ (လက္ရွိ KNU ေခါင္းေဆာင္)၊ကရင္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ပဒိုမန္းရွာလာဖန္း (ကြယ္လြန္သူ KNU ေခါင္းေဆာင္)၊ ခ်င္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ ဦး (စစ္အစိုးရက ႀကိဳးမိန္႔ေပးသတ္ျဖတ္)၊ မြန္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းစိုးမင္း၊ မင္းအုန္းၿမိဳင္ တို႔ အပါအဝင္ တိုင္း ရင္းသား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အမ်ားအျပားဟာ တကသ၊ ဗကသ၊ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အလံေတြေအာက္မွာ ပါဝင္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အဲဒီဗကသ၊ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ သမိုင္းတေလ်ာက္လုံးမွာ ဗ၊မ ျပႆနာကို မၾကားခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဟာ တိုင္းရင္းသား အက်ဳံးမဝင္ဘူးလို႔ ျငင္းခုန္ ေျပာဆိုမႈမ်ဳိး မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကမွ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဆိုတာ တိုင္းရင္းသားမပါဘူးလို႔ သံသယဝင္ခဲ့ပုံ၊ ေစာဒကတက္ခဲ့ပုံ လည္း မရပါဘူး။

ဒါ့အျပင္ သမိုင္းဝင္အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာလည္း ဗမာနာမည္ခံယူတဲ့ တျခားႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ရွိၾကပါ တယ္။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ လူငယ္မ်ားအသင္း၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ လူငယ္မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဒို႔ဗမာအစည္း႐ံုး၊ ဗမာ့တပ္မ ေတာ္၊ ဗမာ့လက္႐ံုးတပ္ဖြဲ႔၊ ဒို႔ဗမာရဲတပ္ဖြဲ႔၊ ဒို႔ဗမာ ရွပ္နီတပ္၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း၊ ဒို႔ဗမာ ဆင္းရဲသား အစည္းအ႐ံုး၊ ဗမာႏိုင္ ငံလုံးဆိုင္ရာ ေတာင္သူလယ္သမားအဖြဲ႔၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေတာင္သူလယ္သမား အစည္းအ႐ံုး၊ ဗမာျပည္ ေတာင္သူ လယ္သမား ညီညြတ္ေရး အစည္းအ႐ံုး၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အလုပ္သမားမ်ားအစည္းအ႐ံုး၊ ဗမာျပည္ အလုပ္သမား အစည္းအ႐ံုးမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗမာျပည္ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီ (ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံပါတီ)၊ ဗမာျပည္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားပါတီ တို႔ဟာ ဗမာနာမည္ခံခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္းဝင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြပါ။ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းအားလုံး ဟာ ဗမာဆိုတာကို တိုင္းရင္းသားအားလုံး အၾကဳံးဝင္တယ္လို႔ မွတ္ယူသုံးစြဲခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ လူငယ္မ်ား အစည္းအ႐ံုးလို၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အမ်ဳိးသမီး လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္လို ျမန္မာနာမည္ခံယူတဲ့ အဖြဲ႔အ စည္းမ်ဳိးလည္း မရွိမဟုတ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးေခတ္ကေန လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကာလ တေလ်ာက္မွာ ဗမာနာမည္ခံတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကသာ အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။

ဗကသမွာလည္း ျမန္မာနာမည္ခံယူသုံးႏႈန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ကာလတိုတခုရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗကသ ဖြဲ႔စည္းကာစ ကနဦးကာလမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကနဦးကာလမွာ နာမည္သုံးစြဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တည္ၿငိမ္မႈမရွိေသးဘဲ စမ္းသပ္သုံးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ယူဆဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၃၆ စတင္ဖြဲ႔စည္းစဥ္ ကေန ၁၉၃၇ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္အထိမွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာလို႔ သုံးႏႈန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၃၇ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းကေန ၁၉၃၈ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ေလာက္ကာလအတြင္းထုတ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းတခ်ဳိ႕မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံး ဆိုင္ရာလို႔ သုံးခဲ့တာမ်ဳိးကို ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ရပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္ .. ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ လို႔ သုံးတာကို မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕မွာေတြ႔ရေပမဲ့ အတိုေကာက္အားျဖင့္ မကသ လို႔ သုံးတာမ်ဳိးေတာ့ မေတြ႔မိပါ။) တႏွစ္ဝန္း က်င္ေလာက္ၾကာမယ့္ အဲဒီ ကာလတိုတခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢလို႔ သုံးစြဲတဲ့ စာရြက္စာတမ္း တခ်ဳိ႕ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ အဲဒီကာလမွာ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားလုံးကို စမ္းသပ္သုံးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ယူဆစရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာကို ျပတ္ျပတ္သားသား မခြဲျခားဘဲ ၾကဳံသလို အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ သုံးစြဲခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ တယ္။ ၁၉၃၈ ကေန ေနာက္ပိုင္း တေလ်ာက္လုံးမွာေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ တသမတ္တည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္သုံးစြဲ သြားခဲ့တာေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ေနာက္ထပ္ၾကားေဖာက္သုံး စြဲတာမ်ဳိး မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဗကသ ဟာ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာအမည္ကို စမ္းသပ္ သုံးစြဲၾကည့္ခဲ့ၿပီး၊ သို႔မဟုတ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မထားဘဲ ေရာေႏွာသုံးစြဲၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ လိုက္တယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္းယူဆႏိုင္ပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ အဲသလို တႏွစ္ေလာက္ သုံးၾကည့္ၿပီးေနာက္မွာ ျမန္မာကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဗမာနာမည္ကို ခံယူလိုက္ ပါသလဲ။

ေနာက္တခါ အဲဒီေခတ္မွာ အဖြဲ႔အစည္း အမ်ားအျပားဟာ ဗမာကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သုံးခဲ့ပါရက္နဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဗမာ ဆိုတဲ့စကားလုံးဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ ပါမွပါရဲ႕လားဆိုတဲ့ သံသယစကားမ်ဳိးကို (ဒီေန႔ေခတ္လို) တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ က မေျပာမဆိုခဲ့ၾကတာပါလဲ။

ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသားအားလုံး အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ တႏိုင္ငံလုံးကို ျမန္မာလို႔ မသုံးဘဲ၊ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပဲ ေခၚေဝၚသုံးစြဲမယ္လို႔ အဲဒီေခတ္က ႏိုင္ငံေရးအရ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးအတြင္းမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲသလို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ျပ႒ာန္း သတ္မွတ္ခဲ့ေၾကာင္းကို ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္းမွာ အခုလို အတိအလင္းေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။

ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ…..

