ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေရးျခစ္ထားတဲ့ေန႔

ေရႊအိမ္စည္ | ၾကာသပေတးေန႔၊ ဂ်ဴလုိင္လ ၀၈ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္


“ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည၊ အေဝးအိမ္ကို လြမ္းတယ္။
ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည၊ ခရီးမုိင္ေတြ ျခားပေစ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေရးျခစ္ထားတဲ့ ေန႔ေတြေလ
ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ရင္၊ ျပန္ဆံုဦးမယ္”

(ထူးအိမ္သင္၏ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည)

(က)
ပနာပခို ရြာက ေတာင္ေပၚ ကရင္ရြာေလးျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ၾကီးၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ရြာေလး ျဖစ္သည္။ မူခါးဝီးက်ဳိးရြာ၊ ထီးမူခီး ရြာမ်ားႏွင့္က တေတာင္ေက်ာ္၊ တလွ်ဳိဝင္၊ တျပန္႔သြား မလွမ္းမကမ္းရြာမ်ား ျဖစ္သည္။ ထီးမူခီး ရြာအနီးရွိ ထီးမူခီး ေတာင္ကုန္းထက္တြင္ ရန္သူ႔စခန္း ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ပနာပခို ရြာအနီး လွ်ဳိျပန္႔ေလးတခုအတြင္း၌၊ ကရင့္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး KNU က်န္းမာေရးဌာနမွ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ ပနာပခုိ ေဆး႐ံုငယ္ေလးတ႐ံု ရွိ၏၊

ညာပလုိတဲ၊ တံတားတဲ၊ မူခါးဝီးက်ဳိး၊ ထီးမူခီး၊ ပနာပခို ရြာမ်ားက လယ္ေျမလည္း ျဖစ္ထြန္း၏။ သဘာဝေျမဆီ ေကာင္းသည့္အတြက္ စပါးအထြက္တိုး၏။ ေတာင္ယာစပါးသည္လည္း ေကာင္းၾကသည္ပင္။ ဒူးရင္း၊ ဒညင္း၊ ခ်န္ေပါင္ဖာလာၿခံမ်ားေၾကာင့္ ထုိေဒသအတြင္း စီးပြားေရးသည္ ေခ်ာင္လည္ၾကသည္ဟု ဆုိရမည္။

ဤသည္က ထီးမူခီးတြင္ စစ္တပ္မွ စခန္းလာမထုိင္မီ ကာလမ်ားအထိဟု ဆိုရမည္။ ထီးမူခီးတြင္ စစ္ေၾကာင္းထုိင္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ရြာသားတုိ႔ လယ္ေျမမ်ားသို႔ မဆင္းဝံ့။ ေတာင္ယာမ်ားသို႔ မသြားဝံ့။ ဥယ်ာဥ္ၿခံမ်ားသို႔ မတက္ဝံ့ႏွင့္။ လယ္ေျမတို႔က သုဥ္း၏။ ေတာင္ယာတုိ႔က ဖုန္းဆိုးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ၾကရ၏။

ပနာပခုိမွ ေျမျပန္႔ကြင္းဘက္သို႔ ဆင္းလွ်င္ ႏြားေလးခို႔သို႔ ေရာက္၏။ ႏြားေလးခို႔မွ ဆက္လွ်င္ မလွေတာသို႔ ေရာက္၏။ ထုိမွ စစ္ေတာင္းျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္းရွိ ျမစ္နားရြာမ်ားဆီသို႔ ႏွင္၍ရသည္။

ႏြားေလးခို႔ႏွင့္ မလွေတာတြင္ ေစ်းတန္းေလးရွိသည္။ ထုိင္းမွ ကုန္စည္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ျမန္မာျပည္မွ ခုိင္းကၽြဲ၊ ခိုင္းႏြားမ်ား ဖလွယ္ရာ၊ ေရာင္းဝယ္ရာ ေစ်းတန္းေလး ျဖစ္သည္။ ေစ်းတန္းေလးအား KNLA တပ္မဟာ ၃ လက္ေအာက္ခံ တပ္ရင္း ၈ မွ လံုၿခံဳေရးအရ တာဝန္ယူေပးထား၏။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအရမူ ေကာ္သူးေလ၏ ေညာင္ေလးပင္ခ႐ိုင္ ေက်ာက္ၾကီးၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္၌ ရွိသည္။

