နက္ျဖန္ေတြရဲ့ ၾကားတစ္ေနရာ

ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးတပုဒ္ပါ။

မန္းေတာေလာင္း

၇-၇-၂၀၁၁

က်ေနာ္တို႔ ကုန္ဆုံးသြားေသာ နက္ျဖန္သည္ ေသျခင္းတရားဆီသို႔ ဦးတည့္ေနသည္။ အဆုံးစြန္ နက္ျဖန္ႏွင့္ ယေန႔အၾကား က်ေနာ္တို႔သည္ ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ခရီးသြားမ်ားသည္ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့၍ ခရီးသြားႏိုင္ပါသ လား။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်၍ ခရီးသြားေနရသလား။

တကယ္ေတာ့ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့၍သာ ခရီးသြားခ်င္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်၍ ခရီးသြားေနရဆဲပင္။ ဒီခရီးမွာ က်ေနာ္ညံ့လို႔ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့တာလား။ ေနာက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္လိုလူ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီးပင္။ သန္း ၆၀ေသာ ျပည္ သူတို႔ ကမၻာ့ခရီးတြင္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္ အသက္ ၆၀ျပည့္ဘို႔ သုံးႏွစ္သာလိုေတာ့သည္။ ေနမြန္းကား တိမ္းေနၿပီ။ ေသမင္းႏွင့္ မေတြ႔ြမီ ေသမင္းႏွင့္ စစ္ခင္းခဲ့ရေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ၿပီး။ က်ေနာ္ အသက္ ၇ႏွစ္အရြယ္ေတြ ေတာ္ လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းသည္ကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သတိရသည္။ သည့္မတိုင္မီ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ ရွိခဲ့သည္ကို ေတာ့ လုံး၀ မသိလိုက္ပါ။ ႀကီးျပင္းလာမွ စာေပဖတ္ရင္း သမိုင္း အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားကို သိရသည္။ က်ေနာ္ လာျခင္းမေကာင္းခဲ့ တာ အခုထိပါပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ၁၃ႏွစ္အထိ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ႏွင့္ ေကအဲန္ဒီအိုတို႔ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚတြင္ ရွိသည္ကိုေတာ့ မွတ္ မိေသးသည္။ က်ေနာ္ ၆တန္းႏွစ္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕နယ္ က၀က္ေက်းရြာ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွအျပန္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ ေယာက္ လယ္စားက်က္ကြင္းတြင္ သီခ်င္းဆို၍ျပန္လာစဥ္ အေမက ရြာထိပ္မွ လွမ္း၍ေျပးလာသည္။ က်ေနာ့္ရြာသည္ စကျမား ေက်းရြာအနီ အစုႀကီးေက်းရြာ ျဖစ္သည္။ စကျမားေက်းရြာတြင္ စစ္တပ္ရွိသည္။ အေမက က်ေနာ္တို႔လက္ကို အတင္းဆြဲ၍ က်ေနာ္တို႔ရြာနား၀န္းက်င္မွာ သူပုန္ေတြေရာက္ေနေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တို႔ကို သူပုန္မွတ္၍ စစ္တပ္က အေျမွာက္ႏွင့္လွမ္းထုႏိုင္ ေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွ သီခ်င္းဆိုခဲ့ေသာ အေပ်ာ္မ်ားေပ်ာက္၍ အေျမွာက္ဆန္မွန္မွာကိုေၾကာက္ေသာ ရင္ခုန္သံတို႔ ျမည္ဟီး၍ လာသည္။ က်ေနာ္တို႔ သားအမိႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဥယ်ာဥ္ထဲရွိ အေဖတူးထားေသာ ဗုံးခိုက်င္းတြင္ အိပ္၍ တစ္ညကုန္ခဲ့ရ သည္။