“သခင္မ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ဆိုေသာ စကားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟု အဓိပၸါယ္ ေရာက္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုသည္မွာ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ားက ေပးေသာ နာမည္ျဖစ္သည္။ မမွွန္ကန္။ ဗမာႏိုင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္းေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမဟုတ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ ေတာင္သူ၊ ပအိုး၊ ပေလာင္၊ မြန္၊ ျမန္ မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ဟု မသုံး၊ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဟု သုံးသည္။ သို႔မွသာ ညီညြတ္မွန္ကန္မည္။ ဗမာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသား အားလုံးကို ဗမာဟု ေခၚသည္။” လို႔ ရွင္းလင္း ေရးသားထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာဟာ ျပည္မေန ျမန္ မာလူမ်ဳိးေတြက ပိုင္ဆိုင္တဲ့ႏိုင္ငံလို႔ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္တဲ့အတြက္ တိုင္းရင္းသားအားလုံးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံကို ျမန္မာ ႏိုင္ငံလို႔မသုံးဘဲ ဗမာႏိုင္ငံလို႔ သုံးမယ္လို႔ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး က သတ္မွတ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႕ ရည္ ရြယ္ခ်က္ဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း အထင္အရွား ျပသ ေနပါတယ္။

ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္းဟာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ တႏိုင္ငံလုံးက သခင္ေခါင္း ေဆာင္ေတြ ရန္ကုန္မွာ စုေဝးေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကရာကေနစတင္ၿပီး ၁၉၆၈ ခုႏွစ္အထိကာလအတြင္းမွာ တႏိုင္ငံလုံးက သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြ စုေပါင္းၿပီး ေရးသားခဲ့တဲ့ သမိုင္းစာအုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သမိုင္းရဲ႕ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာပဲ

“ျမစ္ႀကီးနားမွ ဒို႔ဗမာတေယာက္ အေစာ္ကားခံရလွ်င္ ေယး၊ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္မွ ဒို႔ဗမာမ်ားက ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာၾက ပါ” လို႔ ေဟာေျပာခဲ့ၾကေၾကာင္းကိုလည္း အတိအလင္း ေရးသားထားပါတယ္။

ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးသမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ မွာေတာ့ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။

“ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးဟူရာ၌ ဒို႔ဗမာျပည္ထဲ၌ ရွိေသာ လူမ်ဳိးအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း အ ထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဒို႔ဗမာဟု ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဟူေသာစကားမွာ ျမန္သည္၊ မာသည္ဟူေသာ အဓိ ပၸါယ္ကို ေဆာင္ေသာ္လည္း ႏွာသံပါ၍ ေဘာင္က်ဥ္းသည္၊ အားနည္းသည္၊ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ေတာင္သူ၊ ဆလုံ၊ နာဂ၊ ျမန္မာ စေသာ ဗမာတိုင္းရင္းသား အားလုံးကို ျခဳံ၍ ငုံမိေစရန္ ဗမာဟူေသာ စကားလုံး ကို ေရြးသည္၊ အသံထြက္မာေက်ာ၍ သုံးစြဲသည္။ တဖန္ ဘ ကုန္းႏွင့္ ဘမာဟု မေရးဘဲ ဗ လခ်ဳိက္ႏွင့္ ေရးျခင္းမွာလည္း၊ ဘ သည္ ရံဖန္ရံခါ ဖ သံ ထြက္သျဖင့္ စိတ္မခ်ရေသာေၾကာင့္ ဗလခ်ဳိက္ႏွင့္ ဗမာဟုေရးသည္” လို႔ ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။

ျမန္မာ၊ ဗမာ ေဝါဟာရ ဘယ္ကစသလဲ။

ျမန္မာဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို အေစာဆုံးေတြ႔ရတာဟာ ပုဂံေခတ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ျမန္မာစာပညာရွင္ သမိုင္းပညာ ရွင္ အမ်ားအျပား သေဘာထားကိုက္ညီၾကပါတယ္။

ဆရာသိပၸံစိုးရင္ ရဲ႕ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ မွာ ထုတ္တဲ့ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၅၆ ကေန ၅၈ အတြင္းမွာ ေဖာ္ျပ ထားတာက

ျမန္မာဟူေသာ ေဝါဟာရကို ပထမဦးစြာ အေစာဆုံး သကၠရာဇ္ ၄၅၂ (ေအဒီ ၁၁၉၀) ပုဂံျမိဳ႔ ေတာင္ဂူနီေက်ာက္စာတြင္ စတင္ ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုသကၠရာဇ္ထက္ အႏွစ္ ၉၀ ခန္႔ ေစာေသာ က်န္စစ္မင္းႀကီး၏ နန္းတည္မြန္ေက်ာက္စာ (၁၁၀၂ ေအဒီ) တြင္ ျမန္မာကို “မိရမာ” ဟူ၍ ေရးထိုးထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေအဒီ ၁၃၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ေရးထိုးသည့္ ျမန္မာ ေက်ာက္စာတြင္ “ျမံမာ” ဟူ၍ ေရးထိုးထားသည္ကို အေစာဆုံးေတြ႔ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္စာမ်ားႏွင့္ မင္စာမ်ားတြင္ “ျမန္မာ” “ျမံမာ” “ျမမၼာ” ဟူ၍ ေရးထိုးလာၾကသည္ကို ေတြ႔ရွိရျပန္သည္။

တ႐ုတ္ရာဇဝင္ မွတ္တမ္းမ်ားအလိုအားျဖင့္ ေရွးက ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ေစာပိုး” ဟူ၍ ေခၚဆိုၾက၍ တ႐ုတ္ဟန္မင္းမ်ား လက္ ထက္ (ဘီစီ ၂၀၂- ေအဒီ ၂၆၃) တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “တန္” ဟူ၍ ေခၚဆိုလ်က္ တ႐ုတ္တန္မင္းမ်ား လက္ထက္ (ေအဒီ ၆၁၈ – ၉၀၇ ) တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ပိေယာ (ပ်ဴ)” ဟုေခၚဆိုၾကသည္။ ဆြန္မင္းမ်ားလက္ထက္ (ေအဒီ ၉၆၀) တြင္ “မိယင္” ဟုေခၚဆိုသည္ဟု သိရွိရပါသည္။ ထိုမင္းတို႔လက္ထက္မွ “မိယင္” တို႔သည္ တ႐ုတ္တို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံ သြားလာမႈ မ်ား စတင္ျပဳလုပ္ၾကသည္ဟု ဆို၏။ “မိယင္” ဆိုေသာ အမည္မွာ “ျမန္မာ” ဆိုေသာ အမည္ကို အဖ်ားဆြတ္၍ ေခၚဆို ေရးမွတ္ျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သုေတသီမ်ားက ယူဆၾကသည္။ တနည္းအာျဖင့္ဆိုေသာ္ တ႐ုတ္မင္းတို႔က ေအဒီ ၆၁၈ – ၉၀၇ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပ်ဴဟူ၍သာ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ “ျမန္မာ” ဟူ၍ ထင္ေပၚျခင္းရွိဟန္မတူေသးေပ။ ျမန္မာတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳလာသည္မွာ ေအဒီ ၉၆၀ ခုႏွစ္ခန္႔မွ အစျပဳသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္း သမိုင္း အဆိုအရလည္း ပုဂံကို သကၠရာဇ္ ၂၁၁ (ေအဒီ ၈၄၉) ခုႏွစ္တြင္ တည္သည္ဟု ဆိုထားသျဖင့္ ယုတၱိရွိသည္ဟု ဆုိရေပမည္။

ဒီေတာ့ ျမန္မာဆိုတဲ့စကားဟာ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ေပၚလာခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေခၚတဲ့ ျမန္မာဟာလည္း အခုျပည္မမွာ ေနၾကတဲ့ လူမ်ဳိးကိုသာ ေခၚၾကတာျဖစ္ၿပီး၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ကယား ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးေတြမပါေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ ဗမာဆိုတဲ့စကားကေရာ ဘယ္တုန္းကေပၚလာတဲ့စကားပါလဲ။ ထူးျခားတာက ဗမာဆိုတဲ့ စကားကို ေက်ာက္စာ ေတြမွာ အေထာက္အထားနဲ႔ မေတြ႔ရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဗမာဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ မူလရင္းျမစ္ကေရာ ဘာပါလဲ။ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားကေရာ မူလရင္းျမစ္ကဘာပါလဲ။

ဗမာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ မူလရင္းျမစ္ကို ေလ့လာ ဆန္းစစ္တဲ့အခါ ဆရာအမ်ဳိးမ်ဳိးက အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိး တင္ျပၾကပါ တယ္။ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသနအသင္းဂ်ာနယ္ JBRS အတြဲ ၂၃ ၊ အမွတ္ ၂ မွာ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္း က အယူကြဲ၊ မူကြဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေဖာ္ျပၿပီး ျမန္မာဆိုတဲ့စကားလုံးေရာ၊ ဗမာဆိုတဲ့ စကားလုံးေရာဟာ ျဗဟၼာ ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားလုံးကဆင္းသက္လာတဲ့ ေဝါဟာရျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးဟာ အယူအ ဆကြဲမ်ဳိးစုံ၊ Argument မ်ဳိးစုံကို ေဖာ္ျပၿပီး သုံးသပ္ထားတဲ့ ေတာ္ေတာ္ျပည့္စုံတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ (အေသး စိတ္သိလိုသူေတြ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္႐ႈၾကပါ။ ရွာေဖြမရသူမ်ား ဗကသနဲ႔ ဆက္သြယ္ ေတာင္းခံ ႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဦး ေက်ာ္ထြန္းရဲ႕ အယူအဆကို ဒီေန႔ေခတ္ ျမန္မာဘာသာ ေဗဒပညာရွင္အမ်ားစုက ေထာက္ခံၾကပါ တယ္။)

ျဗဟၼာ ဆိုတဲ့ စကားကေန ျဗမၼာ၊ ျဗမၼာကေန ျမမၼာ၊ ျမမၼာကေန ျမန္မာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတယ္လို႔ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္း က ဆိုပါတယ္။ ဗမာဆုိတဲ့စကားလုံးဟာလည္း ျဗဟၼာဆိုတဲ့စကားကေန ဗမၼာ၊ ဗမၼာကေန ဗမာျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။

အိႏၵိယမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ျဗဟၼာ (အသံထြက္အားျဖင့္ တခ်ဳိ႕က ဗရမာ) လို႔ ေခၚပါတယ္။ အိႏၵိယကုလားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဗရမာ ေခၚတာကို ၾကားၾကတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္က ဗမာကိုေခၚတဲ့အခါ Burma လို႔ R ထည့္ေပါင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဗမာေတြေခၚတဲ့ အသံကိုသာ အရင္ၾကားရင္ Bamar သို႔မဟုတ္ Bama လို႔ေခၚေကာင္းေခၚႏိုင္ ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ဖမာလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘမာကေန ဖမာ အျဖစ္ အသံ ေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္ ပါတယ္။

ဒါျဖင့္ ေက်ာက္စာေတြမွာ ျမမၼာ၊ ျမံမာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့စကားလုံးေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႔ရၿပီး ဗမာဆိုတဲ့စကားကို မေတြ႔ၾက ရတာက ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။

ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔စာေပမွာ အေရးနဲ႔ အဖတ္ ကြာျခားေနတတ္တဲ့ “ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံ” ထုံးစံ ထြန္းကားခဲ့ေလေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာဟာလည္း အေရးနဲ႔ အဖတ္ကြဲျပားခဲ့တာ ျဖစ္ပုံရတယ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ယူဆ ၾကပါတယ္။ ေရးတဲ့ အခါမွာ ျမန္မာလို႔ပဲ ေရးခဲ့ၾကၿပီး ေျပာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဗမာလို႔ပဲ ေျပာခဲ့၊ တြင္က်ယ္ခဲ့ၾကမယ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေက်ာက္စာ အေထာက္အထား မေတြ႔ရတဲ့ အတြက္ ဗမာဆိုတဲ့ စကား လုံးဟာ ေပၚတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးလို႔ ယူဆၾကတာမ်ဳိးရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ၊ ဗမာဟာ ရင္းျမစ္တခုတည္းကေန လာရိုးမွန္ရင္ ျမန္မာက ေရွးပေဝသဏီကတည္းက ေပၚခဲ့ၿပီး ဗမာက မေန႔တေန႔ကမွ (ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းေလာက္ မွ) ေပၚတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ေတာ္ေတာ္ နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာက္စာ၊ ေရွးစာအေထာက္အထား မေတြ႔ရတဲ့ အ တြက္ ဗမာဟာ ေနာက္မွေပၚတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆထက္ ဗမာဟာ ေျပာစကားမို႔သာ ေက်ာက္စာ၊ ေရွးစာမွာမေတြ႔ရတာ ဆိုတဲ့အခ်က္က ပိုၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားပါတယ္။ အေျပာနဲ႔ အေရးဆိုတာဟာ အေျပာက ပိုေရွးက်တာမို႔ ဗမာကေတာင္ ျမန္ မာထက္ ေစာခ်င္ေစာႏိုင္ပါေသးတယ္။ အေျပာကပိုေရွးက်တဲ့အတြက္ ဗမာကပိုေစာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ဳိးကို ေတာ့ ဆရာေမာင္သာႏိုးက ယူဆေၾကာင္း ဘီဘီစီ အလကၤာပုလဲပန္း အစီအစဥ္မွာ ေျပာထားပါတယ္။ ပါဠိအဘိဓါန္ကို နိႆယ ျပန္ဆိုခဲ့တဲ့ က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ အေက်ာ္အေမာ္တဦး ျဖစ္သူ ေတာင္ေပါက္ဆရာေတာ္ ဦးစကၡပါလ ကလည္း ဗမာကသာ အမွန္၊ ဗမာကသာ သင့္ေတာ္တဲ့ အသုံးအႏႈန္းလို႔ယူၿပီး သူ႔တသက္လုံးဗမာဆိုတဲ့ မူတမ်ဳိးတည္းကိုသာ သုံး ႏႈန္းခဲ့ဖူးတာလည္း ရွိပါတယ္။

အထက္အညာေဒသနဲ႔ ဗမာလူမ်ဳိးေတြေနထိုင္တဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာေတြကို သြားၾကည့္ရင္ ဒီအယူအဆမွန္ႏိုင္ေၾကာင္း ပိုမို သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေတြမွာ ျမန္မာလို႔ ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းတာသိပ္နည္းပါတယ္။ ဗမာလို႔သာ ေခၚေဝၚ သုံးႏႈန္း ၾကပါတယ္။ (အညာေက်းလက္ေဒသေတြဟာ ဗမာစကား မပ်က္စီးေသး (corrupt အျဖစ္နည္းပါးေသး) တဲ့ အရပ္ေဒသ ေတြအျဖစ္ ဘာသာစကား ပညာရွင္အမ်ားက လက္ခံထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။)