ထုိေဒသတခုလံုး၏ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကိုက ပနာပခုိ ေဆး႐ံုေလးမွပင္ တာဝန္ယူထားရသည့္ဟန္ ရွိသည္။ ပနာပခိုေဆး႐ုံက ကုတင္မည္မွ်ဆံ့ဟူသည့္ စံႏွင့္ တုိင္း၍မရ၊ ကုတင္မရွိ။ ရင္ကြဲဘားတိုက္ကဲ့သို႔ပင္ ေဆး႐ံု၏ လူနာေဆာင္ အေဆာက္အဦးအား ေဆာက္၍ ၾကမ္းခင္း၌ပင္ လူနာမ်ားအား စီ၍ထားသည္။

ပနာပခုိ၏ ေဆး႐ံုအုပ္ၾကီးက သရာေဂးေဂ ျဖစ္သည္။ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းသက္ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ ရွိသူ ျဖစ္သည္။ သရာေဂးေဂသည္ ပနာပခုိေဆး႐ံုတြင္ သူသည္ပင္ ေဆး႐ံု၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး၊ သူသည္ပင္ အေထြေထြေရာဂါကုသည့္သူ၊ သူသည္ပင္ ခြဲစိတ္ကုသေရးသမား ဟူ၍ ျဖစ္ေနရသည္။ ေဆးမႉးသူနာျပဳဆရာမ ၁၅ ခန္႔မွ်ႏွင့္ ပနာပခို ေဆး႐ုံေလးသည္ ေတာေတာင္ထူထပ္သည့္ ေတာင္ေပၚေဒသေလးတြင္ ထုိလူထု၏ မီးအိမ္ရွင္ပင္။

(ခ)
ထီးမူခီးစစ္ဆင္ေရးတြင္ ပနာပခုိ ေဆး႐ံုမွ သရာေဂးေဂႏွင့္ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းအခ်ဳိ႕တုိ႔က ထီးမူခီးရြာႏွင့္ ပနာပခိုရြာအၾကားရွိ ကရင္ရြာငယ္ေလးတရြာအနီး ေခ်ာင္း႐ိုးေလးေဘးတြင္၊ ယာယီစစ္ေျမျပင္ ေဆး႐ံုငယ္ေလးတခုဖြင့္ၿပီး စစ္ဆင္ေရးအတြင္း ဒဏ္ရာရသူတုိ႔အား ကုသေပး၏။ စစ္ေျမျပင္ႏွင့္ ေဆး႐ံုေလးက ၅ မုိင္မွ်ပင္ ကြာေဝးမည္။ ေတာင္တန္းမ်ား၊ လွ်ဳိေျမာင္မ်ား၊ ေရေခ်ာင္းမ်ား အထပ္ထပ္ ကာရံထားသျဖင့္သာ ေဆး႐ံုေလးသည္ လံုၿခံဳေရးအရ စိတ္ခ်ေနရသည့္ဟန္ ရွိ၏။ ေဆး႐ံုတြင္ အေဆာက္အဦးက ၄ လံုးသာ ရွိ၏။ လူနာမ်ားထားသည့္ ရင္ကြဲဘားတုိက္ရွည္တလံုး၊ ခြဲစိတ္ေဆာင္၊ စားဖို႐ံုႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ေနသည့္ အေဆာက္အဦးငယ္ တဲတလံုး။ လူနာေဆာင္က တဖက္လွ်င္ လူနာ ၁ဝ ဦးမွ် ထား၍ရသည္။ ႏွစ္ဖက္အား ေျခခ်င္းဆုိင္ထားသျဖင့္ စစ္ေျမျပင္ေဆး႐ံုေလးက လူနာ ၂ဝ ခန္႔ ဆံ့သည့္၊ ကုတင္ ၂ဝ ဆ့ံ စစ္ေဆး႐ံုေလးဟု ဆိုရမည္။

