အာရပ္ေနြဦးႏွင့္ ျမန္မာျပည္
ေဆာင္းပါးရွင္ David I Steinberg သည္ ေဂ်ာ့ေတာင္းတကၠသိုလ္၊ အာရွ ေလ့လာ ေရးဌာနက ပါေမာကၡျဖစ္ျပီး၊ ျမန္မာႏွင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားအေရး က်ြမ္းက်င္္သူအျဖစ္ လူသိမ်ားသည္)
အာရပ္ေနြဦးလို့ ေခၚတဲ့ အေရွ့အလယ္ပိုင္းက အာဏာရွင္ကို ဆန့္က်င္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေတြရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ ရုန္ကန္းဆဲ ေတာ္လွန္ေရးေတြဟာ အာရပ္ စကားေျပာတဲ့ နိုင္ငံေတြရဲ့ အျပင္ဘက္ကိုလည္း ရိုက္ခတ္သြားပါတယ္။
အာရပ္ေနြဦးရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေတြ အားလံုးကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေအာက္ေျခက စလာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြပါပဲ၊ ဆိုးရြားတဲ့ နိုင္ငံေရးနဲ့ လူမႈေရး အထိန္းအခ်ုပ္ေတြ၊ စီးပြားေရးမညီမ်ွမႈအေပၚမွာ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုဆီကေန စခဲ့တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြပါ။
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ဒီေတာ္လွန္ေရးေတြဟာ က်ူနီးရွားနိုင္ငံက လမ္းေဘး ေဈးသည္ေလးတေယာက္က မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံရာေန စခဲ့ျပီး နိုင္ငံ ၆ ခုဆီကို ပ်ံ့ႏွံ့သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီနိုင္ငံေတြမွာ စစ္မွန္တဲ့ အေျပာင္းအလဲ၊ အျပုသေဘာေဆာင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ အဲဒီေဒသက နိုင္ငံေတြသာမက ကမ႓ာၾကီးရဲ့ တျခားအရပ္ေတြဆီကို ကူးစက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈေတြရဲ့ အင္အားေတြအေပၚမွာ အားက်ၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ့ကေတာ့ ဒီအာဏာရွင္ေတြကို ေတာ္လွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီလွိဳင္းေတြဟာ အေရွ့အလယ္ပိုင္း ေဒသကေန နယ္ေက်ာ္ျပီး တျခားအာဏာရွင္နိုင္ငံေတြကိုလည္း ရိုက္ခတ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စဉ္းစားခ်က္ေတြလည္း ရွိလာၾကပါတယ္။ ျမန္မာနဲ့ ေျမာက္ကိုရီးယားဆိုရင္ မီဒီယာေတြမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ နိုင္ငံေတြပါ။
ဒီႏွစ္ေနြမွာ ျမန္မာျပည္ကို အလည္အပတ္သြားတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ အေမရိကန္ တေယာက္က အာရပ္ေနြဦးဟာ ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ရိုက္ခတ္မယ္လို့ မွတ္ခ်က္ ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ့အျမင္ဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ထူးျခားခ်က္ကို လ်စ္လ်ူရႈထားပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေအာက္ေျခကစတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေတြ လတ္တေလာမွာ ျဖစ္နိုင္ေခ် မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေမ်ွာ္လင့္ထားတာက အစိုးရသစ္ေခၚေခၚ၊ စစ္တပ္က ထိန္းခ်ုပ္ထားတဲ့ လက္ရွိ အစိုးရလက္ထက္မွာ သိသာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ မေပၚေပါက္နိုင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ အစိုးရသစ္ ဆိုတာကလည္း စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ဆိုျပီး အျပစ္အနာေတြ ျပည့္္ေနတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ့ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ဖန္တီးထားတဲ့ အဖြဲ့ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအစိုးရလက္ထက္မွာ အေရးၾကီးတဲ့၊ အေပါင္းလကၡဏာ ေဆာင္တဲ့ တိုးတက္မႈတခ်ိဳ့ ေတြ႕လာရသလို ေနာက္ထပ္ လုပ္မယ္လို့ ကတိေပးထားတာေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။
ဒီလို အေပါင္းလကၡဏာေတြ ရွိလာတယ္ဆိုေပမယ့္ အေရးၾကီးတဲ့ အာဏာ ဘယ္မွာရွိေနသလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ ဖံုးဖိထားလို့ မရပါဘူး။ စစ္တပ္က သူတို့ အာဏာတည္ျမဲေရး အစီအမံေတြနဲ့ ဖြဲ့စည္းပံုအသစ္ကို ေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရပ္သား ပံုစံ၊ တစံုတရာ အမ်ားဆနၵကို အေျခခံတဲ့စနစ္၊ အမ်ားဆနၵကို တာဝန္ခံတဲ့ စနစ္လို့ ေျပာလို့ေတာ့ ရပါတယ္။
