ေကာ့မူးရာ ၀မ္းခါ စခန္းထိုင္ အေတြ႔အႀကဳံမ်ား - အပိုင္း (၃)

ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မွ တပ္ဖဲြ႔၀င္တစ္ဦးရဲ့ အေတြ႔အႀကဳံ

ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေမ့မရတဲ့ပံုရိပ္

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုေက်ာ္ထင္

ထိုဝမ္းခါစခန္းတြင္းတြင္ က်ဆုံးခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ အမ်ားစုကို က်ေနာ္ အမည္ႏွင့္တကြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ မွတ္မိသည္မွာ GTI ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ပါဝင္သည္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ (၂ဝ၁) မွ စစ္ကူသြားၿပီး က်န္ေနရစ္သူ ရဲေဘာ္မင္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ သိမ္းဆည္း မိထားေသာ လက္နက္ႀကီးက်ည္မ်ားကို ၾကည့္႐ႈေနစဥ္တြင္ ၄င္းလက္နက္ႀကီးက်ည္မ်ားထဲတြင္ ပါလာေသာ ကက္မျဖဳတ္ရေသးသည့္ လက္နက္ႀကီးက်ည္ကပင္ ထေပါက္သည္လား၊ ထိုအခ်ိန္က နဝတဘက္မွ ပစ္ခတ္ လိုက္သည့္ လက္နက္ႀကီး က်ည္ကပင္ ထေပါက္သည္လား မေျပာတတ္ပါ။ ထိုစုပုံထားေသာ လက္နက္ႀကီး က်ည္မ်ား အစုလုိက္ အၿပံဳလိုက္ထ ေပါက္ကြဲသျဖင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားႏွင့္ ကရင့္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္သား အေတာ္မ်ားမ်ား မေမွ်ာ္လင့္ပဲ က်ဆုံးခဲ့ရာတြင္ ပါဝင္သြားခဲ့သည္။ ယခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေနသူ ရဲေဘာ္ျမင့္ေအာင္ သည္လည္း ထိုေပါက္ကြဲမႈတြင္ ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ပါသည္။ သူလည္း GTI ေက်ာင္းသားတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။

ဝမ္းခါစစ္ေျမျပင္တြင္ ကင္းေစာင့္ျခင္း၊ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္မႈအား ေရွာင္ရွားျခင္း စသည့္ စစ္ေရးဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာမ်ားအျပင္ တတိယ ရရွိခဲ့ေသာ စစ္သင္ခန္းစာမွာ လက္နက္ငယ္ အျဖဳတ္အတပ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အခုေန ျပန္ေမးလွ်င္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ဆိုလွ်င္ ေမ့ေနေတာ့မည္။ ထိုစဥ္က ေအေက ၄၇၊ အမ္ ၁၆၊ ကာဘိုင္ အျဖဳတ္အတပ္မ်ားကို သင္ယူခဲ့ရပါသည္။ အမ္ ၁၆ မွာ အေတာ္လြယ္ကူသည္ဟု ထင္ခဲ့မိပါသည္။ က်ေနာ္က ေအေကကိုင္လိုက္၊ ကာဘိုင္ကိုင္လိုက္ လုပ္ခဲ့သျဖင့္ ထုိလက္နက္ငယ္မ်ားကိုသာ အျဖဳတ္အတပ္ ပို၍ လုပ္ခဲ့မိပါသည္။ ေတာထဲမေရာက္ခင္က မင္းသား ဆန္နီေခ်းဘားက Gogo 13 Kolon assignment တြင္ အမ္ ၁၆ ကိုင္ၿပီး ေတာင္ေစာင္းတြင္ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ိတ္ကာ စႏိုက္ပါျဖင့္ ပစ္ခတ္သည္ကို ၾကည့္၍ အားက်ခဲ့သျဖင့္ ရွစ္ေလးလုံးကာလ ေတာထဲသြားေတာ့မလုို႔ လုပ္ေတာ့ မင္းဟုိေရာက္ရင္ ဘာေသနတ္ကိုင္မလဲဟု ရဲေဘာ္ေတြက ေမးရာ အမ္ ၁၆ ကိုင္မယ္ကြာဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းး ေရာက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ ထို အမ္ ၁၆ ကို လက္နက္အျဖဳတ္အတပ္ သင္ယူမႈတြင္သာ ကိုင္တြယ္ခဲ့ရၿပီး စစ္ေျမျပင္အသုံးျပဳမႈတြင္ မကိုင္တြယ္ခဲ့ဖူးပါ။