(ဂ)
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ပထမပတ္အတြင္း၌ ေက်ာက္ၾကီးရွိ ဗ်ဴဟာသည္ ထီးမူခီး စစ္ဆင္ေရးအား စ၏။ ရည္မွန္းခ်က္က ထီးမူခီးစခန္း ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ႏုိင္ေရးပင္။ ဗ်ဴဟာ ၂ ခု၊ တပ္ရင္း ၆ ရင္း၊ ေလတပ္အကူတုိ႔ႏွင့္ စစ္ခင္းသည့္ စစ္ဆင္ေရး ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔က ထီးမူခီး၊ မူခါးဝီးက်ဳိးႏွင့္ အျခားေတာင္ကုန္း ၂ ခုတို႔တြင္ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းစီ ထုိင္ၿပီး ခံစစ္ေသႏွင့္ ေနရာယူထားၾက၏။ တာတုိးဝါး စစ္ေၾကာင္းကမူ အကူလႈပ္ရွား စစ္ေၾကာင္းအေနႏွင့္ ရံထား၏။ ထုိစဥ္က တာတုိးဝါး စစ္ေၾကာင္းမႉးသည္ ဗိုလ္ေရႊဒို ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေရႊဒုိက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေစာဘုိျမ၏ တူျဖစ္ၿပီး၊ သူ၏ တာတုိးဝါး စစ္ေၾကာင္းသည္ တုိက္ခိုက္ေရးတြင္ နာမည္ရ၏။ နယ္ေျမကၽြမ္း၍၊ လက္နက္၊ ခဲ၊ ယမ္း၊ မီးေက်ာက္ ျပည့္စံုသည့္အတြက္ စစ္ဆင္ေရးတြင္ တာတုိးဝါးသည္ အားကိုးရ၏။

ရန္သူသည္ က်ေနာ္တို႔ ေနရာယူထားသည့္ ကုန္းမ်ားအားလံုးသို႔ တၿပိဳင္တည္းမတက္။ ပထမ ထီးမူခီးအား စ၍တက္သည္။ ၅ ရက္ခန္႔ ဆက္တိုက္တက္၏။ လက္နက္ၾကီးပစ္အားႏွင့္ ဖိ၏။ စစ္သည္အင္အားႏွင့္ တိုး၏၊ မရ။ ၅ ရက္မွ်၊ ေန႔စဥ္ဆက္တုိက္တက္ၿပီး နားလုိက္ျပန္သည္။ ရန္သူသည္ ေျမျပင္ထုိးစစ္အား ရပ္ထားၿပီး၊ ေလေၾကာင္းမွ တုိက္ခိုက္ရန္ စီမံျပန္သည္။

နံနက္ ၉ နာရီခန္႔တြင္ ေလတပ္မွ ကင္းေထာက္ ေလယာဥ္တစီးသည္ က်ေနာ္တို႔အေပၚမွ လွည့္ပတ္၍ ဝဲေနခဲ့၏။ ထီးမူခီး၊ မူခါးဝီးက်ဳိး၊ ပနာပခို၊ မူသယ္-ဗ်က္ေကာ တခြင္လံုးအား ဝုိက္၍ ဝဲေနသည္။ အျမင့္ေပ ၃ ေထာင္ႏွင့္ ၅ ေထာင္အၾကားမွ ဝဲေနျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အား ရွာေနျခင္း ျဖစ္မည္။ မုိးႏွင္းႏွင့္ ျမဴတုိ႔ေၾကာင့္ ေလယာဥ္သည္ က်ေနာ္တို႔၏ တည္ေနရာအား ရွာေဖြရခက္ေနဟန္ ရွိသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပတ္၍ရွာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေလွ်ာက္ေျမာင္းမ်ား အတြင္းမွ ၿငိမ္သက္စြာႏွင့္ ေလယာဥ္အား ေမာ့၍ၾကည့္ေနၾက၏။

တနာရီ၊ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီ။ ေလယာဥ္က ဝဲ၍ေနဆဲ။ မုိးႏွင္းတုိ႔ စဲသြားၿပီ။ ျမဴအခ်ဳိ႕ ပါးသြား၏။ ေကာင္းကင္သည္ လင္းလင္းရွင္းရွင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း နံနက္ကႏွင့္ စာလွ်င္မူ ပြင့္လင္း၍ လာသည္။