တကယ္ေတာ့ ေရွးပေဒသရာဇ္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ စာတတ္ေပတတ္ဆိုတာကလည္း ပေဒသရာဇ္ အႏြယ္ေတြ၊ မွဴး မ်ဳိး မတ္မ်ဳိးေတြကသာ မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ပေဒသရာဇ္ေတြက သာမန္ အရပ္စကား အရပ္ဟန္နဲ႔ ေျပာတာကို ေတာဆန္ တယ္ထင္ၿပီး စာသံေပသံနဲ႔ ဟန္လုပ္ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တေလ်ာက္မွာ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားကို ထီးရိပ္နန္းရိပ္၊ ပေဒသရာဇ္ အရိပ္နင္းတဲ့သူေတြကသာ အသုံးပိုမ်ားၾကၿပီး ရပ္ထဲရြာထဲက သာမန္လက္လုပ္ လက္စားေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဗမာလို႔သာ ေခၚၾကပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက “ျမန္မာ” ဟာ ပေဒသရာဇ္ေတြေပးတဲ့ နာမည္လို႔ ဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒို႔ဗမာ သခင္ေတြဟာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္နဲ႔ သိပ္အေဝးႀကီး အလွမ္းမကြာလွေသးတဲ့အတြက္ ဒီအခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းသ ေဘာေပါက္ပါတယ္။ တျခားတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု ေတြကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးၿပီး ႏွိပ္စက္ကလူျပဳတာဟာလည္း ပေဒသ ရာဇ္ေတြသာျဖစ္ၿပီး သာမန္အရပ္သားေတြ မပါဝင္တဲ့အတြက္ “ျမန္မာ” ဆိုတဲ့ ပေဒသရာဇ္နာမည္ဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ ရန္ၿငိဳးရန္စရွိၿပီး၊ “ဗမာ” ဆိုတဲ့နာမည္ဟာ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ ရန္ၿငိဳးအစဥ္အလာ မရွိဘူးလို႔ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ ႐ံုးက ယူဆခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ မူလ ရင္းျမစ္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာေရာ၊ ဗမာပါ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ မဆိုင္၊ ျပည္မေနလူမ်ဳိးနဲ႔သာ သက္ ဆိုင္တယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ “ဗမာ” ဆိုတဲ့စကားဟာ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ရွမ္း၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ ကယား၊ ပအိုး၊ ပေလာင္ စတဲ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု အားလုံး ပါဝင္တယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ ဘယ္တုန္းက စျဖစ္လာတာပါလဲ။

ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက စျဖစ္လာတာပါ။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး သမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ ဒီလိုဆိုထားပါတယ္။

“ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးသည္ မူလတည္ေထာင္ စဥ္မွစ၍ သမိုင္းတေလွ်ာက္လုံး လူမ်ဳိးစုအားလုံး၏ ညီညြတ္ေရးကို အေလး ေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ “တို႔” ဟူေသာ စကား၊ “ဗမာ” ဟူေသာ စကား၊ “ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္” ဟူေသာ စကားတို႔ကို တီထြင္၍ တိုင္းရင္းသား စစ္စစ္ဟူေသာ အမည္နာမ တပ္ဆင္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ သိသာထင္ရွားေပသည္။” လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တီထြင္၍ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အထူးသတိျပဳဖို႔လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာ ပေဒသရာဇ္ေတြသုံးတဲ့ ျမန္မာဆို တဲ့စကားလုံးကို တႏိုင္ငံလုံးအတြက္သုံးရင္ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ သေဘာ သက္ဝင္မွာ စိုးလို႔ “ဗမာႏိုင္ငံ” ဆိုတဲ့အသုံးကို ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးက တီထြင္သုံးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက တီထြင္ တယ္လို႔ေတာ့ ဆိုလိုတာ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဗမာဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံး တိုင္းရင္းသားအားလုံး အပါအဝင္ဆိုတာ ဟာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက ျပ႒ာန္းးခဲ့တဲ့ “ျပ႒ာန္းး အသုံးအႏႈန္း” ျဖစ္ပါတယ္။ ျပ႒ာန္းးျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ ပေဒသရာဇ္မ်ားသုံးစြဲခဲ့ၿပီး ပုဂံေခတ္ကတည္းက ျပည္မေနလူမ်ဳိးနဲ႔ ယွဥ္တြဲ ထင္ရွားလာတဲ့ ျမန္မာ ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို သုံးျခင္းအားျဖင့္ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ၊ မဟာျမန္မာဝါဒ က်င့္သုံးရာ မက်ေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဆိုတဲ့ စကားဟာ စတင္သုံးႏႈန္းလာကတည္းက ျမန္မာလူမ်ဳိးႀကီး လႊမ္းမိုးေရး ဝါဒကို ဆန္႔ က်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ လူမ်ဳိးစုအားလုံး ညီညြတ္ေရးကို ေရွ႔႐ႈတဲ့ စိိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေပၚေပါက္လာတယ္လို႔ အတိအက် မွတ္ယူႏိုင္ ပါတယ္။

ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးရဲ႕ အဲဒီမူကိုပဲ အထက္မွာ ဗမာနာမည္သုံးခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက လက္ခံက်င့္သုံးၾက တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို လက္ခံက်င့္သုံးၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ဗကသ) နဲ႔ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) တို႔လည္း အပါအဝင္ျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဗမာ၊ ျမန္မာ ေရာေထြးသုံးစြဲလာၾကျခင္း

နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး ကာလတေလ်ာက္လုံးမွာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးရဲ႕ “ဗမာသည္ တိုင္းရင္းသားအပါအဝင္ တႏိုင္ငံလုံး” မူကို စြဲစြဲျမဲျမဲ က်င့္သုံးလာၾကေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အထူးသျဖင့္ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို အေလးအနက္ မစဥ္းစားဘဲ အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ သုံးစြဲလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗမာဆိုတဲ့စကားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီး ျမန္မာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ ျပန္လည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ အသက္သြင္းခ်င္တဲ့အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေျပာင္းလဲ သုံးစြဲ လာၾကတယ္ လို႔ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္း မတိုင္ခင္ကာလေတြမွာ သက္ေသ အေထာက္အထား မေတြ႔ရပါ ဘူး။

ျမန္မာဆိုတဲ့ နာမည္ကို သိသိသာသာ ျပန္လည္သုံးစြဲလာတာက ၁၉၄၇ ခုအေျခခံဥပေဒမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒေရး ဆြဲရာမွာ ႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ကို အေလးအနက္စဥ္းစားခဲ့ပုံမရပါဘူး။ အျငင္းပြားမႈ တစုံတရာ ရွိခဲ့ေၾကာင္း လည္း အေထာက္အထား မေတြ႔ရသလို အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အေထာက္အထားမ်ဳိးလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး မူကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပုံရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ အေမြခံၿပီး အဂၤလိပ္ သုံးလက္စနာမည္ကိုပဲ လြယ္ လြယ္ဆက္ခံ မွည့္ေခၚလိုက္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ အေမြခံၿပီး အလြယ္သုံးလုိက္တယ္လို႔ ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၂၂ မွာ အခုလို ေရးသားထားတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟူေသာ စကားရပ္တို႔သည္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဥပ ေဒ၌ ပါရွိေသာ အဓိပၸါယ္မ်ဳိးကိုေဆာင္သည္။