ယခု ေမ့ေနေသာ္လည္း လိုအပ္၍ ျပန္ကိုင္တြယ္ရဦးမည္ ဆိုပါက နာရီပိုင္းအတြင္းတြင္ ျပန္မွတ္မိႏုိင္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ လက္နက္ႀကံ႔ခုိင္ေရးအတြက္ ဝမ္းခါစခန္းတြင္ ေနထိုင္စဥ္ ေန႔စဥ္နီးပါးလုံး ျပန္လုပ္ရပါသည္။ မိမိ လက္နက္ ခြြ်တ္ယြင္းေန၍ မျဖစ္ပါ။ အခ်ိန္မေ႐ြး တိုက္ပြဲထျဖစ္နုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး မိမိတြင္ စစ္သား တစ္ေယာက္မွာ ရွိရမည့္ တုိက္ပြဲဝင္ အဆင္သင့္ျဖစ္မႈ အေနအထား combat readiness ကို ရယူ ပိုင္ဆိုင္ထားဖို႔ လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ေနာက္က်၍မျဖစ္ပါ။ တိုက္ပြဲျဖစ္လာလွ်င္ မိမိေသနတ္ေျပာင္းမွ ပထမဆုံး ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ ဒိုင္းကနဲဆိုၿပီး ေအာင္ျမင္စြာ မိမိပစ္ခတ္ရာဆီသို႔ ထြက္သြားလွ်င္ စစ္သား တစ္ေယာက္အတြက္ ထိုတိုက္ပြဲကို ဆက္လက္ဆင္ႏြဲဖို႔ မိမိကိုယ္မိမိ ယုံၾကည္မႈ ရွိသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပ သည္။

ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း မိမိတို႔ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ လက္နက္ငယ္ႀကံ႔ခုိင္ေရးအတြက္အျဖဳတ္အတပ္ ျပဳလုပ္ရာတြင္ ပထမဦးစြာ ေသနတ္ေျပာင္းကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေသနတ္အတြင္းမွ က်ည္ဆံမ်ားကို က်ည္ကုပ္မွတဆင့္ ထုတ္ယူဖို႔ လုိေပသည္။ က်ည္ဆံမ်ား ထြက္သြားၿပီးလွ်င္ ေသနတ္ကို တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျဖဳတ္တိုက္ခြၽတ္ ျပန္လည္ တပ္ဆင္ရပါမည္၊ ေသနတ္ေျပာင္းတိုက္တံကို စက္သုံးဆီေလး အနည္းငယ္ဆြတ္ထားေသာ အဝတ္စခ်ည္ၿပီး ထိပ္မွာ ႏုိင္လြန္ႀကိဳးေလးခ်ည္ကာ ေသနတ္ ေျပာင္းထဲကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ပြတ္တိုက္ေစပါသည္။ တိုက္ၿပီးေသာအခါ ေသနတ္ေျပာင္း၀မွ ထိုႏုိင္လြန္ႀကိဳးကို အသာေလး ဆြဲထုတ္ျခင္းျဖင့္ လက္နက္ငယ္ႀကံ႔ခုိင္ေရး ၿပီးဆုံးသြားပါသည္။