ခဏငယ္အတြင္း၌ တုိက္ေလယာဥ္အုပ္စုတစု ေရာက္လာ၏။ P.C-7 အမ်ဳိးအစား တုိက္ေလယာဥ္မ်ား ျဖစ္မည္။ စုစုေပါင္း ၄ စီး။ တုိက္ေလယာဥ္မ်ားက ကင္းေထာက္ေနသည့္ ေလယာဥ္အား ရံ၍ စက္ဝုိင္းသ႑ာန္ လွည့္ပတ္၍ဝဲသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေျမျပင္သို႔ ထုိးဆင္းလာလိုက္၊ လွည့္၍ ျပန္ေထာင္တက္သြားလုိက္ႏွင့္ ဝဲေန၏။

မၾကာလိုက္ပါ၊ တုိက္ေလယာဥ္မ်ားမွ တုိက္ခုိက္မႈအား စေလ၏။ ေလယာဥ္ ၄ စင္းက ေျမျပင္သို႔ တစင္းၿပီးတစင္း ထုိးဆင္းၾက၏။ ထုိးဆင္းရင္း စက္ေသနတ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ပစ္၏။ ျပန္၍ ေထာင္တက္သြားလွ်င္မူ ဗံုးအား ျဖဳတ္ခ်ခဲ့၏။

အၾကိမ္ၾကိမ္ တုိက္ခိုက္၍ေန၏။ ေလယာဥ္မွပစ္သည့္ ေအာ္လီဂန္းအသံက နာနာက်င္က်င္ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ဆင္႐ိုင္းၾကီးမ်ား၏ အသံကဲ့သို႔ စူးစူးဝါးဝါး။ ေလယာဥ္မွ ၾကဲခ်သည့္ဗံုး ေပါက္ကြဲသံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျမည္ျမည္ဟီးဟီး။ ေျမမဟီပင္ တုန္ဟည္းေလာက္၏။ ၂ နာရီခန္႔ ေလေၾကာင္းမွ ထုိးစစ္ဆင္ၿပီးသည့္ေနာက္ တုိက္ေလယာဥ္အုပ္စုသည္ ျပန္သြားခဲ့ၾက၏၊ ထိခိုက္မႈမရွိ။ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွ မည္သည့္ထိခုိက္မႈမွ်မရ။ ပနာပခို ရြာမွ အိမ္ ၃ လံုးမွာမူ ဗံုးဆံေၾကာင့္ မီးေလာင္သြားခဲ့သည္။ ရြာသားမ်ားက ေရွာင္ပုန္းေနခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္၍ ထိခိုက္မႈမရွိ။

(ဃ)
၅ ရက္မွ် ေလေၾကာင္းမွ ေန႔စဥ္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ ရန္သူသည္ ေျမျပင္ထုိးစစ္အား ျပန္စ၏။ ထီးမူခီး၊ မူခါးဝီးက်ဳိးႏွင့္ ရင္း ၈၊ ရင္း ၇ စစ္ေၾကာင္းမ်ား ေနရာယူထားသည့္ ေတာင္ကုန္းမ်ား အားလံုးသို႔ တၿပိဳင္တည္းတက္၍ ထုိးစစ္ဆင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

နံနက္ေစာေစာကတည္းမွပင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေနရာယူထားသည့္ မူခါးဝီးက်ဳိး ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္အား လက္နက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ စ၍ပစ္သည္။ ဇီး-ဇက္ သ႑ာန္ ပစ္ခတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၅ စကၠန္႔လွ်င္ လက္နက္ၾကီး တလံုးႏႈန္းႏွင့္ ပစ္ေန၏။ က်ေနာ္တို႔က ကတုတ္က်င္းအတြင္း ၿငိမ္၍ အေရွ႕ရွိ ပစ္ပိုင္နက္အတြင္း တက္လာမည့္ ရန္သူအား ေစာင့္၍ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေျမျပင္လႈပ္ရွားမႈက မရွိေသး။

က်ေနာ္တို႔ဘက္မွလည္း ရန္သူ႔လက္နက္ၾကီးပစ္ရာသို႔ လက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ ျပန္၍ပစ္သည္။ ၂ ဖက္ ပစ္ခတ္သံ၊ ေပါက္ကြဲသံမ်ားႏွင့္ စစ္ေျမျပင္သည္ ႂကြလာ၏။ မုိးႏွင္းမ်ားအၾကားမွ မီးခိုးလံုးၾကီးမ်ားသည္ လိမ့္၍လိမ့္၍ တက္ေန၏။ ၂ နာရီခန္႔ၾကာလွ်င္ ရန္သူ႔ဘက္မွ လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္မႈအားသည္ ေလ်ာ့၍ၾကဲလာၿပီး ပိြဳင့္ ၅ စက္ေသနတ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ေၾကာအား ကပ္၍ ရွပ္ၿပီး ပစ္၏။ ပြိဳင့္ ၅ အသံက နရီမွန္မွန္ႏွင့္။ ပိြဳင့္ ၅ က်ည္ထိမွန္၍ ေပါင္းလံုးခန္႔ရွိသည့္ သစ္ပင္မ်ား ထက္ပိုင္းျပတ္၍သြားသည္။