အဂၤလိပ္ေခတ္တေခတ္လုံးမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရက Burma ျမန္မာျပည္လို႔ ကို႔လို႔ကန္႔လန္႔သုံးခဲ့တဲ့ အသုံးကို ၁၉၄၇ အေျခ ခံဥပေဒက လြယ္လြယ္ပဲ အေမြခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ Burma ျဖစ္လာခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို အသက္သြင္းခ်င္တဲ့ အတြက္ တမင္သက္သက္လုပ္ခဲ့ သလားဆိုတာကို ေတာ့ သက္ေသအေထာက္အထားျပသစရာ မရွိပါဘူး။ သေဘာရိုးနဲ႔ပဲ အဂၤလိပ္အေမြကို အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ဆက္ခံလိုက္ တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။

အဲဒီကေနေနာက္ပိုင္း ဖဆပလ ေခတ္တေလ်ာက္လုံးမွာလည္း ဗမာ၊ ျမန္မာေဝါဟာရ ကို ႏိုင္ငံေရးလက္နက္တခုအေနနဲ႔ ထုတ္သုံးတာ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာကို မူမရွိဘဲ အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္အေရာေရာ ေရာေႏွာသုံးစြဲခဲ့တာ မ်ဳိးကိုပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဗမာကေန ျမန္မာကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ လကၡဏာတခ်ဳိ႕ ေတြ႔ရပါတယ္။ အထင္ရွားဆုံး ဥပမာကေတာ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အျဖစ္ မသိမသာ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တာကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုလည္း ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါတယ္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဟာ သူ႔ဘဝတေလ်ာက္လုံး ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးတဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာ မရွိသူမို႔ တကသ၊ ဗကသ ေတြ အေပၚမွာ ဝန္တိုစိတ္ရွိပါတယ္။ ဗကသရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ အစဥ္အလာကိုလည္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိပါတယ္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္႐ႈေမာင္နာမည္ဟာလည္း ဂ်ပန္သြားကာနီးက်မွ အေရးေပၚေကာက္တပ္လိုက္တဲ့ သခင္နာမည္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဂ်ပန္ကို လိုက္ပါ သြားခြင့္ရတာကလည္း သူ႔ရဲ႕ဦးေလးျဖစ္သူ သခင္ညီ မက်န္းမာလို႔ လူစားထိုး လုိက္ပါခဲ့ရတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ကိုကို ေမာင္ႀကီးေရးတဲ့ တရံေရာအခါတြင္ ၾကည့္ပါ) သူမပါခဲ့တဲ့ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႕ အစဥ္အလာကိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဟာ လိုလားႏွစ္သက္မႈ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိအေျခအေနမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ဗမာအစား၊ ျမန္မာကို တျဖည္းျဖည္း အစား ထိုးလာပါတယ္။ ဗမာနာမည္နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုလည္း ေမွးမွိန္ေအာင္လုပ္ပါတယ္။ တျခားတဘက္မွာလည္း ျမန္မာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို တျဖည္းျဖည္း က်င့္သုံးလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗမာအစား ျမန္မာကိုအစားထိုး ေျပာင္းလဲလိုက္ေၾကာင္း ေတာ့ တရားဝင္ နာမည္တပ္ေၾကညာတာမ်ဳိးလုပ္တဲ့အထိ အတင့္မရဲခဲ့ပါဘူး။

ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္းကို ၁၉၇၆ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝတဲ့အခါ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္းမွာပါတဲ့ ဗမာ၊ ျမန္မာ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ဟာ မဆလရဲ႕ “ျမန္မာ” နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေၾကာင္း ေပၚလြင္လာပါ တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္း စာအုပ္ထဲက ဗမာ၊ ျမန္မာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ ေအာက္ေျခမွတ္စု အျဖစ္နဲ႔ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ အဓိပၸါယ္ရွင္းလင္းခ်က္ စာတမ္း စာမ်က္ႏွာ ၁၈ မွာပါတဲ့ စာပိုဒ္ကို ထည့္သြင္းခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွတ္စုက..

“ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္ သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဟုေခၚထားျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုံတို႔ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း သမိုင္းအစဥ္တေလွ်ာက္ ေျမႇာ္မွန္းခဲ့ၾကသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ျမဲျမံခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္က်င့္သုံးသြားမည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္စိုးေသာ ႏိုင္ငံ မဟုတ္ဘဲ၊ လုပ္သားျပည္သူတို႔ အာဏာပိုင္စိုးေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားကို သိမ္းက်ဳံးေပါင္း႐ံုး၍ ေခၚဆိုသည့္ ျမန္မာဟူေသာ လူမ်ဳိးမ်ား မွီတင္းေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားေစရန္ျဖစ္သည္”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလုံးကိုယ္စားျပဳျပ႒ာန္းးထားတဲ့ ဗမာစကားလုံးအစား၊ျမန္မာလူမ်ဳိးႀကီးစိုးေရး ကိုသာ လိုလားေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ျမန္မာကို တုိင္းရင္းသားအားလုံးကိုယ္စားျပဳ သုံးစြဲသင့္ ေၾကာင္းကိုေတာ့ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းမျပႏိုင္တာကိုလည္း ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာင္းျပန္ မလွန္ရဲေသး တာကိုလည္း သတိျပဳရင္ ေတြ႔ႏိုင္ ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းကာလနဲ႔ သိပ္အလွမ္းမကြာေသးတဲ့အတြက္၊ သိမွီသူေတြ သိပ္မ်ားေသးတဲ့အတြက္ မလွန္ရဲေသးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို အဓိပၸါယ္အတိအက် ခြဲျခားျပ႒ာန္းး သတ္မွတ္တာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ သူ႔သက္ တမ္းတေလ်ာက္မွာ မသိမသာဘဲ ဆက္လက္ ေရာေထြးသုံးစြဲသြားခဲ့ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂ ဝင္လာျခင္း

တကယ္တန္း ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းႀကီး ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္႐ုံသာမက ဗ၊ မ အေျပာင္းအလဲကို ႏိုင္ငံ ေရးလက္နက္အျဖစ္ အသုံးခ်ခဲ့သူကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ လူယုံတပည့္ေက်ာ္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အ ခြင့္အေရး ေပၚလာလို႔လည္း ထုတ္သုံးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခြင့္အေရး ေပၚလာပုံက ဒီလိုပါ။