လက္နက္ငယ္ ၾကံ့ခိုင္ေရးမွာ အလြန္ အေရးႀကီးလွပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံ ေလွ်ာေလွ်ာလွ်ဴလွ်ဴ ထြက္သြားဖို႔ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေသနတ္တြင္းမွ တိုက္သင့္တာ အားလုံး တိုက္ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေသနတ္ကို ေနာက္ဆုံးဆြစ္ (လံုျခံဳမႈခလုတ္) ပိတ္ၿပီးထားလိုက္ဖို႔ လိုပါသည္္။ ေအာ္တိုရယ္၊ တစ္ေတာင့္ခ်င္းရယ္၊ ခလုတ္ပိတ္ထားတာရယ္ ၃ ခုအနက္ ဆြစ္ပိတ္တာကို ေ႐ြးၿပီး အဲဒီိထိပ္မွာ ခလုတ္အခြၽန္ေလးကို ေနရာခ်လိုက္ရပါသည္္။ ဆြစ္မပိတ္မိျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္က ေသနတ္ ထေပါက္ထြက္ ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆြစ္ပိတ္မိဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ဝမ္းခါစစ္ေျမျပင္တြင္ ေနထိုင္စဥ္တြင္ အေရးႀကီးဆုံး စည္းကမ္းခ်က္တစ္ခုမွာ ၾကခတ္ဝါးမွ်စ္မ်ားကို မတူးစားရန္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၾကခတ္ဝါး႐ုံမ်ားက လက္နက္ႀကီး ပစ္ခတ္မႈဒဏ္မွ အကာအကြယ္ ရေသာေၾကာင့္ စခန္းတာဝန္ခံ ဗိုလ္မႉးႀကီးေထာလွမွ တားျမစ္ထားသည့္ စည္းကမ္းတစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းတပ္ရင္းမ်ားမွ ဒီေအဘီစစ္ေၾကာင္းအသြင္ျဖင့္ ေပါင္းစည္းတိုက္ခုိက္ရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေသာ တပ္ဖြဲ႔မ်ားသည္ ဒီေအဘီစစ္ေၾကာင္းအေနျဖင့္ မဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ေတာင္မွ ကရင့္အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ႏွင့္ မဟာမိတ္အသြင္ျဖင့္ ပူးေပါင္းပါဝင္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ဇူလိုင္လ အကုန္ပိုင္းတြင္ တပ္ျပန္႐ုပ္သိမ္းစဥ္ ဗုိလ္မႉးႀကီးေထာလွက မိမိတို႔တပ္ဖြဲ႔အား ႏႈတ္ဆက္မိန္႔ခြန္းစကား အနည္းငယ္ ေျပာၾကားပါသည္။

ယင္းကဲ့သုိ႔ ေျပာၾကားေနစဥ္တြင္ လက္နက္ႀကီးမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ပစ္လႊတ္လိုက္သံမ်ားကို အတိုင္းသား ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ မိမိတို႔ ကတုတ္က်င္း (ဘန္ကာ) ေခၚ (ဖုတ္) (စခန္းတြင္းအေခၚအေဝၚ) မ်ား အတြင္းသို႔ပင္ ေျပးဝင္ရန္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘဲ ေလွ်ာက္ေျမာင္းမ်ား အတြင္းသို႔သာ အလ်င္စလို ေျပးဆင္းခဲ့ၾကရေပသည္။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ႀကီးက်ည္မ်ားမွာ မိမိ္တို႔ထံသို႔ ေရာက္မလာခဲ့၍သာ ေတာ္သြားခဲ့ေပသည္။ က်ေနာ္သည္ ဝမ္းခါစခန္းမွ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္အကုန္ေလာက္တြင္ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ၁၉၉၆ ထီးကပလယ္တြင္ ႏုိင္ငံေရး အံတုမႈ သင္တန္း သြားတက္သည့္အခါက်မွ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေထာလွကို ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ၂ဝဝ၅ ႏိုဝင္ဘာလခန္႔တြင္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေထာလွ ဆုံးပါးသြားရာတြင္လည္း က်ေနာ့္မွာ မဲေဆာက္ေဆး႐ုံ တက္ေနရသျဖင့္ အသုဘပင္ လိုက္မပို႔ျဖစ္ခဲ့ပါ။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေထာလွသည္ ကရင့္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္တြင္ ခံစစ္ေသ တိုက္ပြဲတြင္ အလြန္ ေျပာင္ေျမာက္စြာ ဦးေဆာင္ကြပ္ကဲ တုိက္ပြဲဝင္ႏုိင္ေသာ တပ္မႉးတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ ဝမ္းခါစခန္း ေသးေသးေလးေလးအား နဝတ စစ္တပ္မွ အႀကိမ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ထိုးစစ္ဆင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ရပါသည္။ တျခား ေကအင္န္ယူစခန္းမ်ား က်ဆုံးခဲ့ရေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး မာနယ္ပေလာ က်ဆုံးၿပီးေနာက္မွ က်ဆုံးခဲ့ရေသာ နဝတ အလြန္လုိခ်င္ခဲ့သည့္ ၀မ္းခါခံစစ္စခန္းႀကီးအား အခ်ိန္ကာလရွည္ၾကာစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ေပး ႏုိင္ခဲ့သည္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရး၊ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတရပ္လုံး အဖိႏွိပ္ခံဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲသမိုင္းတြင္ ကမၺည္းတင္ထားရမည့္ တပ္မႉးတစ္ဦးေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ဗိုလ္မႉးႀကီးေထာလွ ဦးေဆာင္ကြပ္ကဲႏုိင္ေအာင္လည္း ယခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ အေျခခ် ေနထိုင္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ကရင့္အမ်ဳိးသား အစည္းအ႐ုံးဥကၠဌ မန္းဘဇံ၏သား ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္သား မ်ားႏွင့္လည္း အလြန္လက္ပြန္းတတီးရွိလွသည့္ ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံ၏ စြမ္းစြမ္းတမံ တုိက္ပြဲဝင္ ေထာက္ကူ ေပးမႈကလည္း အေရးပါလွေပသည္။

