ေ၀းၾကၿပီ ကရင္မေလး

လူဗိုလ္

(၁)
မ်က္လုံးေတြကိုလည္း မွတ္ထားလို႔မရ။ လွဲအိပ္ေနလို႔လည္းမရ။ အေတြးမ်ားက ျခားရဟတ္ပမာ။ ရုတ္တရက္ ထထိုင္လိုက္စဥ္ မ်က္ရည္တခ်ဳိ႕လွ်ံထြက္လာ၏။ မ်က္ရည္က်ျခင္းအျဖစ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ္လည္း က်လာသည့္မ်က္ ရည္မ်ားအတြက္ တားဆီး ခ်င္စိတ္ကလည္း ကင္းမဲ့လွ်က္။ နံေဘးတဖက္တခ်က္စီမွာ အျပစ္မဲ့စြာ အိပ္ေမာက်ေနၾက ေသာ ဇနီး၊ သမီးႏွင့္သားႀကီး တို႔မွာ ကား ၿငိမ္းေအးေပစြ။ မိမိမွာသာ … ။
“ငါေတာ္ေတာ္ညံ့ပါလား။ ငါ့ေၾကာင့္ မိသားတစုလုံး အခြင့္အေရးတခု လက္လႊတ္လိုက္ရၿပီ။”
အေတြးသံသရာလည္ျခင္း အဆုံးတိုင္းမွာ ဒီေကာက္ခ်က္တခုကိုသာ ရလာဒ္အျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္မိၿမဲျဖစ္၏။ “ငါဘာေၾကာင့္ မညာ လိုက္မိတာလဲ။ ဒီေလာက္ဆင္ျခင္တုံတရားကင္းမဲ့ေလာက္ေအာင္ အသိတရားေတြ မြဲေတေနၿပီ လား။ မိသားတစုလုံးရဲ႕ အဆုံး အျဖတ္ကိုေပးရမယ့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးအျဖစ္ကိုေရာ ဆက္ယူသင့္ပါေသးရဲ႕လား” စသ ျဖင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ေမးခြန္းမ်ား အဆက္ မျပတ္ေမးေနမိသည္။ မည္သည့္ေမးခြန္းကိုမွ် ေျဖႏိုင္စြမ္းမရိွသူမွာလည္းမိမိပင္။
“အဂၢပါ(ကရင္လို- ေက်ာ္အဂၢအေဖ)။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အိပ္မရဘူးလား။”

တေရးႏိူးလာသည့္ ဇနီးသည္၏ေမးခြန္း။ မိမိျပန္မေျဖမိ။ ျပန္ေျဖခ်င္စိတ္လည္းမရိွ။ ဒီေတာ့မွ ဇနီးသည္လက္ တဖက္က မိမိ မ်က္ႏွာသို႔ေရာက္လာၿပီး မ်က္ရည္စတုိ႔ကို တုိ႔ထိၾကည့္သည္။ ဇနီးသည္ဆီမွလည္း မည္သည့္စကားသံမွ် ဆက္မထြက္ေတာ့။ မိမိလိုပင္ ၿငိမ္လွ်က္ဆက္ထိုင္ၿမဲျဖစ္သြား၏။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္လည္း မိမိလိုပင္ မ်က္ရည္စေတြ စီးက်ေနမည္လား။ ညအေမွာင္၏ ေက်းဇူးေၾကာင္းပင္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မျမင္ရသည္က စိတ္သက္သာစရာ။ နာရီဆီသို႔ အမွတ္မထင္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ၂ နာရီႏွင့္ ၁၃ မိနစ္။
“ကဲ အိပ္ၾကစို႔ကြာ။ ၂ နာရီေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ။”
ဇနီးသည္၏ပုခုံးကို လွမ္းဆြဲကာ မိမိကုိယ္တိုင္လွဲခ်လိုက္သည္။ မိမိမအိပ္လွ်င္ သူလည္းျပန္အိပ္မည့္ပုံမေပၚ သျဖင့္ အိပ္ရာထဲေက်ာခ်လိုက္ရေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္သည့္စိတ္က မရိွ။
“မနက္ျဖန္မနက္ ေနာ္ေ၀းသြားမယ့္ ဦးျမတ္စိုးတို႔၊ ကိုေႏြေအာင္တို႔အဖြဲ႔ကို လိုက္ပို႔ေပးရအုံးမယ္။”

