ခ်စ္သမီးငယ္ အပုိင္း(၈)

(ယခု ေဆာင္းပါးကို လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္ RFA မွ ထုတ္လႊင့္သြားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ RFA ၏ မူပိုင္သာျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။)

မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ စာလက္ေဆာင္က႑မွာ ကြယ္လြန္ေလသူ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႔ သမီး ျဖစ္သူ ဇိုရာဖန္း ေရးသားတဲ့ ခ်စ္သမီးငယ္ စာအုပ္အေၾကာင္း တင္ျပေနပါတယ္။ အခုတပတ္မွာေတာ့ ဇိုရာဖန္း တေယာက္ ပညာသင္ဆုရလို႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ရပံု၊ ၿမိဳ႔ျပလူေနမႈ စနစ္မွာ သူရွင္သန္ဖို႔ရုန္းကန္ ႀကိဳးပမ္းရပံုေတြကို ဆက္လက္တင္ျပထား ပါတယ္။

ေသာတရွင္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။
ဇိုရာဖန္းတေယာက္ ပညာသင္ဆုရလို႔ ဘန္ေကာက္မွရွိတဲ့ စိန္႔ထရီဇာ စက္မႈ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ သူက ၂ဝဝဝ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလမွာ ေက်ာင္းကို စတက္ရပါတယ္။ သူအမဘြားဘြားက အရင္တႏွစ္ ကတည္းက ပညာသင္ဆု ရၿပီး ေက်ာင္းကိုóကိေရာက္ေနပါတယ္။ သူဘန္ေကာက္ေရာက္ လာေတာ့ သူ႔အမ အခန္းမွာပဲ အတူေနၾကပါတယ္။ သူနဲ႔ အတူ စခန္းထဲက အျခားကရင္ဒုကၡသည္ သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း ပညာ သင္ဆုရၾကပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ေရာက္ေတာ့ ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ တိုက္တာ ႀကီးေတြ၊ မွန္အျပည့္ ကာထားတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြ၊ ကားေတြ၊ လူေတြ၊ ကုန္တိုက္ေတြ၊ နီယြန္မီးေရာင္ေတြနဲ႔ အားလံုးအသစ္ အခန္း ျဖစ္ေနရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ရတဲ့ပညာသင္ဆုက ေက်ာင္းစားရိတ္နဲ႔ အျခား ေၾကးေတြႏႈတ္ၿပီး တဲ့ အခါ ဘတ္ (၅ဝဝဝ) ေလာက္ (ေဒၚလာအားျဖင့္ ၁၅ဝ) ေလာက္ပဲ က်န္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သည္ေတာ့ လည္း သူတို႔က ေခြၽေခြၽတာတာ ေနထိုင္လို႔ ေက်ာင္းတက္ၾကရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ စိန္႔ထရီဇာစက္မႈတကၠသိုလ္က ပုဂၢလိကေက်ာင္းတခုျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပညာလာသင္ၾကတဲ့ သူေတြက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံက လူကုန္ထံသားသမီးေတြပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ သူတို႔အတြက္ ေငြေရးေၾကးေရး မပူပင္ရသလို၊ ပညာသင္ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ကာလမွာေတာင္ ပညာ ထက္စာရင္ ဂုဏ္တု ဂုဏ္ၿပိဳင္ ေနထိုင္စားေသာက္ၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းကလာတဲ့ သူတို႔ေက်ာင္းသား ေတြအဖို႔ အခက္ခဲရဆံုးကေတာ့ ကြန္ျပဴတာနည္းပညာပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြအဖို႔ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အလွမ္းေဝးလွပါတယ္။ သည္ေတာ့ သူတို႔အျပင္းအထန္လံုး ပမ္းၾက ရပါတယ္။

ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔ဘဝနဲ႔ တျခားေက်ာင္းသားေတြဘဝ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားတယ္ဆိုတာ ေတြ႔လာရ ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ရတဲ့ေက်ာင္းစားရိတ္ထဲက မက်န္းမာတဲ့အေမ့ဆီကို ပိုက္ဆံျပန္ပို႔ခ်င္ ပါေသး တယ္။ ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းမွာ က်န္ေနတဲ့ကေလးေတြ ႀကိဳးစားခ်င္လာေအာင္ ပညာသင္ဆု ကေလးတခုလည္း ေငြစုၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ က်န္အျခား ေက်ာင္းသား ေတြကေတာ့ ဂုဏ္ပကာသနနဲ႔ ပပလႊားလႊားႏိုင္လွပါတယ္။ သူတို႔အံ့ၾသၾကရတာက ဘန္ေကာက္ နဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ မေဝးလွတဲ့၊ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႔တဖက္ျခမ္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေန ကို ဒီေက်ာင္းသားေတြ မသိၾကတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႔ ထိုင္းေက်ာင္းသား ေတြက ဗမာအေပၚ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးစိတ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပၾကသလို၊ အခ်ဳိ႔အတြက္က်ေတာ့ ျမန္မာျပည္က ျပႆနာ ေတြဟာ သူတို႔အတြက္ ေခါင္းထဲ ထည့္စဥ္းစားစရာ အေရးလုပ္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဒုကၡသည္ေတြ ခံစားေတြ႔ၾကံဳေနရတဲ့ ကိစၥေတြကလည္း ဒီ ခ်မ္းသာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အေရးစိုက္စရာ မဟုတ္လွပါဘူး။

ဇိုရာဖန္းကေတာ့ သူေက်ာင္းတက္ဖို႔ ဘန္ေကာက္သြားတဲ့အခါ စခန္းကေန ၿမိဳ႔ေပၚကို ခိုးေၾကာင္းခိုးဝွက္ တက္ရပံု၊ ေက်ာင္း တက္ေနစဥ္ကာလမွာလည္း တရားဝင္ စာရြက္စာတမ္း ဘာတခုမွမရွိဘဲ တက္ရပံု၊ ထိုင္းရဲေတြရဲ႔ ဖမ္းဆီးခံရမွာကို အစဥ္ စိုးေၾကာက္ေနရပံုေတြကို ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဇာတ္နာေအာင္မ်ား တမင္လုပ္ေရးေလသလားလို႔ ထင္မိပါတယ္။ အမွန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ နာမည္ရွိတဲ့ တကၠသိုလ္တခုက ဘာ စာရြက္စာတမ္းမွမပါဘဲ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လက္ခံတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ပတ္စပို႔တ္ ဒါမွ မဟုတ္ အေထာက္အထားတခုခု အတုလုပ္ၿပီး စာရင္းသြင္းၾကရဖို႔ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္စာေရးသူက ဒီကိစၥ ေတြကို မေရးခ်င္လို႔လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ၿမိဳ႔ေပၚေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ဝတ္ပံုစားပံုေတြလည္း ေျပာင္းလာပါတယ္။ ၿမိဳ႔သူနဲ႔တူေအာင္ ျပင္ဆင္ေနထိုင္ၾက ရေပမယ့္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္စီးဖို႔ေတာ့ သူမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဇိုရာဖန္းက ေရးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ေတာထဲမွာ ေျပးလႊား၊ ေရကူး၊ ခုန္ေပါက္၊ ျမစ္ထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်ခဲ့ၾကတဲ့ သန္မာတဲ့ေျခေထာက္ေတြပါ။ ေဒါက္ခြၽန္ ကေလး ေပၚမွာ ဟန္ခ်က္ထိန္း ရပ္ဖို႔ သူပင္ပန္းလွပါတယ္။ သူတို႔တကၠသိုလ္က အဂၤလန္ႏိုင္ငံက ဘရက္ဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတာေၾကာင့္ ဒုတိယႏွစ္ၿပီးတဲ့အခါ အဂၤလန္မွာ တႏွစ္ေက်ာင္းသြားတက္ၾက ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔အမ ဘြားဘြားက ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာမွာ အဂၤလန္ကို ေက်ာင္းသြားတက္ရပါတယ္။ ေကအန္ယူ ဥကၠဌႀကီး ေစာဘဦးႀကီးလို အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ သူတို႔အိပ္မက္ အေကာင္အထည္ ေပၚၿပီလို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ သူကေတာ့ ဒုတိယႏွစ္ တက္ေနစဥ္ မွာပဲ လုပ္ငန္းခြင္သင္တန္းသေဘာမ်ဳိး ဘန္ေကာက္က ပုဂၢလိက ကုမၸဏီတခုမွာ ခဏတာ အလုပ္ဝင္ရ ပါတယ္။ သူက တယ္လီကြန္ေအးရွ ကုမၸဏီ မွာ အလုပ္သင္အျဖစ္ ၃ လ ဝင္လုပ္ရပါတယ္။ ဒါကလည္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ရဲ႔ က႑တခုပါ။ ဒီလို မွန္ေတြအျပည့္ကာထားတဲ့ မိုးထိ အေဆာက္အဦးႀကီးမွာ အလုပ္ဝင္ရလို႔ သူလည္း စိတ္လႈပ္ရွား ေနသလို၊ စီးပြားေရးေလာကထဲ က်င္လည္ေနၾက တဲ့ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းေတြလည္း ဝတ္စားရံုးတက္ရတာလည္း သေဘာ ေတြ႔ေနမိပါတယ္။ သူက ဒီတယ္လီကြန္ ကုမၸဏီရဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈေတြကို ေရာင္းခ်ေပးရတဲ့တာဝန္ယူရပါတယ္။ သူကို ႀကီးၾကပ္ရသူ ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးအရာ ရွိကလည္း သူရဲ႔ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပံု၊ အဂၤလိပ္လို သြက္သြက္လက္ လက္ ေျပာႏိုင္တာေတြေၾကာင့္ သေဘာက် ပါတယ္။ အလုပ္သင္ကာလၿပီးေတာ့ တခ်ိန္အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ ဒီကုမၸဏီကို ျပန္လာရင္ သူ႔ကိုလက္ခံဖို႔အသင့္ရွိ တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဇိုရာဖန္းမွာလည္း အေတြးေတြမ်ားလာရပါတယ္။ ဒုကၡေရာက္လြန္းလွတဲ့ ေတာထဲကဒုကၡသည္စခန္းကို စြန္႔ၿပီး ၿမိဳ႔ျပမွာ ဘဝ တက္လမ္းရွာမလား။ ေတာထဲကို ျပန္သြားၿပီး အျခားသူေတြ နဲ႔ အတူဒုကၡခံ၊ ရလာတဲ့ ပညာကို ျပန္အသံုးခ် မလားဆိုတာ စဥ္းစားလာရပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ သူ႔အေမရဲ႔က်န္းမာေရးက ပိုလို႔ခ်ဴခ်ာလာပါတယ္။ ေဆးရံုကိုတင္ရတာလည္း ခဏခဏပါ။ ႏွလံုးေရာဂါ ဆိုးလာၿပီး အသည္းကို ထိတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာကေဖာေယာင္လိုက္၊ ေဆးကုရင္ ျပန္ က်သြားလိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ ပါတယ္။ ဇိုရာဖန္းကေတာ့ သူေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနစဥ္ အေမအသက္ဆံုး သြားလို႔ ျပန္မေတြ႔လိုက္ရမွာကို စိုးရိမ္ေနပါတယ္။ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ မတ္လမွာေတာ့ သူေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲကို ေျဖရပါတယ္။ ဒါၿပီးရင္ စီးပြားေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈ ဘြဲ႔ရၿပီ ျဖစ္သလို၊ သူ႔ အိုအက္စ္အိုင္ ပညာသင္ဆုလည္း သက္တန္း ကုန္ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အဖို႔ ေတာထဲျပန္မလား၊ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ဝင္မလား ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ပါ။

သူေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူေတာထဲ ခဏျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကရင္လူငယ္ေတြ စုၿပီး ေရွ႔တန္းက ကရင္ေက်းရြာ ေတြဖက္ ခရီးထြက္ၾကဖို႔လည္း ခရီးစဥ္တခု စီစဥ္မိၾကပါတယ္။ သူ႔အေဖ ဖဒိုမန္းရွာကေတာ့ ဒီခရီးကို အားေပး ပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ ကပဲ သူ႔ဘဝကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေျပာင္းလဲသြားေစတယ္လို႔ ဇိုရာဖန္းက ေရးပါတယ္။ သူ ဘြဲ႔ရၿပီး ေတာထဲခဏ ေနစဥ္ ကာလမွာ သူ႔အတြက္အခြင့္အလမ္းေတြလည္း ထပ္ေပၚလာပါတယ္။ သူက အကယ္၍ အဂၤလန္က ဘရက္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ မွာ ဘြဲ႔လြန္မာစတာတက္ခ်င္ရင္ ဝင္ခြင့္ရပါတယ္။ အဲသည္ ကာလမွာပဲ မက်န္းမာ နာတာရွည္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အေမလည္း ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖကိုလည္း ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ သူလည္း ေဝခြဲရခက္ေနပါတယ္။

ေနာက္တပတ္မွာေတာ့ သူ႔ဘဝဘယ္လိုေရွ႔ဆက္မွာလဲဆိုတာ ဆက္လက္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကပါေစ။