ခ်စ္သမီးငယ္ အပုိင္း(၇)

(ယခု ေဆာင္းပါးကို လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္ RFA မွ ထုတ္လႊင့္သြားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ RFA ၏ မူပိုင္သာျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။)

မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ စာလက္ေဆာင္က႑မွာ ကြယ္လြန္ေလသူ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႔ သမီး ျဖစ္သူ ဇိုရာဖန္း ေရးသားတဲ့ ခ်စ္သမီးငယ္ စာအုပ္အေၾကာင္း တင္ျပေနပါတယ္။ အခုတပတ္မွာေတာ့ ႏိုဖိုး ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ဇိုရာဖန္းတေယာက္ သူမျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဒုကၡသည္ဘဝ ထပ္ေရာက္ရၿပီး၊ ျပႆနာၾကံဳရပံုေတြ၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အိုအက္စ္အိုင္ ပညာသင္ဆုရၿပီး ဘန္ေကာက္က တကၠသိုလ္တခုမွာ ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားရပံုေတြကို တင္ျပ ထားပါတယ္။

ေသာတရွင္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။
ေကအဲန္ယူဌာနခ်ဳပ္ အသစ္ကို စစ္အစိုးရတပ္ေတြက လာေရာက္သိမ္းပိုက္ၿပီး တဲ့အခါ ဇိုရာဖန္းတေယာက္ သူ မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဒုကၡသည္ဘဝကို ထပ္ေရာက္ရ ျပန္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္တေသာင္းေက်ာ္ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရၿပီး သူတို႔ကို ႏိုဖိုး လို႔ေခၚတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ အရင္သူတို႔ေနခဲ့ရတဲ့ မယ္ရာမူဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ အခုစခန္းကြာျခားတာ ကေတာ့ အခုစခန္းက ကုလသမဂၢက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လာေရာက္အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ့ တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနထိုင္ရတာ သူ႔အဖို႔ ပိုလို႔ခက္ခဲပင္ပန္းရတယ္လို႔ ဇိုရာဖန္း က ေရးပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႔ဘဝအတြက္ ပညာေရး၊ ေရွ႔ဘဝအခြင့္အလမ္းေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြ လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္သလို ျဖစ္သြား လို႔ပါပဲ။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ သူတို႔ေနဖို႔တဲကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ျပန္ ေဆာက္ၾကရပါတယ္။ တညမွာ စခန္းထဲမွာ ေသနတ္ ေပါက္သံေတြၾကားရေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္စခန္းကို လာ တိုက္ခိုက္ခံရျပန္ၿပီလားဆိုၿပီး သူတို႔အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ေန ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္က စခန္းအေစာင့္ ထိုင္း စစ္သားတေယာက္ အရက္မူးၿပီး ေသနတ္ေဖာက္တာပါ။

သူတို႔ကရင္လူထုေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ဒုကၡ ေရာက္ၾကရတယ္ဆိုတာ သူျမင္ရပါတယ္။ အခုအခါမွာ ဘယ္လိုကရင္ လူမ်ဳိးတဦးမွ လံုျခံဳမႈ ရွိမေနဘူး။ သူတို႔ကို တိုက္ခိုက္တာ၊ သတ္ျဖတ္တာ၊ မီးရႈိ႔တာ၊ မုဒိမ္း က်င့္ခံရတာေတြ ေနရာအႏွံ႔ အက်ယ္ အျပန္႔ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဇိုရာဖန္းက ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ကုလ သမဂၢက ၾကားဝင္ၿပီး မတားဆီးေပးရတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ ေနေအာင္ ခြင့္ျပဳထားရတာလဲ၊ သူတို႔ ကရင္ေတြက ဒုတိယကမBာစစ္ကာလက ၿဗိတိသွ်ေတြနဲ႔ မဟာမိတ္အျဖစ္ ပူးေပါင္းတိုက္ပြဲဝင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အခုေတာ့ သူတို႔ကရင္ေတြကို စြန္႔ခြါ ထားခဲ့ရတာလဲ၊ ဘယ္သူမွ လာၿပီး မကယ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။ စသျဖင့္ ဇိုရာဖန္းက ကေလးအေတြးနဲ႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