မိုးလင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရြာအနီး က်ဳံတာရြာက သူႀကီး အသတ္ခံရေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။ ထိုသူႀကီးသည္ က်ေနာ့္အတန္း ေဖာ္ မိန္းကေလးႏွစ္ဦး၏ အေဖျဖစ္သည္။ အေတာ္ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါတကား။ ဆက္ေၾကးမေပး၍ သူႀကီး အား သူပုန္က သတ္သြားခဲ့သည္ဟု ေနာက္မွသိရသည္။

ထုိသူႀကီးကိုလည္း မၾကာခဏ ျမင္ဖူးေန၍ သူ၏႐ုပ္ပုံလြာသည္ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲမွ မထြက္။ က်ေနာ့္အတန္းေဖာ္ မိန္းကေလး ၏ မိသားစုမ်ား ေသာကမီးမ်ား ဘယ္ေလာက္ ေတာက္ေလာင္ေနပါမည္လဲ။ သူပုန္မ်ား စကျမားစစ္တပ္မွ ေဆာက္ထားေသာ စပါးက်ီႀကီးကို မီးလာ႐ႈိ႕ၿပီး တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့သည္ကိုလည္း ႀကဳံခဲ့ရသည္။ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚသူပုန္မ်ားကို ျဖတ္ေလးျဖတ္ျဖင့္ တိုက္ ခိုက္္ေခ်မႈန္းသည့္ မိုးဟိန္စစ္ဆင္ေရးႏွင့္ လင္းယုန္စစ္ဆင္ေရးတြင္ ေသနတ္သံ၊ အေျမွာက္သံ တဒိုင္းဒိုင္း တ၀ုန္း၀ုန္းကိုလည္း ရက္သတၱေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ၾကားခဲ့ရသည္။

ထိုစဥ္က သူပုန္မ်ား က်႐ႈံးသည္ကို က်ေနာ္ အားရေက်နပ္မိခဲ့သည္။ သူပုန္ဆိုသည္မွာ လူသတ္သမား၊ လူရမ္းကား ေက်းရြာ သားမ်ားကို ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးသူမ်ားဟု မွတ္ယူထားခဲ့သည္။ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚတစ္ခုလုံး အစိုးရလက္ေအာက္ က်ေရာက္ၿပီး သူပုန္မ်ား ကင္းစင္ေသာအခါမွ က်ေနာ္တို႔ လက္နက္မဲ့ျပည္သူမ်ားသည္ စစ္ကြ်န္ျဖစ္ရသည္ကို ေနာက္မွ သိလာရသည္။ အခု ခ်ိန္ထိ စစ္ကြ်န္လက္က မေပ်ာက္ေသးပါ။ ကရင့္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးႀကီးေျပာခဲ့သည့္ ကရင့္လက္နက္ ကရင့္ လက္ထဲမွာ ရွိရမည္ဟူေသာစကားကို သတိရေနမိသည္။ ယခု ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ ကရင္ေတြလက္ထဲမွာ ဘာလက္နက္မွ မရွိ ေတာ့၍ တက္လာသည့္ အစိုးရတိုင္း ကရင္လူမ်ဳိးတိ႔ု၏ ရပိုင္ခြင့္ကို လစ္လ်ဴရူကာ ထင္တိုင္းႀကဲအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့သည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလက္ထက္ ဦးသန္႔အေရးအခင္း။ အလုပ္သမားအေရးအခင္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေတာ့မွ အစိုးရ၏ သ႐ုပ္မွန္ ကို ထင္းထင္း သိရပါေတာ့သည္။ ေနာက္ မဆလေခတ္ အက်င့္ပ်က္ခ်ထားမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူအားလုံး လူတန္းမ ေစ့။ ဆင္းရဲမြဲေတခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းပညာေရးကိုလည္း ဆုံးခန္းတိုင္ မသင္ႏိုင္ခဲ့။ က်ေနာ္တို႔မွာ စနစ္၏သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ ဤသည္ပင္ အေထြေထြ မေက်နပ္မႈေၾကာင့္ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္း တိုးလိုက္ရသည့္အခါမွာေတာ့ ျပည္ သူတို႔၏ အားမာန္ႏွင့္ ရင္ဖြင့္သံတို႔သည္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပိဳက်ႏိုင္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ အစိုးရ၏ ေဒါက္တိုင္ မဆလပါတီလည္း ဘုံးဘုံးလဲ၍ ဆုံးခန္းတိုင္သြားေတာ့သည္။