၁၉၈၈ မတ္လမွာ ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းေပၚလာေတာ့ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့သူ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အခုပါတီေထာင္ ထားတဲ့ ကိုေအးလြင္တို႔၊ ေျမလတ္ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္းတို႔ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁၆ ရက္ တံတားနီ အေရးအခင္းမွာ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ ကိုေအာင္မ်ဳိးတင့္ ၊ ကိုညိဳထြန္း၊ ကိုတင္ေအး စတဲ့ သူ ေတြပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁၇ ရက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲဲမွာ စစ္တပ္က ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းဝိုင္း ပိတ္ဆို႔ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးတဲ့အထဲမွာ ကိုမင္းေဇယ် ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ မတ္လ လႈပ္ရွားမႈမွာ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ သူတခ်ဳိ႕ဟာ ေစာေစာစီးစီး အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဇြန္လ ေျမနီကုန္းလႈပ္ရွားမႈမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ မိုးသီးဇြန္၊ ေအာင္ဒင္တို႔ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾက ပါတယ္။ မတ္လမွာ အဖမ္းမခံရဘဲ လြတ္ေနေသးတဲ့ ညိဳထြန္းလည္း အဲဒီ အဖြဲ႔နဲ႔အတူ ပါလာပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဒုတိယ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အသုတ္ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔မွာ အဖမ္းခံထားရတဲ့ ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုေအးလြင္ စတဲ့ ပထမအုပ္စု ျပန္လြတ္လာၾကပါတယ္။ မႏၲေလးေဆာင္မွာ ႐ံုးခန္းဖြင့္ပါတယ္။ မတ္လ ၂၈ ရက္ သမဂၢရင္ျပင္မွာ ဗမာ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗကသ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းတဲ့အခါ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုေအာင္ဒင္၊ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႔ဟာ အလုပ္အမႈေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီး ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုေအးလြင္ စတဲ့ ပထမအသုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနအေပၚမွာ သေဘာထားကြဲလြဲၾကၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား ဖြဲ႔စည္းေရးေကာ္မတီ မကသဖ ဟာ ျမန္မာႏိုင္ ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ မကသ ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးျဖစ္လာပါတယ္။ ဇြန္လအုပ္စုေတြဟာ ဗကသ ျဖစ္လာၿပီး၊ မတ္လ အုပ္စုထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ မကသ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေနရပ္အရ ေျပာရရင္လည္း ဇြန္လအုပ္စု အမ်ားစုဟာ သကၤန္းကၽြန္း၊ ေတာင္ဥကၠလာဘက္မွာ ေနၾကၿပီး မတ္လ အုပ္စု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စမ္းေခ်ာင္းဘက္မွာ ေနၾကပါတယ္။ သူ႔အုပ္စု ေလးနဲ႔သူ သီးျခားလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ ဒီလိုသေဘာထားကြဲျပားေနတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ႏိုင္ငံေရးလက္နက္အျဖစ္ အခြင့္အေရး ယူ အသုံးခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ပုိကြကြဲေအာင္လုပ္ပါေတာ့တယ္။ တႏိုင္ငံလုံးက ေက်ာင္းသားထုႀကီးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြား ေအာင္အထိ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမားထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ မလိမၼာခဲ့ရင္ ေက်ာင္းသားထုႀကီးၾကားမွာ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ရပ္ေတြေတာင္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အထိ အႏၲရာယ္ႀကီးႏိုင္တဲ့ ဧရာမ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကံမႈႀကီးတခုပါ။ (အခု ၂၀၁၂ ခုထဲမွာ အလားတူ ေနာက္ထပ္လုပ္ၾကံမႈမ်ဳိးအတြက္ ေျခလွမ္းျပင္လာတာကိုလည္း ေတြ႔ေနရၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။)

အဲဒီတုန္းက လုပ္ၾကံပုံက ဒီလိုပါ။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး သူတို႔ အာဏာ မခိုင္မာေသးခင္၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူလူ ထုေတြ ေနာက္တခါ အုံႂကြဆန္႔က်င္လာမွာကို ေၾကာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေတြကို ေခၚၿပီးေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ပထမ အဆင့္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕တပည့္ ဗိုလ္မွဴးလွသန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေတြကိုေတြ႔ဆုံၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢ တရားဝင္တည္ေထာင္ခြင့္ ေပးမယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြဘက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ကို မယုံၾကည္တဲ့အတြက္ အဲဒီေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ရာဇဝတ္ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ သည္မွတပါး တျခားျပစ္မႈနဲ႔ ဖမ္းဆီးအေရးယူတာမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ပါ တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးရဲ႕ နာမည္ပါဝင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ စာမူရင္းကို သုံးေစာင္လက္မွတ္ေရးထိုးေပးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြခြဲၿပီး သိမ္းဆည္းခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုဝင္းႂကြယ္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုညိဳထြန္း၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ မခင္ဥမၼာ၊ ကိုေအးလြင္၊ မခင္မာေဝ၊ ကိုေဇာ္မင္း တို႔ အပါအဝင္ ေက်ာင္း သားေပါင္း ၂၈ ေယာက္ လို႔ထင္ပါတယ္၊ သြားေတြ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုမိုးသီး၊ ကိုေအာင္ဒင္တို႔က သြားမေတြ႔ခဲ့ၾကပါဘူး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က မကသ နာမည္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ေနရာနဲ႔ ေထာက္ပံ့မႈတခ်ဳိ႕ ေပးခဲ့ပါ တယ္။ ဗကသကို တရားဝင္ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ၊ မကသကိုသာ တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားအုပ္စု ႏွစ္အုပ္စုကို ပိုၿပီးကြဲေအာင္ သပ္လွ်ဳိလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မကသေတြ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ေပါင္း သလား။ ေထာက္လွမ္းေရးကို ဒူးေထာက္ခဲ့သလား။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့သလဲ။ စ သည္ျဖင့္ သံသယေတြလည္း ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္တာပါ။

အေကာက္ဉာဏ္သုံးၿပီး အဖြဲ႔အစည္းေတြၾကားထဲဝင္ သပ္လွ်ဳိၿဖိဳခြဲတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ဟာ အကြဲပိုႀကီးေအာင္ အားျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလမွာ ႏိုင္ငံေရးလက္နက္ကို ထုတ္သုံးပါတယ္။ ျပည္ မေနလူမ်ဳိးကို ဗမာလို႔ေခၚရမယ္၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ခ်င္း စတဲ့ တိုင္းရင္းသားအားလုံး အပါအဝင္ တႏိုင္ငံလုံးေန လူေတြအားလုံးကိုေတာ့ ျမန္မာလို႔ ေခၚရမယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔က အမိန္႔ထုတ္ၿပီး အစဥ္အလာကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္ပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို ေျပာင္းျပန္လွန္သလဲ။ အေျဖကရွင္းရွင္းေလးပါ။

၁။ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ အကြဲအျပဲကို ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ လုပ္တာပါ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြၾကား မွာ ကြဲဖို႔ဆိုတာထက္ ေက်ာင္းသားထုႀကီးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးမားမားထားၿပီး လုပ္တာပါ။
၂။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဒို႔ဗမာအစည္း႐ံုးတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာကို က်ဥ္းေျမာင္း ေသးသိမ္ သြားေအာင္ လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ တိုင္းရင္းသားနဲ႔မဆိုင္သေယာင္ ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္တာပါ။

အဲဒီတုန္းက “ဗ” မွန္သမွ်ကို အကုန္ “မ” နဲ႔ အစားထိုး ေျပာင္းလဲေရးကို စစ္ဆင္ေရး တခုလိုလုပ္လိုက္တာဟာ ေတာ္ ေတာ္ မ်က္စိေနာက္စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “ဗ” မွန္သမွ်ကို “မ” နဲ႔ လိုက္အစားထိုးလို႔ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ညိဳထြန္းက မခံႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခင္ညြန္႔လုပ္ပုံနဲ႔ေတာ့ ဗုဒၶေတာင္ မုဒၶ ေျပာင္းရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က စကားလုံးနည္းနည္း ျဖတ္ညႇပ္ကပ္လုပ္၊ လိုရာဆြဲၿပီး ဗုဒၶကို မုဒၶဟုေခၚသူ ညိဳထြန္း ဆိုၿပီး သတင္းစာ ထဲမွာ ေခါင္းစီးစာလုံးမဲႀကီးနဲ႔ ေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။