အာရပ္ေနြဦးနဲ့ မတူတာက ျမန္မာျပည္က အေျပာင္းအလဲေတြဟာ အထက္က လာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ဖို့မ်ားပါတယ္။ အရပ္ဝတ္လဲထားတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္တစုဟာ အာဏာကို ဆက္ထိန္းထားဖို့ဆိုရင္၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးမွာ တစံုတရာ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးရမယ္၊ နိုင္ငံေရးမွာလည္း ျပည္သူ့ဆနၵ အေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ပံုစံမ်ိဳးအတိုင္းအတာတခုအထိ ေခတ္မီေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို ေနာက္က်မွ သိလာပံုရပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ေအာက္ေျခက စတဲ့ေတာ္လွန္ေရးေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၈၈ လူထုေတာ္လွန္ေရးဆိုရင္ တပါတီ ဆိုရွယ္လစ္စစ္တပ္ ၾကီးစိုးတဲ့ အစိုးရကို ဆန့္က်င္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈတခုမွာ အဆံုးသတ္ခဲ့ရ ပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ဆိုရင္လည္း အစပိုင္းမွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ဦးေဆာင္ခဲ့ျပီး၊ က်ယ္ျပန့္ျပီး အေရးပါတဲ့ ဆနၵျပမႈေတြပါပဲ၊ ေတာ္လွန္ေရးလို့ေတာ့ မေခၚနိုင္ပါဘူး။ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာလည္း နိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ အသြင္ေဆာင္လာတဲ့အခါမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္ျဖိုခြင္းတာ ခံလိုက္ရပါတယ္။
သမိုင္းေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ရရင္ ေခတ္သစ္မွာ အေရွ့အာရွေဒသက ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ေအာက္ေျခကေန စတဲ့ လူထု လႈပ္ရွားမႈေတြကေန ေပၚေပါက္လာတာက မ်ားပါတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ဖိလစ္ပိုင္မွာ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ လူထုစြမ္းအား လႈပ္ရွားမႈနဲ့ ဖာဒီနန္ မားကို့စ္ကို ျဖုတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
ေတာင္ကိုရီးယားမွာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာဆနၵျပမႈေတြနဲ့ အာဏာရွင္ ခ်န္ဒူးဝမ္ အစိုးရကို ျဖုတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းမွာဆိုရင္လည္း စစ္တပ္ကို ဆန့္က်င္တဲ့ ဆနၵျပမႈေတြ အၾကိမ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဆူဟာတိုကို ျဖုတ္ခ်ခဲ့တာလည္း ေအာက္ေျခကေန စလာတဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြပါပဲ။
ထိုင္ဝမ္ သမၼတေဂ်ာင္ဂ်င္ဂြာ တေယာက္ပဲ သူ့အစိုးရကို အသက္ဆက္ရွင္ေအာင္ ထိန္းထားနိုင္ျပီး အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ဖို့ လိုတယ္၊ လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ျပီး ဆိုတာကို အသိအမွတ္ျပုခဲ့၊ နိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြကို အထက္ကေန ေအာက္ကို ခ်ေပးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ့ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က ျဖစ္နိုင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ အေပၚမွာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့သေလာက္ပါပဲ။ ျပည္တြင္းက လူေတြကေတာ့ ဆိုးရြားလွတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္နိုင္ေခ်ရွိတဲ့ နိုင္ငံေရးနဲ့ စီးပြားေရး အေျပာင္းအလဲေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျဖစ္လာဖို့ ေစာင့္ရမယ္လို့ ယူဆလာပံုရပါတယ္။
အစိုးရက စီးပြားေရး အေျပာင္းအလဲေတြကို လုပ္ဖို့ ျပင္ေနပါတယ္။ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲတာကို ရာစုႏွစ္ဝက္ၾကာမွ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ တရားဝင္ ဝန္ခံလာပါတယ္။ အဂတိ လိုက္စားမႈကို ျပႆနာတရပ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပုလာပါတယ္။