ႏိုဖိုးစခန္းမွာ သူကိုယ္တိုင္ ျပႆနာၾကံဳရပါေသးတယ္။ စခန္းမွာ ေရခ်ဳိးတဲ့ေနရာက ေရလာတဲ့ပိုက္ ဘံုဘိုင္မွာ စုေပါင္းၿပီး ေရခ်ဳိးၾကရတာပါ။ တရက္ သူေရခ်ဳိးေနစဥ္မွာ စခန္းေစာင့္ ထိုင္းစစ္သားတေယာက္က ရပ္လို႔ၾကည့္ ေနပါတယ္။ ဒီလိုစူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးမ်ဳိးကို သူမႀကိဳက္ပါဘူး။ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္လာၿပီဆိုေတာ့ ဇိုရာဖန္း တေယာက္ စိုးရိမ္လာ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္လို႔ သုတ္ေျခတင္ ေျပးပါတယ္။ အဲဒီထိုင္းစစ္သား က လည္း အိမ္ေပါက္အထိ ေရာက္လာ ပါတယ္။ အိမ္မွာ သူ႔အေမရွိေနလို႔ေတာ္ပါေသးတယ္။ သူ႔အေမက သူ႔ကို အခန္း ထဲဝင္၊ လံုးဝျပန္ထြက္မလာနဲ႔ ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေမက အိမ္အေပါက္ကို ပိတ္ရပ္ၿပီး၊ အဲဒီ ထိုင္းစစ္သားကို အိမ္ေပၚတက္မလာဖို႔ ထြက္သြားဖို႔ ကရင္လိုအေၾကာက္အကန္ ေျပာေနသံ သူၾကားရ ပါတယ္။ ဟိုလူကလည္း အတန္ၾကာရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္ေနၿပီးေတာ့မွ ျပန္ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဘဝအတြက္ လံုျခံဳမႈ ကင္းမဲ့ေနရတဲ့ အေျခအေနကို ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳလာရတာပါ။

ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔အိမ္နီးခ်င္းက အသိကရင္တခ်ဳိ႔က သူတို႔ၾသစေၾတလ်ကို ေျပာင္းဖို႔ႀကိဳးပမ္းၾကမယ္။ ၿမိဳ႔ေပၚကို ခိုးတက္မယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုလသမဂၢမွာ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္၊ ၾသစေၾတလ်က အဆက္အသြယ္ ေတြရွာၿပီး ေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ပညာသင္ရေအာင္ လိုက္ခဲ့ပါလား ဆိုၿပီး၊ ေျပာဆို တိုင္ပင္ပါ တယ္။ သူတို႔အေမက အေတာ္အိုသြားသလို၊ က်န္းမာေရးလည္း က်သြားတဲ့ သူတို႔ခြဲၿပီး မသြားခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စခန္းထဲက လံုျခံဳေရး ျပႆနာေတြ၊ ဘဝအနာဂတ္ မျမင္ရတဲ့အေျခအေနေၾကာင့္ သူတို႔အေမလည္း ဘြားဘြားနဲ႔ ဇိုရာဖန္းကို လိုက္သြားၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စခန္းထဲမွာေတာ့ သူတို႔အေမနဲ႔ သူ႔ေမာင္ေလး ဆလုန္းဖန္းတို႔ က်န္ေနရစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔မဲေဆာက္ေရာက္လာၿပီး သူတို႔အေဖရံုးမွာ ခဏေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၾသစေၾတလ်သြားဖို႔ က ထင္သေလာက္ မလြယ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ကိုေခၚလာသူေတြလည္း ေသာင္တင္ေနပါတယ္။ သူတို႔အေဖေဘး မွာ ခဏ ေနၾကရစဥ္ အနယ္နယ္က လာေရာက္တိုင္တန္းၾကတဲ့ ကရင္လူမ်ဳိးေတြရဲ႔ဒုကၡအဖံုဖံုကို သူတို႔ၾကားရပါ တယ္။ သူတို႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ လံုျခံဳေရးျပႆနာေၾကာင့္ သူတို႔အေဖကို ပစ္ထားရက္တယ္ဆိုၿပီး အျပစ္ဖို႔ဖို႔ေတာင္ သူတို႔အျပစ္ မတင္ရက္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ဇိုရာဖန္းက ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မဲလဒုကၡသည္စခန္းမွာ ပညာေရး ဆက္လက္သင္ၾကားဖို႔ အစီအစဥ္ (Further Study Program) ရွိတယ္ဆိုၿပီး သတင္းၾကားေတာ့ သူနဲ႔ဘြားဘြား မဲလစခန္းကို ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ မဲလစခန္းကေတာ့ ကာလၾကာရွည္ထဲက တည္ထားခဲ့ၿပီး၊ အတန္အေျခက်ေနတဲ့ စခန္းလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ေက်ာင္းဆက္တက္ၾကျပန္ပါတယ္။ တရက္မွာ အေမရိကန္အမ်ဳိးသမီး တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး အိုအက္စ္အိုင္ (OSI) လို႔ေခၚတ့ဲ ပြင့္လင္းတဲ့လူ႔ေဘာင္ အဖြဲ႔အစည္း (Open Society Institute) က ဒုကၡသည္စခန္းက ေက်ာင္းသားေတြ တကၠသိုလ္ပညာေရး ဆက္သင္ႏိုင္ေအာင္ ပညာသင္ဆုေပး မယ္ဆိုတာ လာေျပာတာကို သူတို႔ၾကားရပါတယ္။ အိုအက္စ္အိုင္အဖြဲ႔ဆိုတာကေတာ့ ေငြေၾကးဘ႑ာေရးကိစၥ ေတြ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ သန္းႂကြယ္သူေဌး ေဂ်ာ့ခ်္ ဆိုရို႔စ္ (George Soros) က တည္ေထာင္ထားတဲ့အဖြဲ႔ပါ။ စခန္းတိုင္းက ေက်ာင္းသားအမ်ားကလည္း အားခဲထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဝင္ခြင့္ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲကို ေျဖၾကရမွာပါ။

၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလမွာ ပညာသင္ဆုအတြက္ ပထမစာေမးပြဲလုပ္ပါတယ္။ မဲလစခန္းမွာတင္ ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား ဝင္ေျဖၾကပါတယ္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဝင္ေျဖၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းသား ၅ ဦးပဲ ေရြးခ်ယ္ခံရပါတယ္။ အဲသည္အထဲမွာ သူ႔အစ္မဘြားဘြား ပါသြားခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ မဲစခန္းက ေက်ာင္းမွာပဲ ဆက္တက္ေနရင္း ေနာက္ တႏွစ္ အခြင့္အလမ္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးေႏွာက္ထဲ ငွက္ဖ်ားပိုး ဝင္လို႔ ဇိုရာဖန္းတေယာက္ မဲေဆာက္က ေဒါက္တာစင္သီယာေဆးခန္းကို ေရာက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔ေမာင္ေလးလည္း မဲလ ဒုကၡသည္ စခန္းကို ေျပာင္းေရႊ႔လာခဲ့ၾကပါတယ္။ စခန္းေျပာင္းလာတယ္ ဆိုေပမယ့္ တရားဝင္မဟုတ္ပါဘူး။ သူက မျမင္ရတဲ့ တေစၦဒုကၡသည္ေတြလို႔ေခၚတဲ့ စာရင္းတရားဝင္မေပါက္ဘဲ ခိုးဝွက္ခိုလႈံေနၾကတဲ့ ဒုကၡသည္မ်ဳိးပါ။ နီးစပ္ရာ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းေတြဆီမွာ အဲသလို ခိုလႈံေနသူ တေစၦဒုကၡ သည္ ၅ဝဝဝ ေလာက္ မဲလစခန္းမွာ ရွိႏိုင္တယ္လို႔ ဇိုရာဖန္းက ေရးခဲ့ပါတယ္။

၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္၊ မတ္လ အိုအက္စ္အိုင္ ပညာသင္ဆုစာေမးပြဲမွာေတာ့ ဇိုရာဖန္းတေယာက္ ကံေကာင္းခဲ့ပါ တယ္။ ပညာသင္ဆုကို ထူးခြၽန္စြာ သူဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပညာသင္ဆုရရင္ ဘန္ေကာက္ကတကၠသိုလ္ တခုမွာ ဆက္လက္ပညာသင္ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ ဘန္ေကာက္က စိန္႔ထရီဇာ စက္မႈေကာလိပ္ (St. Theresa Institute of Technology) မွာ ဘြဲ႔ႀကိဳတန္း ဆက္တက္ရပါတယ္။ ဒီတကၠသိုလ္က ပုဂၢလိက တကၠသိုလ္ တခုျဖစ္ၿပီး အဂၤလန္က ဘရက္ဒ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ (Bradford University) နဲ႔ တြဲခ်ိတ္ထားတာပါ။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြ၊ တရုတ္၊ ထိုင္ဝမ္၊ အိႏၵိယနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားေတြပါ။ သူက စီးပြားေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈ ဘာသာရပ္ (Bachelor in Business Administration) ကို တက္ရပါတယ္။ ဘာသာရပ္ေရြးခ်ယ္တာက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေရြးရတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ သူက အေရွ႔ ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြအေၾကာင္း ေလ့လာခ်င္တယ္ ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တပတ္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ သူတို႔ရုန္းကန္ရပံုနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခါ ေတာထဲတဖန္ ျပန္ေရာက္ရပံု ေတြကို ဆက္လက္တင္ျပပါမယ္။ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။