တစ္ဖန္ န၀တ စစ္အာအသိမ္းခံရျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ေရာက္ေနၿပီး ကေလးသုံးေယာက္ ဖခင္အဖို႔ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမည္မသိ။ မိသားစုအခက္အခဲ အထြဋ္အထိပ္သို႔ ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ေခြးတိုး၀က္တိုးဘ၀ျဖင့္ မေသ႐ုံ တမယ္ အသက္ဆက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ရ၍ ေနသာထိုင္သာရွိသြားေသာ္လည္း အနာဂတ္က ဘာမွ်မေရရာေသး။ ေသခ်ာသည္က ေသမင္း၏ ေခ်ာက္ႏႈတ္ခမ္းနားသို႔ တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းကပ္၍လာျခင္းပင္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရ၍ သုံးလမျပည့္မီမွာပင္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး မီးထေလာင္ေတာ့သည္။ ညီအစ္ကိုအခ်င္းခ်င္း တိုက္ၾက သည့္စစ္ဆိုလွ်င္ မမွား။ ေနာက္တႏွစ္ မျပည့္မီေသးခင္မွာပင္ လူမ်ဳိးစုျပႆနာ ဘရိတ္ေပါက္ခဲ့ရာမွ အျပန္႔က်ယ္ေသာ ပတ္ လည္စစ္ပြဲႀကီးတစ္ခု ျဖစ္၍လာသည္ကို သမိုင္းတြင္ ဖတ္႐ႈေလ့လာရသည္။ အမွန္မွာေတာ့ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီျပႆနာေၾကာင့္ ျမန္ မာျပည္ႀကီး စစ္တလင္း ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ အိုင္ဒီေယာ္လိုဂ်ီ စစ္ပြဲမရွိေတာ့ဟု ေျပာဆိုက ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးစုျပႆနာကား မၿငိမ္းေသးပါ။ လူမ်ဳိးစုျပႆနာဟု ဆိုသည္ႏွင့္ Self-determination ေ၀ါဟာရ၏ အေကာက္အယူကို ၾကည့္႐ႈရမည္ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ သမတ ၀ီလ္ဆင္၏ Self-determination မွာ လႊတ္ေတာ္တြင္းေရာက္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ား ၿခိမ္းေျခာက္ခံထားရ သလား မသိေပ။ အမွန္မွာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ျပည္ေထာင္စုအရိပ္ အာ၀ါသေအာက္တြင္ တန္းတူအခြင့္အေရးရရွိကာ ေအးအတူ ပူအမွ် ေနထိုင္လိုၾကေပသည္။ ျပည္ေထာင္စုဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကိုပင္ `Union`လား `Federal`လား အျငင္းပြား ရာတြင္ ၁၉၄၇၊ ဇြန္လ ၁၇ရက္ေန႔က က်င္းပခဲ့ေသာ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ ေဆြးေႏြးပြြဲ အမတ္တစ္ေယာက္က ေမးျမန္ခဲ့ ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အဂၤလိပ္ဘာသာ “Union”ႏွင့္ “Federal”ကို အဓိကမထားဘဲ ျမန္မာဘာသာ ျပည္ေထာင္စုကိုသာ အတည္ယူေၾကာင္း ျပန္ၾကားခဲ့သည္။ ဗဟုိလုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာလြန္ကဲပါက သုိ႔မဟုတ္ ဗမာႀကီးစိုးေရး၀ါဒ လြန္ကဲပါက “Unitary” ဘက္ကို ဦးတည္သြားၿပီး တိုင္းရင္းသားေေဒသဘက္ အေလးသာပါသြားျပန္လည္း “Federation”ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး “Confederation” သို႔ ေရာက္ေကာင္းေရာက္သြားႏိုင္ျပန္သည္။ “Unitary”ႏွင့္ “Confederation”တို႔ အားၿပိဳင္လွ်င္ ျမန္မာ့ စစ္မီးက ၿငိမ္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကရက္တိုက္ေဇးရွင္း ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ အလွမ္းေ၀း၍ ေနေပဦးမည္။