လူ့အခြင့္အေရးကိစၥေတြ ေဆြးေနြးလာပါတယ္။ လူနည္းစုေတြရဲ့ အေရးအရာေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ေျပာလို့ဆိုလို့ ရလာပါတယ္။ ဆင္ဆာျဖတ္တာေတြလည္း ေလ်ွာ့လာပါတယ္။ အလုပ္သမားသမဂၢေတြ ဖြဲ့စည္းခြင့္ ျပုလာပါတယ္။ ျပည္သူေတြ လက္မခံတဲ့ တရုတ္ရဲ့ ဧရာမ စီမံကိန္းၾကီးကိုလည္း သမၼတက ဆိုင္းငံ့ လိုက္ပါတယ္။ နိုင္ငံေရး အက်ဉ္းသား ဆိုတာ မရွိပါဘူးလို့ တေလ်ွာက္လံုး ေျပာလာရာကေန တခ်ိဳ့ကို လႊတ္ေပးလိ္ဳက္ပါတယ္။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြကို ျပန္လာဖို့ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ တခ်ိဳ့လည္း မရဲတရဲနဲ့ ျပန္သြားေနတာလည္း ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီအေျပာင္းအလဲေတြဟာ အၾကမ္းေတာ့မခံပါဘူး၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီအေျပာင္းအလဲေတြေၾကာင့္ ထိပ္ပိုင္း စစ္အရာရွိေတြ၊ သူတို့ အေပါင္းပါေတြ အပါအဝင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိခိုက္လို့ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလူေတြကေတာ့ လမ္းေဟာင္းအတိုင္း လိုက္ဖို့ပဲ ပိုသေဘာ ေတြ႕ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္အေျခအေနက စိုးရိမ္မယ္ဆို စိုးရိမ္စရာေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ အစိုးရအဖြဲ့သစ္က သက္တမ္းနုေသး၊ မေရမရာ အေျခအေနမွာပဲ ျပုျပင္ေျပာင္းလဲပါမယ္လို့ ေျပာထားတာေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရမွာေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ျပည္သူေတြကေတာ့ စစ္တပ္က ထိန္းခ်ုပ္ထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ့ျဖစ္ျဖစ္ သူတို့အတြက္ အနာဂတ္ရွိ မလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတာကို စဉ္းစားၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္ခ်က္ကေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး၊ အကယ္၍ အေျပာင္းအလဲေတြ တကယ္လုပ္လာျပီး၊ ျပည္သူေတြရဲ့ ဘဝေတြ တိုးတက္လာတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ အဆံုးအျဖတ္ အာဏာဟာ စစ္တပ္ဆီမွာ ေသခ်ာတဲ့ အခ်ိန္ကာလတခုထိ ရွိေနပါဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခား နိုင္ငံေတြကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ျပည္သူေတြ ဘဝ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္ဖို့ ေရမေရာတဲ့ ဒီမိုကေရစီ စစ္စစ္ၾကီး မလိုပါဘူး။ ျမန္မာျပည္အတြက္ မေဝးေတာ့တဲ့ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္ဟာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာဖို့ မ်ားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျပင္ပကမ႓ာအေနနဲ့ ဒီအေျပာင္းအလဲေတြအေပၚမွာ ထင္ေယာင္ ထင္မွားနဲ့ အလြန္အက်ြံ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းကင္းနဲ့ ဆက္ျပီး တြန္းအားေပးသင့္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆီရီးယားတို့၊ ရီမင္တို့မွာလိုမ်ိဳး စိတ္မေကာင္းစရာ ေသၾကရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္သင့္ပါတယ္။ အခုေလာက္ဆိုရင္ ျမန္မာစစ္တပ္ကလည္း အေရွ့အလယ္ပိုင္းက သင္ခန္းစာေတြကို နားလည္ေနေလာက္ပါျပီ။ အဲဒီကေတာ့ အစိုးရက အေျပာင္းအလဲကို မလုပ္ရင္ ျပည္သူေတြက အေျပာင္းအလဲကို သူတို့ဖာသာ အတင္းလုပ္ယူၾကမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အမ်ားက ဆနၵရွိတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးပံုစံနဲ့ မဟုတ္ရင္ေတာင္ အေပါင္းလကၡဏာ ေဆာင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေအာင္ ျပည္သူေတြက သူတို့ဘာသာ ဖန္တီးယူၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
(www.atimes.com မွာ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ The Arab Spring and Myanmar ေဆာင္းပါကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္)
http://burmese.dvb.no/archives/16831
No comments:
Post a Comment