(၂)
အခုတေခါက္ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံအင္တာဗ်ဴးအတြက္ စလစ္ျပားေတြေပးတာ(၄)ဦးထဲ။ ၿပီးခဲ့သည့္အႀကိမ္ေခၚစဥ္က (၆)ဦးထဲမွ၊ ဆရာ ခိုင္၀င္းႏွင့္ သူ႔အေဖ ဦးသန္းတုိ႔ က်န္ခဲ့သည္။ သူတို႔က အေမရိကန္ကိုသြားဖို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီး စာရင္း ေပးလိုက္ၾက၍ျဖစ္မည္။ အေမရိကန္ OPE အတြက္ စာရင္းေပးၾကသူမ်ားထက္စာလွ်င္ အျခားႏိုင္ငံကို ရည္ရြယ္သူမ်ား မွာ အနည္းစု။ ဒီအထဲမွာ ေနာ္ေ၀း ကို စိတ္၀င္စားသူဆို၍ မိမိတုိ႔တစုသာ။ ထိုင္းႏိုင္ငံရိွ ေနာ္ေ၀းသံရုံးကို အီးေမးပို႔ရ။ UDI လို႔ေျပာသည့္ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံသို႔ အေျခခ် လိုသူမ်ားကို စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးေနေသာ ေနရာသို႔ အီးေမးပို႔ရ။ ဒီရလဒ္ေတြ ေၾကာင့္ပင္ ယခုလို အင္တာဗ်ဴးျခင္းခံရျခင္းဟု ဆိုရမည္လား။
ပထမဦးဆုံး အင္တာဗ်ဴးခံရသူက ဦးျမတ္စိုး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာမည္ထင္သည္။ UNHCR ျပန္လည္ေန ရာခ်ထားေရး အရာရိွ ဗ်ဴးၿပီးသည္ႏွင့္ အျခားတခန္းသို႔ ဆက္၀င္သြား၏။
ေနာက္တဦး ထပ္ေခၚသည့္နာမည္က မိမိနာမည္။ အရာရိွေရွ႕ထုိင္ခုံတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ရင္ခုန္ႏႈန္း ျမန္လာသည္။ မည္သည့္ေမးခြန္းမ်ား ေမးမည္နည္းဟု စိတ္ေစာေနမိသည္။ ခဏအၾကာမွာ ေမးလိုက္သည့္ေမးခြန္းကို စကားျပန္မွတဆင့္ သိလိုက္ရ၏။
“ေျပာ … တဲ့”
“ဘာကိုေျပာရမွာလဲ။”
“ေျပာခ်င္တာကိုသာေျပာတဲ့”

မိမိမေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ေန၏။ အေမရိကန္ OPE, DHS ေျဖၿပီးသူမ်ားထံမွ သိရသည့္ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ကား ကြာျခား၏။ အဆင့္လိုက္မဟုတ္။ အစီအစဥ္တက်လည္းမဟုတ္။ မိမိေရးခဲ့ဖူးသည့္ ဘိုင္အိုအရ ရွစ္ေလးလုံး ကာလမွ အစခ်ီ၍ နယ္စပ္ ေဒသ သို႔ ေရာက္လာပုံကို ရွင္းျပလိုက္သည္။
“ဘယ္ႏွစ္ ခုႏွစ္မွာ နယ္စပ္ကိုေရာက္လာတာလဲတဲ့”
“၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလမွာ”
“ေနာက္ပိုင္းဘာေတြ ဆက္လႈပ္ရွားေသးလဲတဲ့”
မိမိတုိ႔ ပအို၀့္အဖြဲ႕အစည္း၊ KNU အဖြဲ႕အစည္းမ်ားနဲ႔ ပူးတြဲလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရွင္းျပလိုက္သည္။
“အဲဒီလႈပ္ရွားတဲ့ နယ္ေျမေတြက ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာလားတဲ့။”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမေတြမွာပါ။ တိုင္းရင္းသား လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေတြမွာပါ။”
“ဒါဆိုရင္ ျပည္တြင္းမွာ ျပန္လႈပ္ရွားလို႔ရတာေပါ့။”
က်ေနာ္ အေျဖရၾကပ္သြားၿပီ။ နယ္စပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးမွ ျမန္မာျပည္ဘက္ကို ျပန္လႈပ္ရွားသည္ဆိုလွ်င္ ျပည္တြင္းျပန္ေရာက္သြားၿပီဟု ယူဆေနပုံရသည္။ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္တစ္ေၾကာမွာ ေတာေတာင္ေတြသက္သက္ႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနည္းဆုံးေဒသမ်ားျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔နားလည္သလို UNHCR လူႀကီး နားလည္ပုံမရ။
“က်ေနာ္တုိ႔ဗဟိုရိွတဲ့ မာနယ္ပေလာေဒသကိုက ျမန္မာျပည္ဖက္အျခမ္းထဲမွာပါ။”


UNHCR အရာရိွ ေခါင္းခါပါသည္။ သိပ္ေက်နပ္ပုံမေပၚ။ ခဏနားၿပီးမွ …
“ခင္ဗ်ားေတာခိုလာၿပီး၊ ခင္ဗ်ားမိဘေတြ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ အစိုးရက ဘာျပႆနာေတြရွာေသးလဲတဲ့။”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”
အနည္းဆုံး မိမိေသၿပီဟု သတ္မွတ္ထားလွ်င္ပင္ မိဘမ်ားထပ္မံပူပန္စရာမလိုေတာ့ဟုေတြး၍ အဆက္အ သြယ္မျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ အဆက္အသြယ္မျပဳခဲ့၍ မိဘမ်ားမွာ မိမိႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သည့္သက္ေရာက္မႈကိုမွ် မခံစားခဲ့ရ။ သို႔ေသာ္ ေစာေစာ က လိုပင္ UNHCR အရာရိွ ေခါင္းခါျပန္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ား ဘိုင္အိုကို ျပန္ေရးၿပီး မနက္ျဖန္လာေပးတဲ့။”
မိမိအလွည့္ အင္တာဗ်ဴးျခင္း နိဂုံးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ဦးျမတ္စိုးကဲ့သို႔ အျခားအခန္းကို ဆက္သြားခြင့္မရေတာ့။ အခန္းထဲကထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ အျပင္တြင္ေစာင့္ေနၾကေသာ ဘ၀တူဒုကၡသည္ မိတ္ေဆြမ်ားက ၀ိုင္းေမးျမန္းၾကပါ ေတာ့သည္။
“ဘာေတြေမးလဲဗ်။ အဆင္ေျပလား။”
“ဘာျဖစ္လို႔ ဦးျမတ္စိုးလို အင္တာဆက္မဗ်ဴးရတာလဲ။”
“ဘာျဖစ္လို႔ ေဘာ္ဒါကို ျပန္ျဖတ္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ထည့္ေျပာလိုက္တာလဲ။”

မိမိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္ေတာ့ပါ။ ေမးေနသမွ်လူေတြကို အလိုက္သင့္ျပန္ေျဖေနရေပမယ့္ ေျဖလိုစိတ္ မရိွေတာ့ ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီ UNHCR ရုံးေရွ႕မွ အျမန္ဆုံး ထြက္ေျပးခ်င္ေနၿပီ။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ကိုဆြဲၿပီး အိမ္ကိုသာ တန္းျပန္ခ့ဲသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေမးျမန္းသည္မ်ားကို မေျဖခ်င္ေျဖခ်င္ႏွင့္ေျဖေနရပါေသးသည္။ ကေလးေတြက လည္း “သားတုိ႔ဘယ္ေတာ့ ေနာ္ေ၀းကို သြားရမွာတဲ့လဲ အေဖ”
“သမီးတို႔ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ဘူးလားအေဖ”စသျဖင့္ တလမ္းလုံးေမးေနပါေတာ့သည္။ မိမိမွာေတာ့ အရုပ္ ႀကိဳးျပတ္။ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံကို ေရာက္ရိွႏိုင္ေရးအတြက္ အတူေဆြးေႏြး၊ အတူႀကိဳးစားခဲ့သည့္ ဦးျမတ္စိုးက ေအာင္သြားၿပီ။ မိမိမွာေတာ့ … ။
“အဂၢပါက မိဘေတြအေၾကာင္းေမးေတာ့ စစ္တပ္က ဒုကၡေပးတယ္။ ဖမ္းတယ္။ အိမ္ကိုသိမ္းတယ္လို႔ ေျပာ လိုက္ပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႔မေျပာလိုက္တာလဲ။”
“ဘာျဖစ္လို႔ေျပာရမွာလဲကြ။ ဟုတ္မွမဟုတ္တာ။” အသံက ေဒါသသံပါသြားသည္။ မိမိကိုယ္မိမိ မေက်နပ္မႈ ခံစားခ်က္၏ တြန္းအားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။
ဟုတ္ေတာ့လည္းအဟုတ္သား။ ဇနီးသည္ေျပာသလိုသာဆို အင္တာဗ်ဴးေအာင္ႏုိင္မည္ထင္၏။

(၃)
ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ သတင္းအစုံရသည္။ ဦးျမတ္စိုးႏွင့္ကိုေရႊတိုးတုိ႔ အင္တာဗ်ဴးျခင္းကိစၥ ေအာင္ျမင္သြား ၿပီး မိမိႏွင့္ကိုေႏြ ေအာင္(၂)ေယာက္သာ ဘိုင္အို ျပန္ေရးခိုင္းျခင္းခံရသည္။ အင္တာဗ်ဴးဖို႔ေခၚသည့္ စလစ္ျပားရမ ထားသည့္လူ (၃)ေယာက္လည္း အင္တာဗ်ဴးခြင့္ထပ္ရၾကၿပီး ေအာင္ျမင္သြားၾကသည္။ ေနာက္ေန႔ UNHCR ျပန္လာ ဦးမည္ဟု။

အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ မိမိႏွင့္ကိုေႏြေအာင္က ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြျဖစ္ေနၾကၿပီး၊ ဦးျမတ္စိုး ႏွင့္ ကိုေရႊတိုးတုိ႔က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ အေျခအေနက နိဂုံးခ်ဳပ္သြားၿပီလား။ လက္နက္ကိုင္ခဲ့ဖူးၾကသူမ်ားမို႔ လက္မခံတဲ့သေဘာလား။ နယ္စပ္ကိုျပန္ျဖတ္ၿပီး တိုင္းရင္းသား ေဒသေတြမွာ လႈပ္ရွားခဲ့ျခင္းက အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားတာလား။ ျဖစ္စဥ္အမွန္ကိုေတာ့ UNHCR အရာရိွပဲသိမွာပါ။ မိမိ ပတ္၀န္းက်င္မွ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ ေတြ ကေတာ့ အမ်ာသား။
“ခင္ဗ်ားက သြားရိုးသားေနတာကိုး။ UNHCR ဆိုတာ ညာႏိုင္မွ”
“ဟိုးတခါခင္ဗ်ားတို႕(၆)ေယာက္ကို ေခၚေတြ႕တဲ့အေခါက္က UNHCR အရာရိွ လူမည္းအမ်ဳိးသမီးကို ခင္ဗ်ား ေျပာလိုက္တဲ့ စကား ေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားက မဲေဆာက္ UNHCR က အလုပ္မလုပ္ ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာကိုး”
“ခင္ဗ်ားက ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာေတြ ခ်ည္းေျပာခဲ့တာကိုး၊ သူတို႔က ခံခဲ့ရတာေတြပဲလိုခ်င္တာ”
“ဒီတေခါက္မပါလည္း ေနာက္တေခါက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘိုင္အို ျပန္ျပင္ၿပီး တင္လိုက္ေပါ့။”
“ခင္ဗ်ား အီးေမးအေကာင့္နဲ႔ အားလုံးအတြက္ပို႔ပို႔ေနတဲ့ခင္ဗ်ားကို ဆရာႀကီးထင္လို႔ အျမင္ကတ္ၿပီး ခ်န္ခဲ့ တာေနမွာေပါ့”
“ေနာ္ေ၀းမရလည္း အေမရိကန္ေပါ့ဗ်ာ။ အေမရိကန္က အမ်ားႀကီးေခၚေတာ့ အခြင့္ပိုသာႏိုင္ေသးတယ္။”

မိမိကုိယ္မိမိသုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေျပာခဲ့သမွ်တြင္ အမွားတခုမွ်မေတြ႔ရ။ အေမရိကန္ကေတာ့ သူတို႔ ေပၚလစီအရ လက္ နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔ေတြကို အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႕မ်ားအျဖစ္သတ္မွတ္ကာ Hold တုိ႔ Reject တို႔ေပးလိုက္သည္။ ထိုလူအမ်ားစုမွာလည္း ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားျဖစ္ေနၾက၏။ မိမိယူဆသည္မွာ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ တြင္ အေမရိကန္လို ေပၚလစီ မရိွဟု။ အကယ္၍ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံက ABSDF ေဟာင္းမို႔ုလက္မခံႏိုင္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မိမိအေနႏွင့္ ဘိုင္အိုကိုေတာ့ မေျပာင္းႏုိင္။ ABSDFလုပ္ခဲ့ျခင္းကိုေတာ့ မေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္။ဒါက မိမိဘ၀အမွန္။ UNHCR တြင္ စတင္ေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္ကတည္းက ဤအတိုင္း။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြကိုေတာ့ျပင္ရမည္။ အခ်င္းခ်င္းအႀကံေပးၾကသလို ခံခဲ့ရတာေတြကိုလည္းထည့္ ေျပာရမည္။ အခ်ဳိ႕ ကိစၥမ်ားကိုလည္း ညာရေတာ့မည္။ ABSDF ျဖစ္ခဲ့ျခင္းမွလႊဲ၍။

(၄)
မိမိေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံကို သြားခ်င္ရသည့္ အဓိကအေၾကာင္းရင္းမ်ားထဲမွ ပထမအခ်က္မွာ- အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို မသြားခ်င္၍။ အေမရိ ကန္ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ ပညာေရးစနစ္မ်ားကို ႀကိဳက္၏။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာက စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ လႈပ္ရွားသြားလာေနရျခင္းသည္ မိမိအက်င့္စရိုက္ႏွင့္မကိုက္၍။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ဒုကၡသည္ဆိုသည္မ်ားကို အေရခြံအခၽြတ္ခံ ထားရသည့္ အေမရိကန္ေရာက္ေရွးလူမ်ား ကို သင္ခန္းစာယူမိ၍လည္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယအခ်က္မွာ ေနာ္ေ၀းအပါအ၀င္ စကင္ဒီေနဗီးယားႏိုင္ငံမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း စနစ္က်သည့္ထိမ္းေက်ာင္းနည္းမ်ားကို ေလ့ လာၿပီး စာေရးခ်င္၍။ ေနာက္တခ်က္မွာ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ခြင့္ရခ်င္၍။ တတိယႏိုင္ငံမ်ားသို႔ စား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းေနရုံသက္သက္နဲ႔ေတာ့ မသြားလို။