ရန္သူ၏ စစ္ဆင္ေရးအစီအမံက ပထမ လက္နက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ဖိပစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔အား ေခ်မႈန္းမည္။ ၿပီးလွ်င္ ပိြဳင့္ ၅ စက္ေသနတ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔အား ေခါင္းမေထာင္ ႏိုင္ေအာင္ဖိထားမည္။ အဆံုးတြင္မွ ေျမျပင္မွ က်ေနာ္တို႔အား တိုက္၍တုိက္မည္။ မၾကာလိုက္ပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ကတုတ္က်င္းမွ ေျမာက္ဘက္ ကိုက္ ၁ဝဝ ခန္႔ ေနရာအား ရန္သူသည္ စ၍တုိး၏။ ၂ ဖက္ပစ္ခတ္သည့္ လက္နက္ငယ္သံမ်ားက ဆူညံ၍ေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွ RPJ ႏွင့္ ဆင့္၍ ပစ္ခတ္လိုက္သည့္အတြက္ ရန္သူသည္ လန္သြားဟန္ရွိၿပီး ၿငိမ္သြားျပန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ရန္သူသည္ ေနရာေျပာင္း၍ ထပ္တက္ျပန္သည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ၿပီး ရန္သူသည္ ထပ္မတိုးေတာ့။ ၿငိမ္ေနျပန္သည္။

တတိယအၾကိမ္ ထပ္မံ၍တက္ျပန္သည္။ တတိယအၾကိမ္ တက္သည့္ေနရာက က်ေနာ္တုိ႔ ေနရာယူထားသည့္ ကတုတ္က်င္းႏွင့္ နီး၏။ ရန္သူ႔အား မေတြ႔ရေသာ္လည္း စကားသံမ်ားအား ၾကားေနရ၏။ ခရာတြက္သံမ်ားအား ၾကားေနရ၏။ ဆဲဆိုသံမ်ားက ဆူဆူညံညံ။

တတိယအၾကိမ္တြင္လည္း ရန္သူသည္ က်ေနာ္တို႔၏ ပစ္ခတ္မႈေအာက္၌ ျပန္၍ လန္က်သြားသည္ပင္။ ၃ ၾကိမ္လံုးလံုး လန္က်ခဲ့ရသည့္ ရန္သူသည္ ထပ္၍မတက္ေတာ့ဘဲ ကိုက္ ၂ဝဝ ခန္႔ထိ ျပန္၍ ဆုတ္သြားၾက၏။ က်ေနာ္တို႔ဘက္က တပ္စိတ္ ၂ စိတ္ ထိေတြ႔မႈျဖစ္သည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ဆင္း၍ ရွင္း၏။ ေသြးကြက္မ်ား၊ ဆြဲယူသြားသည့္ စြပ္ေၾကာင္းၾကီးမ်ားအား ေတြ႔ရ၏။ အရက္ပုလင္းျပားခြံမ်ားက အမ်ားအျပားပင္။ ရန္သူက မူးမူး႐ူး႐ူးႏွင့္ တက္လာၿပီး၊ မူးမူး႐ူး႐ူးႏွင့္ပင္ ေသဆံုးခဲ့ၾကရဟန္ရွိ၏။