ယခု ကရင္၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မ်ားရွိ လူမ်ဳိးစုႏွင့္္ ဗဟိုအစိုးရတို႔၏ တိုက္ပြဲသည္ “Unitary”ႏွင့္ “Confederation”တို႔အား ၿပိဳင္သည့္တိုက္ပြဲလား။ စဥ္းစားခ်ိန္ဆဖို႔ လိုအပ္ေပသည္။ တိုင္းျပည္အာဏာကို ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္လည္း အလိုႏွင့္ အလြန္ကို ခ်င့္ခ်ိန္၍ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသင့္ေပသည္။

လက္ရွိ တ႐ုတ္အစိုးရက ျပည္သူမ်ားအေပၚ မေတာင္းခင္မွ အရင္ေပးႏွင့္သည္ ဆိုသည့္မူ၀ါဒႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ေတာင္း တာမႀကိဳက္လွ်င္ နဂိုကပင္ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို သိရွိၿပီး ျပည္သူအမ်ား လုိလားခ်က္ကို ေပးႏွင့္ရမည္။ အခြင့္ထူးခံ လူနည္းစုသာ ရရွိေသာအေပးမ်ဳိးကို ေရွာင္ရွားႏိုင္မွသာ သန႔္ရွင္းေသာ အစိုးရတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

၁၅ရာစုက ပင္လယ္ကူးသေဘၤာမ်ား ေပၚထြက္လာ၍ ကုန္စည္မ်ား မိုဘိုင္းလ္ ျဖစ္လာသည္။ ၁၇ႏွစ္ရာစုတြင္ ေခတ္ဘဏ္စႏွစ္ ေပၚေပါက္လာ၍ အရင္းသည္လည္း မိုဘုိင္းလ္ ျဖစ္လာသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ အလုပ္သည္ပင္ မိုဘိုင္းလ္ ျဖစ္လာ ခဲ့ေခ်ၿပီ။ လူရွိရာသို႔ အလုပ္ လာေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဥပမာ အေမရိကားႏွင့္ ဥေရာပမွ အလုပ္မ်ားမွ ပ႐ိုဂရမ္မာမ်ားရွိရာ အိႏၵိယသို႔လည္းေကာင္း၊ တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာမ်ားရွိ ရာ ဖိလစ္ပိုင္သို႔လည္းေကာင္း၊ ေရာင္ျခည္ျဖင့္ ေရာဂါကုသသူမ်ားရွိရာ ထိုင္းသို႔လည္းေကာင္း ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကၿပီး။ ျမန္မာႏိုင္ ငံတြင္မႈ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမွတစ္ပါး အျခားနည္းပညာျဖင့္ အလုပ္အကိုင္မ်ား ေရာက္မလာသည္ကိုၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာျပည္တြင္ စနစ္ေကာင္းတစ္ခု မေပၚထြက္ေသးေၾကာင္း သက္ေသျပရာ ေရာက္ေနေပသည္။