သားသမီးမ်က္ႏွာမ်ားကိုၾကည့္၍၊ သားသမီးအနာဂတ္ကို ၾကည့္၍ သြားရသည္ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ စား၀တ္ေနေရးသက္သက္အတြက္သာဆိုလွ်င္ သားသမီးတုိ႔ခ်ည္းကိုသာ သြား ေစခ်င္သည္။
“ေနာ္ေ၀းစာသည္တို႔စာ၊ ေနာ္ေ၀းစကားသည္တုိ႔စကား သြားလုပ္ေနဦးမလို႔လား ကိုလူဗိုလ္ရယ္။ အသက္ႀကီး မွ ဘာသာစကားကို အစကျပန္သင္ရမွာ မပ်င္းဘူးလား။”
“က်ေနာ့္ဘ၀ကို ယႏၱယားဆန္ဆန္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရမယ့္ ဘ၀အေမာႀကီးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ၊ စာသင္ရ တာကေတာ့ အေမရိကန္မွာလည္း သင္ရမွာပဲ။ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စာ ဘယ္ေလာက္တတ္ေသးလို႔လဲ။”

(၅)
“ကိုေႏြေအာင္ကို အင္တာဗ်ဴးျပန္ေခၚၿပီတဲ့ ကိုလူဗိုလ္မပါဘူးလား”
သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ မယုံခ်င္။ အိပ္မက္သာျဖစ္ပါေစဟု ဆုေတာင္းရမလိုလို။ ဘ၀တူ၊ အမ်ဳိးအစားတူျဖစ္၍ အတူတူျပန္ေခၚလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထား၏။ ခုေတာ့ …။ ကိုေႏြေအာင္တို႔ မိသားစုကို အင္တာဗ်ဴးေနၾကၿပီ။
“နယ္လီေအာင္တို႔ အင္တာဗ်ဴးျပန္ၿပီ၊ သားတုိ႔က ဘာလို႔မပါတာလဲ အေဖ”
“သမီးတို႔ကို ဘယ္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးမွာလဲ အေဖ”
“ရွင္က ကိုေႏြေအာင္ ဘိုင္အိုျပင္သလို မျပင္လိုက္ဖူးလား။ကိုေႏြေအာင္ ပါၿပီး၊ ရွင္က ဘာေၾကာင့္မပါတာလဲ။”
မိမိတြင္အေျဖမရိွပါ။ ေျဖခ်င္စိတ္မရိွပါ။ မိမိဘာကိုမွ် မေျဖတတ္ေတာ့ပါ။
မိမိကိုယ္တိုင္လည္း သိပ္သိခ်င္လြန္း၍ UNHCR အရာရိွကို ေမးျမန္းၾကည့္မိသည္။

“ေနာ္ေ၀းက ခင္ဗ်ားဘုိင္အိုကို မႀကိဳက္လို႔နဲ႔တူတယ္တဲ့။”
“တျခားႏိုင္ငံတခုခုကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ေစာင့္ပါတဲ့။”
ေစာင့္ဆိုလည္း ေစာင့္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံကလည္း မႀကိဳက္၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကလည္း လက္မခံ၊ အျခားႏိုင္ငံကလည္း မေခၚ၊ ေနၿမဲအေျခအေနေပါ့။
ျပႆနာက ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံက ဘာေၾကာင့္မႀကိဳက္တာလဲဆိုသည္ေတာ့ သိခ်င္၏။ ျပစ္မႈတစုံတရာလည္း မက်ဴးလြန္ဖူး၊ လူ႔အခြင့္ အေရးဆိုတာကိုလည္း မခ်ဳိးေဖာက္ဖူး၊ ကေလးစစ္သားလည္းတခါမွ မေကာက္ဖူးသူ တေယာက္ကို မႀကိဳက္ဆိုသည္က … ။

(၆)
ကရင္လို “ေနာ္”က … မ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္။ ေနာ္ေ၀းဆိုတာ ကရင္မေလးတေယာက္ရဲ႕နာမည္ေပါ့။
ဒါဆိုေတာ့ …
မနီးခင္ကပင္ “ေ၀းၾကၿပီ ကရင္မေလးေရ” ဟု ေျပာရုံသာ ။ ။

ဟစ္တုိင္မွကူးယူေဖၚျပသည္