(င)
ရန္သူသည္ မူခါးဝီးက်ဳိးအား သိမ္းပိုက္ႏုိင္ေရးအတြက္ တက္ေနခဲ့သည္မွာ တလခန္႔ရွိၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔အေရွ႕ ကိုက္ ၅ဝ အတြင္းသို႔ပင္ ကပ္၍မသီႏုိင္ေသး။ ရန္သူ၏ လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္မႈမ်ားကမူ ထိေရာက္မႈ ရွိလာ၏။ ယခင္က ရန္သူ၏ လက္နက္ၾကီးမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔အား ေက်ာ္၍သာ က်၏။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ၁ဝ ကိုက္၊ ၁၅ ကိုက္ အတြင္းသို႔ပင္ မက်။ ထိေရာက္မႈ မရွိခဲ့။ ယခုမူ ရန္သူ႔လက္နက္ၾကီးမ်ားက က်ေနာ္တို႔၏ ဆက္သြယ္ေရး ေလွ်ာက္ေျမာင္းတေလွ်က္တြင္ သီ၍က်လာ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ တပတ္ခန္႔က ေလွ်ာက္ေျမာင္းအတြင္း က်သျဖင့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚအဖြဲ႔မွ သုခုိဝင္းကိုႏွင့္ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္ေအးတုိ႔ ဒဏ္ရာရခဲ့ၾက၏။ ဒဏ္ရာမ်ားက မျပင္းထန္ေသာ္လည္း သရာေဂးေဂ၏ ေဆး႐ံုသို႔ ပို႔လုိက္ရသည္။

ေနာက္တရက္တြင္လည္း ရင္း ၉ မွ တပ္စိတ္မႉး တပ္ၾကပ္ၾကီးေအာင္ဆန္း လက္နက္ၾကီးအစထိ ျပန္သည္။ လက္နက္ၾကီးအစက တပ္ၾကပ္ၾကီးေအာင္ဆန္း၏ ကပၸယ္အိတ္အား ရွပ္၍ထိျခင္း ျဖစ္၏။ စိုးရိမ္စရာ မရွိေသာ္လည္း ေဆး႐ံုသို႔ ပို႔လိုက္ရ၏။ တပ္ၾကပ္ၾကီး ေအာင္ဆန္းက စစ္ေၾကာင္းတြင္ အားကိုးရသည့္သူ ျဖစ္သည္။ အရပ္အေမာင္းက ၆ ေပခန္႔ ရွိမည္။ အရပ္ျမင့္သကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္သည္လည္း ထြားၾကိဳင္း၏။ သန္မာ၏။ ဖ်တ္လတ္၏။ အသက္က ၂၅ ႏွစ္မွ်သာ ရွိမည္။ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္္ ‘ဖဒို’ ရြာသား ျဖစ္သည္။ သူက ‘နာတုိး’ စက္လက္အား ကိုင္၏။ နာတုိးစက္လက္ၾကီးအား ေဒါက္ေထာက္ရန္ မလုိဘဲ ပိုက္၍ ေပြ႔၍ က်ည္တၾကိဳး ႏွစ္ၾကိဳး ကုန္သည္အထိ ပစ္ႏုိင္သည္။ ထိပ္တုိက္ေနရာတုိင္းသို႔ သူႏွင့္ သူ႔စက္လက္ၾကီးသည္ ေရာက္ရၿမဲ။ လ်ပ္တျပက္ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေပၚသို႔ ကပ္၍၊ တက္လာသည့္ ရန္သူအား နာတိုးႏွင့္ ေမႊ႔၏။

တပ္ၾကပ္ၾကီးေအာင္ဆန္း၏ နာတိုးေအာက္၌ တက္လာသည့္ ရန္သူတို႔သည္ ျပန္၍လန္က်ရသည္ပင္။ ရန္သူ၏ လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ က်ဆံုးမႈ မရွိေသးေသာ္လည္း၊ က်ေနာ္တို႔၏ မူခါးဝီးက်ဳိး ခံစစ္စည္းတြင္ ဒဏ္ရာရသူ အေရအတြက္က မ်ားလာ၏။ ရန္သူ၏ လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္မႈသည္လည္း ယခင္ကကဲ့သို႔ ေျမျပင္ထိုးစစ္ မဆင္မီ ဖိ၍ပစ္ျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့။ အခ်ိန္မေရြး ပစ္လာ၏။ ညတြင္လည္း ပစ္၏။ လက္နက္ၾကီးက်ည္ ၁ဝ လံုး၊ ၁၅ လံုးခန္႔ ပစ္လိုက္၊ ရပ္သြားလုိက္ႏွင့္ ပစ္ေနတတ္၏။ က်ေနာ္တို႔က ရန္သူ႔လက္နက္ၾကီးေၾကာင့္ ကတုတ္က်င္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရး ေျမာင္းအတြင္းတြင္သာ ေနၾကရ၏။ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းႏွင့္ ကတုတ္က်င္းက မုိးေရမ်ားဝင္၍ ေရဝပ္ေန၏။ စိုစိုစြတ္စြတ္။ ေအးေအးခဲခဲ။ ေအးလြန္း၍ မီးလႈံလွ်င္ ဟန္းေကာအတြင္း ထင္းရႉးသား ထင္းေပါက္ေလးမ်ားအား ထည့္၍ မီးေမႊးၿပီး လႈံၾကရ၏။ ေအးစိမ့္ေနသည့္ လက္မ်ား ေႏြးလာ၏။

ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ကယားျပည္နယ္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (က.လ.လ.တ) မွ တပ္စုတစု အင္အားျဖည့္လာသျဖင့္ စစ္ေၾကာင္းမႉးသည္ က်ေနာ္တုိ႔အား အလွည့္ႏွင့္ အနားေပး၏။ အနားေပးသည္ ဟူသည္က မူခါးဝီးက်ဳိး ခံစစ္စည္း ကတုတ္က်င္းမွ မူခါးဝီးက်ဳိး ေတာင္ေၾကာ၏ အေနာက္ဘက္ လွ်ဳိေလးအတြင္း အနားယူၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ အႏၲရာယ္မရွိ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆးလိပ္ဖြာ၍ ရသည္။ ေရခ်ဳိး၍ ရသည္။ ယူနီေဖာင္းမ်ားအား ေလွ်ာ္ဖြတ္၍ ရသည္။ BBC ၊ VOA ၊ DVB နားေထာင္၍ ရသည္။ တပ္စိတ္တစိတ္လွ်င္ ၅ ရက္ နားခြင့္္ရ၏။ ၿပီးလွ်င္မူ ကတုတ္က်င္းအတြင္းသုိ႔ ျပန္ဝင္။

က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္နားခြင့္ရသျဖင့္ မူခါးဝီးက်ဳိး ေတာင္ေၾကာေပၚမွ လွ်ဳိကေလးအတြင္းသို႔ ဆင္းလာၾက၏။ လွ်ဳိေလးက မူခါးဝီးက်ဳိး၏ အေနာက္ဘက္တြင္ ရွိသည္။ လွ်ဳိေလးအတြင္း စစ္ေခ်ာင္းငယ္တခုက ရစ္ေခြ၍ စီးဆင္းေနၿပီး ေရအိုင္ငယ္ေလးတခု ျဖစ္ေနသည္။ ေရက စိမ္း၍ၾကည္၏။ ရင္စုိ႔မွ် နက္မည့္ ေရအိုင္ငယ္ေလး။ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး ေရမခ်ဳိးၾကရသည္မွာ တလေက်ာ္ၿပီ။ ယူနီေဖာင္းမ်ားက အနံ႔အသက္ေပါင္းစံုျဖင့္။ က်ေနာ္တို႔ ေရအိုင္ေလးအတြင္းသို႔ ဆင္းလိုက္၏။ စမ္းေရက ေအးစိမ့္စိမ့္။ ေအးစိမ့္သည့္ အထိအေတြ႔က ခႏၶာအား လန္းေစ၏။ တဒဂၤအတြင္း က်ေနာ္တို႔ အပူအပင္ကင္းေန၏။ က်ေနာ္တို႔၏ အေရွ႕ မူခါးဝီးက်ဳိး ေတာင္ေၾကာၾကီးေပၚ၌ က်ေနာ္တို႔၏ ရဲေဘာ္၊ ရဲဘက္မ်ား ရွိ၏။ ရန္သူသည္ က်ေနာ္တို႔၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားအား တုိး၍မလာႏုိင္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး လံုၿခံဳေန၏။

“ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည အေဝးအိမ္ကို လြမ္းတယ္၊
ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည ခရီးမုိင္ေတြ ျခားပေစ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေရးျခစ္ထားတဲ့ ေန႔ေတြေလ
ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ရင္၊ ျပန္ဆံုဦးမယ္”

(ထူးအိမ္သင္ ၏ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည )
http://www.mizzimaburmese.com/edop/songpa/5669-2010-07-08-10-09-59.html