ထို႔အျပင္ ရွစ္ေလးလုံး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပုံႀကီးၿပီးေနာက္ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိလာေသာ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္သားတို႔၏ ႐ြပ္႐ြပ္ခြၽံခြၽံတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့မႈကလည္း ဝမ္းခါစခန္းအား ေရ ရွည္ ထိန္းသိ္မ္းထားမႈအေပၚ မ်ားစြာ ေထာက္ကူ ေပးႏုိင္ခဲ့ေပသည္။ ဝမ္းခါစခန္းတြင္ ေတာင္ပိုင္းမွ ေရာက္လာ ေသာ စစ္ကူတပ္ဖြဲ႔မ်ားတြင္ အစပထမကတည္းက မိမိအေနျဖင့္ ပါလာခဲ့သည္မဟုတ္ဘဲ မိမိက ဗဟိုတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ မိမိ၏ မိခင္တပ္ရင္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ မိမိအား ဗဟိုက ေပးအပ္သည့္တာဝန္ျဖင့္ သြားေရာက္ပူးေပါင္း တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤဝမ္းခါးစခန္းတြင္ စစ္ေရးတာဝန္မ်ားကို ၁၉၈၉ ေမလတြင္ စတင္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္တြင္ (ABSDF) မကဒတ (ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး-ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) မွ အပ္ႏွင္းတာဝန္ ေပးထားေသာ တရားဝင္တာဝန္မွာ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာန တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉးျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္က ေ႐ွ႔တန္း၌ ေနခ်င္တာမ်ားသည္ဟု ဆိုကာ ထိုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအစည္းအေဝးတြင္ ဗဟိုစစ္ေရးဌာနအဖြဲ႔ဝင္ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းေ႐ြ ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေစခဲ့သည္။ ၁၉၈၉ ႏုိဝင္ဘာလတြင္ေတာ့ မကဒတ ဒုတိယအႀကိမ္ညီလာခံကို မင္းသမီးစခန္းတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ရာ မိမိက ဗဟိုစစ္ေရးဌာန တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉးျဖစ္လာၿပီး အတြင္းေရးမႉးမွာ မိမိႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တြင္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္အျဖစ္ အတြဲအမ်ားဆုံးျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ထြန္းဦးက တာဝန္ယူခဲ့ေပသည္။

ေနာက္ပိုင္း ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ ထိုႏွစ္ကုန္ခါနီး ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းက်ခဲ့စဥ္က အေတြ႔အႀကံဳမ်ား၊ အူးသူထ စစ္ေျမျပင္ အေတြ႔အႀကဳံံမ်ားႏွင့္ ထိုေနာက္ပိုင္း ဗဟိုစစ္ေရးဌာန ျဖစ္လာၿပီး ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းျခင္းအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စစ္႐ုံးခ်ဳပ္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသားညီလာခံ ဆန္႔က်င္ေရး နယ္လွည့္စည္း႐ုံးေရးဆင္းရင္း ေတာင္ပိုင္းေဒသ ပုေလာၿမိ႔ဳနယ္ တပိုက္ တုိက္ပြဲ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ေရးသား တင္ျပသြားပါမည္။
ဖုိးတရုတ္ဘေလာ့မွျပန္လည္ကူးယူေဖၚျပသည္