ဘရာဇီး၊ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္၊ ေတာင္အာဖရိက၊ ႐ုရွားတို႔ စီးပြားေရးမွာ ဂိုးလ္မင္းဆတ္ခ်္အဖြဲ႕ႀကီး၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ၂၀၄၀သ႔ို ေရာက္လွ်င္ ၎တို႔၏ စုစုေပါင္းထြက္ကုန္မွာ ယေန႔ “G-7” ႏိုင္ငံ၏ထြက္ကုန္ထက္ ပိုမ်ားလိမ့္မည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဒုတိယကမၻာ စစ္အၿပီးတြင္ အေမရိကန္မွ ေဒၚလာေရစီးေၾကာင္း ဂ်ပန္သို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထိုင္၀မ္၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ေတာင္ကိုးရီးယား၊ စင္ကာပူတို႔သို႔ စီးပြားေရးေရွ႕တန္းေရာက္ခဲ့ၿပီး အာရွက်ားမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီျပႆနာႏွင့္ လူမ်ဳိးစုျပႆနာတို႔ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္မီး ေတာက္ေလာင္သည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ အင္ဒိုနီး ရွား၊ မေလးရွား၊ ထိုင္း၊ ဖိလစ္ပိုင္တို႔ ဒုတိယ က်ားေပါက္ေလးေကာင္ ျဖစ္လာခ်ိန္တြင္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ စစ္အစုိးရ၏ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚ ၀ါဒေၾကာင့္ ျပည္သူအမ်ား ဆင္းရဲငတ္မြတ္ၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈလမ္းႏွင့္ အလွမ္းကြာခဲ့ရသည္။ ေနာက္ ေပၚထြန္းလာမည့္ က်ားေပါက္တစ္ေကာင္သည္ ဗီယက္နမ္ျဖစ္မည္ဟု စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက ေဟာကိန္းထုတ္ထား ၾကသည္။

ကေမၻာဒီးယားႏွင့္ လာအိုတြင္ ဖုန္းကဒ္တစ္ခု ၇ေထာင္ေစ်း ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ငါးသိန္းေပး ၀ယ္ေနရသည္။ ဂ်ာနယ္အသီးသီးတြင္ သ႐ုပ္မွန္ေသာ ပကတိႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားထားသည္ကို မစားရ ၀ခ မန္း ဖတ္ရႈရေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေျပာင္းလဲမႈသည္ ယခုတိုင္ မေတြ႕ရေသးပါ။ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈရွိမွ စီးပြားေရး လူမႈေရးတို႔ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လူလတ္တန္းစားမ်ား မေပၚထြန္းသေရြ႕ ပညာတတ္လူတန္းစားမ်ား ေပၚထြန္းလာ မည္ မဟုတ္ေခ်။ အလ်င္အျမန္ တိုးတက္ေနေသာ သတင္းႏွင့္ နည္းပညာေခတ္ႀကီးထဲသို႔ ၀င္ဆံ့ႏိုင္ရန္ အေတာ္ပင္ အလွမ္း ေ၀းကြာလ်က္ရွိသည္။ အစိုးရက လက္သပ္ေမြးထားေသာ နည္းပညာရွင္မ်ားရွိေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးျပဳရာတြင္ ထိေရာက္မႈ မရွိႏုိင္ေခ်။

ခ႐ိုနစ္ဇင္၀ါဒကို ျဖဳတ္မခ်ႏိုင္လ်င္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးႏွင့္ အလွမ္းေ၀းေနေပဦးမည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုသည္မွာ လူတန္း စားမေရြး ယွဥ္ၿပိဳင္ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားရေသာစနစ္ျဖစ္ရာ အစိုးရမွ ထိန္းေက်ာင္းတည့္မတ္ေပးရန္သာ လိုပါသည္။ က်ေနာ့္ ဘ၀ မြန္းတိမ္းၿပီး။ ေနမ၀င္မီ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး ေျပာင္းလဲမႈႏွင့္အတူ အနာဂတ္ ေရာင္နီသန္းေနသည္ကို ျမင္ေတြ႕သြားခ်င္ပါ သည္။ က်ေနာ့္ နက္ျဖန္ေတြရဲ႕ ၾကားတစ္ေနရာမွာ ဒီိမိုကေရစီအလင္းေရာင္ ထြန္းလင္းပါဦးမည္လား။ ကမၻာ့အေရးကိုၾကည့္၍ ျမန္မာ့အေရးကို ဒီမိုကရက္တိုင္ေဇးရွင္းလားရာသို႔ ေရွ႕႐ႈေဖာ္ေဆာင္ရန္ တိုက္တြန္းေရးသားလိုက္ရပါသည္။
မူရင္း - http://www.kicnews.org/?p=6469