တကယ္တမ္းေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မကသ ေတြဟာလည္း ေက်ာင္းသားထုကို သစၥာေဖာက္သူေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ထင္ရွားလာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဟာ သူကိုယ္တိုင္ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးေပးထားတဲ့ ကတိကို ဖ်က္ၿပီး သူမဖမ္းဘူးလို႔ အာမခံထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးကို သိမ္းက်ဳံးဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။ မကသ ေခါင္းေဆာင္ ေတြဟာ ေရွ႕ဆုံးက အဖမ္းခံၾကရပါတယ္။ ဗကသ ေတြလည္း အဖမ္းခံရပါတယ္။ ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခံရပါ တယ္။ စစ္ဗိုလ္ဆိုတာ ေပးထားတဲ့ ကတိဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ဘူးလို႔ ဒီေန႔ စစ္ဗိုလ္ေတြ အေျပာႀကီးေနၾကေပမဲ့ စစ္ဗိုလ္ ေတြဟာ သူတို႔ေပးထားတဲ့ကတိကို ဖ်က္ခဲ့ၾကတာဟာ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။

စာေပစိစစ္ေရးကလည္း ဗမာျမန္မာကို ေစာင့္ၿပီး စိစစ္ေရးလုပ္ပါတယ္။ ထုတ္ေဝၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ဆရာ ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ ဗမာစာ၊ ဗမာစကား စာအုပ္ေတာင္မွ ေနာက္တႀကိမ္ထုတ္ေတာ့ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားလို႔ ေျပာင္းခိုင္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အာဏာသုံးၿပီး သူတို႔ျပ႒ာန္းးခ်က္ကို လူေတြစြဲသြားေအာင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္အစိတ္က်င့္သုံးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီေန႔ေခတ္ တိုင္းရင္းသားလူငယ္ေလးေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ျပ႒ာန္းးခ်က္ကိုပဲ အမွန္လို႔ ထင္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေမြးကတည္းက ဒီအတိုင္းေတြ႔လာရတာကိုး။

စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ အဖြဲ႔အစည္း မဟုတ္ဘဲ၊ ျပည္မေနလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းကိုသာ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ အထင္မွားေအာင္ သပ္လွ်ဳိခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါတြင္မကဘဲ ေနာင္ေခတ္အဆက္ ဆက္မွာ ဗ၊ မ ျပႆနာအေမြဆိုးကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ အကြဲေၾကာင္း ဆက္ တိုက္ေပၚေနေအာင္ ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ျခဳံငုံၿပီး ေျပာရရင္ “ဗမာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကိုဆန္႔က်င္တဲ့ အေျခခံေပၚမွာ စတင္သုံးစြဲလာတဲ့ မူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဂုဏ္ေရာင္ထြန္းေျပာင္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းတန္ဖိုးကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ “ျမန္မာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူကေတာ့ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ ေသြးခြဲသပ္လွ်ဳိခဲ့တဲ့ သမိုင္းကို ကိုယ္စားျပဳပါ တယ္။

“ဗမာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူဟာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးမူ ျဖစ္ပါတယ္။ “ျမန္မာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ ညြန္႔ မူ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ နာမည္သည္ပင္ စစ္အာဏာရွင္ အေငြ႔အသက္၊ ပေဒသရာဇ္ အေငြ႔အသက္လႊမ္းျခဳံေနတဲ့ ျမန္မာ ဆိုတဲ့ နာမည္အစား၊ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ကိုယူသင့္ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စု ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လူမ်ဳးိစုံေသြး စည္းညီညြတ္ေရး အစဥ္အလာနဲ႔ မွည့္ေခၚထားတဲ့ ဗမာကသာ အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေရးရင္လည္း Bamar သို႔မဟုတ္ Bama လို႔သာ ေရးသင့္ပါတယ္။

ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ေရာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့နာမည္ေရာဟာ ရင္းျမစ္ကိုၾကည့္ရင္ ျပည္မေနလူမ်ဳိးစုနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ နာမည္ႏွစ္မ်ဳိးလုံးကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိးလည္း တိုင္းရင္းသားေတြၾကားမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၉၀ ဝန္းက်င္ ကစ ၿပီး ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္အထိ မာနယ္ပေလာ အားေကာင္းစဥ္ကာလတုန္းက ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ DAB ကဦးစီး က်င္းပတဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပုံ ျပန္လည္ေရးဆြဲေရး အစည္းအေဝးေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံအမည္ ျပင္ ဆင္ေျပာင္းလဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲ တခုပါဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာေရာ၊ ဗမာပါ မပါေအာင္ ေရွာင္ၿပီး ေရႊျပည္ဗိမာန္၊ ေရႊႏိုင္ငံ၊ သံလြင္ဧရာ၊ ေဇယ်ာသီရိ ဆိုၿပီး နာမည္အမ်ဳိး မ်ဳိး စမ္းေပးၾကည့္ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ နာမည္ေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မႀကိဳက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ နာမည္ေတြက သေဘၤာနာမည္လိုလို၊ ကားဂိတ္နာမည္ေတြလိုလို အမ်ားစိတ္ထဲမွာ ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႀကိဳက္ႏိုင္တယ္ဆိုေစဦးေတာ့၊ အဲဒီနာမည္ေတြဟာလည္း ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း တရားဝင္ႏိုင္ငံနာမည္ ဆိုတာဟာ အသံထြက္ တမ်ဳိးတည္းပဲ ျဖစ္ သင့္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဘာသာစကားတမ်ဳိးတည္းနဲ႔ပဲ ေပးရေတာ့မွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာအရိပ္နဲ႔ လြတ္ေအာင္ ခ်င္းစာ၊ ရွမ္းစာ၊ မြန္စာ၊ ကခ်င္စာနဲ႔ နာမည္ေပးမယ္ဆိုရင္ေရာ၊ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္မွာပါလား။ ဒါမွ မဟုတ္ အဂၤလိပ္လို ေပးဦးမလား။ ဒါဆိုရင္ ပိုေတာင္ ဆိုးပါဦးမယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေလာက္အထိ အသစ္ထြင္ဖို႔ စဥ္းစားခ်က္ ဟာ နာမည္ဆိုတဲ့ ပညတ္အေပၚ အယူသီးလြန္းရာက်တဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ပညတ္က အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး သေဘာထား၊ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ထားရွိတဲ့ ေစတနာကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုစည္းလုံးညီညြတ္ ေရးကို ရည္ရြယ္ၿပီး တီထြင္သုံးစြဲထားတဲ့ သမိုင္း အစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအားလုံး အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေခၚဆိုထိုက္တဲ့ အသင့္ေတာ္ဆုံးနာမည္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ တျခားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ နမူနာကိုလည္း ၾကည့္ပါ။ ဂ်ာမနီမွာ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစု ဂ်ာမန္ေတြရဲ႕ နာမည္ကိုပဲ ႏုိင္ငံ နာမည္ ေပးထားပါတယ္။ ႐ုရွားမွာလည္း ႐ုရွားလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္း ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ မတိုင္ခင္နဲ႔ ဆိုဗီယက္လြန္ကာ လမွာ သူ႔ႏိုင္ငံနာမည္ကို ႐ုရွားလို႔ ေပးထားတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္ မတက္ပါဘူး။ ထို္င္းႏိုင္ငံ၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွားတို႔ဟာလည္း အလားတူ ေနာက္ထပ္ဥပမာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သူတို႔မွာလည္း သ မိုင္းမွာ အသာရခဲ့တဲ့ လူမ်ဳိး၊ အေရအတြက္မ်ားတဲ့ လူမ်ဳိးရဲ႕ နာမည္က ႀကီးစိုးသြားတာပါ။ ဒါမ်ဳိးဟာ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ တင္မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ သမိုင္းထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ရလဒ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔မွာ ျပႆနာမတက္ဘဲ က်ေနာ္တို႔မွာ ျပႆနာတက္တာက ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ အဓိကက လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး ေၾကာင့္ပါ။ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ လူမ်ဳိးစုေတြအေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ အစိုးရက လူမ်ဳိးေရးဖိႏွိပ္မႈေတြ လုပ္ထားလို႔ပါ။ အ ႏွစ္သာရ ျဖစ္တဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံေရးကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖို႔က လိုရင္းပါ။ နာမည္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေစာေစာက ေျပာသလို ရည္ရြယ္ ခ်က္ေကာင္း၊ သမိုင္းအစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ကို ခံယူသင့္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုအေပၚမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေစတနာလည္း မေကာင္း၊ သမိုင္းအစဥ္အလာလည္း မေကာင္းတဲ့ ပေဒသရာဇ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြသုံးတဲ့ “ျမန္မာဟာ လူမ်ဳိးအားလုံး အၾကဳံးဝင္တယ္” ဆိုတဲ့မူဟာ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ နာမည္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔လည္း “ဗမာ” နာမည္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္၊ လိပ္ျပာသန္႔ သန္႔နဲ႔ ခံယူဖို႔ လိုပါတယ္။ အခုလို “ဗ” နာမည္ ရဲရဲ ခံယူဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ “ဗ” နဲ႔ “မ” ကြဲျပားခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုမင္း ကိုႏိုင္တို႔နဲ႔ ကိုမင္းေဇယ်တို႔ ၾကားမွာရွိခဲ့တဲ့ ျပႆနာေဟာင္းကို အစျပန္ေဖာ္တာ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ အတိအလင္း ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။ ျပႆနာ အစျပန္ေဖာ္တာမဟုတ္သလို ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ဘက္ကို ဘက္လိုက္တာလည္း မဟုတ္ ဘူး။ အားလုံး အတူတကြ တိုင္းျပည္အေရး ေဆာင္ရြက္ၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ဘက္မွလည္း လိုက္စရာ မလိုပါဘူး။

“ဗ” နာမည္ခံယူတာဟာ ျပႆနာကို အစေဖာ္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာကို အဆုံးသတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ေနာက္ ေနာင္ မ်ဳိးဆက္ေတြလက္ထဲမွာ ဒီျပႆနာပါမလာေတာ့ေအာင္ အဆုံးသတ္တာပါ။ ကြဲ အေမြကို လက္ဆင့္မကမ္းခ်င္လို႔ ဒီမွာ အဆုံးသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ့ထက္ ပိုအေရးႀကီးတဲ့ စကားကို ဆိုရရင္ ဗ၊မ ျပႆနာရဲ႕ အဓိက ႏိုင္ငံေရး ဝိေရာဓိဟာ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဗကသ၊ မကသ အုပ္စုႏွစ္စုၾကားက ဝိေရာဓိက အဓိက မဟုတ္ဘူး။ ဗကသ၊ မကသ ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီျပႆနာ စခဲ့ တာျဖစ္ေပမဲ့ တကယ့္ ဝိေရာဓိ တကယ့္ ပဋိပကၡက ဒီ့ထက္ပိုႀကီးက်ယ္ပါတယ္။

တကယ့္အဓိက ဝိေရာဓိက စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ “မ” နဲ႔ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႕ “ဗ”၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ကုိဗဟိန္းတို႔ရဲ႕ “ဗ” ၾကားက ဝိေရာဓိ၊ စစ္အာဏာရွင္ကိုယ္စားျပဳ “မ” နဲ႔ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံကိုယ္စားျပဳ “ဗ” ၾကားက ဝိေရာဓိေတြ ကသာ တကယ့္ဝိေရာဓိ၊ တကယ့္ ပဋိပကၡျဖစ္ပါတယ္။

ဗကသနာမည္ ခံယူဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ

၁။ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ခံယူခဲ့တဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာ၊ေက်ာင္းသားထုႀကီးတခုလုံးက မ်ဳိးဆက္အဆင့္ဆင့္ လက္ ဆင့္ကမ္း ခံယူခဲ့တဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔၊
၂။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက အတိအလင္း ေၾကညာျပ႒ာန္းးထားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ခိုင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ ဆန္႔က်င္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔၊
၃။ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းကို ေျပာင္းျပန္လွန္တဲ့လုပ္ရပ္ကို မေထာက္ခံႏိုင္လို႔၊
၄။ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို လက္မခံႏိုင္လို႔၊
၅။ ဗကသ ကို တမင္သက္သက္ က်ဥ္းေျမာင္းေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္ေဆာင္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ဦးခ်ဳိးတဲ့ လုပ္ရပ္ကို ဒူးေထာက္လက္ခံတာမ်ဳိး မလုပ္ႏိုင္လို႔ ဆိုတဲ့ အခ်က္ငါးခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာ၊ ျမန္မာျပႆနာဟာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တခုလုံးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဆိုတာဟာ လည္း ေက်ာင္းသားထုႀကီး တခုလုံးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ နာမည္ပါ။ သမိုင္းအစဥ္အလာႀကီးမားလွတဲ့ ဒီနာမည္ အေပၚမွာ ေက်နပ္ မႈမရွိဘူးဆိုရင္ျဖင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စည္း႐ံုးေျပာဆိုခြင့္ရတဲ့ အေျခအေနတခုေအာက္မွာ စာေပပညာရွင္၊ သမိုင္းပညာ ရွင္ေတြ၊ ဝါရင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အေၾကအလည္ ပါဝင္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားထုညီလာခံႀကီးေခၚယူ ၿပီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသား အားလုံးဆႏၵခံယူပြဲႀကီးလုပ္ၿပီးမွသာ ေျပာင္းလဲသင့္ပါတယ္။ ဗကသ နာမည္ကို ကိုယ့္သ ေဘာနဲ႔ကိုယ္ လြယ္လြယ္ေျပာင္းဖို႔ဆိုတာဟာ မၾကံေကာင္း မစည္ရာ ကိစၥႀကီးပါ။

သိန္းေဇာ္ျမင့္

ကိုးကား
၁။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးသမိုင္း
၂။ သိပၸံစိုးရင္ရဲ႕ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္း
၃။ ဦးေက်ာ္ထြန္းရဲ႕ ျမန္မာဟူေသာ စကားျဖစ္လာရင္း မူလအေၾကာင္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသန အသင္းဂ်ာနယ္။ အတြဲ ၂၃၊ အမွတ္ ၂။
၄။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ
၅။ ဘီဘီစီ အလကၤာပုလဲပန္း အမွတ္ ၃။ ဗမာ၊ ျမန္မာျပႆနာ။
၆။ ကိုကိုေမာင္ႀကီးရဲ႕ တရံေရာအခါ

Abfsu Cwc ေဖ့စ္ဘြခ္မွ …
http://www.naytthit.net/?p=28740

1 comment:

kyaw soe said...

after freedom change to new name. burma or myanmar represent for one people name ethnic people more than them.

Post a Comment